De arena van de hongerspelen

Waarom begonnen steeds meer tributen de doorgang naar de grot te vinden? Even bedacht ze dat haar gil de mensen hiernaartoe had geleid. Ze was toen niet zo ver van de grot, maar toch. Alsnog moet je een extreem goeie route hebben om te ontdekken dat hun in de grot zaten. Toch, was ze blij dat het niet was gebeurd toen Michael sliep. Waarschijnlijk stonden ze hier dan niet meer. Iedere keer wanneer iemand elkaar raakte zag je dat ze even opsprong van de schrik. Als Michael dood ging. - Als, als Elizan. Niet dat het zeker was. - dan was ze hier alleen. Met die tribuut die haar waarschijnlijk in een oogwenk zou vermoorden. Al had ze dan niks liever. Liever zo dood gaan, dan uithongeren. Of iets dergelijks.

Een trap in zijn maag zorgde ervoor dat hij zijn zwaard liet vallen. Overal waar hij was geraakt voelde hij een lichtelijke tinteling, pijn wanneer hij meerdere keren op één plek was geraakt. Maar weer probeerde hij de pijn te negeren, alsog dat mogelijk was. Oké, hij had geen zwaard in zijn handen, en zou waarschijnlijk te laat zijn. De tribuut trok een mes, Michael nam niet de tijd zijn zwaard te pakken. Wat hij wel deed was uithalen naar de persoon, voor de zoveelste keer. Toen hij de tijd had pakte hij het mes van de grond, deed hij een poging zo snel mogelijk de borstkas te doorboren. Weer voelde hij weerstand, maar deze keer was het zijn arm. Nee, dat was niet goed genoeg. Hij trok het zwaard terug, maar stak vervolgens toch nog een keer. De tribuut was de verkeerde kant op gerold, Michael had hem in zijn borstkas geraakt.

Ze keek nog steeds toe hoe ze vechten, wou wel iets doen om Michael te helpen, maar wist niet wat. Waarschijnlijk zou ze gewoon af moeten wachten, totdat de tribuut dood was. Toen dat werkelijk zo was, zakte ze langzaam tegen de muur aan naar beneden. Nog een persoon dood. Elizan staarde half naar het lijk wat op de grond lag. Het liefste wou ze het niet zien, maar ze werd er gewoon naartoe getrokken. Een jongen, die had geprobeerd hun te vermoorden. Natuurlijk wist ze wel dat het beter was. Maar toch. "Gaat het?" Ze probeerde haar stem gewoon rustig te houden, maar ze eindigde met een te hoge stem. Ze beet op haar lip.

Michael zuchtte, keek naar het lijk. Nog iemand op het lijstje van wie hij had gedood. Hoeveel stonden er nu op? Hij dacht twee, maar hij had het niet geteld. Hij wendde zijn blik af, keek naar Elizan. 'Het gaat wel.' Zei hij terwijl hij zijn blik weer afwendde. Hij pakte het lijk vast en bracht het naar buiten. Hij legde het een paar meter buiten de grot weer neer. Hij wou niet naar het lijk staren, wat hem een schuldgevoel gaf. Hij wou niet dat Eli bang zou worden van het lijk. Hij wou er niet naar kijken, draaide zich om en liep de grot weer binnen. Eenmaal binnen liep hij naar Elizan, ging hij naast haar zitten. Hij wou dat ze sliep, maar waarschijnlijk zou dat haar niet meer lukken.

Elizan glimlachte lichtjes toen ze zag hoe hij het lijk de grot uit sleepte. Er bleef een licht spoor van bloed af, maar dat deerde haar minder erg dan het lijk. Toen Michael naast haar ging zitten, glimlachte ze opnieuw lichtjes. "Ik denk dat ik maar ga slapen. " De slaapzak, die wat meer naar voren lag sleepte ze opnieuw naar haar hoek waar ze ging slapen. "Weet je zeker dat je hem niet wilt gebruiken?" Terwijl ze dat zei, trok ze haar jas uit, die ze nooit aan had tijdens het slapen. Ze draaide nogal veel, waardoor ze er eerder in zou stikken dan dat het behulpzaam zou zijn. Ze ging in de slaapzak liggen, maar sloot haar ogen niet. Het beeld op haar netvlies, dat Michael de tribuut doodde, stond er als gebrand op. Ze wist niet of ze überhaupt nog kon slapen.

Toen ze zei dat ze ging slapen drukte hij een kus op haar wang, toen schoof ze weg. Ze vroeg hem of hij echt geen slaapzak nodig had. 'Ik heb 'm niet nodig, nu in ieder geval niet.' Zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Maar de glimlach verdween na een tijdje weer. Hij merkte dat ze niet sliep, dat haar ogen open waren. Hij besloot naar haar toe te lopen, ging naast haar liggen op de grond, keek haar aan. 'Is er iets?' Vroeg hij toen. Vond ze het angstaanjagend dat hij voor haar ogen iemand had gedood? Twee mensen eigenlijk, twee mensen in één dag. Misschien zag ze het telkens als ze haar ogen sloot.

Elizan keek Michael aan en sloeg haar ogen vervolgens neer. "Niet echt, alleen vind ik het nogal moeilijk om slaap te vatten, omdat.." Haar stem stierf weg. Het was eigenlijk belachelijk dat een tribuut zoals haar medelijden had met de mensen die werden vermoord. Het was om ervoor te zorgen dat ze er zelf uit kwam. Je hoorde niet medelijden te hebben met ze. Al zouden ze voor haar vast wel een uitzondering willen maken. Want zoals ze zich nu had gedragen leek het er echt op alsof ze het onschuldige meisje uit district 6 was die geen vlieg kwaad deed. "Omdat, ik de beelden niet van mijn netvlies krijg." Er kroop een lichte blos omhoog, en ze ontweek zijn blik.

Michael knikte, probeerde begrip te tonen. Hij zelf vond het verschrikkelijk om toe te kijken hoe zijn eigen handen iemand lieten sterven. Maar hij probeerde niet te tonen dat hij niet kon geloven dat hij het zelf deed, dat hij iemand doodde. Hij wou niet tonen dat hij het verschrikkelijk vond om te doden. In de arena was de enige emotie die je mocht tonen, haat. Maar de enige haat die Michael voelde was voor het capitool. Het capitool dwong hem om anderen te doden. Ze dwongen hem om anderen te pijnigen. Het was doden of gedood worden, en dat mochten dan wel de wetten van de arena zijn. Michael wou geen regels opvolgen. Hij wou geen bloeddorstige moordenaar worden. Hij wou niet pijn doen omdat hij niet anders kon. Hij wou een eigen keuze kunnen maken. Een zucht verliet zijn mond terwijl hij keek hoe ze bloosde en haar blik afwendde. Hij leek het wel schattig te vinden, haar verlegenheid.

Elizan keek hem aan, toen hij zuchtte. "Wat?" Ze had het idee dat ze iets verkeerds had gezegd, en opnieuw beet ze op haar lip. Ze zou het niet eens zo'n groot wonder vinden als er allemaal blaasjes op haar lippen waren verscheen. Tegenwoordig beet ze namelijk constant op haar lippen. Ze trok de slaapzak wat meer over haar heen, toen er een koude rilling over haar rug heen ging. Het leek wel alsof het iedere nacht kouder werd. Vorige nacht kon ze nog prima zonder jas slapen, terwijl ze hem nu best wel nodig had. Al dacht ze dat het zonder ook wel zou lukken. "Heb jij het ook zo koud?" Vroeg ze vervolgens aan Michael. Het kon ook gewoon aan haarzelf liggen.

'Niks.' Michael was nou niet bepaald spraakzaam als hij net wakker was. En als hij moe was ook niet. Eigenlijk waren er maar een paar momenten waarbij hij wel veel woorden gebruikte. Vroeger, toen hij een zorgeloos leven leidde was hij sociaal. Hij ging om met iedereen die hij tegenkwam, ook al waren ze niet aardig. Maar met de jaren veranderde hij, werd hij het tegenovergestelde van wat hij ooit was geweest. Hij hield een zoveelste zucht tegen. Hij was niet bepaald in een goed humeur, al probeerde hij zijn negativiteit te verbergen. Hopelijk zou het lukken, hopelijk zou ze het niet zien. Maar Michael was af en toe net een open boek, makkelijk om te lezen. Het was makkelijk om te zien wat hij echt voelde. 'Eh, een klein beetje.'

Elizan zuchtte. Ze mompelde iets onverstaanbaar wat leek op 'het zal wel aan mezelf liggen.' Ze moest toegeven dat ze het nooit echt warm had. Wat haar ook op viel was dat Michael amper praatte. Niet dat ze over het algemeen veel praatten, maar toch. Nu nog minder dan anders. Ze besloot anders maar te gaan slapen, zodat ze Michael niet meer hoefde te dwingen om te praten. "Welterusten." Zei ze vervolgens, waarna ze opnieuw haar ogen sloot. Het maakte haar niet uit of Michael het raar vond als ze zomaar ging slapen. Ze mocht slapen van hem. Dus. En als er nu een tribuut binnen kwam - opnieuw - dan zou ze liever willen slapen dan - opnieuw - zien hoe hij iemand zou vermoorden. En doodgaan in je slaap leek haar niet zoveel pijn te doen.

En daar ging Michael de mist in. Hoe kon het dat hij telkens weer wat fout deed? Hoe kon het dat hij altijd foute dingen zei? Hij kon zich wel vervloeken om alle verkeerde dingen die hij had gezegd. Het leek alsof het de ene keer goed ging, en zodra er ook maar iets gebeurde hij de verkeerde dingen zei. Alles wat hij deed was verkeerd. 'Welterusten.' Zei hij terwijl hij opstond. Hij keek om zich heen, liep naar de opening in de grot en keek naar de lucht. De lucht was donker, maar het zou niet lang duren voor dat veranderde in helderblauw. Helderblauw, tenminste als de spelmakers niet heel leuk een regenbui wouden creëren.

Elizan merkte op hoe hij opstond en weg liep. Wacht. Dat kon niet. Als ze de wacht hielden bleven ze in de grot. Je ging niet zomaar naar buiten. Ze opende haar ogen, en keek om haar heen. Donker. Maar alsnog klonken Michael zijn voetstappen steeds verder weg. Ze ging rechtop zitten, hopend dat ze hem zag. Maar het begin van de grot was te ver weg om te zien. Zou, er iemand kunnen zijn? Dan had hij haar wel wakker gemaakt. Toch? Niet dat ze sliep maar toch. Van binnen kwam er een kleine paniekaanval, en het enige wat je daarvan kon zien was dat haar ogen wijd open waren. Ze maakte een deal met zichzelf. Als Michael binnen 5 minuten nog niet terug kwam ging ze kijken. 2,5 minuut dan. Langer hield ze het niet vol.

Michael ging zitten, leunde met zijn rug tegen de rotswand. Alles leek ineens zo rustig. De frisse wind blies zacht in zijn gezicht. Heel even voelde het niet als de arena, kon hij even rustig ademhalen. Hij sloot zijn ogen even, een paar seconden. Maar daarna werden ze weer geopend. Heel even was hij vergeten dat er een arena was. Maar waarom was die zo snel weer terug? Hij wou even rust hebben. Hij wou even kunnen zitten zonder te hoeven na te denken over de arena. Maar het was gewoon onmogelijk.

Voor haar gevoel duurde het veel langer, maar als je er een horloge bij zou houden was het misschien net één minuut toen ze de slaapzak open sloeg, en naar de voorkant van de grot liep. Om de paar seconden kroop er een rilling door haar heen van de kou, maar ze deed haar best die te negeren. Toen ze Michael, in de opening van de grot zag zitten haalde ze opgelucht adem. Ze wou weer terug lopen, al leek dat licht onbeschoft. Ze was extreem netjes opgevoed, wat betekende dat je nooit iemand mocht besluipen. Zonder er een reden voor te geven in ieder geval. "Hier ben je, ik dacht dat er iets was gebeurt." Ze verwachtte dat hij haar aan zou kijken, dus keek ze alvast weg. Opnieuw met een lichte blos.

Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij haar hoorde. Ze dacht dat er iets aan de hand was, maar zo lang was hij toch ook weer niet weg? Kon je dit eigenlijk wel weg noemen. 'Er is niks aan de hand, ik had gewoon wat behoefte aan frisse lucht. Op den duur begint die grot muf te ruiken.' Zei hij, hij had sowieso een hekel aan lang stil te zitten. Hij wou niet in ruimtes zitten die al gauw ontweken werden door mensen met claustrofobie. Niet dat hij bang voor kleine ruimtes was. Hij voelde zich er gewoon niet thuis. Het was steen, spinnenwebben en kou. Nee, dat was niks voor hem.

Elizan knikte en ging naast hem zitten. "Je hebt wel een gelijk." Nu pas merkte ze op hoe koud het in de buitenlucht was. Ze had haar jas in de grot gelaten, en rilde nu nogal. Ze wreef even met haar handen over haar bovenarmen. Waarschijnlijk zou ze het zo wel weer wat warmer krijgen. En anders ging ze wel weer de grot in. Ze had nog steeds haar slaap nodig, en met Michael was niks aan de hand. Waarom zat ze hier dan nog? Ze wist het eigenlijk zelf ook niet. Gewoon, omdat ze niet alleen in de grot wou. Waarschijnlijk. Of ze wou gewoon bij Michael zijn. Een andere optie.

Michael keek naar Elizan, zag dat ze rilde. Hij keek even naar zijn jas, trok die uit en gaf 'm aan haar. 'Ik wil niet dat je het koud hebt.' Zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Ze hoefde het niet koud te hebben, desnoods kreeg hij het koud. Maar het maakte hem niet uit als de frisse wind zijn huid bereikte, kou over zijn armen liet gaan. Het was maar kou, het was niet dodelijk in deze mate. 'Sorry van net trouwens, ik ben niet echt spraakzaam als ik net wakker ben.' Zei hij vervolgens om zijn excuses aan te bieden. De glimlach stond nog steeds op zijn gezicht, misschien een beetje minder. Maar een glimlach was en bleef een glimlach, hoe breed hij ook was.

Elizan glimlachte toen ze de jas aannam, en hem aandeed. De jas was iets te groot voor haar, maar ondanks dat voelde ze de warmte van Michael nog wel. Ze sloeg de jas wat meer dicht, en merkte hoe ze het binnen een paar minuten warmer kreeg. Waarschijnlijk hadden de stylisten gelijk gehad toen deze zeiden dat het je tegen elk weertype zou beschermen. Een gaap ontsnapte uit Elizan haar mond, waarna ze even naar de grond keek. Ze merkte nu pas dat ze best wel moe was. Toch had ze geen zin om helemaal terug te lopen naar de grot. Hier was het veel fijner en kon ze de buitenlucht gewoon nog zien.

Michael keek toe hoe ze de jas aandeed. Inmiddels voelde hij de koude wind op zijn armen, maar verschrikkelijk koud was het niet. Misschien was het hooguit fris te noemen. Tenminste, zo zag hij het. Hij was niet erg kwetsbaar voor kou, het leek hem vrij weinig te deren. Maar toch had ook hij zijn grenzen, hij ging niet in enkel een korte broek en een shirt met korte mouwen in de sneeuw liggen. Zo gevoelloos was hij nou ook weer niet. Hij hoorde Elizan gapen, sloeg zijn arm om haar heen.

Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht toen hij zijn arm om haar heen sloeg. Om ervoor te zorgen dat ze geen enkele warmte zou verliezen, kroop ze wat meer tegen hem aan. Het was zo dat ze waarschijnlijk erg veel in het zicht waren, en al hun wapens lagen in de grot. Heel even, kwam er een beetje angst boven die ze vervolgens weer onderdrukte. Het was midden in de nacht, en waarschijnlijk waren alle tributen aan het slapen. Behalve als ze 's nachts aan het jagen waren. Maar ze waren ook in het deel van de arena waar de meeste mensen waren. Voor haar gevoel dan. Het klimaat was hier gewoon normaal. Misschien, moesten ze naar een ander deel. Naar die besneeuwde bergen bijvoorbeeld. Misschien zou ze het daar morgen over moeten hebben. Misschien waren ze hier gewoon niet meer veilig. Haar oogleden, werden langzaam maar zeker wat zwaarder, waarna ze heel even haar ogen sloot. Onmiddellijk werd ze gegrepen door de slaap, waarna haar hoofd wat naar beneden zakte en op zijn borst kwam.

Michael voelde dat ze dichterbij kwam, dat ze wat tegen hem aan kroop. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij naar haar keek. Hij keek hoe haar ogen dichtvielen en haar hoofd tegen zijn borst kwam. Hij wist niet zeker of ze sliep, maar waarschijnlijk zou hij het kunnen horen aan haar ademhaling. Tenminste als hij goed zou luisteren. Maar het feit dat ze bijna niet meer leek te bewegen voor hem verzekerde dat ze sliep. Hij wendde zijn blik af om naar de sterrenhemel te kijken. Tussen de takken en bladeren glinsterden sterren, maar hij wist niet of ze echt waren. De arena kon je niet vertrouwen, dag in de arena kon net zo goed een nacht in Panem zijn. Je kon niemand vertrouwen, maar toch deed hij dat. Hij waagde het om Elizan te vertrouwen. Maar hij deed dat niet voor zichzelf, hij deed het voor haar.

Tijdsprong

Michael's ogen waren dicht, hoe onwaarschijnlijk het ook was. Hij wou niet in slaap vallen, maar die stilte en duisternis zorgde ervoor dat hij deed wat hij niet wou. Hij had zijn arm nog om Elizan heen geslagen, er was vrij weinig veranderd aan zijn positie. Hij zat nog steeds, zijn arm had hij om haar heen geslagen, maar zijn hoofd was naar beneden gezakt. Toen hoorde hij geritsel. Het enige wat hij echt kon waarnemen in zijn slaap. Zijn hoofd schoot overeind, zijn ogen schoten open en hij keek naar waar het geluid vandaan kwam. Een opgeluchte zucht verliet zijn mond, gewoon de wind en wat blaadjes.

Elizan opende haar ogen voorzichtig, waarna ze verbaasd was dat ze niet de gebruikelijke schemer van de grot zag. Ze ging wat meer rechtop zitten en zag vervolgens, dat ze nog steeds op dezelfde plek zat als die nacht. Ze was in slaap gevallen in de ingang van de grot. Open en bloot. Toch werd ze steeds beter in het onderdrukken van haar angst, waardoor ze er niet meer over na ging denken. De Arena maakte haar wat makkelijker. Al kwam dat waarschijnlijk omdat ze iemand had die haar beschermde, waardoor ze niet bang werd van ieder krakend takje. Al was dit niet helemaal goed natuurlijk. Ze werd te naïef. "Michael, denk je niet dat het beter is om hier weg te gaan?" Het was hetzelfde idee wat er in haar hoofd was gekomen eerder.

Michael merkte dat ze wakker was geworden, er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht. Ze begon niet over iets wat hij had verwacht, maar hij was wel blij en verbaasd tegelijk dat Elizan niet had gemerkt dat hij in slaap was gevallen. Hij keek heel even naar buiten, terwijl hij iets in zijn nek voelde. Geen aangenaam gevoel, het voelde meer als pijn. Doordat hij de hele tijd met zijn hoofd naar beneden had geslapen en een kromme nek, deed zijn nek bij bepaalde beweging nog redelijk veel pijn. Maar hij wou het niet tonen, het zou wel over gaan. Het was gewoon het feit dat hij te lang in dezelfde houding had gezeten. Hij wist niet meer hoe het heette, misschien RSI? Het maakte ook niet uit, hij wendde zijn blik weer af en keek weer naar Elizan. 'Ik denk inderdaad dat dat een goed idee is. Volgens mij zitten hier veel tributen door het klimaat. Het is voor de mensen in Panem bijna onmogelijk om deze bossen niet te kennen.'

Elizan knikte en glimlachte. "Dan is dat geregeld." Ze stond op en liep vervolgens de grot in om de spullen in de tas te doen. Uit voorzorg deed ze Michael zijn jas uit en deed die van haarzelf aan. Ze pakte het zwaard, pijl en boog, de tas en de jas van Michael en liep vervolgens terug naar de ingang. "We kunnen gaan." Ze gooide de jas naar hem toe, en gaf hem de pijl en boog. Zelf slingerde ze de tas om haar schouder, en wachtte ze af tot hij in beweging kwam. Ze moest toegeven dat ze het totaal niet erg vond dat ze nog steeds bondgenoten met Michael was. Het gaf haar een soort van veiligheid. En ze mocht hem. Misschien meer dan dat de bedoeling was. Ze beet even op haar lip bij de gedachte, en een lichte blos kwam omhoog.