De arena van de hongerspelen

Langzaam opende ze haar ogen weer toen Michael zijn lippen van die van haar haalde. Ze hoorde het geluid, en onbewust kroop er een rilling over haar rug. Toen hij vroeg of ze erheen wou knikte ze. Het was beter om te zien hoeveel er dood waren. Ze stond op, wachtte tevens tot hij stond en liep daarna naar de opening. In de lucht zag je de projectie van het Capitool embleem, waarna je vervolgens de doden zag. De twee van 14 jaar waren allebei omgekomen, wat ze op zich niet anders had verwacht. Toch zag je een lichte verdrietige blik in haar ogen. En nog een paar mensen, waarvan ze alleen het gezicht kende. Geen enkele beroeps. Niemand van District 6. Ze zuchtte, toen het embleem weer in de lucht oplichtte en vervolgens verdween.

Michael stond op, net toen zij rechtop stond. Hij liep met haar mee naar de opening van de grot. Voor zo ver hij wist was het de enige in of uitgang. Hij keek naar de lucht, keek naar de gezichten die verschenen. De jongen die op hem af had gestormd met een mes was één van de laatsten die ze lieten zien. Blijkbaar van district elf. Het was de persoon die voor de wond in zijn arm had gezorgd. Maar Michael was niet degene die de jongen had gedood. Hij had niet genoeg wonden achter gelaten om hem te doden. Nog niet eens om hem te veel bloed te laten verliezen. Waarschijnlijk had iemand zijn slag geslagen en hem gedood. Het embleem verscheen weer, Michael wendde zijn blik af en sloeg toen zijn arm om Elizan heen.

Ze moest toegeven dat ze lichtelijk blij was toen hij zijn arm om haar heen sloeg. Ze sloeg haar hand voor haar mond, toen er een geeuw uit haar mond voort kwam. Ze wou niet dat hij haar ging dwingen om te slapen. Ondanks dat ze niet makkelijk over te halen zou zijn - dat was ze alleen wanneer ze ziekjes of slaperig was - wist ze dat hij net zolang door zou zeuren totdat ze ging slapen. Niet dat het niet nodig was, ze had vannacht ook al amper geslapen, en ze had het nodig. Toch wou ze het niet. Michael had al zoveel gedaan, nu wou ze ook iets betekenen. Het enige wat zij tot nu toe had gedaan was zijn wond verzorgen. En dat was veel minder dan wat hij had gedaan. " Je mag wel slapen als je wilt, ik blijf wel wakker." Een lichte glimlach kwam op haar gezicht, terwijl ze hem aankeek.

Michael keek naar Elizan, zag dat ze geeuwde. Het was een bewijs dat ze moe was. Hoewel hij zelf ook redelijk moe was, wou hij niet slapen. Hij hield zichzelf tegen om zijn ogen langer dan een seconde dicht te houden. Hij wou wakker blijven, klaar zijn om te vechten wanneer het nodig was. Hij was niet bruikbaar als hij sliep. Dan kon je nog beter een bot mes hebben, dat haalde nog iets uit. 'Nee, ga jij maar slapen. Jij hebt het harder nodig dan ik.' Zei hij zodra hij haar had horen spreken. Hij zou toch niet kunnen slapen, hoe moe hij ook was. Hij keek haar aan met een glimlach die overtuigend moest zijn. Hij wou niet dat ze zich zorgen maakte over iets wat geen zorgen kon gebruiken. Ze hoefde niet moe te zijn, hij kon het daarentegen wel hebben. Hij had wel vaker een nacht niet geslapen, niks mis mee. Hij ging er niet dood aan, dus alles was best.

Elizan sloeg zijn ogen neer toen hij zei dat ze het harder nodig had. " Jij hebt het even hard nodig als mij. Dus." Zoals ze al eerder zei, ze was niet makkelijk over te halen. En ze was niet moe genoeg om zomaar met iets in te stemmen. Het feit dat ze niet wou slapen werkte het waarschijnlijk tegen. Ze wist wel dat als Michael wakker bleef, en er kwam een tribuut hij er beter tegen kon vechten als zij. Maar toch, hij hoefde niet alles te doen. Zij wou ook bewijzen dat ze niet compleet hulpeloos was. Al had ze ondertussen wel voor een slaapzak gezorgd, die goed van pas kwam. Maar meer niet. Michael had een wond in zijn arm, wat duidde op vechten. Zij had niet gevochten. Niet dat ze het kon. En als ze het kon had ze het waarschijnlijk ook niet gedaan.

Oké, ze had gelijk. Hij had ook slaap nodig, maar hij wou niet slapen. Hij zou toch niet kunnen slapen, niet met het feit dat er allemaal tributen rondliepen die hun maar al te graag wouden doden. 'Ánders doen we het zo. Jij slaapt de eerste helft van de nacht, en ik de tweede. Dan kunnen we allebei slapen.' Zei hij toen. Hij keek haar aan, probeerde zo overtuigend mogelijk te klinken. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht, één die er al net zo overtuigend uit zag als dat zijn stem klonk. Niet dat hij haar rond het midden van de nacht wakker zou maken. Waarom zou hij? Zij was degene die levend de arena uit moest, zij moest slapen.

Oke, dat was een prima plan. Ze knikte. "Prima." Ze draaide zich om, en liep vervolgens terug de grot in. Ze hoopte niet dat er mensen in de buurt waren die hun conversatie hadden geoord. Vast niet. Ze deed haar jas uit, aangezien ze als ze sliep er toch alleen maar in verstrikt zou raken. Ze wist niet echt wat Michael ging doen. Ging hij nu de eerste helft van de nacht, gewoon in de opening zitten? Ze besloot eerst de zaklamp uit te doen, zodat ze die konden gebruiken wanneer het echt nodig was. Met haar handen zocht ze de grond af naar de slaapzak, en haalde vervolgens het zwaard eraf welke ze tegen de muur aan zette, iets verder naar voren. Hierna sleepte ze de slaapzak naar een hoek, en kroop in de slaapzak. Heel even had ze haar ogen gesloten, waarna ze er vervolgens achter kwam dat ze niet kon slapen. Ondanks alles, bleef ze ongerust.

Michael was blij dat ze het plan goedkeurde, was er in ieder geval toch een manier om haar in slaap te krijgen. Hij liep achter haar aan de grot in, keek even om zich heen. Ineens ging er een rilling door hem heen, dat was waar ook. Hij had immers geen shirt aan. Elizan had inmiddels de zaklamp al uitgezet, dus dat werd zoeken naar zijn shirt. Maar na een paar keer mis gegrepen te hebben, voelde hij de zachte stof van het shirt. Hij trok het aan, waardoor de temperatuur al iets aangenamer werd. Maar ook zijn jas deed hij weer aan, die hem genoeg warmte bracht om het niet koud te hebben. Hij liep naar haar toe, aangezien ze inmiddels al in een hoekje lag. Hij wist niet of ze sliep, maar haar ademhaling leek nog te snel te gaan. Ademhalen in je slaap ging meestal langzamer, zachter. Hij ging naast haar zitten, drukte zachtjes een kus op haar wang, hopend dat ze snel ging slapen.

Ze hoorde voetstappen een tijdje rond de grot gaan, waarna ze vlak bij haar tot stilstand kwamen. Vlug sloot ze haar ogen, om het idee te geven dat ze bijna sliep. Vervolgens merkte ze hoe hij zachtjes een kus op haar wang drukte. Hij zat naast haar. Hij zou daar blijven zitten totdat het haar beurt was om de wacht te houden. Haar ademhaling werd langzamer, en langzaam viel ze weg.

tijdsprong

Te veel slaap, te lang. Dat was de eerste gedachte die haar te binnen schoot toen ze haar ogen opende. Het schemerde in de grot. Het was geen nacht meer. Ze sloot haar ogen even, omdat ze moeilijk kon wennen aan de schemer. Opnieuw opende ze haar ogen, en zag vaag de omtrekken van de grot. En naast haar een persoon. Michael. Onmiddellijk schoot ze overeind. " Waarom maakte je me niet wakker? Nu heb jij niet geslapen." Het gebeurde niet vaak dat ze haar stem verhief, maar dit was een van de weinige momenten. Wanneer iemand niet zijn of haar beloftes na kwam.

Michael was de hele nacht wakker gebleven, alsof hij geen slaap nodig had. Maar inmiddels waren er wel lichte wallen te bevinden onder zijn ogen. Maar hij had er geen spijt van dat hij Elizan niet wakker had gemaakt. Hoewel zijn ogen die nacht langzaam dicht begonnen te vallen, dwong hij zichzelf om ze open te houden. Hij zat rechtop, met zijn rug tegen de rotswand, vlak naast Elizan. Hij had meerdere malen naar haar gekeken die nacht, gewoon om zeker te zijn dat ze sliep. Aan de andere kant van zijn lichaam lag het zwaard, wat hij eigenlijk niet had gebruikt. En daar was hij maar al te blij mee. Hij wou niemand doden. Maar toen merkte hij dat Elizan wakker was geworden. Ze vroeg hem waarom hij haar niet wakker had gemaakt. Maar hij zei niks, gewoon omdat hij geen reden kon bedenken.

Hij zei niks. Helemaal niks. "Nou?" Ze keek hem aan, terwijl ze afwachtte. Al wist ze dat ze nooit lang boos kon blijven. Al zag ze de lichte wallen onder zijn ogen heus wel. Ze zuchtte, stond op, en liep vervolgens naar de tas om er verband uit te halen. " Je zal weer je shirt uit moeten doen. Ik moet het verband verversen." Inmiddels had ze er geen problemen mee om het aan hem te vragen. Als hij het niet wou had hij pech gehad. Nog steeds was ze pissig op hem dat hij haar niet gewoon wakker had gemaakt. Leek ze echt zo zwak? Ze kon wel 6 uurtjes wakker blijven. Echt wel. Alleen liet hij dat haar niet doen. Volgende besloot zij als eerste de wacht te houden, dan kon hij haar niet in de maling nemen.

Michael zuchtte, maar antwoordde nog steeds niet. Hij hoopte dat hij niet weer ging doen zoals de vorige dag. Want hij vond zijn gedrag niet redelijk, maar Elizan voor zijn gevoel al helemaal niet. Maar hij had niet geslapen, dus veel goeds konden ze waarschijnlijk niet van hem verwachten. Ach, hij had er zelf voor gekozen. Hij trok de jas en zijn shirt uit, en wachtte tot Elizan bezig ging met het verversen van zijn verband. Het was weer rood, maar minder doordrenkt met bloed als het vorige. Hij hoopte dat ze niet van hem verwachtte dat hij de komende avond zou slapen. Want hij was simpelweg te koppig om dat ook echt te doen. Desnoods deed hij gewoon een dutje als hij het niet lang volhield.

Toen hij zijn jas en shirt uit had, haalde ze de verband iets ruwer dan normaal van zijn arm waar ze meteen spijt van had. Het laatste stukje verband zat vastgekleefd aan de wond, en ze moest het dus lostrekken. " Sorry." Zei ze vervolgens toen het verband los liet. Ze pakte een nieuw stuk verband, en rolde deze er net zo makkelijk weer erover heen. Hij verloor minder bloed, dus waarschijnlijk was dat goed. Ze merkte op, dat haar lippen kurkdroog waren, en toen ze het verband had weggelegd ging ze met haar vingers even naar haar lippen waarna ze de velletjes erop voelde. Uitgedroogd. Nog 2 dagen en ze was niet meer dan stof. Ze hadden water nodig. En snel ook. " We hebben water nodig. " Ze pakte opnieuw de tas, en bekeek wat erin zat. Een paar lege flessen, en wat eten. De lege flessen haalde ze eruit, en zette ze op de grond. 2. Voor ieder 1. Het was weinig, maar het was niet anders.

Michael beet op zijn onderlip toen Elizan het laatste stuk verband uit zijn wond trok. Heel even voelde hij weer wat pijn, maar het was al net zou snel verdwenen als het was gekomen. Ze verbond zijn arm weer, voor de derde keer. Hij begon zich af te vragen hoe lang het zou duren voor het verband op zou zijn. En hij schatte dat het niet belachelijk lang zou duren. Hem kennende. Hij moest vrijwel elke week in de verbanddoos op zoek naar dingen om zijn wonden te verzorgen. Hij kon het nou eenmaal niet met iedereen vinden en hij was nou eenmaal een kluns. Hij kon niks anders dan dat toegeven. Toen ze klaar was stond hij op. 'We hebben inderdaad water nodig, maar dan moeten we wel weten waar we het weg kunnen halen.'

Elizan beet op haar lip. Ze had nog geen enkele plek water gezien toen ze hier naartoe liepen. Maar als er rotsen en grotten waren, was er toch water dichtbij? "Misschien moet een van ons dan gaan kijken of er water in de buurt is.." Ze wist niet precies waarom ze zei dat een van hun moesten kijken. Misschien was ze bang dat wanneer ze weg waren iemand anders de grot in ging en hun spullen meenamen. Dan hadden ze helemaal niks meer. Al wist ze niet wie zou moeten kijken. Zij kon niet vechten, en dat was bij beide ideeën niet handig. Ze besloot dat ze eerst wat konden eten, dan konden ze rustig bedenken wat ze zouden doen. Ze haalde het eten uit de tas en legde deze op de slaapzak. "We kunnen beter eerst eten."

Michael probeerde zich te herinneren of hij ook misschien water had gezien, maar hij kon zich niks herinneren. Het was alsof alles wat de vorige dag was gebeurd, verdwenen was. Hoe verder hij terug probeerde te kijken, hoe vager alles werd. Het laatste heldere moment had hij tijdens de boete, alsof zijn leven daarvoor verdwenen was. Nee, het was niet verdwenen, het kwam vast gewoon omdat hij moe was, honger had en dorst had. Hij probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat de spelen niet het enige was dat in zijn hoofd bleef haken. Hij had een leven daarvoor, en dat wist hij best. Hij had herinneringen van voor de arena, maar die waren heel even afwezig. Zulke dingen konden gebeuren, toch? Hij keek naar Elizan toen ze begon over eten. 'Ik denk het ook.' antwoordde hij terwijl hij naar het eten keek.

Ze had heus wel eerder gehoord, hoe Michael zijn maag knorde, dus gaf ze hem veel meer eten dan aan haarzelf. Zij had ook wel honger, maar ze vond dat dit eerlijker was. De spullen waarvan ze dacht dat het nog wel even houdbaar bleef, legde ze terug in de tas. Als ze geen eten konden vinden hadden ze altijd dat nog. Voordat Michael iets kon zeggen over dat het eten oneerlijk verdeeld was, begon ze al met het opeten van haar eigen eten. Pech gehad. Hij mocht dan best vechten en zijn leven wagen en koppig zijn - dat was zij immers ook -. Maar zij verzorgde zijn wonden. Als je dat tegenover elkaar zette woog dat van hem meer.

Michael keek toe hoe Elizan het eten verdeelde, maar leek niet op te merken dat ze hem meer gaf dan zichzelf. Arme hij kon helaas zijn aandacht maar op één ding tegelijk houden. Hij keek toe hoe zij aan haar eten begon, en pakte toen dat van hem. Ook hij begon met eten, maar toch had hij zo'n gevoel dat het wel erg veel was voor de kleine hoeveelheid voedsel die in de tas zat. Had ze misschien veel gegeven omdat ze dacht dat ze toch wel meer eten zouden vinden? Nee, dat betwijfelde hij. Hij stelde vast dat zelfs hij niet zo dom was om te verwachten dat hij elke ochtend, elke middag en elke avond fatsoenlijk te eten kreeg. Ze zaten niet in het Capitool, ze zaten in de arena. Dit was anders, dit was sterven of laten sterven. En de dood door een gebrek aan eten kwam regelmatig voor. Om te twee jaar was er wel iemand overleden door gebrek aan eten in de spelen. En hij wou niet één van die mensen zijn.

Ze was blij dat hij niet had gemerkt dat hij veel meer had, en ondanks dat ze haar best gedaan had om alleen de spullen te verdelen die anders zouden bederven, was er niet veel over gebleven. Binnenkort zouden ze dus ook voor eten moeten zoeken. Maar het water was vlakbij. Dat wist ze zeker. "Ik kan alleen wel water halen." Zei ze terloops. Misschien was hij zo afwezig dat hij gewoon ja zei of knikte. Of gewoon niks zei. Maar als hij zou protesteren zou ze alsnog wel gaan. Hij kon haar niet tegen houden. - dat kon hij wel, aangezien hij dubbel zo sterk als haar was - Ze was koppig genoeg om ervoor te zorgen dat ze hem overhaalde.

'Weet je het zeker?' Vroeg Michael zodra ze had gezegd dat ze het alleen wel kon. Hij keek haar aan met een ietwat onzekere blik. Hij vertrouwde het niet in de arena. In ieder hoekje kon een tribuut zitten. Misschien was er wel zojuist één in de grot gestapt. Hij beet op de binnenkant van zijn wang, wendde zijn blik weer af om heel even achterom te kijken. Je weet maar nooit wat er allemaal om je heen gebeurt. Telkens weer kwamen gedachten langs over de tributen, over hoe lang het zou duren tot het volgende kanonschot zou klinken of wanneer die voor hem door de arena zou schallen. Hij hoopte dat dat moment zou wachten tot het einde. Dat het laatste kanonschot voor hem zou zijn en dat hij al die tijd Elizan had beschermd.

Elizan rolde met haar ogen. "Natuurlijk weet ik het zeker. Anders had ik het toch niet gezegd." Ze stond op, en pakte de water flessen die een endje verderop stonden. Het had haar verbaast dat hij haar zomaar liet gaan. Maakt ook niet uit, ze had het liever dan dat ze weer een meningsverschil met hem had. En wat de laatste keer daaruit was gekomen was niet iets wat ze heel leuk had gevonden. Ze wachtte af, of hij nog zou protesteren. Misschien moest ze een wapen meenemen. Ongewapend weg gaan is wel het laatste wat je kon doen. Alhoewel, waarschijnlijk was ze gevaarlijker zonder wapen dan met. Met een wapen zou ze zichzelf verwonden. Zelfs met een naald had ze al vaak in haar vingertoppen geprikt.

'Maar...' Meer kreeg hij er niet uit. Misschien moest hij haar maar laten gaan, hij wou niet een ruzie uitlokken. Dat had geen zin, en dat maakte de situatie niet beter op. Hij stond op, raapte het zwaard naast zich op en gaf het toen aan haar. 'Neem in ieder geval deze mee.' Zei hij zodra het voorwerp uit zijn handen verdwenen was. 'En eh. Zorg er alsjeblieft voor dat je levend terugkomt.' Hij klonk niet smekend, het klonk eerder als een waarschuwing. Hij wou niet dat ze stierf. Dan was hij alleen in de arena, moest hij er alleen uit zien te komen. Hij kon wel voor zichzelf zorgen, hij woonde immers alleen. Hij had vrijwel geen familie meer, ze waren allemaal overleden.

Elizan knikte, en pakte het zwaard aan. Toen Michael waarschuwend zei dat ze er voor moest zorgen dat ze levend terug kwam, glimlachte ze licht. "Ik zal mijn best doen. Tot zo." Ze drukte vlug een kus op zijn wang, waarnaar ze zich omdraaide om de grot uit te lopen, met het zwaard en de twee flessen water in haar handen. Ze moest toegeven dat ze het nu al niet fijn vond, maar het moest haar lukken. Als het haar in het begin gelukt was, zou dat nu ook gebeuren. Ze liep een willekeurige richting op, waarna ze in de verte iets blauws begon te zien. Water. Opnieuw verscheen er een lichte glimlach op haar gezicht, waarna ze met een versnelde pas richting het water liep. Ze knielde neer, en legde vervolgens ook het zwaard naast haar om de flessen met water te vullen. Ze wist niet zeker of het water schoon was, en besloot het pas in de grot te gaan drinken. Als het goed was zat er in de EHBO- doos ook wel wat jodium, wat het water eventueel zou zuiveren.

Michael voelde een kus op zijn wang die ervoor zorgde dat er een glimlach op zijn gezicht verscheen. 'Tot zo.' Zei hij met nog steeds diezelfde glimlach op zijn gezicht. Hij keek om zich heen, pakte de zaklamp en stopte die in de tas. De zaklamp was niet in gebruik, en als ze moesten vluchten was het, het best als ze alles meteen konden meenemen. Ook de slaapzak rolde hij voor de zekerheid op. Hij wou geen tijd besteden aan het oprollen van een slaapzak als hij moest rennen voor zijn leven, of dat van Elizan. Waarschijnlijk ging het meer om Elizan dan om hemzelf. Maar hij leek nog wat moeite te hebben met zijn eigen plannen en wat hij voor haar leek te voelen. Was het schijn, om sponsors te regelen. Of was het toch echt zijn gevoel. Hij wist het niet meer, zuchtte.

Ze liet de flessen met water vollopen, terwijl ze in het spiegelbeeld van het water keek. Haar haren, die ze die dag ervoor nog keurig had opgestoken pieken aan alle kanten eruit en ze had een paar vuile vegen op haar gezicht. Haar ogen stonden een beetje moe, al waren er geen wallen te bekennen. Toen de flessen vol waren, draaide ze de doppen erop, waarna ze tevens het zwaard pakte en opstond. Haar gezicht verstrakte twee seconden later, toen ze een stekende pijn in haar kuit voelde. Ze draaide zich om, en voordat ze het wist had een gil haar mond verlaten. Iemand, - een tribuut natuurlijk - had een mes in haar kuit gegooid, en stond nu tegen over haar. Met wapens en al. En zij kon nergens heen. In ieder geval niet terwijl het bloed uit haar been stroomde.