De arena van de hongerspelen

Elizan zuchtte, en trok met tegenzin de jas aan. Ze wou echt dat hij ging slapen. Dus ja. Ze voelde meteen hoe de warmte door haar lichaam trok. Ze ging naast hem zitten, en nam een slokje uit de flessen water. Ze probeerde het gerommel in haar maag te onderdrukken. Misschien zou ze morgen moeten proberen om wat eten te zoeken. Ze wou Michael niet opnieuw de kou in sturen. Hij zou ook wel honger hebben.

TIJDSPRONGOOO

Ze had het volgehouden. Een hele nacht. Niet slapen. Er waren licht paarse wallen ontstaan onder haar ogen, en om de 2 minuten vielen haar ogen even dicht. Ze had de jas open gelaten, zodat de koude wind haar soms wakker maakte. Ze was moe, begon langzaam maar zeker honger te krijgen, maar had geen zin om nu nog naar buiten te gaan. Omdat ze waarschijnlijk moe neer zou vallen. Nee, ze moest leren om beter met vermoeidheid om te gaan. Het zou nog wel eens handig kunnen zijn.

Nachtmerries, telkens weer over hoe Elizan zou sterven. Maar elke keer waren ze niet waar, elke keer leek het onmogelijk te zijn. Elke keer maar weer zien hoe ze pijn leed, schreeuwend om hulp die niet kwam. Hij wou haar helpen, maar hij leek niet te kunnen bewegen. Bewegen was onmogelijk, alsof hij in een glazen koker stond. Afgesloten van alles om hem heen. Kou, alsof hij weer in het meer lag. Toen wist hij waarom hij niet kon bewegen. In zijn droom lag hij in het meer, ijs bedekte de enige doorgang. Bloed gleed over het ijs boven hem, Elizan lag op het ijs boven hem terwijl pijn was af te lezen van haar gezicht. Zijn ogen schoten open, alles was weg. Maar de kou was nog steeds aanwezig. Enkele druppels zweet gleden over zijn voorhoofd, hij veegde ze weg. Pijn in zijn keel, alsof er iemand was langs gegaan met een glasscherf, alsof iemand er vuur bij hield. Elke keer dat hij slikte werd gevolfd door pijn. Pijn die hij niet wou voelen, weer iets wat hij niet wou voelen. Hij keek om zich heen, zocht Elizan.

Elizan schrok zelf, toen Michael zijn ogen opende. Ze had gezien hoe enkele druppels zweet van zijn voorhoofd af gleden. En wat ze al wat verwacht, was dan waarschijnlijk ook gebeurd. Ze stond op, om naast hem te hurken en haar hand heel voorzichtig op zijn voorhoofd te leggen. Hij was warm, gloeiend warm. Ze zuchtte, en sloeg haar ogen neer. Vervolgens, pakte ze de tas om de EHBO doos eruit te halen. Er waren geen medicijnen die hem zouden helpen. Ze voelde zich hopeloos, omdat ze geen idee had wat ze moest doen. Ze gooide de tas weer op de grond, en ging naast hem zitten. "Hoe voel je je?"

Michael vond Elizan, zag dat ze naar hem toe liep, voelde haar hand op zijn voorhoofd. Haar hand leek opvallend warm te zijn, terwijl alles zo koud aanvoelde. Hij keek naar wat ze deed, maar leek het niet helemaal te volgen. Hij was niet bepaald snugger als hij net wakker was. Wanneer er iets gebeurde zou hij het pas een kwartier later opmerken. Maar al snel merkte hij op dat ze de EHBO doos terug in de tas stopte. Dat zag er niet bepaald best uit. Ze vroeg hem hoe hij zich voelde, waarop hij antwoordde met een leugen. 'Het gaat wel.' Om eerlijk te zijn ging het niet heel erg goed, maar hij probeerde zich voor te houden dat het nog slechter kon. Hij voelde iets aankomen, probeerde het in te houden, maar uiteindelijk schalde het geluid van een korte hoestbui door de grot. Oh, goed ingepland zeg.

Elizan schudde haar hoofd. "Je kan niet goed liegen Michael, niet als je daarna moet hoesten. En je bent hartstikke warm, het gaat niet goed met je. " Opnieuw sloeg ze haar ogen neer, en draaide haar blik weg. Ze pakte de fles met water, en gaf deze aan hem. "Drink wat water. Je hebt het nodig. Ik zal straks wel eten zoeken." Ze wist niet waar ze het vandaan haalde, maar plotseling had ze weer energie. Waarschijnlijk omdat ze voor Michael moest zorgen. Dat gevoel had ze in ieder geval. Ze sloeg haar hand voor haar mond, toen ze moest gapen. Toch was ze moe. Toch wel. Misschien had haar lichaam slaap nodig. Maar zijzelf niet.

Ze had gelijk, hij kon niet liegen. Dat heeft hij ook nooit gekund. Hij was net een open boek, iedereen kon zien wat hij echt dacht. Niemand zou in zijn leugens trappen. Maar hij wou gewoon niet toegeven dat hij zich slecht voelde, hij wou niet dat ze zich zorgen maakte. Niet om hem. Hij ging rechtop zitten, nam de fles met water aan en draaide de dop eraf. Hij nam een paar slokken van het water, maar het was koud. Hij wou geen koud drinken, dan had hij liever koffie of iets dergelijks. Hij luisterde naar wat ze zei terwijl hij de dop op de fles draaide en keek haar toen aan. 'Maar moet jij niet slapen?' Vroeg hij toen. Ze kon niet de hele nacht opblijven en vervolgens eten zoeken, toch?

Elizan opende haar mond om ertegen in te gaan, maar eigenlijk was ze te moe om iets te zeggen. Voor deze ene keer gaf ze hem gelijk en zuchtte. Ze was inderdaad moe. En ze kon niet plotseling doodgaan terwijl Michael hier lag. Het idee al. Dus ze legde de wapens die ze had gepakt weer terug en besloot haar rammelende maag voor even te negeren. Ze wou hem niet vragen of ze in de slaapzak mocht liggen, omdat ze wist dat hij het harder nodig had dan haar. Toch bleef ze een beetje twijfelend staan, geen idee wat ze moest doen. Tot nu toe had ze altijd in de slaapzak geslapen. Behalve die ene keer dat ze zittend in slaap was gevallen.

Michael wou net iets zeggen toen hij een plof hoorde buiten. 'Wacht, blijf hier. Ik ga kijken wat er aan de hand is.' Was dat een hoopje sneeuw van van de berg viel? Was het misschien een Tribuut of was het toch die zilveren parachute waar iedereen wel blij mee zouden zijn. Zelfs hij zou blij zijn met die parachute. Wat er ook in zou zitten. Hij keek om zich heen, kroop uit de slaapzak en greep om zich heen naar het zwaard. Hij wou zekerheid, en in de arena leek hij dat alleen te hebben met een wapen in zijn handen. Hij stond op en liep naar de uitgang van de grot, zwaard in zijn hand, klaar om uit te halen. Maar er was geen tribuut te zien. Alleen het zilver wat in het licht van de maan leek te glinsteren. Hij pakte het op, voelde dat het redelijk zwaar was. Het was zwaarder dan hij had gedacht. Hij liep terug, nam het mee naar Elizan. In de grot liet hij het zwaard vallen samen met het voorwerp. 'Niks aan de hand. Het was maar een parachute.'

Elizan haalde haar wenkbrauw op, waarna ze de parachute pakte. Hij was zwaar, en ze trilde een beetje toen ze het zilverachtige parachuutje los knoopte. Haar frons werd groter toen ze het voorwerp - wat ze eerst voor een grootte lap stof aanzag - uitrolde. Een slaapzak. Dezelfde als ze die al hadden. Was dat het enige wat hun mentors konden sturen? Een slaapzak? Gaf haar liever medicijnen. Of ze vonden misschien dat het nog niet dramatisch genoeg was. Misschien boeiden ze de mensen niet genoeg. Misschien, misschien. Ze had geen zekerheid. "We kunnen proberen de slaapzakken aan elkaar te ritsen. Dan heb je een grotere." Ze ging zitten, en maakte beide ritsen los, waarna ze ze probeerde vast te maken. Het uiteindelijke resultaat was een grote slaapzak, die je voor een tweepersoons kon aanzien.

Een slaapzak dus, ach dat had ook zijn voordelen. Hoewel hij liever eten of medicijnen had. Maar zelfs op dit moment waren die verschrikkelijk duur. Hij moest niet zeuren, hij had niks te klagen. Nu konden ze tenminste tegelijkertijd in de slaapzak liggen. Elizan kon gewoon in de slaapzak slapen, en hij zou het ook nog wel warm hebben. Maar nog steeds was er dat kleine deel van zijn gedachten die vond dat ze wel wat beters mochten hebben. Hij begon het steeds kouder te krijgen, zijn onderkaak begon weer te trillen en klapte regelmatig tegen zijn bovenkaak aan. Maar hoewel dit niet voelde als die duizenden messteken, voelde kou niet goed. Hij keek toe hoe Elizan de slaapzakken aan elkaar ritste, maar wendde zijn blik af toen ze klaar was. 'Ehm...' Mompelde hij terwijl hij probeerde te bedenken hoe hij tegen Elizan moest zeggen dat ze allebei wel in de grote slaapzak konden slapen. Maar zelfs in zijn gedachten klonk het al verkeerd. Na een tijdje getwijfeld te hebben opende hij zijn mond weer. "Misschien eh... Kunnen we allebei in de slaapzak liggen. Dan krijgt niemand het koud."

Elizan haalde haar wenkbrauw op terwijl ze hem aankeek. Het scheelde niet veel of haar mond was opengevallen. Had hij dat echt gezegd? Niet dat het wat uitmaakte. Dat hij het zei. Want het was wel logisch, op zich. Als je ernaast zag dat vreselijk veel mensen nu gingen denken dat ze een stel waren en dat ze dan nog meer verliefderige dingen moesten doen. Oh, ze vond hem wel leuk. Maar in zo'n tijd heb je iets al privacy. En dan zit je helemaal niet in een arena waar heel Panem naar kijkt. En het was de vraag of je er wel uit kwam. Nee, dit was echt niet privacy. Maar alles om jezelf gezond te houden. Voor zover dat mogelijk was. Dus ging ze in de slaapzak liggen, en gebruikte haar eigen arm als een soort van kussen. Als het hier niet extreem koud was had ze haar jas gebruikt. Maar dat zat er nu niet in.

Ja, het klonk niet alleen verkeerd in zijn gedachten. Toen hij het uitsprak klonk het nog erger. Een geluidloze zucht verliet zijn mond terwijl hij het zwaard pakte en naast de slaapzak legde, daarna ging hij in de slaapzak liggen. Zijn rug was naar Elizan toegekeerd, maar zijn gezicht naar de opening van de grot. Hij lag, maar sloot zijn ogen niet. Hij keek naar alles wat er gebeurde, probeerde te zien of er ook iemand binnenkwam. Bij elk geluid van buiten zocht hij de grot weer af op zoek naar de bron van het geluid. Elke keer dat zijn ogen neigden om te sluiten ging hij rechtop zitten, met zijn rug tegen de koude rotswand. Die kou zou hem wel wakker houden.

Elizan zuchtte, en al gauw vielen haar ogen dicht, waarna ze afdwaalde in een diepe slaap. Te diep waarschijnlijk. Ergens achterin maakte ze zich zorgen over dat ze voor Michael moest zorgen. Ze kon niet slapen, terwijl hij ziek was? Ze zou er spijt van krijgen. Dat wist ze zeker. En dan was ze alleen in de arena, en dan had ze geen idee hoe ze eruit moest komen. En als ze er wel levend uit kwam zou Michael dood in een kist liggen op de begraafplaats, en zij levend. Daar zou ze zich schuldig voor voelen. Ze kon niet leven met zo'n verlies. De gedachten, die zich snel ophoopten in haar slaap maakte dat ze plotseling wakker schrok. Ze ging rechtop zitten, en keek even om haar heen. Haar ogen stonden licht verward. "Michael?" Haar stem trilde licht, en ging op het einde omhoog.

Geluid deed hem om zich heen kijken, op zoek naar de bron. Maar het was geen knisperende sneeuw, niks wat een teken van vijandigheid leek te zijn. Maar het was een stem. De stem van de enige persoon die bij hem in de grot zat. Degene die eigenlijk hoorde te slapen. Degene die hij wou beschermen. Elizan, degene die hij kon vertrouwen. Hij draaide zich om, keek naar haar. Ze noemde zijn naam. Maar de toon waarop ze het zei liet iets bij hem achter. Bezorgdheid overspoelde hem. Misschien voelde ze zich niet goed, of was er iets anders. Misschien miste ze thuis, waar ze veilig rond kon lopen zonder de angst te hebben om vermoord te worden. Misschien besefte ze dat ze misschien nooit meer levend terug zou komen. Hij slikte die gedachten weg, keek haar aan. 'Wat is er?' Vroeg hij met een lichtelijk bezorgde toon in zijn stem.

Hij was er nog. Hij was niet weg, of dood. Hij zag er wel goed uit. Voor zover ze kon zien. "Ik.." Hoe moest ze vertellen dat ze had gedroomd dat hij dood was? Ze had geen idee. Tranen kwamen in haar ogen, en ze had geen idee hoe ze ze tegen moest houden. Wat zou er gebeuren als ze echt zou huilen? Zeggen dat ze hem niet kwijt wou. Dan was het zeker dat de mensen of zouden denken dat ze een stel waren. Of dat het er per se van moest komen. Omdat ze anders geen geld meer kregen. Ze besloot voor het eerste te gaan, en het er dan maar wat dikker bovenop te leggen. Ze verborg haar gezicht in haar handen, waarna haar schouders licht schokten.

Michael wachtte tot ze antwoordde, maar niet veel nadat ze het eerste woord had uitgesproken was het weer stil. Hij zag de glanzende tranen die in haar ogen verschenen. Hij volgde haar bewegingen tot hij zeker wist dat er niets meer zou komen. Zijn linkerarm werd om haar lichaam heen geslagen. Langzaam maar zeker drukte hij haar tegen zich aan. Zijn linkerhand lag op haar rug en hij opende zijn mond om wat te zeggen. 'Het komt wel goed.' Maar meer dan een fluistering kwam er niet uit. De woorden waren hoorbaar, maar zacht. En hoewel hij probeerde te verbergen dat hij wist dat het waarschijnlijk niet goed zou komen, overtuigde hij zichzelf niet eens. Hij sloot heel even zijn ogen, werd omringd door duisternis. Maar hoewel hij niks zag, wist hij dat ze er was.

Ze voelde hoe hij zijn arm om haar heen sloeg, hoe hij haar probeerde te troostten. Ze was hem dankbaar, want het was er alleen dik opgelegd. Ze acteerde. Een soort van. Een deel was wel echt. "Ik mis thuis gewoon." Ze besloot niet te vertellen dat ze over hem had gedroomd, dat ze hem kwijt was. Slecht van haar, maar oke. Ze mocht het zelf weten toch? Als ze er allebei levend uit kwamen zou ze het wel vertellen. Kleine, onmogelijke kans dat dat zou gebeuren. Ze haalde haar handen bij haar gezicht weg, en keek hem aan. Haar ogen waren rood, en nog een paar tranen rolden naar beneden. "Ik, het spijt me. Ik had me niet zo moeten aanstellen." Ze beet op haar lip, en wendde haar blik af.

Michael luisterde naar wat ze zei, wist niet dat ze het gedeeltelijk acteerde. Als hij het had geweten had hij haar een overtuigend actrice gevonden, maar hij wist het niet. Dacht dat ze zich echt vreselijk verdrietig voelde. Ze zei dat ze zich niet had moeten aanstellen, maar ze had eigenlijk gelijk. Er was een kans dat ze niet meer terug kwam. Geen wonder dat ze huilde. Weten dat er maar een kleine kans is dat je overleefd voelde niet goed. Het voelde alsof je gedwongen werd om je laatste uren geïsoleerd door te brengen. Zijn rechterhand ging naar haar wang, duwde haar gezicht zachtjes weer in zijn richting. Hij drukte een kus op haar lippen, niet heel lang maar het was en bleef een kus. 'Het is niet erg.' Zei hij toen.

Ze merkte hoe hij haar gezicht terug duwde in zijn richting. Zijn lippen heel even op die van haar. Hij troostte haar. Hij geloofde haar. Of hij merkte het en speelde mee. Ze kon het niet vragen, dan was het hele effect weg. Ze zuchtte lichtjes. "Bedankt." Ze bedacht zich daarna pas dat ze het misschien ook wel had gedaan, om hem. Om te zorgen dat ze fijne herinneringen aan hem had die ze kon koesteren als hij er niet levend uit kwam en zij wel. Of als ze alleen overbleef. Of als haar leven voorbij flitste en ze die momenten zag om met een glimlach op haar gezicht dood te gaan. Ze beet op haar lip, en sloeg haar ogen neer. Ze bleef zo denken. "Ik, ik denk dat ik maar weer ga slapen. " Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht.

'Slaap lekker.' Zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij wachtte tot ze haar hoofd neerlegde om te gaan slapen en draaide zich toen om, hield de uitgang van de grot in de gaten. Met het zwaard naast zich om die als wapen tevoorschijn te halen in het ergste geval.

TIMEJOEMP

Hij lag op zijn rechterzij, met zijn rug naar Elizan toegekeerd. Hij staarde naar de opening van de grot, maar vanuit haar oogpunt zou het waarschijnlijk lijken alsof hij sliep. Slapen, dat was het enige waar hij behoefte aan had. Zijn situatie was er die nacht niet veel beter op geworden. Spanning, kou en vermoeidheid hadden ervoor gezorgd dat hij zich slechter voelde dan ooit tevoren. En om eerlijk te zijn werd hij normaal gesproken nooit vaak ziek. Hij had de slaapzak tot ver over zijn schouders getrokken, bleef staren naar de opening. Een korte reeks hoesten verliet zijn mond, bij elke hoest een schok door zijn lichaam, een steek van pijn. Heel even kneep hij zijn ogen dicht om ze daarna weer te openen, bleef staren naar de opening van de grot.

Ze opende haar ogen, waarna ze meteen werd overvallen door de kou. Al was misschien alles beter dan in de hitte. En hier hadden ze tenminste een plek om te schuilen. In het woestijn gedeelte was het onmogelijk. En er waren hier geen tributen. Ze moest wat harder worden. Ze keek naar Michael, het leek alsof hij sliep. Maar toen hij een paar keer achter elkaar begon te hoesten, twijfelde ze. "Ben je wakker?" Vroeg ze voorzichtig. Als hij wel sliep zou het heel dom lijken om hele verhalen tegen hem te beginnen. Al maakte ze zich nog steeds zorgen. Het kon niet zijn dat hij luchtig ging doen over het feit dat hij in ijskoud water was gevallen? Hij was ziek. Dat wist ze zeker. Maar ze wist niet hoe ze hem beter moest maken zonder dat ze zelf ziek werd. Zo goed was ze niet in helen.

Hij draaide zich om toen ze haar stem hoorde. 'Sorry, heb ik je wakker gemaakt?' Meteen al bij het eerste woord kon je te horen dat zijn stem schor was en hoewel hij probeerde zijn keel te schrapen haalde het niet veel uit. Hij wist niet zeker of hij haar wakker had gemaakt, maar voelde zich toch wel schuldig. Hij had enkele keren geprobeerd zijn hoesten in te houden die nacht en niet alleen vanwege de pijn. Eigenlijk was het vooral bedoeld om haar niet wakker te maken. Hij wist niet waarom maar hij had liever dat zij nog gezond rond kon lopen dan dat hij het deed. Dan hoefde hij tenminste niet met een vreselijk schuldgevoel te lopen. Hij kon wel tegen een stootje, al wist hij niet zeker of Elizan dat ook kon. Hij wist eigenlijk nooit iets zeker, bedacht hij. Hij wist niet zeker of hij hier ooit levend uit zou komen, of hij ooit nog zijn vrienden zou kunnen zien.

Ze schudde haar hoofd. "Nee, je hebt me niet wakker gemaakt." Voorzichtig stond ze op, om vervolgens naar de rugzak te lopen. En de inhoud te bekijken. Er zat niet veel meer in. Ze moesten drinken en eten hebben. "We moeten binnenkort jagen. Anders zullen we allebei dood gaan aan uitdroging of voedseltekort. " Ze sloeg haar ogen neer. "Als je je slecht voelt kan ik zelf ook wel gaan. " Onmiddellijk daarna toverde ze een lichte glimlach op haar gezicht. Ze kon niet geloven dat ze haast geen sponsors hadden, waarom stuurde hun mentor gewoon niet wat medicijnen of eten voor hun? Bikkelden ze al niet hard genoeg? Ze zette de rugzak weer op de grond, gevolgd door een luide zucht.

'Oh, oké.' Hij was blij om te horen dat hij haar niet wakker had gemaakt. Maar toch hielp het niet veel meer toen hij haar volgende woorden hoorde. 'Weet je het zeker?' Om eerlijk te zijn vond hij het zelf al klinken alsof hij haar te zwak vond maar om eerlijk te zijn was hij gewoon bezorgd. Hij wou niet dat haar iets overkwam. Toch vond hij het aan de andere kant wel fijn dat zij eten en drinken ging halen want zoals ze al zei, hij voelde zich niet bepaald goed. Toch wachtte hij niet op een antwoord, probeerde hij zijn eerdere woorden als die toch verkeerd overkwamen te herstellen. 'Oké, maar als je gaat wil ik wel dat je iets meeneemt om jezelf te verdedigen.' Een zwak glimlachje verscheen op zijn gezicht terwijl hij zijn blik weer heel even op de ingang van de grot richtte, hopend dat er een zilveren parachute zou landen die iets bracht om hem misschien wel te genezen, of eten en drinken. Hij hoopte dat het in ieder geval iets was dat hun kon helpen.

Ze knikte. Ze wist het zeker. Hoopte ze. Zolang ze niet werd aangevallen. Al vond ze nog steeds dat de kans nog steeds klein was. "Is goed." Zei ze vervolgens toen hij zei dat ze een wapen mee moest nemen. Zou ze zelf ook wel doen, zo dom was ze ook alweer niet. Ze pakte het zwaard, nog steeds een beetje onwennig. Ze vond het nog steeds moeilijk om zoiets bij zich te houden. "Oke, ik ben zo snel mogelijk terug." Ze pakte de flessen water, waarna ze Michael een kus op zijn wang drukte, en naar buiten liep. De kou sloeg nog een keer harder toe toen ze buiten stond, en ze keek even om haar heen. Haar blik bleek hangen bij iets wat er niet hoorde. Iets glanzend. Zilver. Een parachute? Ze liep er sneller naar toe waarna ze het zilveren voorwerp uit de sneeuw trok. Met ijskoude vingers haalde ze de parachute los van het voorwerp. Medicijnen. Ze zag het aan het flesje. Zou ze hem hiermee kunnen redden? Ze vergat dat ze naar buiten was gegaan om eten en drinken te halen, en rende meteen naar binnen. "De sponsers hebben iets gestuurd." Zei ze met een wijde glimlach, en liet het medicijnen flesje aan hem zien.