De arena van de hongerspelen

Daar stond Michael dan, op een metalen plaat in de donkere ruimte. Hij wachtte tot de plaat hem zou brengen naar de arena. Hij zou moeten opstijgen tot boven de grond. Maar dat gebeurde nog niet. Zijn stylist was nog bezig met de laatste voorbereidingen. Een riem werd strak om zijn heupen gebonden en er werd hem met een klein beetje geweld een jas aangetrokken. Hij hoorde het gefluister. Hij hoorde zachtjes woorden die hem vertelde dat de jas hem zou beschermen tegen verschillende temperaturen. Was dat een hint voor de arena? Hij zei niet veel, keek om zich heen. De stylist stapte naar achteren, twee stappen. Het leek alsof er een plastic koker om de metalen plaat werd geplaatst, hij werd afgesloten van de ruimte om hem heen. Hij keek lichtelijk verward om zich heen. De plaat steeg op, hij zelf steeg op. Het aardoppervlak kwam steeds dichterbij, tot de plaat stopte. Hij stond midden in een groot veld, gaf zichzelf een seconde de tijd om de arena te observeren. Voor hem, in het noorden waren hoge ijzige bergtoppen te zien. Links van hem in het westen kon hij een bos zien. Een heel simpel bos, met bomen die hij vaak genoeg zag. Hij keek naar rechts, een tropisch regenwoud. Als hij die dingen zo vergeleek, kon het niet anders zijn dan dat er een woestijn achter hem lag. De wind bracht zijn haren zachtjes in beweging. Een koele wind uit het noorden. Hij keek naar de hoorn, naar de spullen die er lagen. Hoewel zijn zicht niet perfect was, kon hij zien dat er een zwaard en een pijl en boog lagen. Dat moest goed genoeg zijn.

Met een gespannen blik, wachtte Elizan af tot de stem zei dat ze op de metalen plaat moest gaan staan. De kleding had ze gauw genoeg aangehad, al werd ze er niet veel wijzer van, het beschermde je tegen alle weertypen. Kon van alles zijn. Toen de stem het inderdaad omriep, liep ze met een gezicht die bleek was van de zenuwen naar de plaat. Ze klikte nog even naar haar styliste, waarna de koker over haar heen kwam, en ze in de arena kwam. Het eerst wat ze zag, was bos. Een simpele versie die ze herkende. De perfecte plek om ernaar toe te rennen. Als ze langs de hoorn ging, zou ze het wel redden. Rechts van haar, zag ze bergtoppen, die besneeuwd waren. Links van haar, woestijn. Ze wist niet wat er achter haar was, maar ze durfde zich niet om te draaien. 60 seconden moesten ze blijven staan, om elkaar aan te kijken. Haar blik ging rakelings langs de mensen, maar bleef bij niemand echt hangen. Pas toen de zoemer ging, bleef haar blik even rusten op een jongen van 14. Het kostte haar misschien een paar seconden, maar dat was misschien wel beter. Iedereen was te druk bezig met elkaar, zodat zij - alsnog rennend - langs de Hoorn ging en meepakte wat ze mee kon nemen. Hopend, dat niemand haar opmerkte rende ze vervolgens het bos in. Michael mocht wel trots op haar zijn. Ze had zijn raad opgevolgd. Niet naar de hoorn rennen, maar zorgen dat je weg komt. Nu hopen dat hij hetzelfde deed. Anders had ze weinig aan haar bondgenoot.

De seconden gingen voorbij alsof ze nooit geweest waren. Michael stond al in de positie om te rennen. Hij moest hoe dan ook die wapens te pakken krijgen. De zoemer ging af, Michael zette kracht en hij sprintte zo hard hij kon naar de wapens. Hij haalde mensen in, sprintte richting de hoorn. Hij volgde zijn eigen raad niet op. Maar hij moest die wapens hebben. Geen wapens, geen kans. Zo zag hij het in ieder geval. Het zwaard kwam dichterbij. Michael bukte al iets naar voren. Hij stopte niet, maar vertraagde zijn pas wel terwijl hij het zwaard pakte. Maar zodra hij het metaal stevig in zijn handen had probeerde hij weer net zo snel als eerst te rennen. Hij vloekte, de pijl en boog werden voor zijn ogen weggegrist. Maar hij had het zwaard. Misschien kon hij dat gebruiken. Hij hoefde de persoon niet te doden, alleen ervoor te zorgen dat hij de pijl en boog los liet. Hij haalde uit, keek toe hoe het zwaard de persoon raakte. De persoon leek te schrikken, Michael kon die schrik maar al te goed gebruiken. Hij greep de pijl en boog vast, griste die uit de handen van zijn vijand. Alleen nog de tas. Hij sprintte weer, maar wist niet hoe lang hij het nog vol kon houden. Hij ging steeds sneller, maar rende niet meer aan kop. Het zwarte hengsel kwam in de buurt. Hij stak zijn hand uit, rende er naar toe. Hij boog naar voren, pakte het hengsel vast.

Toen ze voor haar gevoel meer dan een kilometer had gerend, mocht ze blijven staan. Heel even, om uit te rusten. Die paar minuten gebruikte ze om te bekijken wat ze had gepakt. Een slaapzak. Meer niet. Misschien kwam hij ooit nog wel van pas. Ze zou het 's nachts nu niet meer koud krijgen. Met een slaapzak kon ze niet veel, en tot haar spijt had ze geen eten. Nu moest ze iets verzinnen om aan eten te komen. Al had Michael misschien wat meer bij zich. Michael. Hoe zouden ze elkaar nog kunnen vinden? Zij was al het bos in, en wie weet waar hij was. Ze keek naar de bomen, en besloot dat ze altijd een poging kon wagen. Voorzichtig zette ze haar voet tegen de stam aan, en trok zichzelf aan een paar takken omhoog. Een beetje stuntelig, dat wel. Maar ze zat. Hiervandaan had ze iets meer uitzicht van wat er gebeurde. Nog aardig dichtbij - 2 kilometer waarschijnlijk - zag ze de hoorn. Nee, ze was niet goed in rennen. Grootte bloedvlekken waren te zien, en een paar kleine lichamen.

Michael had de tas vast, gooide die over zijn schouder. Zijn schouder was volgeladen met voorwerpen. De pijlenkoker, de boog en het hengsel van de tas hingen over zijn linker schouder. Hij draaide zich om, zag iemand op hem af stormen. Maar in plaats van te vluchten, bleef hij staan. Hij keek naar de wapens die de persoon bij zich had, maar hij leek niks te zien. Was die persoon dan van plan om hem met blote vuisten aan te vallen? Toen zag hij het glanzende voorwerp pas in de handen van die persoon. Maar hij zag het te laat, het vloog al op hem af. Hij wou opzij stappen, het voorwerp ontwijken. Maar voor hij het wist voelde hij een steek van pijn in zijn linkerarm. Zijn rechterhand ging naar het mes, bloed sijpelde langzaam tussen zijn vingers. Hij liet zacht horen dat hij pijn had. 'Auh...' Was het bewijs van zijn pijn. Maar hij moest niet toegeven aan de pijn, dat kon pas zodra hij in het bos was. Hij had het zwaard laten vallen, vloekte. Hij greep het weer vast, haalde uit naar de persoon die op hem af was gestormd. Hij voelde weerstand, wist dat hij in ieder geval iemand had geraakt. Maar dat hield de persoon niet tegen. Die kwam steeds dichterbij, ook al had hij een stap naar achteren gezet. Hij haalde nog eens uit, probeerde de jongen desnoods te steken met het zwaard. Hij raakte de jongen nog een paar keer, zag dat hij op de grond viel. Dat was genoeg voor hem, Michael sprintte naar het bos. Hij zou op zoek gaan naar Elizan.

Ze wist niet waarop ze zat te wachten. Maar het leek haar nutteloos om nu nog uit de boom te komen. Het had haar al veel moeite gekost om erin te komen. Nee, eigenlijk wist ze wel op wie ze zat te wachten. Maar ze had een idee dat dat nogal lang kon duren. Al was ze niet ver verwijderd van de hoorn, dus je zou gauw genoeg bij haar plek aankomen. Rustig - maar vanbinnen kolkend van angst - plukte ze wat blaadjes van de boom, in de hoop haarzelf af te leiden. Maar toen ze, in de verte het geluid van takjes hoorde die braken, zat ze plotseling dood stil. Toen ze zag, dat Michael - compleet met wapens en een tas - diegene was, die het geluid maakte ontspande ze weer. Ze bewoog een beetje, waarna ze uit de boom sprong. Haar landing kon ze misschien nog wat verbeteren, maar het was al een wonder dat ze heelhuids in - en uit de boom kwam. "Hoi." Zei ze vervolgens met een lichte glimlach. Ze keek naar zijn arm, waarna haar mond licht openviel. Een bloederige wond. En ze waren misschien net een uur in de arena. "Je bent gewond." Ze kon de verbaasdheid in haar stem niet onderdrukken.

Hij rende door het bos, maar lang niet zo snel meer als bij het begin. Hij kwam steeds verder in het bos, raakte steeds verder van de hoorn af. Zijn pas vertraagde en het was duidelijk te zien dat hij schrok toen iemand voor hem belandde. Maar zijn schrik verdween al snel toen hij merkte dat het Elizan was. Hoewel hij niet meer bij de hoorn was, voelde hij zich nog niet veilig. Een opgeluchte zucht verliet zijn mond. 'Hey.' Zei hij uiteindelijk. Waarschijnlijk kon Elizan horen dat hij opgelucht was. Maar toch voelde hij nog de pijn in zijn arm. En hij werd zich vooral bewust van die pijn toen ze erover begon. 'Ik was zo dom om mijn eigen raad niet op te volgen.' Hij zuchtte nogmaals, iets minder opgelucht. Hij keek naar zijn hand, waar het bloed eerder nog langs had gestroomd.

Goh. Dat was haar nog niet opgevallen, dat hij zijn eigen raad niet had opgevolgd. Hoe kon hij anders gewond zijn, ze haalde de tas van zijn schouder, waarna ze vlug door zocht of er verband of iets dergelijks in zat. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht toen dat er inderdaad was. Ze haalde het er vervolgens uit, en trok zijn arm lichtjes naar haar toe. Ze was niet heel goed in verbinden, maar het was beter dan niks. Ze deed het verband gewoon over zijn kleding heen, later als ze een schuilplaats hadden gevonden zou ze het wel beter verbinden. "Later verbind ik het wel beter." Ze trok het verband los van het rolletje, en deed deze vervolgens weer in de tas. Ze was er blij mee in ieder geval. Haar handen zaten nu ook een beetje onder het bloed, maar dat veegde ze simpelweg aan haar kleding af. Die werden vroeg of laat toch wel vies.

Het gewicht op zijn schouder werd langzaam minder, maar de pijn in zijn arm bleef. Hij keek toe hoe Elizan de tas van zijn schouder haalde en op zoek ging naar iets. Niet veel later kwam hij erachter dat ze op zoek was naar verband, ze bond het om zijn arm heen, om de trui en zijn jas heen. Ze zei dat ze het later beter zou verbinden. En om eerlijk te zijn leek dat hem ook een stuk handiger. Ze waren te dicht bij de hoorn. 'Ik denk dat we beter naar het westen kunnen gaan. We zijn hier te makkelijk te vinden.' Zei hij toen ze klaar was met het verbinden van zijn arm. Hij volgde haar bewegingen nog steeds, volgde haar voorbeeld en veegde zijn bebloede handen af aan zijn kleren. Vroeg of laat zouden ze toch wel onder de modder en het bloed zitten, dus wat zou een beetje hulp uitmaken?

Elizan knikte toen hij vervolgens uitlegde waar ze heen konden. Prima, hij was de expert. Zij was niet meer dan een meisje die nooit verder was geweest dan de stad. Oke misschien er net buiten. maar echt niet verder. Wacht, wat als hij verwachtte dat zij voorop ging? Nooit van haar leven. En ze kon moeilijk gaan zeggen dat ze hem voorop wou. Kon hij haar lekker gaan wantrouwen, omdat hij verwachtte dat ze een mes in zijn rug stak. Zou ze nooit doen natuurlijk. Niet dat ze een mes had maar toch. Een beetje ongemakkelijk bleef ze op haar plek staan, met nog steeds de tas in haar handen. Die zou ze wel houden. Zou ze zich mee kunnen beschermen. Tassen konden niet veel hebben, maar het zou wat vertraging opleveren als iemand toch van plan was iets in haar lichaam te steken. Ja, ze was optimistisch.

Michael keek naar Elizan, maar ze deed wat hij verwachtte. Het was zijn beurt om haar de weg te wijzen. Hij keek om zich heen, probeerde in te schatten waar het westen was en liep er vervolgens naar toe. Hij zei vrij weinig, gewoon omdat hij niet wist wat hij moet zeggen. Hij keek nog steeds naar Elizan, die de tas vast had. Daar had hij geen problemen mee, droegen ze in ieder geval even veel. Maar hij maakte zich zorgen over haar wapens. Ze had geen enkel wapen, geen mes of zwaard. Ze had geen pijlen en bogen, niks. Hij vroeg zich om eerlijk te zijn af of het ook zo was geweest als ze geen bondgenoten waren. Misschien was het dan zelfs wel erger. Om eerlijk te zijn kon je hem af en toe een pessimist noemen. Maar het was nog niet zo erg dat hij altijd zo negatief dacht.

Elizan liep zwijgend achter hem aan, terwijl ze de tas aan haar schouder hing. De slaapzak, die ze vlug had opgepakt terwijl ze wegliepen deed ze vervolgens ook in de tas. Hij zou nog wel genoeg van pas komen. Kon ze toch nog iets betekenen. Ze wist zelf wel dat ze heel erg blij mocht zijn dat Michael haar bondgenoot was. Zonder hem zou ze het nog geen dag uithouden. Al was ze nog wel zo slim om zelf te bedenken niet naar de hoorn te rennen. Ze keek om zich heen, maar ze kon geen goede schuilplaats vinden. Niks anders dan bomen in ieder geval. Het liep er wat heuvelachtig, en op een gegeven moment waren er rotsblokken en zelfs inhammen te zien. Als je daar zou gaan schuilen, zou iedereen je zien. Nee, je moest echt een diepe grot hebben. Na 100 meter bleef ze staan, terwijl ze naar de grot keek. Een grote, diepe grot. Genoeg ruimte. De achterkant was zelfs niet te zien. "Michael." Zei ze, als teken dat hij moest kijken.

Michael liep verder tot hij zijn naam hoorde. Hij draaide zich om, keek naar Elizan. Haar stem klonk niet alsof ze werd aangevallen, niet alsof ze een vijand zag. Maar het klonk alsof ze iets had ontdekt. Hij keek naar de richting waar zij ook keek, zag een grot. Dat hij dat niet had gezien verbaasde hem niet. De grot stond aan zijn rechterkant, de kant van het oog wat wel verbetering kon gebruiken. Niemand had ooit gezegd dat hij goed kon zien met zijn oog. Maar dat maakte vrij weinig uit. Zo lang hij met zijn linker oog keek zag hij alles zoals ieder ander. Alhoewel, hij had geen idee hoe anderen alles zagen. Hij liep naar de grot, vroeg zich af of dit een goede schuilplaats zou zijn. Hij draaide zich om naar Eli, gaf haar het zwaard. 'Blijf hier.' Zei hij toen hij zich weer omdraaide. Hij pakte de boog van zijn schouder en legde een pijl op de pees. Hij trok de pees aan en liep de donkere grot in. Hoewel het even duurde voordat hij aan het licht gewend was liep hij snel verder. Hij keek om zich heen, keek elk hoekje en inhammetje meerdere keren na.

Blijf hier. Ze was geen hond hoor. Als ze een hond was, zat ze hier niet in de arena. Ze bekeek het zwaard, en kwam tot de conclusie dat als ze het ooit kon gebruiken het een wonder zou zijn. Michael was in de grot. Fijn. Wat als er nu iemand aan ging vallen? Ze kon niet eens vechten met het ding. En het was nog zwaar ook. Ze boorde de punt van het zwaard in de grond, waarna ze het gevest met een hand beet hield. Hij mocht wel een beetje opschieten. Hij was in ieder geval veel minder aardig dan gisteravond. Toen was het nog Eli dit Eli dat. Nu was ze eerder een blok aan zijn been dan een bondgenote. Misschien dat het nog zou veranderen. En anders pech. Ze kon altijd nog bomen in mootjes hakken. Of insecten. Of iets anders wat door midden te krijgen viel.

Michael kwam bij het einde van de grot aan, er was geen monster of ander beest te bekennen, geen andere tribuut. Het zag er veilig genoeg uit om te slapen. Als hij dat tenminste kon. Hij draaide zich om, liep weer naar de ingang van de grot. Het felle licht deed heel even pijn aan zijn ogen, met name zijn linker oog. Maar hij probeerde snel aan het licht te wennen, waar hij een beetje moeite mee leek te hebben. 'Eh, het is wel veilig.' Daar kwam zijn eh weer. Een spoor van de Michael die rond had gelopen voordat hij de arena van binnen had gezien. Hij moest toegeven dat hij anders reageerde dan hij normaal gesproken deed. Hij vond dat hij kortaf deed, vond de laatste woorden die hij tegen Elizan had uitgesproken meer klinken alsof hij haar commandeerde. Begon de arena zijn gedrag nu al te veranderen? Ging dat dan zo snel bij sommige mensen? Hij zuchtte, opende zijn mond om zijn excuses aan te bieden voor zijn gedrag. Maar hij wist niet welke woorden hij moest gebruiken.

Eindelijk. De kust was veilig. Ze knikte, waarna ze het zwaard uit de grond trok, en met een gesloten gezicht langs hem heen liep. Hij moest zo langzaam aan toch wel merken, dat hij haar het idee gaf dat hij haar gebruikte. Kwam ie makkelijker de arena uit. Ze liep de grot binnen, en moest even wennen aan het licht waardoor ze haar pas vertraagde. Toen haar ogen de contouren van de grot begonnen te zien, liep ze verder. Tot helemaal achterin. Waarschijnlijk was dat het handigst zodat ze minder gauw werden opgemerkt. Ze maakte de tas open, en haalde de slaapzak eruit die ze op de grond legde. Vervolgens ging ze erop zitten en opende de tas. Voor zover haar ogen konden zien zat er verband in, plus nog wat eten. Geen andere spullen. Het zwaard wat ze in haar handen had gehad had ze naast haar gelegd. Michael negeerde ze volkomen. Hij mocht wel stikken op dit moment. Zou wel gauw veranderen, maar toch. Alleen het idee al.

Ja, Michael had gemerkt dat hij de verkeerde dingen had gezegd. Dat hij de woorden op de verkeerde manier had gezegd. Elizan liep langs hem de grot in, maar dat verbaasde Michael niet . Hij had zich nou eenmaal verkeerd gedragen. Een zucht verliet zijn mond en hij draaide zich om. Vervolgens liep hij achter Elizan aan, weer de grot in. Zodra Elizan ging zitten ging ook hij zitten. Maar hij ging op de koude grond zitten. Hij keek haar aan, opende zijn mond om uiteindelijk toch zijn excuses aan te bieden. 'Eh, het spijt me. Ik heb slecht geslapen en die arena maakt het er ook al niet beter op.' Hij beet op de binnenkant van zijn wang. Hij zuchtte en hoewel het niet de woorden waren die hij echt wou gebruiken, had hij het toch verteld. Maar toch verwachtte hij niet dat ze er verschrikkelijk blij mee zou zijn.

Er verscheen een lichte glimlach op haar gezicht toen hij zich verontschuldigde. "Het maakt niet uit, ik begrijp het wel." Ze haalde licht haar wenkbrauw op toen ze een klein kunststof ding uit de tas haalde. Ze drukte op het knopje, waarna er een baan van licht de grot verlichtte. Een zaklamp. Dat hielp in ieder geval. Ze herinnerde zich dat ze de arm van Michael opnieuw moest verbinden, omdat ze dat had beloofd. En het leek haar ook beter. Ze liep naar hem toe, waarna ze op de grond ging zitten en het verband zocht, om deze vervolgens los te maken. Ze zei niet veel, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ze niks wist te zeggen. Op het verband, zat een grote rode vlek, waardoor het niet meer bruikbaar was. Ze zuchtte, en legde het stukje verband naast haar neer om vervolgens de rol te pakken. "Zou je, je shirt uit willen doen? Dan kan ik beter bij de wond." Ze kon het niet tegenhouden dat er een lichte blos op haar wangen kwam.

Michael knikte en er verscheen ook een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij vond het niet heel erg om zijn shirt uit te trekken, zo lang zijn wond verbonden werd vond hij bijna alles best. Als eerste deed hij zijn jas uit, om vervolgens zijn shirt uit te trekken. Hij keek naar zijn bovenarm, waar een redelijk grote vlek opgedroogd bloed zat. Het bloed was inderdaad opgedroogd, plakte aan zijn arm. Zelfs in de duisternis zou je het donkerrode bloed en zijn lichtere huid van elkaar kunnen onderscheiden. Hij keek naar wat Elizan deed, zag dat er een blos op haar wangen was verschenen. Maar hij deed alsof hij het niet zag, hoewel hij toch een iets grotere glimlach niet tegen kon houden.

Elizan wachtte rustig af, tot hij zijn shirt had uitgetrokken, en concentreerde zich zoveel op de wond op zijn arm. Toch was haar blik heel even naar zijn borst gegleden, waar duidelijk een six-pack te zien was. Al gauw had ze haar blik weer afgewend, waarna ze het nieuwe verband om zijn arm bond. Toen dat eenmaal klaar was, stond ze op en liep ze terug naar de tas. "Als we water hadden had ik de wond beter kunnen verzorgen." Ze deed het overige verband in de tas en ging weer op de slaapzak zitten. Wat moesten ze doen? Ze had werkelijk geen idee. Ze had geen idee hoe laat het was, waar de andere tributen waren of hoelang ze hier zouden blijven. Ze werd nu al gedesoriënteerd door het donker. Toch wist ze dat het de beste plek was om te schuilen. Iedereen zou diep de grot in moeten lopen om mensen te vinden.

Michael keek naar wat Elizan deed, tot ze klaar was met het verbinden van zijn arm. Ze legde het verband terug, hij keek nog een keer naar zijn arm. Hij zag vooral wit, maar op één plaats was een kleine rode vlek te vinden. Alsof hij nog niet genoeg had gebloed. Hij zuchtte, keek toen weer naar Elizan. 'Bedankt.' Zei hij en hij boog naar voren, naar haar toe. Zijn gezicht kwam steeds dichter bij dat van haar, tot zijn lippen de hare raakten. Hij kuste haar, al was het maar heel kort. Het was en bleef toch een kus. Al gauw ging hij weer terug, ging hij weer rechtop zitten. Hij beet op de binnenkant van zijn wang, herinnerde zich toen weer dat heel Panem kon meekijken.

Ze gaf toe, ze had veel dingen verwacht. Waaronder dingen dat hij weer opstond en mededeelde dat ze verder gingen. Of dat hij zonder pardon de wacht ging houden of iets dergelijks. Maar niet, dat hij plotseling voorover boog en haar kuste. Uit het niets. Heel kort. Natuurlijk, die avond daarvoor had hij zijn lippen heel even op haar wang geplaatst. Maar dat betekende toch niet meteen dat de volgende keer diegene meteen volop op je mond kuste? Misschien overdreef ze ook wel. Het was een kleine korte kus. Maar heel Panem keek mee. En die zouden er hele andere dingen van maken. Heel waarschijnlijk dan. Ze sloeg haar ogen neer, waarna ze even met haar handen over haar bovenarmen wreef. Ze had het weer voor elkaar gekregen om zich ongemakkelijk te voelen. De drang om naar buiten te rennen was enorm, maar waarschijnlijk zou dat een stuk gevaarlijker zijn dan hier - en natuurlijk dom om zomaar naar buiten te rennen - "Geen dank." Zei ze vervolgens.

Toen schoot hem iets te binnen. Als mensen van jongeren die voor hun leven vochten hielden, zouden ze twee verdoemde geliefdes al helemaal vermakelijk vinden. Hoewel het niet hoorde, was het één van de weinige manieren om uit de arena te komen, niet voor hem. Elizan was degene die de arena uit hoorde te gaan. Zij verdiende het niet om al zo vroeg te sterven. Maar hij daarentegen wel, hij had al meer dan genoeg misdaan. Maar zij leek toch zo onschuldig. Ze zag er niet uit als iemand die zo veel mis deed in haar leven. Hij keek haar aan, zette zijn lippen nogmaals op de hare. Maar deze keer niet voor een korte kus. Dit was anders.

Ze wist niet precies wat in zijn gedachten om ging - of beter verwoord, wat hem bezielde - toen hij opnieuw zijn lippen op die van haar zette. Al werden deze niet na 2 seconden er alweer af gehaald. Nee, deze bleven. Ze was verrast, voor ongeveer de 3de keer vandaag. Blijkbaar had hij er niet zoveel moeite mee gehad dat Panem mee keek. Of juist daarom. En toen, begon ze langzaam te bedenken waar hij mee bezig was. Het was eigenlijk best wel simpel, als je er opnieuw over nadacht. Voor de hand liggend ook. Al zouden ze daar in het capitool geen weet van hebben. Het waren net kleine kinderen, die werden gemanipuleerd door een grote volwassene. Ze vonden het alleen maar prachtig. Ze had haar ogen gesloten, en sloot het zwakke licht van de zaklamp uit. Er kwam een vage gedachte op dat ze die misschien uit moest doen, maar dat kwam zo wel.

Michael haalde zijn lippen van de hare, keek haar aan. Hij wist waarom hij het deed, hij wou haar levend die arena uit krijgen. En vooral sponsors zouden daarbij helpen. En hij moest ervoor zorgen dat ze sponsors zouden krijgen. Het maakte hem niet uit wat hij moest doen. Hij wou wat zeggen, maar sloot zijn mond weer toen hij het gebruikelijke muziekje hoorde wat het capitool altijd afspeelde zodra bekend was wie er allemaal waren overleden die dag. 'Ehm. Wil je naar buiten om te kijken, of...' Hij maakte zijn zin niet af, iets wat hij wel vaker deed. Het lukte hem gewoon niet om zijn zinnen af de maken de laatste paar dagen. Hij keek naar de uitgang en tevens de ingang van de grot.