Het Trainingscentrum ~ 1 dag voor de Arena

Zuchtend, verliet ze haar kamer, waar inmiddels resten van de kleding die ze de laatste dagen gedragen had, over de grond verspreid lagen. Ze kon niet slapen. Morgen de arena, haar dood tegemoet. Ze wist niet of ze sponsers zou krijgen. Ze had een lief verlegen meisje gespeeld, - een overdreven versie van haarzelf -. Maar ze wist niet hoe het verder kon. Nu kon ze haar mentor niet om hulp vragen. Nu moest het zelf. Ze liep in haar kleine koude nachtjapon richting de woonkamer, waar ze verbaasd even bleef staan. Michael, zat om de bank. Toch glimlachte ze licht, en ging naast hem zitten. "Kon je ook niet slapen?" Ze veegde een pluk haar uit haar gezicht, welke zonder reden wél in de war was gekomen. Waarschijnlijk omdat ze nogal had liggen woelen.

Een leven was mooi, zo teer. Zo makkelijk om te beginnen, en zo makkelijk om te eindigen. Het leven werd je afgenomen, voor je er echt aan kon beginnen. Je moest pijn voelen, voor je had geleerd om te leven. Je moest toekijken hoe anderen stierven, terwijl je zelf geen pijn had gevoeld. Je moest zelf sterven, zonder dat je echt aan het einde toe was. Het einde was zo dichtbij, zo makkelijk te bereiken. Maar zo verschrikkelijk. Niemand wou aan zijn einde komen. Daar was het leven te kort. Geniet van het leven, het is maar voor even. Maar waar kon Michael nog van genieten? Hoe kon hij nog blij zijn als hij wist dat het einde nabij was. Hij zou het nooit overleven, zijn score was niet hoog. Een score van acht, iets wat redelijk vaak werd gegeven. Maar hij had een aantal dingen vernietigd. Hoewel hij niet eens de laatste was, was de oplettendheid van de spelmakers wel erg minimaal. Ze praatten met elkaar, keken naar elkaar. Maar ze keken niet naar hem. Hij kreeg pas de aandacht die nodig was toen hij één van de lampen kapot schoot. Uiteindelijk had hij ze allemaal kapot geschoten, ze letten toen tenminste nog op. Hij zat op de bank, gehuld in duisternis. Alles om hem heen was bedekt met een laagje duisternis. Hij vond het wel goed zo, hij en de stilte. Daar was niks mis mee. Maar toen hoorde hij een stem, de stem van Elizan. Hij keek naar waar de stem vandaan kwam, zag dat ze naast hem ging zitten. 'Nee.' Antwoordde hij. Hij gebruikte maar weinig woorden, maar de laatste tijd had hij nogal moeite om te uiten wat hij eigenlijk dacht. Dat was ontstaan toen zijn naam uit de pot werd getrokken.

Elizan zuchtte. "Ik ook niet, ik kan er maar niet over uit dat ik morgen misschien al dood ben. En jij?" Ja, ze zou waarschijnlijk als eerste dood gaan. Haar score was echt niet hoog, en vechten kon ze niet. Dus haar tactiek was, pak wat je kan gebruiken om te overleven en ren een kant op. Het liefste richting een bos. Of iets begroeiends. Geen extreme warmte of kou. Daar wist ze helemaal niks voor. Tenminste, als ze het zo hadden ingedeeld. Het was toch zo dat ze altijd de arena maakte op de kwaliteiten van de spelers? Nou bij haar schoten ze niet op. Ze kon een heel klein beetje met messen overweg, maar dat was nogal een algemeen voorwerp. Ze kon wel een beetje overweg met alles met een scherpe punt. Behalve als het te ingewikkeld werd. Dan was er een grotere kans dat ze zichzelf vermoordde dan iemand anders. Al kon ze dat natuurlijk ook nog doen. Was ze meteen van alles af.

'Je gaat niet dood.' Zei Michael zodra hij haar hoorde. 'Vast niet.' Fluisterde hij erachteraan. Hij wist niet of hij het tegen Elizan zei, of tegen zichzelf. Maar hij zei het. Hij moest nou eenmaal iets zeggen. Maar hij kon zichzelf niet overtuigen. Hij zou sterven, dat was zeker. Als het niet door zijn eigen klunzigheid kwam, dan wel door een ander. En dan was er nog een derde optie. Hij kon zichzelf ook nog om het leven brengen als hij depressief was. Hij keek haar aan, met een blik die overtuigend hoorde te zijn. 'Zo lang je niet zo dom bent om recht op die hoorn af te lopen is alles best.' Ja, dat zei hij wel. Maar hij wou natuurlijk ook die wapens. Hij was wel zo dom om dat de doen. Michael en dom, wat een verrassing.

Er ontsnapte een klein geluidje uit haar keel. "Dat weet je niet, als ze een speer of pijl in mijn rug gooien ga ik eraan. Jij hebt nog enigszins geleerd te vechten. Ik zag je wel eens vechten voor school, met die andere jongens. Maar heb je mij ooit zien vechten? Ik heb alleen geleerd hoe je met een naald en draad om kan gaan. " Ze sloeg haar ogen neer. Natuurlijk, zou ze niet naar de hoorn rennen. Dat was vragen om doodgaan. Nee, ze zou ergens ver weg rennen, richting de rand. En wachten tot ze overbleef. En als ze haar dan wel vonden, ging ze tenminste waardig dood. Ze kwam in de laatste 8 dan. En als het kon, zou ze hopen dat Michael won. Dat zou nog iets betekenen voor district 6. Iets voor haar ouders. Misschien, konden ze het eten goed gebruiken. Verkopen voor andere dingen bijvoorbeeld.

'Het zijn geen gevechten met vuisten, Dit is anders dan die gevechten bij school. Hier wachten ze niet tot er een leraar komt die je uit elkaar haalt. Hier wachten ze op het schot van de kanonnen die ervoor zorgt dat iemand je niet nog eens steekt. Ze wachten tot...' Hij maakte de zin niet uit, hij wou haar niet van streek maken. Hij zuchtte, keek naar Elizan. Hij besloot maar niet al te veel te zeggen. Hij wist wat er in de arena gebeurde, zij waarschijnlijk ook. Hij had al vaak genoeg naar de uitzendingen gekeken.

Haar maag kwam in een hele rare knoop terecht toen hij uitlegde dat ze hier doorvechten tot het kanon af ging. Dat wist ze zelf ook wel, maar om zo op de feiten gedrukt te worden, dat hetzelfde met haar kon gebeuren vond ze niet fijn. Ondanks dat ze haar best deed, om te laten zien dat het haar niet veel deed, rolde er een koude rilling over haar rug, wat ervoor zorgde dat ze een stuk rechter op ging zitten, en even met haar handen langs haar bovenarmen wreef. "Dat weet ik ook wel, maar.." En ze wist niks meer wat ze kon zeggen. Ze had hem gewoon opgehemeld dat hij beter was dan haar, en dat hij het wel zou redden. Opnieuw sloeg ze haar ogen neer, en knipperde met haar ogen om er zeker van te zijn dat ze niet begon te huilen. Ondanks alles zou ze dat nooit willen.

Michael kreeg het gevoel dat hij iets verkeerds had gezegd. 'Eh sorry, ik wou niet...' Hij maakte zijn zin niet af, wat had hij met het niet afmaken van zijn zinnen. Sinds wanneer was dat zo? Oh, ja. Sinds de boete natuurlijk. 'Het was niet mijn bedoeling om...' Kon hij zijn zinnen niet gewoon afmaken? Nee, dat leek hem niet te lukken. Hij had gewoon spraakgebrek, tegen wie hij ook praatte. Hij wist nooit welke woorden hij het best kom gebruiken. Hij zocht ze wel, maar hij kon ze nooit vinden. Hij zuchtte, voor de zoveelste keer. Hij zuchtte verschrikkelijk veel de laatste dagen.

Elizan glimlachte licht toen ze zijn hakkelige verontschuldiging hoorde. Ze haalde licht haar schouders op terwijl ze hem aankeek. "Het maakt niet uit, als ik in de arena ben zie ik het met eigen ogen." Optimistisch. Iets wat ze niet vaak kon. alleen als ze zichzelf ertoe dwong. Waarschijnlijk was dit een van die momenten dat ze zich ertoe dwong. Nog steeds wou ze zich op een vreemde manier groot houden voor hem, om te laten zien dat ze niet zwak was. Want boven alles, was hij ergens, heel ver weg nog steeds een vijand. Die haar misschien ooit wel, als er niemand anders over was zou vermoorden. Je wist niet hoe een persoon werd als die in de arena was. Misschien werd hij wel bloeddorstig, en moordde iedereen uit zonder een krimp te geven. Of juist niet. Je wist het niet.

Michael wist niet wat hij moest zeggen. Hij was niet goed met stiltes, maar het bleek nu dus ook dat hij niet goed was met woorden. Hij wist niet hoe het kwam, maar zonder dat de spelen echt waren begonnen was hij al lichtelijk veranderd. Met een gaap verdween die gedachten, hij kon het niet laten. Hij kon de gaap niet onderdrukken. Hij was moe, maar hij kon niet slapen. Hij kon niet ophouden met denken aan zijn dood die steeds dichterbij kwam. Hij keek Elizan aan. 'Ik ga denk ik proberen te slapen. En als ik jou was zou ik het ook proberen.' Zei hij terwijl hij opstond. Hij keek heel even om zich heen, daarna weer naar Elizan. Hij leek het niet te kunnen laten om voorover te buigen en een kus op haar wang te planten. Het ging automatisch, hij had er niet over nagedacht.

Elizan knikte licht toen hij zei dat het beter was als zij ook ging slapen. En een kleine lichte blos kroop omhoog toen hij een kus op haar wangen plantte. Ze bleef eerst nog even zitten op de bank, waarna ze na een paar seconden - al was het bijna een minuut - op een idee kwam. "Michael, zou jij mijn bondgenoot willen zijn? Gewoon, om.." De reden wist ze niet. Maar hem kon ze wel vertrouwen. Toch? Met een bondgenoot was haar overlevingskans groter. En die van hem natuurlijk ook. Plus het feit dat hij had laten zien dat hij haar vertrouwde. Ze zagen elkaar vaak, op school dan. Dus, hierbij had ze besloten dat ze het mocht vragen.

Michael keek naar Elizan, ook al was dat niet heel makkelijk door de duisternis. Hij wist wat hij had gedaan, maar niet waarom. Misschien omdat het waarschijnlijk de laatste keer was? Hij had laten zien dat hij haar vertrouwde, maar vertrouwde zij hem. En kon hij haar wel echt vertrouwen? Nee Michael, hou erover op. Hij dwong zichzelf om niet zo te denken. Hij luisterde naar haar vraag, knikte. Ook al wist hij niet of ze het zou zien. Maar zelfs al zag ze het niet, er was nog iets wat duidelijk maakte dat hij haar bondgenoot wou zijn. 'Natuurlijk.' Zei hij. Hoewel hij niet wou weten wat er de volgende dag zou gebeuren, probeerde hij te klinken alsof er niks aan de hand was. Alsof de volgende ochtend een dag zou zijn als ieder ander. Maar hij zelf wist natuurlijk dat dat niet zo zou zijn. De volgende ochtend moest hij oppassen dat hij bleef leven. Maar niet alleen hij. Door zijn antwoord voelde hij zich verplicht om haar ook te beschermen, wat er ook zou gebeuren. 'Probeer te slapen, je moet goed uitgerust zijn.' Hij zei niet wat er die dag zou gebeuren zou, wou haar er niet weer aan herinneren. Maar ze moest gewoon goed slapen. Hij draaide zich om. 'Tot morgen, Eli.' Fluisterde hij nog voor een laatste keer voor hij de ruimte verliet.