De arena van de hongerspelen

Een gil die door merg en been ging schalde door het gebied, kwam aan in de grot waar Michael stond. Hij schrok van de gil, bevestigde wiens gil het was. 'Eli' Hij greep de boog en de pijlenkoker en sprintte de grot uit. Hij ging zo hard hij kon op het geluid af. Het gevoel dat Elizan inmiddels dood zou kunnen zijn sprintte net zo hard met hem mee. Hij probeerde tijdens het rennen een pijl uit de koker te halen en die op de boog te leggen. Maar hij was niet goed in multitasken, het duurde even voor de boog klaar was om te schieten. Zijn handen deden niet wat hij echt wou. Hij keek om zich heen, was het geluid verloren. Maar Elizan stond vlakbij, net als de tribuut. En hoewel hij haar niet kon zien, kon hij de tribuut wel zien. Hij trok te pees naar achteren, liet de pijl en de pees los nadat hij op de tribuut had gericht. Toen kwam hij achter de boom vandaan, zag hij Elizan en het bloed dat over haar been liep.

Ze schrok, toen de tribuut plotseling naar adem snakte en neerviel. Dood. Door een pijl in zijn nek. Pijlen. Ze wist dat ze van elk soort wapen maar een in de arena hadden. Messen natuurlijk uitgesloten. Maar ze kende ook maar een iemand die een pijl en boog in zijn bezit had. Michael. Toen ze er zeker van was dat de tribuut dood was en niet meer levend werd, besloot ze het mes uit haar kuit te trekken. En ze overdreef niet, als ze vertelde dat de tranen bijna over haar wangen stroomden van de pijn. De mes zat onder het rode bloed, en haar hele broek was nat van het bloed wat eruit kwam. Ze had het voor mekaar gekregen. Ze was gewond. En kon waarschijnlijk voorlopig niet meer lopen. Ze vervloekte zichzelf voor het feit dat ze niet beter had opgelet toen ze met haar rug naar het bos toe zat.

De tribuut leek niet meer te bewegen en Michael besloot naar Elizan toe te lopen. 'Oh, damn. Eli, gaat het?' Vroeg hij bezorgd. Waarom had hij haar ook alleen naar buiten laten gaan? Waarom was hij niet zelf gegaan? Dan was dit waarschijnlijk niet gebeurd. Hij drukte een kus op haar wang, maar wendde zijn blik toen weer af om naar de wond te kijken. Maar vanuit dit oogpunt kon hij het niet goed zien. Hij ging achter haar staan, probeerde te kijken naar de wond. Maar haar broek leek alles te bedekken. Toch kon hij een scheur ontdekken. 'Je hebt geluk gehad, een paar centimeter hoger en...' Hij wou zijn zin niet afmaken, dat kon hij gewoon niet. De gedachte alleen al dat Elizan misschien dood had kunnen zijn. Toch probeerde hij het te zeggen. Nee, hou er maar over op voor je weer iets verkeerds zegt. Zoals vaker hadden zijn gedachten gelijk, hij kon maar beter niks zeggen. Hij zuchtte, ging weer voor haar staan en drukte nog een kus op haar wang.

Hij vroeg of het ging. Natuurlijk ging het niet. Een tribuut had net een mes in haar kuit gegooid, - wat nog steeds heel veel pijn deed - en lag nu dood op de grond door Michael zijn pijl. Dood. Morsdood. Maar dit ging ze natuurlijk niet allemaal uitleggen. In plaats daarvan knikte ze, en sloeg haar ogen even neer. "Het.. het gaat wel." Ze probeerde een kleine glimlach op haar gezicht te laten zien. Zelfs toen hij vertelde, dat ze geluk had gehad deed ze haar best om de glimlach op haar gezicht te houden. Ze wou laten zien dat ze het allemaal wel aankon. Op een vreemde manier. Toen hij nog een kus op haar wang drukte keek ze hem aan en glimlachte. "Het gaat echt wel Michael. Ik ben alleen een beetje geschrokken. Meer niet." Het feit dat hij haar Eli had genoemd, kwam nu pas haar gedachten weer binnen.

Hoewel ze zei dat het wel ging, was hij nog steeds bezorgd. Maar hij probeerde het niet te tonen, wendde zijn blik af om naar het lijk te kijken.
Hij keek naar de uitrusting die de tribuut had. Die was blijkbaar een stuk langer bij de hoorn gebleven dan hij. Michael trok de pijl uit het lichaam, spoelde het bloed af in de rivier en gooide de pijl toen weer terug in de koker. Hij keek weer naar wat de tribuut bij zich had, besloot dat zij het ook wel konden gebruiken. Wat moest een dooie met al die wapens en een tas waar misschien wel eten in zat? Alhoewel, Michael wist niet zeker of er wel eten in zat. Hij zuchtte, haalde de tas van het lijk af en pakte de wapens. 'Denk je dat je kan lopen?'

Elizan haar mond viel open toen ze zag hoe Michael rustig de pijl uit het lichaam trok en deze vervolgens afspoelde. Alsof hij net had getraind en nu zijn pijlen bij elkaar verzamelde voor nog een sessie. Deed het hem dan niks dat hij zojuist een persoon had vermoord en die aan het beroven was? Ze had niet verwacht dat hij zo koelbloedig kon zijn. Ze hoorde hoe hij zuchtte, en kreeg licht spijt van de gedachtes die door haar hoofd waren gegaan. Al vond ze wel dat ze voor een deel waar waren. Toen hij vroeg of ze kon lopen, beet ze op haar lip waarna ze vervolgens een stap met haar gewonde been probeerde te zetten. Het resultaat was dat er een enkele traan over haar wang liep, waarna ze vlug haar hoofd boog. "Nee. Het doet nogal veel pijn." Ze hoopte dat hij de traan niet had gezien die over haar wang rolde.

Michael haalde de pijlenkoker van zijn rug zodat hij alles in zijn handen had. Iets wat het waarschijnlijk makkelijker maakte voor Elizan om op zijn rug te blijven zitten. Hij ging voor pakezel spelen tot ze bij de grot waren gearriveerd. Hij dacht dat het hem wel zou lukken zo lang hij maar niet nog een tribuut tegen zou komen en zelf gewond raakte. Wat zou dat een ironisch moment zijn, dat ze allebei niet konden lopen door een wond. Hij draaide zich om, ging met zijn rug naar haar toe staan. 'Klim maar op mijn rug.' Zei hij, hopend dat ze dat wel kon. Maar waarschijnlijk was dat niet heel moeilijk, tenzij haar armen ook waren geraakt door een zwaard of een mes.

Ze kon haar lachen net inhouden toen hij zei dat ze wel op zijn rug kon klimmen. Maar in plaats van in lachen uit te barsten, deed ze wat hij zei en klom ze op zijn rug. Het deed een beetje pijn, toen ze met haar been af moest zetten, maar het deed minder als wanneer ze zou moeten lopen. Waarschijnlijk was het goed geweest dat Michael was gekomen om de tribuut te doden, omdat ze anders ook wel een mes of iets dergelijks in haar armen had gekregen. Of nog een paar extra in haar benen. Kon altijd nog. Opnieuw bewees dit weer, dat ze moeilijk alleen in een arena kon zijn. Wanneer ze een keer niet oplette kreeg ze meteen een mes in haar kuit.

Zodra ze op zijn rug zat liep hij richting de grot. Om eerlijk te zijn was het wat zwaarder dan hij had gedacht, omdat hij gewoon niet had ingeschat hoe zwaar Elizan zou zijn. Ach, het maakte niet uit. Het zag er naar uit dat hij het wel zou overleven. Zo moeilijk was lopen nou ook weer niet. En om eerlijk te zijn was de grot ook sneller in zicht dan hij had gehoopt. Was het water dan echt zo dichtbij? Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij naar de grot liep. Toen hij naar binnen liep moest hij weer wennen aan het gebrek aan licht. Maar dat probleem leek al snel verholpen te zijn. Zijn zicht paste zich toch sneller aan dan gedacht. Eigenlijk schatte hij alles verkeerd in. Maar dat maakte niet uit. Hij liep naar de slaapzak, rolde die met zijn voet uit en keerde het vervolgens de rug toe zodat als Elizan los liet, ze meteen kon gaan zitten op de slaapzak.

Haar ogen moesten even wennen aan het donker, toen Michael de grot binnen liep, maar na een paar seconden zag ze alweer duidelijk de contouren van de grot. Ze begreep dat toen hij de slaapzak uitrolde en zijn rug ernaartoe keerde, het de bedoeling was dat ze zich moest laten vallen. Dus liet ze zich vallen, waarna ze even trillend op haar benen stond en vervolgens op de slaapzak ging zitten. De hele broekspijp was doorweekt met het bloed, en nog steeds stak het een beetje. Ze zuchtte. Ze kon niet goed naar de wond kijken, omdat ze haar been in een hele rare positie moest draaien, die eveneens veel pijn deed.

Michael legde de spullen die hij in zijn handen had op de grond en pakte hun eigen tas. Hij haalde de verbanddoos eruit en keek toen weer naar de wond in het been van Elizan. Hij was nooit echt een genie geweest met dit soort dingen. Hij kon de plaatsen vinden waar een wond dodelijk zou kunnen zijn, en verbinden lukte hem ook nog redelijk. Maar voor de rest hoefde je niks aan hem te vragen. Oké, hij hoefde haar in ieder geval niet te vragen om haar broek uit te doen, aangezien de wond laag genoeg was om alleen de broekspijp omhoog te hoeven trekken. 'Dit kan misschien pijn doen.' Zei hij terwijl hij haar broekspijp iets omhoog trok tot een hoogte waarbij hij goed bij de wond kon.

Elizan knikte toen hij zei dat het misschien pijn kon doen. Meer pijn dan het nu al deed zou waarschijnlijk niet veel uitmaken. Het prikte een beetje, toen de stof van de broek over de wond werd getrokken. Misschien zou ze haar broek ooit schoon moeten maken, aangezien een broekspijp vol bloed er niet beter op werd. Ondanks alle pijn, waren de tranen uit haar ogen verdwenen. Al zouden die waarschijnlijk net zo snel terug komen wanneer ze ging lopen. Ze wist niet wat het was, maar iets zorgde ervoor dat haar hele been begon te trillen wanneer ze ook maar een stap met dat been zette. Voordat Michael weer bezorgd kon worden, wist ze een lichte glimlach op haar gezicht te toveren. "Het valt nog wel mee." Nee, dat was niet waar. Maar wat niet weet, wat niet deert.

Michael pakte de jodium en druppelde wat in de wond om het schoon te maken. Vervolgens pakte hij steriel gaas wat hij op de wond legde. En als laatste, het verband. Ook niet onbelangrijk trouwens. Hij rolde het een stukje uit en haalde het toen een aantal keren om haar onderbeen heen tot de wond, en het stuk eromheen bedekt waren met het verband. Hij legde alles weer terug in de verbanddoos en sloot die weer om 'm vervolgens terug in de tas te stoppen. 'Ehm... Heb je dorst?' Vroeg hij uiteindelijk terwijl hij naar de flessen water keek.

Elizan knikte toen hij vroeg of ze dorst had. "Maar dan moet ik eerst die jodium weer hebben." Ze boog zich voor over en pakte de flessen water, waarna ze een van de doppen los draaide. Opnieuw boog ze zich voorover en pakte de tas beet, waar ze de jodium uithaalde. Ze druppelde een paar druppeltjes in het water, waarna ze de dop er weer op schroefde. Vervolgens pakte ze de andere fles en deed precies hetzelfde. "Nu moeten we een kwartier wachten." Ze stopte de jodium terug in de doos, en deze weer in de tas. Ze zuchtte en veegde een losse pluk haar uit haar gezicht, welke uit haar knot was gegaan.

Een kwartier wachten, nee dat zou 'm niet worden als je Michael zou heten. Hij en geduld gingen gewoon niet samen, en voor hem leek een kwartier net zo lang te duren als een uur. Zo ging dat nou eenmaal bij hem. Hij keek naar het water, maar hoe langer hij bleef kijken hoe dorstiger hij werd. Zijn keel was droog en de laatste keer dat hij had gedronken was net voor de arena.

TIMEJUMP.

Het was avond, de duisternis had zelfs de grot bereikt en wanneer de zaklamp was uitgeschakeld zou het pikkedonker zijn. Michael was moe, zijn ogen leken dicht te vallen. Het duurde steeds langer voor ze geopend werden. Hij probeerde wakker te blijven, pakte de fles water vast en nam een slok. Inmiddels zat er nog een kwart water in de literfles. Hij had inmiddels ook al gegeten, ongeveer een half uur geleden. Hij vroeg zich af of het niet eens een keer tijd werd voor hem om te jagen, om eten te verzamelen. Maar het hoefde nog niet. In de tas van de tribuut die hij die middag had gedood zat ook nog eten.

Elizan had een klein slokje van het water genomen, en voor zover ze nu wist was ze niet ziek. Wat ze wel merkte was dat het steeds moeilijker werd om haar onderbeen goed te bewegen. Waarschijnlijk omdat ze te lang in een dezelfde positie zat. Het was een wonder, maar ze was niet moe. Misschien hield de sudderende pijn haar wakker. Of had ze die avond daarvoor genoeg geslapen om nu wakker te blijven. Ze had sinds vanmiddag niet meer met Michael gepraat, maar ze hield op zich wel van de stilte. Ze pulkte wat aan een los draadje van de slaapzak, terwijl ze voor haar uit staarde. Ze had gezien dat zijn ogen soms dichtvielen, en van haar mocht hij best slapen. Zij bleef wel wakker. Al zou hij waarschijnlijk iets anders verzinnen. Dus ze hield haar mond erover.

Zijn wil om wakker te blijven gaf het op, trok zich terug en vond dat het genoeg gevochten had tegen de slaap. Wat er die dag was gebeurd was redelijk vermoeiend. En de vorige dag natuurlijk ook. Al verwerkte zijn hoofd alles tot één dag aangezien hij zijn slaap één nacht had overgeslagen. Hij ging liggen op de grond in plaats van zitten, zijn ogen vielen dicht en gingen ook niet meer open. Niet veel later ging zijn ademhaling langzamer dan daar voor, tot je echt kon bevestigen dat hij sliep.

TIMEJUMP :DD

Hij draaide zich nogmaals om tot hij op zijn linkerzij lag. Met een bezweet voorhoofd lag zijn gezicht gedeeltelijk op de koude grotvloer. Zijn dromen liepen uit de hand. Telkens weer hetzelfde.
Elizan stond voor hem, maar hij werd tegengehouden als hij naar haar toe wou lopen. Tributen trokken aan zijn armen, telkens als hij probeerde te bewegen. Hij keek haar aan, van haar gezicht was pijn en verdriet af te lezen. Een tribuut verscheen in het zicht, had het capitool embleem op zijn borst gespeld. Een kwaadaardige lag schalde door zijn oren, Michael wou schreeuwen dat de tribuut Elizan niks aan mocht doen. Maar zijn kaken bleven op elkaar geklemd. De tribuut haalde een zwaard uit zijn schede, haalde uit naar Elizan die vervolgens op de grond viel. Ze bloedde hevig en Michael kon haar niet helpen. Telkens weer moest hij toekijken hoe Elizan stierf in zijn dromen. Nee, ze waren de naam droom niet waardig. Het waren nachtmerries. Nog een keer werd het herhaald, maar deze keer liet de tribuut zijn gezicht zien. Het was alsof hij in de spiegel keek, hij had Elizan vermoord in zijn nachtmerrie. Hij schoot overeind, zijn ogen wijd open. Vrijwel meteen zocht hij de grot af, op zoek naar Elizan. Een druppel zweet gleed over zijn voorhoofd, langs zijn oog, over zijn wang, tot het zijn kaak had bereikt.

Uiteindelijk zag ze toe hoe hij in slaap viel, en een kleine glimlach kwam op haar gezicht. Ze pakte opnieuw de fles met water, en nam er een slok van. Ze hield de wacht wel. Of iets dergelijks. Je hoorde het geluid dat aangaf, dat de doden aan de hemel waren te zien. Maar deels door haar been wou ze er geen moeite voor nemen om er naartoe te lopen. In plaats daarvan bleef ze zitten, wachtend tot de eerste zonnestralen de grot weer zouden bereiken. Even later, schrok ze toen Michael plotseling rechtop zat. Ze zag hoe hij de grot af zocht, waarna ze haar mond opende. "Ik ben hier." Ze wist niet wat er aan de hand was, maar het was iets met de arena. Anders ging hij niet rondkijken.

Michael slaakte een opgeluchte zucht toen hij de stem van Elizan hoorde, het was maar een nachtmerrie. Oké, hij had haar niet vermoord. Dat was dan weer een hartaanval minder. Maar hij zag haar nog steeds niet, vreemd genoeg liet slaap hem slechter zien. Maar hij moest gewoon weer wennen aan het gebrek aan licht, dat was alles. No big deal. Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd, pakte de fles water die naast zich stond vast en maakte die open. Hij nam een paar slokken, in de hoop dat dat hem misschien wakker zou krijgen. Maar veel effect op hem had het niet. Hoe lang had hij al liggen slapen? 'Hoe laat is het?' Domme vraag, natuurlijk. Hij verwachtte niet dat ze een horloge mee had genomen. Of had ze dat toch gedaan? Een tweede zucht verliet zijn mond terwijl hij naar achteren schoof om met zijn rug tegen de rotswand te leunen.

Elizan haalde haar schouders op toen hij vroeg hoe laat het was. "Geen idee, meestal kijk ik hoe hoog de maan staat, maar de grot is te diep om naar buiten te kijken. Ik denk dat het rond 3 uur is ofzo." Tijd om te wisselen van wacht, spookte er even in haar hoofd. Maar ze sprak het niet hard uit. Ze vond het niet erg, dat ze een nacht wakker moest blijven. Het was juist eerlijk. Ze zou ooit wel genoeg slaap in halen. Het feit dat Michael opgelucht had gezucht toen hij haar horde, bracht haar nu pas aan het denken. Hoezo zou je midden in de nacht blij zijn om een persoon te horen? Ze was er gewoon altijd. En als er een tribuut of iets anders binnen kwam begon ze wel te gillen. Was ze erg goed in. Ze besloot niet te vragen waarom. Het was al erg genoeg dat alles werd vastgelegd op tv. Nee, je mocht gerust privé dingen houden.

Michael keek naar Elizan, was nog steeds opgelucht dat ze niet zo dood was als in zijn nachtmerrie. Vreemd genoeg leek de nachtmerrie meer invloed op hem te hebben dan normaal gesproken. Normaal kon hij zomaar weer verder slapen en zijn dromen achter zich te laten. Maar deze leek hem te achtervolgen. Misschien was er iets waarom dat gebeurde. Dat zou het waarschijnlijk wel zijn, maar hij moest weten wat. 'Ehm, wil jij nu slapen?' Vroeg hij na een paar seconden nagedacht te hebben. Hij stond op, waarbij hij bijna zijn hoofd stootte. Blijkbaar was de grot toch iets lager dan hij dacht op die plaats.

Elizan glimlachte. "Als jij dat liever hebt." Ze stond op, terwijl ze steunde tegen de grot muur en legde de slaapzak beter neer. Wacht. Michael had zomaar op de koude grond geslapen. Ze beet op haar lip, waarna ze hem aankeek. "Heb je het niet koud? Aangezien ik de slaapzak voor mezelf opeis. Anders mag jij hem ook wel gebruiken." Ze glimlachte lichtjes toen ze het vroeg. Het maakte haar niet uit om op de koude grond te slapen. Nog een paar uurtjes en dan was het licht. Ze was inmiddels al een beetje gewend aan dat alles rots was. Slapen op de vloer zou dan ook wel lukken.

Michael probeerde een glimlach te laten zien, deed alsof er niks aan de hand was. Hij deed alsof hij geen nachtmerrie had gehad, niet bezorgd was over wat er om me heen gebeurde. Hij probeerde een glimlach te laten zien, die verborg dat hij wist dat het niet lang zou duren voor hij zou sterven. Zijn laatste ademhaling zou steeds dichterbij komen. Maar hij probeerde er niet over na te denken. Hij keek nog steeds naar Elizan. 'Het gaat wel.' Zei hij al snel. Net toen hij sprak hoorde hij voetstappen, ze kwamen steeds dichterbij. Michael bewoog niet, in de hoop dat de persoon hun niet zou ontdekken. Maar toch bewoog hij langzaam naar het zwaard. Hij greep langzaam het koele metaal vast, ging langzaam in aanval positie te staan.

Elizan knikte maar beet even op haar lip. Ze wist zeker dat hij iets voor haar verborg. Maar ze wou niet vragen wat. Toen er een kleine stilte viel, hoorde ze voetstappen. Haar hart begon sneller te kloppen, en ze had het idee dat het in haar keel zat. Een ander persoon. In de grot. Ze zag hoe Michael langzaam naar het zwaard bewoog, waarna zei zo stil mogelijk bleef staan. Ze zou niet veel kunnen uithalen. Daarom hoopte ze dat diegene haar misschien niet zou opmerken. Toen de voetstappen dichterbij kwamen, zag ze een lichte schim van de persoon. Hij had wapens. Genoeg. Zou dit het einde voor hun kunnen betekenen? Ze wou iets zeggen, maar haar stem bleef haken in haar keel.

De voetstappen kwamen steeds dichterbij, hielden niet op met komen. Michael kon horen dat het de voetstappen van één persoon waren. Het zwaard leek te blinken, ook al scheen er maar weinig licht naar binnen. De persoon stond stil, Michael waagde het om naar de persoon te kijken. Hij keek de tribuut aan, die een jongen bleek te zijn. Hij had hem ook te zien, een reden voor Michael om een gevecht te beginnen. Hij zette een stap, nog één. Steeds meer, steeds sneller, tot hij uithaalde naar de tribuut. Hij voelde lichte weerstand, hij had de tribuut geraakt. Maar hij had te vroeg gejuigd, de tribuut had naar hem uitgehaald met zijn blote vuist. Had hij soms geen wapens. Hij greep naar zijn gezicht, maar probeerde zo min mogelijk toe te geven aan de schok van pijn die door hem heen ging. Michael was niet helemaal wakker, dat gaf hij dus gewoon de schuld. Toen haalde Michael weer uit met het zwaard, maar hij voelde geen weestand meer, de tribuut had zijn slag ontweken.