De arena van de hongerspelen

Wat deed hij? Ze hoorde het doffe geluid van metaal dat op de grond terecht kwam. Ze pakte de zaklamp weer en scheen deze op de grond, totdat de kling van het zwaard het licht weerspiegelde. "Dankjewel. Ik ga anders opzoek naar een plek waar ik aan de overkant kan komen. " ze bleef even stil. Moest ze niet nog iets zeggen? Voor als ze doodging. "Ik," Toch kreeg ze hetgene wat ze wou zeggen niet over haar lippen. "Ik zal voorzichtig zijn." Kwam in plaats daarvan over haar lippen. Ze hield het zwaard in haar hand, pakte een stuk verband en wond deze over de zaklamp zodat hij wat gedimt zou zijn. Zo stil mogelijk liep ze weg. Nog steeds peinsend over een nieuw oniderwerp. wat voelde ze voor hem? Ze had bijna die drie woorden over haar lippen gekregen. En sinds die avond in het capitool zorgden ze toch voor elkaar? En hij had haar een paar keer gekust, maar toch. Ze schudde haar hoofd. Ze mocht niet van hem houden. Als ze hem verloor zou het dan alleen maar meer pijn doen.

Michael keek een enkele keer om zich heen, maar de duisternis nam een deel van zijn zicht weg. Hij moest moeite doen om het gras te onderscheiden van de scheur die hem scheidde van Elizan. Hij wou iets zeggen, iets doen. Maar alles wat in hem op kwam was verkeerd, alles wat hij bedacht was fout. Niks was goed genoeg, er was niks dat hem niet liet overkomen als een of andere idioot die niks goeds kon zeggen. Een zucht verliet zijn mond terwijl hij verder dacht. Waarom kon hij niks bedenken om tegen haar te zeggen, waarom moest hij altijd weer overkomen als iemand die niet uit zijn woorden kon komen. 'Ik eh... Ik zal ook maar kijken voor iets om die scheur over te komen,' zei hij uiteindelijk maar. Michael wist niks, hij wist niet wat hij moest doen of zeggen, wist niet wat hij moest denken.

Ze hoorde nog vaag hoe hij iets zei, maar wist niet precies. Dit was de eerste keer sinds de openingsdag dat ze alleen was. En zelfs toen was ze al gauw bij hem. Haar gedachten hadden duidelijk de neiging om terug te gaan waar ze eerst waren. Maar met iedere stap kwam ze dichterbij de Cornucopia, dus moest ze voorzichtig zijn. De Cornucopia. Dat was haar doel. Er moest een plek zijn waar de spelmakers hun heen wouden lokken. Of in ieder geval een van hun. Waarschijnlijk denigste plek waar je langs de scheur kon komen. Ergens onderin haar buik borrelde lichte angst zo gauw ze geritsel hoorde vlakbij. Maar vastberaden als ze was, drukte ze die weg. Het was alleen zij nu. Geen tijd voor angst. Maar, misschien wouden ze hun juist uit elkaar halen. Omdat ze wisten dat ze zonder elkaar niks waren. Zij was in ieder geval niks zonder Michael. En was hij zelf ook niet een keer doodsbang wakker geworden? Dit zorgde dat ze zich plotseling omdraaide en terug rende. Van haar idee om weg te gaan was ze helemaal niet meer zo zeker. Ze wou alleen bij hem zijn. "Michael!" Ze wist niet zeker of dit nu zo handig was. Maar ze wou weten of hij nog veilig was.

Bij elk geluid ging er weer een rilling door hem heen. Elke keer was hij bang dat het de beroeps tributen waren of het kannonschot wat misschien wel het einde van Elizans leven betekende. Elk zuchtje wind liet hem om zich heen kijken. WIie dacht dat Michael geen angst voelde had het mis. Michael had dan wel altijd een rustig leventje gehad maar nu stond het compleet op zijn kop. hij had nog nooit zo erg voor zijn leven gevreesd als nu. En hij vreesde niet alleen voor zijn eigen leven, ook dat van Elizan. in de verte hoorde hij een geluid, iets wat klonk als zijn naam. Hij twijfelde geen moment en stormde erop af als Elizan in nood was moest hij er zijn om haar te helpen. Dat was wat hij zichzelf had beloofd. Ervoor zorgen dat Elizan levend uit deze bende kwam.

Ze raakte buiten adem van het harde rennen, en tegelijk zijn naam roepen. Ze mocht van haarzelf een minuut blijven staan om uit te rusten, en tegelijk goed te luisteren. Boom Het geluid van een kanonschot liet haar plotseling omhoog kijken. Was hij dat? Zou Michael nu dood zijn? Zouden de andere tributen aan de andere kant zitten, en hem hebben vermoord? Dan zou hij nu inmiddels opgehaald worden, schoongemaakt, en in een kist naar hun district gebracht. Zonder haar. Maar wie hem ook zou hebben vermoord, zou ervoor boeten. Ze pakte het zwaard beter vast, en rende resoluut de kant op waar ze eerst vandaan kwam. Hoe dan ook kwam ze over die verdomde scheur, om de rest hier in deze arena uit te moorden. Ze kon niet eeuwig op anderen leunen.

Het geluid stierf weg, al rende hij volgens zichzelf wel de goede kant op. Verward keek hij om zich heen terwijl zijn vaart langzaam minderde. Het was raar hoe het geluid in een keer verdwenen kon zijn. Misschien was het al te laat. Misschien hadden de beroeps haar te pakken gehad. Hij had beter zijn best moeten doen om haar te beschermen, want nu stonden ze er allebei alleen voor. De aanwezigheid van de beroeps liet geen veilig gevoel achter. Het was alsof ze ieder moment tussen de bomen door konden schieten met hun wapens, en hem vervolgens konden doden met alles wat ze bij zich hadden. Toch hoorde hij nog geen kanon, een teken dat het altijd nog mogelijk was om haar te redden. Opnieuw begon hij weer te rennen, hopend dat hij haar tegen zou komen terwijl hij een spoort achterliet van gebroken takken. Hoewel hij toch enige moeite deed om de scheur en uitstekende boomwortels te ontwijken, liet een kanonschot hem opschrikken. Het zorgde ervoor dat zijn aandacht even niet op alles om hem heen gevestigd was. Zijn voet bleef haken en met niet al te weinig geluid belandde hij op zijn knieën op de grond. 'Elizan,' fluisterde hij terwijl zijn gedachten even stil stonden. Er was een grote kans dat dit haar kanonschot zou kunnen zijn. Ze was immers een van de laatste tributen. Zou ze dood zijn? Zou dit haar einde zijn? Hij werd overspoeld door verdriet als hij er alleen al aan dacht. Maar tranen leken niet te verschijnen. In plaats van dat stond hij op en herhaalde hij haar naam, al schreeuwde hij het deze keer. 'Elizan!'

De gouden hoorn was in zicht, de maan wierp lichte banen wat het zilveren weerspiegelde. Ze had gelijk, de scheur was hier gestopt. Voorzichtig liep ze over het middelpunt, voor hetzelfde lieten ze haar weer naar beneden donderen. En dan was ze echt dood. Toen ze zeker weten aan de andere kant stond, rende ze weer verder. Niet moe deze keer. Ze hield het zelfs vol om haar zwaard goed vast te houden. Ze rende door, totdat ze plotseling iets anders hoorde. Geluid. Voetstappen. Gepraat. "Oh shit." Onmiddellijk draaide ze zich om, om naar een schuilplaats te zoeken. Niet te vinden natuurlijk. Uiteindelijk ging ze achter een boom staan, geen tijd om erin te klimmen. Ze hoorde het gefluister, welke steeds luider werd. Haar hart bonkte inmiddels in haar keel, doodsbang. Ze zou moeten vechten. Een nieuwe ervaring erbij. Vooruit dan. Ze ging hoe dan ook dood. Ze stapte achter de boom vandaan, en haalde uit naar het eerste persoon die ze in de buurt zag. Raak.

Hij wist niet waarom maar zijn voeten brachten hem langzaam naar de hoorn. De gouden hoorn die zoals altijd in het middelpunt van de arena stond. Een plaats waar zijn naam erg toepasselijk voor leek te zijn. De hoorn des overvloeds, de plaats waar je alles kon vinden. De plaats waar je niet alleen eten, drinken en wapens kon vinden. Ook je vijanden liepen daar vaak genoeg langs. Maar Michael hoopte niet op een vijand, want als ze nog leefde moest hij naar Elizan toe. Met elke stap kwam hij dichterbij, hopend dat hij Elizan daar zou aantreffen. Levend. Toch begon hij het gebied steeds minder te vertrouwen. Hoe dichter hij bij de hoorn kwam, hoe groter de kans was dat daar de beroeps waren. De hoorn was de perfecte plek voor ze. Beroeps gingen meestal niet naar plaatsen die ze niet kenden. Het zou niet lang duren en tijdens het rennen legde hij zijn op twee na laatste pijl op de boog. Hij moest vanaf nu nog zuiniger te werk gaan dan hij al ging. Al liet hij zijn pijlen overal slingeren. Hij mocht alleen maar hopen dat hij ze vandaag voor de laatste keer hoefde te gebruiken en er daarmee een einde zou komen. Een einde aan deze verschrikkelijke arena en misschien wel een einde aan het leven van de beroeps. Maar een ding was moeilijker dan het leek. Als ze nog leefde, hoe zouden ze dit oplossen?

Het leek uren te duren voor hij eindelijk bij de hoorn was, maar toen hij er was trof hij iets aan waar hij niet op gehoopt had. Natuurlijk, hij zag Elizan. Ellizan die ervoor zorgde dat de hele arena hem niks meer kon maken. Maar ook twee tributen kwamen tevoorschijn. De kostbare pijl werd met de pees naar achteren getrokken en de punt werd al snel op de dichtstbijzijnde tribuut gericht. Hij wachtte geen moment langer, liet de spieren in zijn vingers verslappen en keek toe hoe de pijl met een hoge snelheid door de lucht sneed.

Ze was te druk bezig, om diegene te zien die de pijl op de andere tribuut schoot. Pas toen deze naar voren was gevallen, zag ze vaag de schaduw van iemand die ze kende. Een iemand die met pijl en boog overweg kon. Michael. Bijna automatisch, bewoog haar hand het zwaard naar de keel van de tribuut, waarna deze met een simpele beweging werd doorgesneden. Ze had iemand vermoord. Uiteindelijk in deze arena, op de laatste dag had ze iemand vermoord. Ze liet het zwaard op de grond vallen, waarna ze naar hem toeliep. "Michael, ik dacht dat je... dood was." Schuldig draaide ze haar ogen naar de grond. Voor ruim een kwartier had ze gedacht dat ze hem kwijt was.

Twee tributen vielen op de grond maar het was niet het lichaam van Elizan dat de grond raakte. Zelfs niet dat van Michael. In enkele luttele seconden waren de twee meest gevreesde tributen gedood. De laatste twee tributen waren nog over. Elizan en hij, de laatste twee tributen. Terwijl hij zijn boog liet vallen en naar haar toe liep leek hij heel even in een roes te zijn. Het was voorbij, alles was voorbij. Alle Misère, alle angst en pijn. Alles waar deze tijd in de arena voor stond. De kansen waren in zijn voordeel. Maar die gedachte leek maar voor heel even te zijn. Hij sloeg zijn armen om Elizan heen, sloot zijn ogen voor enkele seconden. Een zucht verliet zijn mond terwijl zijn ogen weer open gingen. 'Het is voorbij, het is eindelijk voorbij.' Maar toen hij de woorden had uitgesproken voelde het alsof zijn hart werd doorboord met een mes. Heel even leek hij niet te kunnen bewegen, de wereld voelde aan als de gletsjers in de bergen van het Noorden. Zijn ogen werden groot voor maar enkele seconden. Maar voor hem duurde het eeuwen. Het besef van maar één klein ding, zette zijn net nog opgeluchte stemming op zijn kop.

Ze liet hem zijn armen om haar heen slaan. Ze had er eigenlijk naar verlangd. Ze wou nu gewoon naar huis, en dit allemaal vergeten. Ze kon alleen maar knikken op wat hij zei, waarna ze haar ogen sloot. Ze hoorde zijn hart tegen zijn borstkas kloppen, concentreerde zich daarop. Alle camera's waren nu op hun gericht. Dat wist ze zeker. Ze waren de laatste twee. De laatste twee. Laatste. Twee. Ze duwde zich van Michael af. "Nee. Het is niet voorbij." Met moeite kon ze haar tranen binnen houden. Hij mocht niet dood. Dat mocht gewoon niet. Ze liep terug, pakte haar zwaard. En gaf deze weer aan hem. "Het is jouw zwaard." Ze voelde iets, naast de tranen - die ze niet meer tegen kon houden - naar beneden rollen. Met haar hand ging ze langs haar wang, waar ze nu pas een snee opmerkte.

Radeloos keek Michael om zich heen, maar het leek er niet op dat er hulp zou komen. Het leek er niet op dat het capitool voor hun een uitzondering zou maken. Uitzonderingen waren er niet bij de spelen. Het ging om één winnaar, één trots van het district. Ze zouden zichzelf alleen maar zwakker doen lijken als ze een uitzondering zouden maken. Hij voelde dat ze het mes aan hem gaf. Hij voelde het koude metaal, maar zijn handen leken het niet vast te kunnen houden. Hij liet het vrijwel meteen weer vallen zodat het lemmet in de grond bleef steken. Weer sloot hij zijn ogen, wat moest hij doen? Wat moest hij doen om hier een einde aan te maken. Hij voelde in zijn broekzakken, voelde uiteindelijk nog een scherp voorwerp. Het mes van zijn eerste slachtoffer. Het mes van de persoon die hij als eerste had vermoord. Zijn eerste moord. Als er dan toch iemand zou moeten sterven, kon hij het beter zijn. Hij was toch al hopeloos bezig geweest. Zij had minder bloed aan haar handen dan hij. 'Het spijt me,' fluisterde hij. Hij pakte het mes uit zijn broekzak, haalde voor een laatste keer diep adem en zette het toen tegen zijn hals. Als hij moest sterven, dan het liefst zo snel mogelijk. Hij keek haar voor een laatste keer aan en liet toen het mes door zijn huid snijden. Al snel stroomde het bloed langs zijn hals, drupte het langs zijn armen op de grond of bleef het uiteindelijk achter in zijn shirt. De pijn was afgrijselijk en het zou niet lang duren voor er een einde aan zou komen. Het zou niet lang duren voor alles zwart zou worden en er niks anders meer van hem over zou zijn dan een koud, levenloos lichaam. Het laatste wat hij eruit kon krijgen waren maar kleine woorden. 'Ik hou van je.'

Ze wist niet wat hij ging doen, maar was wel doodsbang voor wat hij eventueel zou kunnen doen. Ze zag hoe hij het zwaard liet vallen, waardoor deze rechtop bleef staan. Toen hij vertelde dat het zich speet, en vervolgens het mes pakte, had ze deze het liefst uit zijn handen willen slaan. Ze konden wel een ander manier vinden. Als hij maar niet dacht dat ze vrolijk verder ging leven terwijl hij overleed, als hij dood ging, zij ook. Maar toch bleef ze staan, haar ogen groot van schrik. Ze wist niet wat ze moest doen. Wat kon je met zoiets doen? Ze wist dat de spelmakers zouden wachten totdat zijn lichaam leeggebloed was, totdat ze zeker wisten dat Elizan de winnares was. Maar ze wou het helemaal niet. Tranen vormden zich in haar ogen, welke al gauw over haar wangen stroomden. Ik hou van je De woorden galmden na. Pas nu, leek het alsof ze haar stem had teruggevonden. "Nee, je verlaat me niet. Verdomme. Durf het niet. Je kan jezelf niet opofferen. Klootzak. Hoe durf je zoiets te doen. Ik, ik hou ook van jou Michael. Laat me nu niet alleen alsjeblieft." Haar voeten liepen automatisch naar hem toe, haar handen probeerden het bloed te stelpen. Wat onzin was, maar haar gedachten lieten dat haar niet geloven. Ze kon hem redden. Ze wist alleen niet hoe. Was het Capitool echt zo harteloos? Haar handen zaten inmiddels onder het bloed, zijn bloed. Als een laatste redmiddel pakte ze het mes, sloot haar ogen, en vlak voordat ze de druk zette hoorde ze een stem. DAMES EN HEREN, DE WINNARES VANUIT DISTRICT 6, ELIZAN SUEZ. Ze opende haar ogen. Hij ademde toch nog? Onmiddellijk drukte ze haar handen tegen zijn hals, en voelde zijn hartslag nog. Zwak, maar het was er wel. Blijkbaar had haar idee toch gewerkt, niet zoals zij het wou, maar in een manier. Ze waren veilig. De laatste gedachte voordat ook haar wereld zwart werd.

Zijn lichaam zakte in elkaar, landde met een doffe klap op de grond. Het voelde als een schok die door zijn lichaam ging, al leek hij nog maar weinig te voelen. In de verte hoorde hij vaag een stem maar de woorden kon hij niet van elkaar onderscheiden. Alles klonk als een vage echo, niet meer te verstaan. Te zacht om te horen, te onduidelijk. Hij wou luisteren, maar het leek hem niet te lukken. Het enige wat hij wel wist, was dat het de stem van Elizan was. Bloed stroomde uit zijn wond, kleurde het gras rood. Hoe lang zou het nog duren, hoe lang zou het nog duren voor het voorbij zou zijn? Hoe lang moest hij nog wachten? Het laatste wat hij hoorde was de stem van een ander, maar dat leek hij onmogelijk te vinden. Zij was de laatste tribuut. Zij was de enige in de arena. Hij wou dat hij nog kon nadenken over wiens stem het was. Wou dat hij zijn nek toch niet had opengehaald. Maar misschien was het wel beter zo.

Verder kwam hij niet meer, alles werd zwart voor zijn ogen, er was geen geluid, geen geur, alles leek voor even verdwenen te zijn.