De arena van de hongerspelen

Michael stond op en keek toe hoe Elizan alles inpakte. Om eerlijk te zijn ging het sneller dan verwacht, binnen een paar minuten was alles ingepakt. Als hij het had geprobeerd had het wel een kwartier geduurd, en dan was hij waarschijnlijk alsnog iets vergeten. Toen ze zijn jas naar hem toe gooide ving hij het behendig op en trok hij het aan om vervolgens de pijlenkoker en de boog van haar aan te nemen. De band waar de koker aan vast zat werd over zijn hoofd en onder zijn rechterarm door getrokken, maar de boog hield hij in zijn hand. Als het nodig was kon hij in ieder geval snel handelen, hoefde hij in ieder geval niet nog eens de boog tevoorschijn te halen. Tegenwoordig kreeg hij steeds minder vertrouwen in de arena. Zo lang er elke dag minstens twee doden vielen vonden ze alles best, en anders begonnen de spelmakers wel iets. Soms lieten ze wilde beesten los, een andere keer zetten ze het hele bos in vuur en vlam. Vuur, ze konden geen kant op als de bomen om de grot heen vlam vatten. Dan hadden ze als ratten in de val gezeten. 'Welke kant gaan we op?' Vroeg hij. Hoewel hij twijfelde tussen het zuiden en het noorden wou hij Elizan's mening, als zij het niet goed vond zou hij er ook niet heen gaan. Maar toch leek het noorden hem veiliger. Moeilijk klimaat om in te overleven, bepaalde tributen zouden het er nog geen dag volhouden. Maar dat zorgde ervoor dat mensen er niet heen wouden. En aangezien hij bergen had gezien, verwachtte hij dat er veel grotten en andere schuilplaatsen zouden zijn. Ja, misschien was dat veilig.

Toen hij vroeg welke kant ze op gingen glimlachte ze. "North. Er zullen weinig tributen zijn omdat ze het een rotklimaat vinden. En ik denk dat wij wel een manier vinden om het te overleven. Wacht even." Ze liep de grot uit, en klom vervolgens - met enige moeite - op de grot. Hij was niet heel groot, maar ondanks dat zag ze beter de bergen. Ze kneep haar ogen even tot spleetjes waarna ze de bergen zag. "We moeten rechtsaf. Dan komen we er wel." Ze sprong weer van de grot af, waarna ze een pijnlijk gezicht trok. Ze was even vergeten dat ze de dag ervoor een mes in haar kuit had gekregen. Al zou ze er nu wel aan herinnerd worden. Toch deed ze alsof ze geen pijn had, en liep ze zelfs met een lichte glimlach naar Michael toe. Ze wou niet dat hij zich zorgen maakte. Hij hoefde haar niet helemaal naar het Noorden te dragen.

Michael keek naar Elizan, in de eerste zin leek ze al zijn gedachten te lezen. Hij was blij dat ze het met hem eens was, ze hoefden geen ruzie te maken over waar ze heen gingen. Daar was hij blij mee, ook al kon hij dat niet echt zijn in de arena. Dat vond hij onmogelijk. Gelukkig zijn in een arena vol mensen die je wouden doden. Hij dacht dat de enige die hem niet wou doden Elizan was. Daar had hij bijna geen twijfels over. Ze leken elkaar te mogen, misschien was er meer. Maar Michael was daar nog niet zeker van, de ene keer leek het zo dichtbij te zijn. Maar niet veel later hadden ze weer een meningsverschil. De ene keer leek zo perfect, perfect in een dramatische wereld. Licht in de duisternis. Maar de andere keer leek dramatisch, in een nog dramatischere wereld. Duisternis in iets wat niet duisterder kon zijn. Perfect bestond niet, maar toch had het momenten die dichtbij kwamen. Momenten die hem dwongen om te glimlachen. Momenten waarbij hij niet anders kon. Maar ook waren er tijden dat hij het liefst wou verdwijnen, even niet wou weten wat er aan de hand was. Hij glimlachte, verborg zijn gedachten voor haar. 'Oké.' Zei hij terwijl hij langzaam om de grot heen liep, wachtend tot Elizan mee zou lopen.

Tijdsprong

Sneeuw knisperde onder zijn voeten, lichte wolkjes kwamen uit zijn mond bij elke uitademing. Bergen verschenen in zijn zicht, maar verdwenen niet veel later. Ijs hing aan elke klif, sneeuw lag op bijna elke plek die je kon bedenken. En hoewel zijn jas hem moest beschermen tegen de kou, gold dat niet voor zijn handen en gezicht. Hij had geen handschoenen die zijn handen warm hielden, niets wat ervoor zorgde dat zijn gezicht niet voelde alsof het bedekt was met een laag ijs. Hij keek naar Elizan, maar wendde zijn blik weer af. Hij liep verder, ging op zoek naar een plaats om te overnachten. Een plaats waar het droog was, waar geen sneeuw lag. Overdekt, misschien wat duister. Duister maakte niet uit, hij had licht. Maar niet alleen het licht van de zaklamp, er was meer.

Ze wist dat de jas haar tegen elk klimaat zou beschermen, maar dat was het dan ook. Haar voeten, handen en gezicht waren een grote ijsklomp. Zelfs haar lippen waren lichtpaars. Je kon gerust zeggen dat ze geen kou gewend was. Want dat was ook zo. Wanneer het eenmaal koud was sloot ze zich op in hun huis, en wanneer ze dan naar buiten ging had ze zich dik gekleed in de kleding van de eigen winkel. De eerste kleine sneeuwvlokken begonnen te vallen en zich in haar haren te nestelen. Ze begon al gauw te kijken naar een schuilplaats, aangezien ze genoeg van het weer had. Haar ogen vielen al gauw weer op grotten, en in plaats van iets tegen Michael te zeggen liep ze al gauw richting een grot. Hij was minder groot dan de vorige, maar hij was redelijk beschut. Ze liep naar binnen en legde de spullen neer. "Zullen we hier dan maar blijven?" Ze hoopte dat hij ja zei. Ze was uitgeput, had het koud, had dorst en honger. Nee, nog even en ze zou in een huilbui uitbarsten.

Michael keek naar waar Elizan heen ging, knikte toen ze vroeg ze daar zouden kunnen blijven. 'Ja,' zei hij vrijwel meteen daarna om het echt duidelijk te maken. Hoewel hij wel wist dat ze het snapte. Voor hem leek knikken en schudden met je hoofd hele duidelijke lichaamstaal te zijn. Hij liep naar haar toe, liep naar de grot. Voor zo ver hij zag was het wel veilig. Hij drukte een kus op haar lippen, liep naar binnen en bekeek de grot. Zodra de hele grot verkend was liep hij weer naar Elizan. 'Het is veilig.' Zei hij toen. Vrijwel meteen haalde hij de tas van haar schouders zodat ze het gewicht niet meer hoefde te dragen. Hij opende de rits, haalde de flessen water die bijna leeg waren en de vogels die hij tijdens de reis neergeschoten, geplukt en gebraden had. Ja, het was onveilig om in de arena vuur aan te steken. Maar hij had het risico voor lief genomen. 'Je moet wat eten en drinken.' Zei hij nadat hij nog een kus op haar lippen had gedrukt.

Elizan glimlachte toen hij een kus op haar lippen drukte. Toch vond ze het raar. Het ene moment leken ze net een stel, terwijl ze het volgende moment net tegenpolen leken. Misschien kwam het gewoon door de stress van de arena. Dan deed je rare dingen. Ze kon het niet laten om opgelucht te zuchten, toen hij de tas van haar schouders haalde. ze pakte de fles water aan, waarna ze hem verbaasd aan keek. "En jij dan? Ik ga niet alles opeten en opdrinken." Ze schudde haar hoofd licht. Toch draaide ze de dop van de fles en nam een klein slokje. Ook konden ze altijd nog sneeuw smelten. Maar misschien was dat wel giftig. Al kon je er altijd jodium druppels in doen dan. Het was beter dan niks. Haar been, welke gewond was geraakt was stijf van het lopen. Tijdens het lopen had ze de hele tijd op haar lip gebeten en haar gezicht in een soort van pokerface getrokken.

Het vlees van de vogel was te vergelijken met kip, een gerecht dat regelmatig op de menu's van de mensen uit Panem stond. Michael greep één van de poten vast, trok het van het lichaam en gaf de poot toen aan Elizan. 'Je hoeft ook niet alles op te eten, maar ik wil niet dat je honger hebt.' Zei hij tegen haar terwijl hij de andere poot er ook af trok. Deze poot hield hij zelf vast, ook hij moest eten. Ook hij kon niet alleen leven van lucht en licht, al zou dat wel handig zijn. Dan hoefde hij zich heen zorgen te maken over eten, kon hij doen wat hij wou zonder die beperking. Hij zou energie krijgen van de zon en lucht zou hem helpen die te gebruiken. De gedachte werd weggewuifd. Verlangen naar iets wat niet bestond was onnodig, net als het verlangen naar het winnen van de spelen. Hij bracht de poot van de vogel naar zijn mond, zette zijn tanden in het vlees. Oké, het zag er niet fatsoenlijk uit. Maar er was nou eenmaal geen bestek in de Arena. Alsof alle etiquetteregels gehandhaafd moesten worden in de arena. Zou onnozel zijn, niet? Ieder klein hapje op een bord van porselein en ieder slokje drinken uit een kristallen wijnglas. Rijen bestek waarbij je buiten moest beginnen, terwijl je niet eens de binnenkant zou bereiken, alsof je voor elke hap een nieuw paar bestek nodig had. Het vlees smaakte precies naar hoe hij het zich herinnerde. De smaak van kip vulde zijn mond, een smaak die hij had gemist, ook al waren het maar een paar dagen geleden dat de spelen zo ver weg leken te zijn.

Ze keek een beetje aarzelend naar het eten in haar handen. Geen bestek. En ze ging het echt niet onbeschoft eten. Heel Panem keek mee. Dus haalde ze voorzichtig met haar hand er een stukje vanaf waarna ze het in haar mond stopte. Ze gaf toe, de manier waarop Michael at gaf haar lichte rillingen over haar rug. Ze had haar opvoeding vrij normaal gevonden, maar waarschijnlijk was hij nog best wel streng geweest. Want zelfs nu ze honger had, at ze nog netjes. Het was raar, hoe de arena je een andere kijk op dingen kon geven. Toen ze het op had, gaf ze de fles met het laatste beetje water aan Michael. "Hier, je mag het wel hebben." Ze had een heel klein slokje gedronken, maar ze vond dat hij het laatste mocht. Hij deed nog steeds veel meer dan haar.

Hoewel Michael zo fatsoenlijk mogelijk probeerde te eten, lukte het niet heel erg. Hij was opgevoed zonder enkele gedragsregels. Zijn vader gaf niet om hoe hij zich gedroeg tegenover anderen of tijdens het eten. Natuurlijk had hij geleerd om met mes en vork te eten, maar er was dus geen bestek in de arena. Het duurde niet verschrikkelijk lang voor zijn eten op was, maar hij had nou eenmaal honger. Het gebeurde niet vaak dat hij veel te eten kreeg in de arena. En als hij wat kreeg was het snel op. Hij veegde zijn handen af aan zijn broek, hij kon toch nergens zijn handen wassen. Daarna nam hij de fles water aan, nam hij een paar slokken. Maar meer dan twee kleine slokjes zat er bijna niet meer in. 'We hebben meer water nodig.' Zei hij toen. 'Ik wil het anders wel halen, jij was de vorige keer.'

Elizan knikte toen ze hoorde dat hij het water wel wou halen. Alsnog wou ze liever zelf gaan, maar de herinnering aan wat er de vorige keer gebeurt was stond nog in haar geheugen gegrift. Dus ze liet hem gaan. Ze veegde haar handen af aan haar broek, - aangezien er niet veel beters was - en pakte vervolgens de tas om de slaapzak eruit te halen en deze uit te rollen. Ook pakte ze de zaklampen weer, en controleerde ze of alles nog in de EHBO doos zat. Dat was zo, waarna ze op de slaapzak ging zitten. Ditmaal vertrok haar gezicht helemaal van de pijn. Misschien was haar been wel overbelast. Al vond ze dat haar been dan maar pech had. Ze ging hier niet zitten en alles voor haar laten doen.

'Ik zie je zo weer.' Michael liet een glimlach zien, pakte de twee flessen en het zwaard en liep de grot uit op zoek naar water. Hij zag sporen die richting de grot ging, zijn eigen sporen en die van Elizan. Maar ze werden langzaam met sneeuw gevuld, langzaam. Hij liep verder, liet nieuwe sporen achter. Maar hoe verder hij van de grot liep, hoe sneller de sneeuw begon te vallen. Het duurde niet lang voor het knisperen van de sneeuw werd aangevuld door licht krakend ijs. Hij wist niet zeker of dat een goed teken was, dus hij liep verder. Zo vaak liep hij niet over ijs, zo veel ijs lag er niet eens in district zes. Maar wat hij wel wist, was dat er water in de buurt was. Maar hoe verder hij over het ijs liep, hoe harder het begon te kraken. Oké, geen goed teken. Hoewel hij om wou draaien en weg wou lopen zakte zijn voet door het ijs. Hij hapte naar adem terwijl het ijskoude water zijn voet omhulde. De kou voelde alsof er duizenden messteken in zijn voet werden gestoken. Hij zakte dieper, kon zijn voet er niet meer uit trekken. Steeds meer messteken in zijn lichaam tot het water zijn keel bereikte. Het water voelde alsof er een aambeeld op zijn borstkas werd gezet en een zachte kreet van pijn en schrik verliet zijn mond. Hij gooide zijn wapens verder op het ijs greep in paniek het ijs vast. Maar telkens als zijn handen het ijs raakten brak het af. Hij probeerde zich te herinneren wat hij ook alweer moest doen, maar het kwam niet in hem op. Toen greep hij een stuk ijs vast wat niet afbrak. Hij probeerde zich omhoog te trekken, maar dat ging redelijk langzaam. Hij trok zichzelf uit het water, kroop op het ijs. Zijn kaken begonnen te trillen van de kou toen hij opstond. De wind en het water op zijn lichaam hadden ervoor gezorgd dat onderkoeling niet ver weg zou zijn.

Ze glimlachte licht toen hij de grot uit liep. Toen hij eenmaal de grot uit was, rolde ze haar broekspijp omhoog totdat het verband duidelijk zichtbaar was. Voorzichtig, haalde ze deze los. Op het einde, beet ze even op haar lip toen duidelijk werd dat het in haar wond vast zat. Voorzichtig trok ze het los en bekeek de wond. Voor een deel zat er een korst op, maar omdat ze het verband eraf moest trekken nam deze de korst mee, waardoor er weer kleine druppeltjes bloed uit sijpelde. Voorzichtig liep ze naar de sneeuw, waarna ze een hand pakte en deze voorzichtig tegen haar kuit aan drukte. Het gaf verlichting, en ze verwachtte niet dat het Capitool de sneeuw zou vergiftigen. Toen de sneeuw eenmaal gesmolten was, - en de wond volgens haar logica verdoofd was - deed ze er opnieuw verband omheen. Ze nam zichzelf voor het verband vaker te verversen. Al waren ze er bijna doorheen. Wellicht kregen ze nieuwe verband, als het op was aangezien ze nog geen enkele andere geschenken hadden gekregen. Ze kon het haar niet voorstellen dat ze heel weinig geld binnen hadden gekregen.

Heel even leek Michael niet te bewegen, maar daarna raapte hij al snel de flessen water en het zwaard op. Hoewel hij eigenlijk warmte op moest zoeken haalde hij de flessen door het water en deed hij de dop erop, om daarna naar de grot te lopen. Hij volgde zijn eigen spoor, hoewel die al lichtelijk dichtgesneeuwd was. Hij ging sneller, probeerde zo snel mogelijk bij de grot te zijn. Hoewel hij niet meer in het koude water lag, voelde hij nog steeds de kou. Zijn kaken bewogen nog steeds, ook al probeerde hij ze op elkaar te houden. Elke keer dat ze elkaar raakten hoorde je een zachte tik. Hij rende zo snel mogelijk naar de grot, en toen hij die gevonden had liep hij kleddernat naar binnen. Eenmaal binnen liet hij de flessen water en het zwaard op de grond vallen en wreef hij met zijn handen over zijn bovenarmen, probeerde met de wrijving warmte te creeëren. Kippenvel was op zijn huid te zien, de haren op zijn armen stonden rechtovereind terwijl de haren op zijn hoofd nat naar beneden hingen. Het getik van zijn kaken was nog steeds te horen, maar hij leek niks uit te kunnen brengen.

Elizan haar mond viel open toen ze zag hoe Michael de grot binnen kwam. Hij liet het zwaard en de flessen water vallen. Kletsnat. En waarschijnlijk verkleumd tot op het bot. Terwijl ze vlug naar hem toe liep trok ze haar jas uit en gaf deze aan hem. "Hier, trek aan." Onmiddellijk kwam de koude wind op haar armen - die nu bloot waren. - Ze vervloekte de stylisten voor het feit dat ze voor de vrouwen alleen een dun hempje onder het jas hadden gedaan. Maar het was voor iets goeds. Wie weet hoe lang hij in de kou had gelopen. Hij kon ziek worden, een longontsteking oplopen. Of erger. Dood gaan. Bij die gedachte legde ze de slaapzak beter neer. "Je moet in de slaapzak gaan liggen, anders heb je het alsnog koud." Ze zei het eerder op een bevelende toon. Ze had geen zin in discussies. Hij mocht niet dood. En dan was het deze keer niet omdat ze alleen was.

Michael trok zijn eigen jas een en trok toen die van Elizan aan, nog steeds klapten zijn kaken op elkaar. Zijn ademhaling was zacht te horen, ietwat sneller en harder dan eigenlijk hoorde. Hij rilde, kon zijn handen niet stilhouden. Hij luisterde naar wat ze zei, maar zei niks. Hij leek niks uit te kunnen brengen, maar gehoorzaamde toen ze zei wat hij moest doen. Haar jas zorgde al voor wat meer warmte, ook al was de jas iets te klein voor hem. Als hij zijn armen vooruit stak knelde het, net zoals wanneer hij zijn armen boog. Hij kroop in de slaapzak, probeerde op te warmen wat maar langzaam ging. 'Wacht, maar nu heb jij geen jas.' Zei hij terwijl hij de jas uittrok. Met de jas in zijn hand stak hij zijn rechterarm naar haar uit zodat ze de jas kon pakken. Hoewel het niet gezond was dat hij het koud was, was het al helemaal niet goed om ervoor te zorgen dat zij ziek werd. Hij probeerde zijn kaken op elkaar te houden, kroop iets verder in de slaapzak.

Elizan schudde haar hoofd toen hij haar jas uit deed, en vervolgens die weer aan haar gaf. "Houd maar. Ik houd het wel vol." Ze glimlachte, en deed haar best om niet te rillen. Iedere keer wanneer er een rilling over haar rug leek te lopen hield ze zichzelf voor, dat het Michael niet hielp. Hij zou denken dat ze het koud had en vervolgens haar jas weer teruggeven. En hij had alle warmte nodig. Zij redde het wel. Desnoods ging ze rondjes in de grot lopen om het warm te krijgen. Of een vuur maken. Nee, dat was te gevaarlijk. En ze kon waarschijnlijk toch geen hout vinden. Laat staan iets om vuur mee te maken. Alles wat nat of met sneeuw bedekt. Nu Michael in de slaapzak lag, had ze geen plek meer waar ze kon zitten, dus besloot ze tegen de koude muur aan te zitten. Het was beter dan niks. Toch stond ze weer op om het zwaard te pakken en op dezelfde plek te gaan zitten. Ze zou de wacht wel houden. Voor een paar nachten.

'Nee, ik wil niet dat je het koud hebt.' Zei Michael koppig. Hij stak de jas nog steeds naar haar uit hoewel de kou het er niet beter op maakte toen het zijn arm omhulde. Zelfs al zou ze hem dwingen om die jas weer aan te trekken, hij wou dat zij het niet koud had. Een zucht verliet zijn mond terwijl hij wachtte tot ze de jas aannam. Hij was koppig, altijd al geweest. Hij kon er niet tegen als iemand zei wat hij moest doen. Hij luisterde toch nooit, deed wat hij wou doen. Hij was ook niet echt gewend aan regels, behalve op school. Zijn vader had nooit regels bedacht voor hem. Zo lang hij niks kapot maakte vond zijn vader alles best. Michael had in eerlijk te zijn een niet al te beste opvoeding gehad.

Ze zag hoe het begon te schemeren, en zuchtte. "Ik heb het niet koud oke. " Ze pakte de pijl en boog, plus pijlenkoker en probeerde een pijl af te schieten. Dit mislukte, waarna ze de pijl pakte. Dit ging een tijdje door. In de hoop haarzelf een beetje warm te houden. Ging niet echt lukken, aangezien je kippenvel op haar armen zag. Maar het was te proberen. Ook deed haar been nog steeds pijn. Nog iets wat Michael niet wist. Oke hij wist wel dat ze het koud had maar toch. Ze onderdrukte een gaap. Dit was deels waar ze bang voor was. Als Michael niet gauw haar jas aandeed - en ze ging hem echt dwingen - dan kon hij ziek worden. Of hij was het al. Wie weet. Zij kon ook ziek worden. Maar ze vond dat ze een goede weerstand had. Voor zover ze tegen messen in haar benen kon, kon ze ook wel tegen een beetje kou.

'Toe, Elizan. Ik wil niet dat je ziek wordt.' Zei hij toen met een lichtelijk smekende toon. 'Zo lang ik die slaapzak heb, heb ik het echt niet koud hoor.' Vervolgde hij met een koppige ondertoon in zijn stem. Hij keek haar aan, volgde haar bewegingen terwijl hij nog steeds de jas naar haar uitstak. Als ze die jas niet aan deed, zou hij haar wel gewoon dwingen om de jas aan te trekken. Desnoods deed hij hem zelf bij haar aan. Hij was nou eenmaal zo koppig als een ezel en hij zou niet snel veranderen. Hij was nou eenmaal zo en er was een grote kans dat hij zo bleef. Langzaam droogde zijn shirt een beetje op door de warmte, maar het ging heel langzaam. Het ging niet zo snel als hij wou. Voor zijn part was zijn shirt al lang zo kurkdroog als een woestijn.

"Nee." Dit was een van de weinige keren dat er echt woede door haar stem klonk. Ze wou het niet. Punt uit. Kon hij dan niet begrijpen dat ze het niet koud had, - dat had ze wel - of nouja, dat ze.. hem niet kwijt wou en hij daarom die verdomde jas aan moest trekken? Nog even en ze ging het nog zeggen ook. Nee, slecht plan. Niet heel Panem moest haar gevoelens weten. Heel Panem. Opeens kreeg ze het idee dat iedereen van haar verwachtte dat ze Michael ging genezen. Maar ze had in een kledingwinkel geleefd en gewerkt. Ze wist niet hoe je kon voorkomen dat mensen kou vatte. Ja, warm houden. Maar ze durfde geen hout te zoeken nu het donker werd. Ze legde de wapens neer vervolgens, maar bleef staan. Als ze misschien ging zitten trok Michael haar waarschijnlijk haar jas aan. En dat mocht niet.

Michael zuchtte toen hij haar antwoord hoorde, maar toen verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij stond op en liep met de jas naar haar toe. 'Dan trek ík 'm wel bij je aan.' Zei hij terwijl hij dichterbij kwam. Hij probeerde de kou te negeren, maar hoe hard hij ook probeerde. Het lukte niet heel goed. Uiteindelijk deed hij een poging om de jas bij haar aan te trekken, maar hij leek uit het niets zijn evenwicht te verliezen. Hij trok haar mee in zijn val, voelde zijn lichaam om de grond vallen. De koude grond. Hij probeerde de kou te negeren, wou het niet voelen. Misschien kon hij als hij zijn best deed de kou buitensluiten. Maar dat was veel moeilijker dan hij had gehoopt.

Ze was er klaar voor om hem eventueel weg te duwen als hij ook maar probeerde die jas bij haar aan te doen. En dan zou je kunnen verwachten dat ze stevig in haar schoenen stond. Jammer genoeg niet. Een kleine gil verliet haar mond toen Michael haar meetrok in zijn val. Al brak hij haar val wel. Ze kwam op hem terecht. En nadat haar gezicht even boos had gestaan, moest ze lachen. Ze wist niet hoe hij het voor elkaar had gekregen. Maar ze lagen op de grond. Op elkaar. Met hun gezichten een paar millimeter van elkaar af. Waarschijnlijk zou ieder persoon in het Capitool nu voor de tv gaan zitten, om te kijken hoe dit af zou lopen.

Er verscheen een grijns op zijn gezicht toen ze moest lachen. Hoewel hij twee klappen had gevoeld, leek alles mee te vallen. De grond was koud, maar dat maakte hem heel even niet uit. Maar misschien zou het toch gezonder zijn dat hij in de slaapzak zou liggen. Maar heel even kon hij het wel volhouden, zo erg waren een paar seconden of misschien wel minuutjes niet. Hij bracht zijn gezicht naar de hare, drukte zijn lippen op die van haar. Hij kuste haar, maar het ging over in iets anders. Het duurde te lang om gewoon een simpele kus te zijn. Dit duurde langer, dit was anders. Hij zoende haar in plaats van dat hij haar een kust gaf. En hoewel hij wist dat heel Panem meekeek, maakte het hem geen zak meer uit. Als hij dan ooit zou sterven, dan zou hij dit nogvoor dat gebeurde willen doen. Hij moest gewoon toegeven dat hij iets voor Elizan begon te voelen de laatste dagen.

Hij zoende haar. Zomaar. Oke, het was al een keer eerder gebeurt. Maar toch. Ze zag zulke dingen gewoon niet aankomen. Ze was niet goed in voorspellen. Nooit geweest. Toen de zoen langer bijna een minuut duurde, haalde ze langzaam haar gezicht weg. Ze stond op, en glimlachte. Er waren lichtte blosjes op haar gezicht te zien. "Het lijkt me beter als je gaat slapen, de grot wordt 's nachts alleen maar kouder." En daarbij, moest ze in beweging blijven, omdat ze zelf anders doodvroor - al was zoenen natuurlijk ook bewegen, maar toch - Ze wreef met haar handen over haar bovenarmen. Ze had het gevoel alsof de kou haar botten introk en die bevroor. En dat was geen goed teken. Dat wist ze zeker. Ze pakte de jas op die op de grond was gevallen, en hield hem in haar handen. Maar ze deed hem niet aan.

De glimlach die op haar gezicht verscheen, liet die van hem ook verschijnen. Maar toen ze op was gestaan voelde de grond weer koud. Het was niet zo erg als toen hij in het water lag, maar kou bleef kou. Het was weer zo'n verschrikkelijk ding in het leven wat je maar voor lief moest nemen. Ook hij stond op, verliet de koude grond. Kou was wel één van de weinige dingen die hij niet wou voelen, als er een manier was om kou uit te bannen dan pakte hij die met beide handen aan. Hij luisterde naar wat ze zei, knikte. Toen keek hij weer naar de jas die ze in haar handen had, hij had een poging gedaan om 'm bij haar aan te krijgen, maar hij faalde daar nogal in. 'Ik ga slapen, als je belooft dat je die jas aantrekt.' Zei hij voordat hij een kus op haar wang drukte. Daarna draaide hij zich om, liep hij naar de slaapzak en ging hij er in liggen. Maar zijn ogen sloten niet, hij wachtte tot ze de jas aantrok.