De arena van de hongerspelen

Een glimlach verscheen op zien gezicht toen hij de kus op zijn wang voelde en hij toekeek hoe ze de grot verliet. Toch kon hij de arena niet vertrouwen, hoeveel doden waren er wel niet gevallen en hoe lang was het geleden dat het kanonschot voor het laatst had geluid. In zijn hoofd begon hij te tellen, maar hij had niet alle kanonschoten meegemaakt. Bij sommige lag hij te slapen, bij anderen lette hij niet op en hoewel hij buiten wel wou kijken wanneer de de duisternis zijn nachtelijke bezoek aan de arena bracht leek het hem beter als hij het toch niet deed. Een zucht verliet zijn mond terwijl hij de slaapzak nog iets verder over zijn lichaam trok. Het was niet vreselijk warm, maar hield het grootste deel van de kou uit de buurt. Waarom zou hij een gegeven paard in de bek kijken, als het uiteindelijk misschien wel zijn leven en dat van Elizan van de kou heeft gered. Hij wist niet of hij in slaap was gevallen of dat hij wakker was gebleven, maar Elizan kwam verdacht snel weer terug. Ze kon toch niet zo snel aan eten komen? En als ze het had gevonden, hoe wist ze dan dat het niet vergiftigd was? Hij probeerde te kijken wat ze in haar handen had, maar veel zag hij niet. Hij kroop iets uit de slaapzak toen hij alsnog hoorde wat ze meegenomen had. Het was geen eten of drinken, maar wel iets wat hun kon helpen. Een gift van de sponsers bleek het te zijn, iets waar hij maar al te blij mee was. Weer verscheen er een glimlach op zijn gezicht toen hij pas goed het flesje zag, een fles medicijnen. 'Dat is geweldig,' zei hij met diezelfde glimlach op zijn gezicht.

Ze knikte toen hij zei dat het geweldig was. Aangezien hij nu beter kon worden, en de kans dat hij het zou overleven weer groter zou worden. Het was alleen een flesje, met een simpel etiket. "Hier, drink het maar op. " Ze gaf het flesje aan hem. Ze hoopte niet dat hij ging tegen sputteren dat ze het misschien moesten bewaren. Kleine kans dat het een algemeen medicijn was die overal voor bruikbaar was. Vast niet. Ze probeerde haar handen een beetje op te warmen, aangezien deze begonnen te tintelen. Ondanks dat ze medicijnen hadden, nam het niet weg dat ze nog honger hadden. Zij vooral. "Ik ben zo terug." Ze stond weer op, en liep met de flessen water weer naar buiten. Ze pakte een handvol sneeuw, en deed deze in de flessen. Als ze deze nu gingen verwarmen, hadden ze water. Het was zomaar in haar opgekomen. Ze moest alleen kijken hoe ze ze gingen verwarmen. Ze liep weer naar binnen, met de flessen vol met sneeuw. "We moeten alleen iets warms hebben om de sneeuw te smelten, dan hebben we genoeg water." Ze glimlachte en zette de flessen op de grond.

Michael pakte het flesje aan en keek heel even op het etiket, maar het leek geen wondermiddel te zijn dat ze kon helpen met elk kwaaltje. Toch twijfelde hij even of hij de inhoud wel helemaal op moest drinken, misschien hadden ze het toch nog nodig maar toch besloot hij naar haar te luisteren. Hij opende het flesje en zette het aan zijn lippen waarna hij het niet veel later zijn mond in goot. Het had een vreemde smaak, typisch een smaak voor medicijnen en zelfs nadat hij het had doorgeslikt proefde hij nog de smaak. Toch had hij wel iets aan haar handen gevoeld, een kou die te vergelijken was met de gevoelstemperatuur als je de wind erbij meerekende. 'Heb je het niet koud? Je handen voelden net namelijk ijskoud aan.' Vroeg hij uiteindelijk toen ze weer terug was met flessen vol sneeuw. Flessen vol sneeuw, daar hadden ze om eerlijk te zijn niet veel aan hier maar daar kon zij ook niks aan doen. Hij luisterde naar haar vraag, maar kon niet bedenken hoe ze de sneeuw in water konden veranderen.

Ze was even verbaasd toen ze hoorde dat hij vroeg of ze het koud had. Toch knikte ze erop. "Ja, het is bijna te koud om zonder handschoenen naar buiten te gaan." Ze sloeg haar ogen neer. Ze pakte de rugzak, wanhopig opzoek naar een middel om de sneeuw in water te veranderen. De enige warmte die hun hadden was lichaamswarmte. Maar om nou een fles water tussen je in te leggen in de slaapzak was niet het beste idee. Maar opnieuw naar het meer gaan, en riskeren er weer in te vallen? Nee, dat konden ze ook niet doen. Ze was radeloos. Het liefst wou ze weg uit het noorden. Maar, dan waren er tributen. Toch was Michael beter. Ze zouden het kunnen riskeren. Toch? Beter dan hier doodvriezen.

'We hadden hier beter niet heen kunnen gaan, het brengt alleen maar ellende,' zei hij nadat er een zucht zijn mond had verlaten. Ze hadden geen water, geen eten en het was vreselijk koud. 'Ik denk dat we nog voor morgen naar het zuiden kunnen.' er was geen aarzeling te bekennen maar toch was er nog één vraag over. 'Maar welk gebied gaan we deze keer dan in? Weer het westen? Of kunnen we beter naar het oosten?' Er was geen mogelijkheid om in het midden te verblijven, de beroepstributen patrouilleerden waarschijnlijk aan de rand van het open veld. Ze waren op zoek naar slachtoffers om te maken, op zoek naar bloed. Alles wat ze wouden zien waren lijken. Het maakte ze niet uit wat aan hun handen bleef kleven, zo lang het maar in de richting van bloed kwam. Hij wist niet waarom, maar hij voelde de woede en haat jegens het capitool en de andere tributen weer omhoog komen. Zelf al probeerde hij het te verbergen, de woede bleef.

Ze glimlachte licht toen hij zei wat in haar gedachten had rondgedwaald. "Gewoon weer terug naar het bos waar we eerst waren. Dat kennen we inmiddels al een beetje." Dan zouden ze ook wel genoeg eten vinden. En drinken. "Hoe voel je je nu?" Ze wist dat de medicijnen niet zo snel zouden werken, maar ze had stiekem de hoop dat het wel zo was. Van de meeste medicijnen werd je heel erg slaperig, al vond ze dat hij nu wel mocht slapen. Vannacht, had hij ook al de wacht gehouden. Het was nu haar beurt. Al zou ze dat zonder drinken en eten moeten doen. "Ik houd vanavond de wacht wel." Ze trok haar jas wat beter aan, in de hoop het laatste restje lichaamswarmte bij zich te houden. Alleen al het idee om terug te gaan naar een warmere plek stond haar wel aan.

Zijn woorden gaven hem zelfs slechte hoop, het zou niet kunnen gebeuren dat hij binnen een dag kon herstellen. Dat was bijna onmogelijk, zelfs voor hem. 'Iets beter maar eigenlijk weet ik toch niet zo zeker of we vandaag wel kunnen vertrekken. Ik zou het wel willen, maar ik betwijfel het.' Een eerlijk antwoord waarbij hij zeker weten zichzelf niet voorloog. Een gaap verliet zijn mond terwijl hij weer de slaapzak over zijn lichaam trok. 'Anders ga jij op deze plek in de slaapzak liggen, dan heb je in ieder geval nog een beetje overzicht,' zei hij voordat hij aan de kant schoof. De kant waar hij naartoe schoof was kouder, maar dat maakte hem niet heel veel uit. Al snel viel de kou wel weer mee, verschilde het niet heel erg meer van zijn eigen lichaamstemperatuur.

Ze knikte. "Dan vertrekken we morgen. Een nacht houden we wel uit." De glimlach die bijna vastgelijmd leek op haar gezicht, kwam opnieuw te voorschijn. Nog even en de mensen zouden denken dat ze het allemaal acteerde. Al was dat misschien ook wel zo. Zelfs normaal zou ze niet zoveel glimlachen. Met een lichte blos op haar wangen, ging ze naast Michael liggen. Haar hand op het handvat van het zwaard, zodat ze als ze moest meteen kon aanvallen, haar gezicht naar de grot gericht. Ze voelde de warmte van Michael naast haar, maar alsnog rilde ze. Iets wat hij waarschijnlijk zou voelen. Al was het misschien goed dat ze het koud had. Dan zou ze niet in slaap vallen, en de wacht kunnen houden. Niet dat ze verwachtte dat er tributen zouden zijn. Maar er was misschien wel iets anders. Dieren die uit waren op eten. En dan werd ze liever vermoord door een tribuut, dan vermoord door een of ander wild roofdier.

Een laatste gaap verliet zijn mond voor hij zijn ogen sloot en hij ommiddelijk vertrok naar het land van de dromen. Het was een land waar alles kon en mocht, waar geen grenzen waren, geen beperkingen. Was het leven maar zo, dan vloog hij hier zo vandaan. Rechtstreeks de arena uit, was het maar mogelijk.

"Van alle kanten werd hij bekeken, iedereen kon hem zien. Ze konden hem ervan beschuldigen, ze keken hem aan met blikken die bijna konden doden. Hij stond er alleen voor, midden in een arena. Hij werd omringd door mensen, nee beesten waren het. Beesten die zich afvroegen wanneer ze hem het best aan konden vallen. Een rilling ging door hem heen terwijl voetstappen steeds dichterbij kwamen. Hij wou zich omdraaien maar het lukte hem niet, hij was al te laat. Scherpe punten werden in zijn rug geboord, punten die voelden als de punten van messen en zwaarden. Hij probeerde zicht nogmaals om te draaien maar hij zag iets wat hij zelfs niet durfde te dromen. Iets met de ogen van Elizan, iets met haar haren, iets wat net zo goed een tweelingzus van haar kon zijn. Ze was geen beest en hoewel hij hoopte dat ze kwam om hem te helpen stak ze hem nogmaals met het mes dat in haar handen lag. Ze had hem aangevallen, in zijn rug."

Op dat moment schrok hij wakker, was dit een teken? Zou ze hem echt in de rug aanvallen of was het maar een droom? Een zieke uitbeelding van gedachten die meerdere malen door hem heen waren gegaan, een marteling voor zijn ogen. Waarom martelde hij zichzelf met deze dromen en gedachten? Waarom durfde hij erover na te denken? Was het dan echt mogelijk dat ze hem zou aanvallen als hij even niet opletten?

Ze zuchtte, terwijl ze naar de opening bleef kijken. Langzaam maar zeker kwamen er witte sneeuwvlokken naar beneden, en begon het iets harder te waaien wat ervoor zorgde dat ze nog iets dieper in de slaapzak kroop. Je hoorde inmiddels al steeds duidelijker dat ze honger had. Ook dit zou haar waarschijnlijk helpen wakker te blijven. Nadat ze even over haar schouder keek naar Michael, besloot ze dat die waarschijnlijk al sliep

Time Jump .___.

Ze merkte dat haar ogen aan het prikken waren, en dat ze het zwaard had losgelaten en zichzelf helemaal in de slaapzak had gewikkeld. De wallen onder haar ogen waren duidelijker geworden, en ze moest echt iets eten. Anders zou ze de reis naar het bos niet eens redden. Zelfs de wond bij haar kuit voelde ze weer. En het was een wonder dat deze nog niet aan het bloeden was. Eigenlijk wou ze Michael wakker maken en te vragen of ze even mocht slapen, maar hij had rust nodig. Hij was immers in het water gevallen en zij niet. Ze zou het vast nog wel even volhouden totdat hij wakker was. Hoopte ze.

Ondanks de enkele nachtmerries en de vreselijke kou en harde ondergrond had Michael niks te klagen. Het medicijn was waarschijnlijk een wondermiddel geweest, want hij had nergens last meer van. Zijn ogen gingen open en het eerste wat hij zag was Elizan. Bij het zien van haar gezicht waren zijn twijfels over haar verdwenen. Wie zou zeggen dat ze hem zou aanvallen zou hij voortaan voor gek verklaren, zelfs als hij het zelf zou zeggen. 'Goodmorning,' zei hij uiteindelijk terwijl hij iets dichter naar haar toe kroop. Hoewel hij eerst half over haar heen moest buigen, gaf hij haar zonder al te veel moeite een kus op haar wang. Haar wang die behoorlijk koud aanvoelde.

Ze glimlachte toen ze zijn lippen tegen haar wang voelde. "Goedemorgen." Ze draaide zich om, zodat ze nu naar hem keek. Hij zag er veel beter uit dan eerst, en waarschijnlijk zouden ze vandaag reizen. Toch had ze het nog steeds vrij koud, waardoor ze uit eindelijk besloot iets dichter tegen hem aan te liggen. Ze wist niet of hij het erg vond, en het was ook eerder een opwelling geweest. Maar ze had het gewoon zo vreselijk koud. En ze was moe. Ze kon net geen gaap onderdrukken, die vervolgens haar mond verliet. Een rode blos kroop haar wangen op. Verlegenheid overmande haar op de vreemdste momenten. "Sorry."

'Het is niet erg,' zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht terwijl hij een arm om haar heen sloeg. 'Wil je trouwens nog even slapen voor we weggaan? Je bent immers de hele tijd wakker gebleven.' Hij wist niet hoe lang hij had geslapen, maar het was lang genoeg om haar nog even te laten slapen. Hij wou niet hier weggaan terwijl ze er eigenlijk te moe voor was. Hij wou niet onderweg ergens stoppen, liep liever door tot ze hun eindbestemming hadden bereikt. Hij hield niet van half werk, dus hij liet haar liever van te voren slapen zodat hij zeker wist dat ze niet hoefden te stoppen. Hij hield sowieso niet van stoppen, niet hier waar zijn leven op het spel lag en natuurlijk dat van haar.

Er kwam iets tintelends omhoog, toen hij zijn arm om haar heen sloeg. Ze knikte dankbaar toen hij vroeg of ze wou slapen. Ze was inderdaad moe. "Maak me wakker als er iets gebeurd." Ze ging iets dichter tegen hem aan liggen, bang dat ze het kleine beetje warmte kwijt zou raken. Ze sloot haar ogen, en merkte op dat ze sinds de spelen dit de eerste keer was dat ze zich echt veilig voelde. Dat ze gewoon bijna zeker wist, dat hij haar zou beschermen en geen gevaar zou lopen. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht, bij het idee eraan. En al gauw, was ze diep in slaap verzonken.

'Zal ik doen,' antwoordde hij terwijl hij toekeek hoe ze langzaam in slaap viel.

Tijdsprong.

Enkele uren waren verstreken, het licht van de zon was al langzaam veranderd en de bomen hadden al lange schaduwen op de grond gedrukt. Hij had geen enkele keer meegemaakt dat hij zijn zwaard tevoorschijn moest halen. Wie waagde het nou om hier in de sneeuw rond te lopen? Een plaats waar de kou niet onmisbaar was. Hij keek een enkele keer naar Elizan, vroeg zich af wanneer hij haar wakker zou maken. Hij was er wel klaar voor, maar hij wist niet of zij dat wel was. Uiteindelijk besloot hij haar toch maar wakker te maken, ze moesten toch ooit eens vertrekken uit dit vreselijke ijskoude oord. Zijn twijfels werden verstoord door een geluid in de verte. Niet wetend of het een tribuut was of gewoon de sneeuw besloot hij haar zo snel mogelijk wakker te maken. 'Elizan, word wakker,' fluisterde hij uiteindelijk..

Ze hoorde hoe iemand zachtjes fluisterde dat ze wakker moest worden, niet helemaal zeker waarom iemand dat zou zeggen. Thuis was ze altijd de eerste die wakker was. Meestal was zij diegene die anderen vertelde dat ze wakker moest worden. Dus licht geschokt opende ze haar ogen. Waarna ze onmiddellijk erachter kwam dat ze niet thuis in haar eigen bed lag. Maar in een koude grot in een arena ergens in Panem, met alleen Michael die haar zou beschermen. De dood was zo dicht bij altijd. Ze zuchtte licht, wou het gevoel van geborgenheid nog niet meteen verliezen. Ze keek hem aan, met een lichte glimlach. "Kom op we gaan. We kunnen voordat de zon nog onder gaat de rand van het bos halen." Ze stond op uit de slaapzak, en pakte de spullen in. Ze wou hier weg. Uit de arena, naar huis. Al zou het haar altijd achtervolgen.

Ook Michael liet de slaapzak voor wat het was en begon met opruimen, toch was hij wel haastig bezig. Het was alsof het om zijn leven ging, maar om eerlijk te zijn ging het ook om zijn leven. De dood wachtte in iedere hoek, stond boven iedere grot, op iedere berg en in iedere boom. Het vermomde zich als een enkele eekhoorn, een sneeuwvlok, het ijskoude water en de wapens van de tributen. De dood kon iedere vorm aannemen, zelfs de handen van de tributen zelf. Het was onmogelijk om hem te vermijden in deze arena, in deze wereld. 'We moeten opschieten,' zei hij uiteindelijk. 'Het gaat niet lang duren voor het nacht is, en dan zie je geen hand meer voor ogen hier.'

Ze knikte toen hij zei dat ze op moesten schieten. "Ik ben al klaar met inpakken." Ze pakte alleen nog de slaapzak en propte deze vervolgens nog in de tas. Ze keek nog een keer rond, en schoof daarna de tas om haar schouder. "Klaar?" Ze liep alvast naar buiten in de kou, en onmiddellijk trok ze haar jas meer dicht. Het was zo koud. Waarom gingen ze hier überhaupt ooit naartoe. Ze zuchtte, probeerde haar haar in haar jas te stoppen en vervolgens te wachten tot Michael achter haar aan kwam. Ze had vreselijke dorst en honger, en ze moesten gauw iets eten en drinken. Straks. Hield ze zichzelf voor. Straks.

Michael pakte de wapens en liep vervolgens achter Elizan aan op zoek naar een betere verblijfplaats in het westen. 'Klaar.'

Tijdsprong.

Na enkele uren gelopen te hebben kwam het duister van de nacht steeds dichterbij en hij moest moeite doen om niet tegen een boom aan te lopen. Hij keek even opzij, op zoek naar Elizan. Gelukkig was dat nog niet vreselijk moeilijk. Toch was het nog steeds donker en alsnog voelde de lucht koud aan door het gebrek aan zon. 'We moeten nu echt eve...' Zijn zin werd ruw verstoord door een hevige trilling, het voelde alsof hij door elkaar werd geschud of dat iemand verderop de grond stond te terroriseren met een drilboor. 'Wacht, voelde jij dat ook?' In zijn stem was duidelijk te horen dat hij geschrokken was van het plotselinge geschud. Weer voelde hij hetzelfde, dit kon niets anders zijn dan een idee van de spelmakers, daar was geen twijfel over mogelijk.

Ze kon ongeveer raden wat hij wou zeggen, toch was ze meer geschokt door het feit dat de grond begon te trillen. Doordat de maan soms door de bomen scheen, zag ze af en toe de grond. Maar niks bijzonders. Nog niet. Nog een schok. Deze keer harder. Ze pakte Michael beet om ervoor te zorgen dat ze niet om zou vallen. "Wat is het?" De spelmakers maakten het. Het kon niet anders. De mensen konden opnieuw wedden, hadden mensen gesponserd, maar raakten verveeld. Dus nu moest er iets komen zodat ze weer vol spanning zouden kijken. Want een saaie spelen? Dat was iets wat onmogelijk was. Toch was ze bang. Dat ze hem kwijt zou raken. Dat dit de laatste keer was dat ze hem zag.

De grond kraakte en schudde, liet hem bij elke keer weer huiveren. Een luid gekraak was weer te horen en precies tussen hem en Elizan verscheen iets duisters, iets schoot door het langzaam en liet een diepe duisternis achter. Geschokt deinsde hij achteruit, keek hij toe de duisternis steeds meer plaats in beslag begon te nemen. Grond brokkelde af en viel in een duistere diepte waar je niet meer in kon zien en horen waar de stenen en kluiten modder belandden. Weer enkele stappen naar achter tot hij niet verder kon, tot een boom zijn pad blokkeerde. Hij kon niet meer verder achteruit, hoewel hij tevergeefs probeerde om toch uit de buurt van de scheur te blijven. 'Elizan!' Hij riep het zonder erbij na te denken, hij dacht niet na over de andere tributen. Hij keek om zich heen, angstig, op zoek naar Elizan maar hij kon haar niet vinden in de duisternis van de nacht. 'Waar ben je?' Hij probeerde het geluid van de scheurende aardkorst te overstemmen, maar het was niet goed meer te horen.

Een scheur, wat gauw genoeg veranderde in een ravijn kwam tussen hun in. Gedwongen liet ze Michael los, en liep achteruit. Bang voor wat er gebeurde als ze viel. Pas toen ze de schors van een boom in haar rug voelde bleef ze staan. Vaag hoorde ze iemand haar naam schreeuwen. "Michael!" Ze pakte de zaklamp uit de tas, waarna ze op de scheur scheen. Hij was misschien 6 meter breed, en voor zover ze keek ging deze door. Ze zuchtte. Geen idee wat ze moest doen. Ze scheen recht tegenover haar, waar ze vaag de omtrekken van hem zag. Het geluid stierf weg. Hun waren gescheiden. "Gaat het?" Haar stem bevat trillingen. Wat moest ze nu doen?

Het geluid van de scheur verdween in de verte, baande zijn weg door het landschap. Hji hoorde zijn naam, probeerde te zoeken waar het vandaan kwam. Maar hoe ver hij ook om zich heen keek, hij kon de bron niet vinden. Maar op dat moment verscheen er een licht, hooguit een paar meter verderop. Hij kon haar niet zien maar wist dat zij het was. Ondanks dat hij haar niet kon zien, zag hij wel de omtrekken van de scheur voor zich. Maar hij durfde geen stap naar voren te zetten in angst dat de rand zou afbrokkelen en hem mee zou nemen in de eindeloze duisternis. Hij luisterde naar wat ze zei, maar het duurde even voor alles tot hem door was gedrongen. 'Het gaat wel, en met jou?' Weer keek hij om zich heen maar er was niks te bekennen.

"Ja, ik ben in ieder geval niet gewond." Ze legde de zaklamp op de grond en maakte de tas open. De flessen waar eerst sneeuw in zat, zqten nu vol met water. Ze pakte de volste en sloot de tas daarna weer. "pas op." Met een grote uithaal gooide ze de fles water over het ravijn, hopend dat het tegen een stootje kon. Aan de doffe klap te horen wel. " ik heb een fles met water gegooid." zei ze vervolgens, als het hem nog niet duideljk was. Ze wist niet wat ze nog meer zou kunnen doen. Ze hadden vrijwel geen eten meer, en hij had alle wapens. Ook hadden ze maar een zaklamp. Wiens idee het ook was om deze truc uit te halen, ze zoy hem eigenhandig een kopje kleiner maken. Als ze dit zou overleven. Wat overigens steeds onduidelijker werd aangezien hij haar in leven hield. "n nu?" Haar stem klonk licht wanhopig, maar het scheelde haar niks als de mensen het raar vonden. Wie ging dan ook voor hun plezier kijken hoe 24 kinderen in een arena door elkaar of de gemanipuleetde natuu werd vermoord.

Niet ver van zijn voet af landde een redelijk zwaar voorwerp, iets waarvan snel duidelijk was wat het was. 'Dank je,' zei hij terwijl hij bedacht dat hij ook iets moest gooien. Ach, hij had toch twee wapens bij zich. Eentje kon hij wel missen, een was geen probleem. 'Pas op,' zei hij voor hij het zwaard na even getwijfeld te hebben naar de overkant probeerde te gooien. Hij hoopte dat hij Elizan niet zou raken en dat hij het Ravijn zou missen. Als ze nu gewond zou raken dan zou hij echt niet meer weten wat hij moest doen, dan zou hij wanhopig op zoek gaan naar een manier om over het ravijn te komen. Maar zelfs dat was onmogelijk aangezien het ernaar uitzag dat de scheur nog meters verder door zou gaan, misschien wel kilometers. Misschien was de arena gesplitst. Nee, dat konden ze niet doen. Hoe groot zou de kans dan nog zijn dat alle tributen op een na zouden sterven? Misschien was er een weg om het ravijn te overbruggen, maar waarschijnlijk waren de beroeps daar al naar op zoek.