Perdido Beach - Lapire en Darren hun huis.

God, mensen, hij ging eten halen. Ze liep achter hem aan, met het idee om hem te irriteren. Een licht gegrinnik verliet haar mond toen hij met een metaal stripje probeerde de deur open te krijgen. Die mensen waren er toch niet. Je kon net zo goed de deur intrappen weliswaar? "Waarom doe je nou zo moeilijk, breek gewoon een raam ofzo." Ze liep terug naar de straat waar ze een redelijk grote steen pakte, en deze met volle kracht op het raam af gooide. Gerinkel klonk en een gat was gemaakt. Ze liep terug, waarna ze voorzichtig met haar gelaarsde voet de laatste stukjes eruit trapte. Met een triomfantelijk gezicht keek ze naar Darren.

'Dat kon natuurlijk ook,' mompelde hij toen hij het glas hoorde breken. Hij trok het metaal weer uit het sleutelgat en propte het in zijn broekzak om naar het raam te lopen en een voet op het kozijn zette om vervolgens het huis in te stappen. Hoe toevallig, ze waren meteen in de keuken. Wat had Lapire toch een goede plek uitgezocht.
Hij liep naar de koelkast en opende deze om de inhoud te bekijken. Prima, een paar stukken vlees, flessen met drinken, groenten, ijs, chocolade. Perfect, alleen nog een tas om alles in te dumpen. En goh, wat een toevalligheid. Er lagen twee lege tassen in een nabijgelegen keukenkastje, inclusief een paar zakken chips. Wie Darren kende wist dat hij alles wat ongezond was wel prima vond en dat groenten en fruit hem geen zak uitmaakten. Deze gooide hij daarom ook niet in de tassen, alleen het gene dat hem nog redelijk smaakte. Uiteindelijk zaten de tassen dan ook vol met eten, blijkbaar waren deze mensen op een apocalyps voorbereid.

Inderdaad zo kon het ook. Maar zin om naar binnen te gaan had ze niet. In plaats daarvan wachtte ze rustig tegen de buitenmuur, terwijl ze afwachtte of Cane of een ander van die kutkoters hun op de plek ging wijzen dat ze aan het stelen waren. Ze miste haar sigaretten wel. "Neem ook wat sigaretten mee. En een vuuraansteker." Ja, bevelen. Daar was ze goed in. Het uitvoeren mag je iemand anders doen, daar voelde ze zichzelf té goed voor. Als hij nou tenminste een beetje opschoot, haar kater kwam weer boven en dat kon ze het beste wegwerken met alcohol. Of sigaretten. Maar aangezien ze nu allebei niet had raakte ze gestresst. En een gestresste Lapire was het begin voor problemen. Grote problemen.

'Vraag je me nou serieus om een aansteker mee te nemen? Ik dacht dat ik een slecht geheugen had, maar dit slaat alles,' zei hij terwijl hij de kastjes doorzocht naar sigaretten. Na een tijdje gezocht te hebben had hij een slof met pakjes sigaretten in zijn handen. Er hoorden tien pakjes in te zitten, toch misten er al een stuk of drie uit. Ach ja, zeven was beter dan niks. Hij pakte één en gooide deze zonder waarschuwing naar Lapire. De rest van de pakjes liet hij in de tassen vallen om dezen vervolgens op te tillen en één voor één buiten te zetten. Uiteindelijk klom ook hij door het raam en pakte hij twee tassen vast. 'Pak jij die andere even.' Een normaal mens zou dit lezen als een vraag maar dit was totaal niet als vraag uitgesproken. Toch klonk het ook niet alsof hij haar commandeerde, het klonk er ongeveer tussenin. Goh, wat was hij toch weer vriendelijk vandaag. Het zou nog een wonder zijn als Lapire niet opmerkte dat hij in een goede bui was, niet dat hij dat ook echt was. Hij was nooit in een goede bui, hij kwam immers nooit verder dan een neutrale bui. Toch was het meestal aan de slechte kant.