Perdido Beach - Lapire en Darren hun huis.

Ze stapte uit de auto, en gooide de deur met een klap dicht. Ze wist dat mensen hun hadden gezien terwijl ze naar binnen reden. Aangezien ze zeker wetenbijna de enigen waren die konden rijden. Het huis wat ze had uitgezocht was een van de rijkere, en had uitzicht op het water. De deur was van het slot, en er was niemand meer binnen. Wel was er genoeg eten - en sterke drank -. De kledingkast was nog propvol met kleding. Jammer genoeg haast geen zwarte kleding. Er was een slaapkamer, maar ze had besloten dat zij die zou innemen. Dus ze legde haar tas op het bed en laadde het rustig uit. Ze was benieuwd hoe lang het duurde voordat iemand ging kijken wie - of wat- ze waren

Aangezien Lapire al de slaapkamer had ingenomen besloot Darren maar zijn spullen in de woonkamer te dumpen. Hij sliep nog liever op een bank dan naast Lapire. Hij keek om zich heen om vervolgens op te merken dat iemand waarschijnlijk was verdwijnen tijdens het drinken van koffie. De scherven van een koffiemok lagen in een plasje koffie naast de bank. Hij pakte de scherven op en gooide ze in de prullenbak die in de keuken stond om vervolgens een doek te pakken en de koffievlek schoon te maken. Hij voelde in zijn broekzak om te weten in welke nou een pakje sigaretten zat. Maar hij kon het niet vinden. Hij had het waarschijnlijk in de auto gelaten. Een zucht verliet zijn mond terwijl hij naar buiten liep en weer in de auto ging zitten. Al snel vond hij het pakje in het dashboardkastje waarna hij het weer terug nam naar binnen. Maar net toen hij naar binnen wou hoorde hij iets achter hem. Hij hoorde voetstappen achter zich wat ervoor zorgde dat hij zich omdraaide. Daar stond een jongen die waarschijnlijk nog geen vijftien jaar was en bruin haar had.

Toen ze de alle kleding in de kast had gelegd hoorde ze de deur dicht vallen. Het was geen luide klap, integendeel. Maar toch hoorde ze hem dicht gaan. Ze dacht hier over na, maar ze was eerder benieuwd wat er voor hadgezorgd dat Darren naar buitenging. Ze keekeven uit hetraam, maar merkte op dat ze daarvandaangeen uitzicht had op de voordeur. Noodgedwongen liep ze naar beneden, naar buiten. Ze viste een sigaret uit haar broekzak. Zonder aansteker. Ze keek Darren aan. " Zou je hem willen aansteken?" Tot nu toe had ze niet veel aandacht geschonken aan de tot nu toe onbekende jongen. Jonger dan 15. Dat was zeker.

Het leek er niet op dat de onbekende jongen iets zou zeggen dus Darren draaide zich weer om. Maar net toen hij een stap naar de voordeur zou zetten hoorde hij toch de stem van de jongen. "Waar kom je vandaan?" Vroeg de jongen.
"Coates Acedemy." Zei Darren terwijl hij zich omdraaide. "Hoezo?"
"Zijn... de volwassenen daar ook verdwenen?" De jongen leek te twijfelen of hij het wel zou vragen.
"Ja, iedereen boven de vijftien jaar. Behalve Lapire en ik."
"Wie is Lapire?"
"Moet je nou zo nodig al die vragen stellen?" Darren begon zich langzamerhand te irriteren aan de jongen. Hij hield niet van mensen die te veel vragen stelden. Darren hoorde nog een paar voetstappen, wetend dat het Lapire was. "Dat is Lapire." Hij begon met zijn ogen te rollen en draaide zich toen om. Hij hoorde haar stem vragen of hij haar sigaret aan wou steken maar hij leek even te twijfelen of hij het wel met die jongen erbij kon doen. Om eerlijk te zijn wou hij hem niet bepaald vertrouwen.

Een kleine betweter. Hoe leuk. Met de nadruk op klein. Darren kwam minstens een kop boven hem uit. Ze vroeg zich alleen af, of ze altijd van zo'n grote afstand alles kon horen. Zelfs de deur was abnormaal om te horen. Maar ze gaf toe, dat was alles hier ondertussen. "Wat is er met mij?" Vroeg ze terwijl ze nog steeds de sigaret naar hem uitstak. Wat maakte het uit dat die andere het zag. Ze waren immers toch veel ouder. Wat konden ze beginnen? Niks. Nou dan. Ze had wel medelijden met diegene. Uit ervaring wist ze dat Darren een hekel had aan mensen die teveel vragen stelden. Aan iedereen. Vooral aan haar. Ze snapte nog steeds niet waarom juist hij hier nog was. Ze had nog liever Caine die bij haar in huis zou wonen - ondanks dat hij nog niet eens 15 was en een vreselijk etterend joch was - dan Darren. Of wacht nee, Caine ook niet. Dan moest zij ook mee - Diana - en dan was er helemaal feest.

Uiteindelijk besloot hij het toch maar te doen. Waar moest hij ooit bang voor zijn? Alsof die jongen hem iets aan kon doen, hij was minstens een kop kleiner dan Darren. Hij stak zijn hand uit naar Lapire en knipte in zijn vingers om een vlam te laten verschijnen. De vlam was niet al te groot, net groot genoeg om een sigaret mee aan te steken. Wachtend tot ze haar sigaret had aangestoken keek Darren naar de jongen. Om eerlijk te zijn had hij verwacht een verbaasde blik te zien maar er verscheen eerder een blik van herkenning. Alsof hij ook iets als Darren kon. Alsof hij ook vlammen kon laten verschijnen. Zijn blik ging weer naar Lapire en hij liet zijn arm langzaam zakken en de vlam verdween met de beweging mee.

Ze zag hoe Darren uiteindelijk alsnog zijn hand uitstak om een sigaret aan te steken. Toen deze eenmaal aan was verscheen er een lichte glimlach op haar gezicht. "Bedankt." Zei ze waarna ze een kus op zijn wang drukte. Sadistisch als ze was wist ze dat ze hiermee een ruzie ging uitlokken. Maakte niet uit. Was alleen maar leuk. En zoveel plezier was er niet met al die kleine koters rond te hobbelen. Tenzij ze een paar mocht vermoorden natuurlijk. Geen grote kans. Toch werd haar aandacht getrokken door iets anders. Stemmen, geronk van auto's. Haar zicht ging uit naar de heuvel waar Coates nog steeds was. Ze kon de stem van Caine onderscheiden, en die van Diana ook. Lovely. Ze draaide haar blik weer terug naar Darren en het joch, waarna ze haar mond open deed om een zin uit te spreken. "De rest van Coates komt eraan." Vervolgens nam ze doodleuk een trek van haar sigaret alsof ze niks had gezegd.

Het kostte hem moeite om zich in te houden toen hij Lapire's lippen op zijn wang voelde. Zijn Irritatie had een nieuw hoogtepunt bereikt en het zou niet lang duren voordat hij zijn haat en irritatie jegens Lapire niet meer in bedwang kon houden. Het was al een wonder dat hij haar niet uitschold of in de fik zou steken. Al had hij daar geen bezwaar tegen. Eigenlijk zou hij het wel vermakelijk vinden als die bos stro op haar kop eindelijk eens affikte. Toch luisterde hij naar wat ze nog meer te zeggen had. "Nu al? Ik had gehoopt dat ze daar nog even zouden blijven." Mompelde Darren. Hij had gedacht eindelijk van al die kleuters af te zijn maar blijkbaar moesten ze hun weer volgen.
"Coates? Daar werkt m'n moeder."
"Is zij net zo'n saai mens als al die andere leraren?"
"Nee, ze is de zuster."
" 't Is hoe dan ook geen wonder dat je haar zoon bent. En trouwens. Ze is weg, ze zijn allemaal weg."
"Allemaal?"
"Had ik je toch al verteld? En ik ga trouwens ook. Al ga ik alleen maar naar binnen." Darren deed wat hij zei en liep naar binnen om vervolgens de de woonkamer in te lopen waar enkele pakjes sigaretten en wat drank op hem te wachten stonden.

Opnieuw verscheen er een glimlach op haar gezicht toen ze hoorde hoe Darren mompelde dat hij had gedacht dat ze daar wel even bleven. "Blijkbaar willen ze hun territorium verbreden. Kutkinderen. " Vooral het laatste legde ze extra nadruk op, omdat het voor een deel tegen het joch was gericht wat er nog steeds stond. Als hij niet weg ging, ging ze hem bedreigen en hoe. Ze volgde het gesprekje van Darren en het kind - wat nog steeds een vreemde was. Niet dat hij iets kon doen. - Ze liep achter Darren aan naar binnen waarna ze de deur dicht deed. "Ik zou het helemaal niet erg vinden als je helemaal weg vind. Gewoon dat je het weet." Ze leunde tegen de muur aan waarna ze haar nagels bekeek. Ze wist bijna zeker dat ze ze veel nodig zou hebben. Als een nagel zou breken had ze dus een probleem. Toch verveelde ze zich. En er was een ding wat niet samen kon. Lapire en vervelen. Normaal draaide het uit op vechten of gewoon bloed dat ging stromen. Zou ze Darren niet nog een keer kunnen uitlokken? "Ik verveel me."

"Da's dan mooi want ik zie jou ook graag verdwijnen." Hij haalde zijn pakje sigaretten tevoorschijn en haalde er een uit om 'm vervolgens in zijn mond te steken. Met dezelfde beweging als hij de laatste paar uren vuur had laten verschijnen liet hij ook deze keer een vlammetje verschijnen die hij bij de sigaret hield. Zodra de sigaret aangestoken was liet hij zich op de bank vallen en keek hij even om zich heen. "Zo lang je maar je kop houdt mag je je van mij zo veel mogelijk vervelen als je wilt." Zei hij nadat hij de sigaret uit zijn mond gehaald had en de as had uitgetikt in de asbak die naast hem op tafel stond. Daarna stak hij de sigaret weer in zijn mond en rookte hij rustig verder.

Ze rolde met haar ogen toen ze zijn antwoorden hoorde. De klootzak. Ze liep naar de trap, waarbij ze toen ze langs de bank liep Darren een flinke duw gaf in de hoop dat hij van de bank af viel. Ze ging nog een keer de oorzaak van het verdwijn gedoe opzoeken en vragen, bijna smeken of hij Darren niet mee wou nemen. Afin, inmiddels was ze boven aangekomen waar ze zijn tas zag staan. Bingo. Je kon zelfs haar ogen zien glimmen bij het feit dat ze iets had gevonden om Darren nog meer te irriteren. Ze ritste de tas los om vervolgens de dingen eruit te halen. Drank, drank, sigaretten, drank, kleren, kleren. Was er nou echt niks bijzonders? Inmiddels lag de hele kamer overhoop met spullen van hem. Jammer dat hij alleen bier in zijn tas had. Als het wijn was had ze het misschien zelf ook nog wel gehouden.

Darren leek blij te zijn toen hij haar uit zijn zicht zag verdwijnen en keerde zijn rug naar haar toe zodat hij haar niet meer hoefde te zien als ze weer terugkwam. Maar in plaats van dan ze volledig verdween voelde hij haar handen op zijn rug en werd hij al snel van de bank af geduwd. Als hij had geweten dat ze hem zou duwen had hij een val misschien kunnen voorkomen maar nu was het al te laat. Eerst viel de sigaret uit zijn mond waarna hij er vervolgens zelf achterna ging zodra hij de vloer raakte schalden er een paar luide vloeken door het huis. Eerst stootte zijn hoofd tegen de tafel waarna zijn arm op de nog gloeiende sigaret belandde. Het duurde even voor de pijn tot hem door was gedrongen maar zodra hij het voelde branden schoot hij omhoog waarna hij nog een aantal vloeken uitriep. "Verdomme, Lapire!" Zeker wetend dat ze hem kon horen stormde hij de trap op, op weg naar de slaapkamer.

Ze hoorde hoe luide vloeken te horen waren, wat betekende dat haar doel volbracht was. Een grinnik verliet haar mond. Ze vond het helemaal niet erg. En tot haar grote verbazing kwam ze erachter dat Darren een paar flessen wodka erin had zitten. Kijk daar kon ze wel wat mee. Deze zette ze dan ook keurig netjes naast haar neer, om vervolgens verder te zoeken. Een van de resterende pakjes sigaretten pakte ze vervolgens ook. Het enige nadeel was dat die klootzak nu de trap op kwam stormen. Scherpe nagels of niet, hij kon vuur maken. En ze wou nog niet als een stukje verbrandde botjes overblijven. Ze zag hoe hij de kamer binnenstormde, zeer boos. "Ik wist niet dat je ook flessen Wodka in je tas had." Haar hand pakte een van de flessen en hield hem in de lucht, met een triomfantelijke glimlach.

"Moest ik je dat vertellen dan?" Heel even leek hij te vergeten hoe woedend hij daar net was, al bleef het toch ergens steken. Hij keek haar aan maar liet zijn blik toen naar zijn tas gaan. "Wat moet je eigenlijk met mijn spullen?" Hij liep naar haar toe en griste de fles uit haar hand om 'm vervolgens in de tas te leggen uiteindelijk raapte hij ook zijn andere spullen op welke hij ook in zijn tas legde. Zodra hij zo'n beetje wel alles in de tas had gedumpt draaide hij zich zonder haar aan te kijken om en liep hij de trap af. "Blijf voortaan met je tengels van m'n spullen af."

Ze keek hem aan. "Het leek me wel handig idioot. Voordat al de drank op is. En ik wou in je spullen kijken of er nog iets nuttigs in zat." Jammer genoeg griste hij wel de fles uit haar hand. Ach die kreeg ze straks nog wel terug. "Maar ik verveel me. Het is hier doodsaai." Zei ze als antwoord toen hij zei dat ze met haar tengels van zijn spullen af moest blijven. Waarom kon er niet wat gebeuren. Iets leuks. Iets waar gewonden vielen. Doden misschien? Door haar toedoen zou ze helemaal niet erg vinden. Het was immers al een tijd geleden.

"Alsof die kleuters drank drinken. Die denken dat iedereen ze er nog op kan betrappen. Er is nog genoeg drank en dat zal er ook wel blijven." Riep hij naar boven. Hij haalde de fles wodka uit de tas, liet zich op de bank vallen en schroefde de dop van de fles waarna hij de fles aan zijn mond zette en enkele slokken nam. Het brandde in zijn keel en op zijn tong maar dat weerhield hem er niet van om nog een slok te nemen. Het boeide hem niet dat er een aantal studenten van Coates naar Perdido Beach gingen. Het boeide hem ook niet dat Lapire zich zorgen maakte over het gebrek aan drank. Natuurlijk was er genoeg drank. De supermarkt lag er vol mee. Het kliftop hotel had een eindeloze voorraad drank, net zoals alle huizen. Iedereen had wel een fles drank in huis.

"Niet als wij tweeën alles opdrinken." schreeuwde ze vervolgens weer naar beneden terwijl ze een fles wijn pakte uit haar tas, samen met een glas. Vervolgens liep ze naar beneden om te zien dat Darren al aan de vodka zat. Dat kon natuurlijk ook. " En geloof me, de drank gaat ooit wel op." Ze ging op de bank zitten, maar een eind van Darren af. Ze wou geen risico nemen dat hij zometeen haar nog iets betaald ging zetten. Ze haalde de kurk uit de fles wijn om haar glas te vullen en meteen een paar slokken te nemen. Dit zou interessant worden. Heel interessant

"Valt wel mee." Zei hij uiteindelijk. Langzamerhand leek hij zijn brandende keel niet meer te voelen en begon hij licht in zijn hoofd te worden. De drank leverde het gewenste effect en zorgde ervoor dat hij zich langzamerhand begon te ontspannen. Hij keek even naar Lapire en zag dat ze uit een glas dronk maar voor hem maakte het niet uit of hij nou wel of niet uit een glas dronk. Verspilde moeite.

Tijdsprong.

Hij had de fles nog steeds niet op maar nam nog wel een paar slokken, hij leek het branden van de drank in zijn keel niet meer te voelen en leek niet meer te kunnen zien hoeveel drank er nog in de fles zat. Hij leek het dunne lijntje wat lucht van drank onderscheidde niet meer te zien. Alles leek precies hetzelfde. Hij zette de fles naast de bank neer en haalde een sigaret uit zijn broekzak die hij vervolgens in zijn mond stak en aanstak. Hij draaide zich om naar Lapire, zag dat hij niet de enige was die aan het drinken was. Toch kon hij nauwelijks zien wat er op het etiket van de fles stond.

Inmiddels had ze haar glas al weg gezet en was alleen de fles er nog. Of had ze alweer een nieuwe gepakt? Ze wist het niet meer. Ze was inmiddels ook een paar meter opgeschoven richting Darren. Waarom wist ze ook niet. " Dit is veel beter dan Coates" zei ze, haar stem was veel helderder en vrolijker dan ze normaal tegen Darren zou zijn. Nog een effect van de drank. Of was het dat onderliggende gevoelens die naarboven kwamen? Geen idee. Maar dit gevoel, van dronken zijn voelde prima aan.

"Yep." Het was een wonder als iemand hem nog kon verstaan, zo erg was het effect van de alcohol op zijn manier van spreken. Het klonk meer als wat gemurmel wat eigenlijk een heel normaal woord had moeten voorstellen. Ach, wat maakte het uit. Toch klonk zijn stem wel anders. Vriendelijker, het was een toon die hij nog nooit naar Lapire had aangeslagen. Het was vreemd hoe Alcohol iemands manier van denken en spreken kon veranderen. Het leek wel alsof wat hij normaal gesproken voelde als hij in de buurt van Lapire was compleet was veranderd. Alsof hij opeens het roer om had gegooid. Inmiddels had hij zijn benen van de bank af gehaald en zat hij ietwat scheef en onderuitgezakt tegen de armleuning. In die tijd was Lapire ook een stuk dichterbij gekomen. Dichtbij genoeg om... Hij zou zichzelf vervloeken als hij weer nuchter was maar hij gooide zijn sigaret in de asbak en blies de rook uit waarna hij al snel naar Lapire toe bewoog. Voor hij het wist raakten zijn lippen de hare en deed hij al snel een poging om iets te doen wat hij nooit voor mogelijk had gehouden. Eerst leek het nog op een kus maar het leek steeds langer te duren.

Je kon het aan de alcohol wijden, maar pas toen Darren zijn lippen al een tijdje op die van haar waren geplaatst kwam ze er pas achter wat ze eigenlijk aan het doen waren. Maar het stoppen deed ze niet. Noem het maar gerust het tegenovergestelde. Haar handen zette de fles neer en verplaatste haar handen achter zijn nek. Al zou ze zichzelf morgen het liefst willen afschieten.bij alleen al het idee dat ze zoiets had gedaan. Maar de dronken, carefree Lapire maakte het op dit moment helemaal niks uit.

Tijdsprong.

Zijn ogen waren nog gesloten maar hij wist dat hij wakker was. Hij voelde zijn hart in zijn hoofd kloppen, het kloppen liet elke keer weer een steek van pijn achter. Toch weigerde hij zijn ogen open te doen en op te staan. Hij had nou niet bepaald zin om in fel licht te moeten kijken. De duisternis was veel beter, zorgde ervoor dat zijn kater nog wel meeviel vergeleken met wat hem te wachten stond als hij zijn ogen zou openen. Hij draaide zijn gezicht de andere kant op, voelde de stoffen rugleuning van de bank langs zijn gezicht gaan. Alles wat hij voelde, kwam nu twee keer zo hard aan. Kleine haartjes van iets wat hij een baard kon noemen als hij het nog iets langer liet groeien haakten achter het stof van de kussenslopen. Toch merkte hij dat er iets vreemds aan de hand was, al wist hij niet wat.

Dat ze een kater had was zacht uitgedrukt. Haar hoofd bonsde vreselijk, en als haar ogen open zouden gaan wist ze zeker dat ze het liefst weer wou drinken om het weg te werken. Maar er was iets anders. Ze voelde beweging, hoorde een ademhaling. Wacht wat? De enige die in deit huis op dezelfde bank kon liggen was Darren. "Verdomme." was het eerste wat haar mond verliet. Wonder boven wonder was ze wel klaar wakker nu. Ze opende haar ogen nu, en werd verrast door de felle zon. Kon het niet een keer regenen? Haar hand stak uit naar de eerste stukken kleding. Ze hadden elkaar misschien dronken naakt gexien maar dat hoefde echt niet nu ze nuchter waren.

Het duurde een tijdje voor hij eindelijk zijn ogen open deed maar hij deed het met een reden. Hij vroeg zich af wat er bewoog, wie er adem haalde. Hij leek niet helder na te kunnen denken, wie kon dat wel met een enorme kater? Het licht voelde aan alsof het zijn ogen verbrandde. Hij draaide zich om en keek naar wie er naast hem lag, zijn zicht was nog steeds niet duidelijk maar zodra hij zag wie er naast hem lag kon hij enkele vloeken niet onderdrukken. Hij vervloekte zichzelf voor wat hij had gedaan. Dat hij naast Lapire had gelegen was al erg genoeg maar gezien het gebrek aan kleding vreesde hij voor het ergste. Waarom nou met haar? Luidde de zin die telkens door zijn gedachten zwierf. Waarom? Het was het enige wat hij kon bedenken. Het enige heldere gedeelte van zijn gedachten. Hij vloekte nog enkele malen binnensmonds maar zelfs dat was niks meer dan iets wat in de richting kwam van gegrom.

Blijkbaar was Darren ook wakker aangezien ze bijna doof werd door de vloeken die zijn mond verliet. " Doe je ogen dicht." zei ze, zeker wetend dat ze haar nagels in zijn ogen boorde als hij ze niet dicht deed. En zo klonk haar stem ook. Gelukkig lag haar kleding vlakbij de bank waardoor ze het gauw bij elkaar had gekregen. Heel vlug liep ze naar haar slaapkamer om zich om td kleden. Ze was chagarijnig en wou het liefste de eerste beste persoon die ze tegen kwam meteen vermoorden. Darren dus. Maakte niet uit. Hij had het verdiend geloofde ze. Ze vond in haar tas haar zwarte vest met capuchon en korte mouwen, welke ze vaak aan had als ze was weggelopen van Coates. Een plan ontvouwde zich in haar hoofd. Ze zou een paar bezoeken brengen aan winkels en huizen voor het nodige eten en drinken. Voor haarzelf.