De trein terug naar huis

Met moeite werden ze door de grote menigheid geduwd, om überhaupt bij de trein te komen. Eindelijk aangekomen, werden ze vlug naar binnen geduwd waarna de deur met een klap dicht viel. Ze bleef niet bij het raam staan om te zwaaien. Eerst liep ze haar kamer in, de deur op een kier latend. Als Michael wou komen, dan mocht hij van haar naar binnen. Ze trok het jurkje uit, en kleedde zich om in een comfortabele shirt en broek. De make-up wasde ze van haar gezicht, en haar haar gewoon weer in een knot. Het leek op hoe ze er vroeger uit zag. Vroeger, het was minstens een maand geleden, al voelde het als jaren. Ze ging op bed zitten, haar knieen opgetrokken.

Ook Michael ging eerst zijn kamer in om zijn pak uit te trekken. Hij had het niet bepaald op zulke nette kleren, hij liep liever in een spijkerbroek en een shirt of iets dergelijks. Voor hem hoefde het niet allemaal netjes. Zo lang hij er maar normaal in kon bewegen. En het pak zag er toch al uit als een pinguïn. Hij trok het meest simpele wat hij kon vinden aan, een grijze trui en een spijkerbroek. Niet netjes of opgedoft. Maar gewoon iets wat hij normaal gesproken aan zou trekken. Hij liep naar de badkamer en waste zijn gezicht. Hij had geen make-up op, alleen iets om oneffenheden weg te werken en om zijn gezicht niet te veel te laten glanzen in het licht van de felle lampen. Maar dat was niet meer nodig. Hij droogte zijn gezicht af en liep zijn kamer weer uit om naar die van Elizan te lopen. De deur stond op een kier, maar toch klopte hij heel even op de deur. Na enkele seconden gewacht te hebben liep hij toch haar kamer in en liet hij zich naast haar op het bed vallen.

Toen Michael binnen kwam en naast haar op haar bed ging zitten, wou ze het liefst praten met hem. Maar ze kon het niet. Op een of andere vreemde manier bleven de woorden vast zitten in haar keel. Alles deed haar denken aan thuis. Hoe zouden haar ouders reageren? Ze zouden het prachtig vinden ja, maar ze was pas 16. Hoe zou ze verder moeten met haar leven? Ze wendde haar blik af van hem, terwijl er een traan over haar wang rolde. De trein liet haar denken aan thuis. Die maakten ze zelf, en nu bracht het haar thuis. Maar het was niet hetzelfde als vroeger. Ze zou altijd getekend worden, ieder jaar zou ze een mentor moeten zijn. En over een half jaar moest ze de Zegetour doen. Ze moest gezinnen ontmoeten waarvan ze de kinderen zelf had vermoord.

Michael sloeg een arm om haar heen maar leek niet te weten wat hij nog meer moest doen. Ja, hij moest haar troosten. Maar hoe? Hij was daar nooit goed in geweest. "Het komt wel goed. Het is pas over een half jaar." Dat waren de enige woorden die hij kon bedenken. En zelfs die klonken niet bepaald geruststellend. En ook al klonken ze misschien maar een beetje geruststellend, het was iets. Al loog hij wel. Wie zei dat het echt goed zou komen? Volgend jaar moesten zij kinderen begeleiden. Wie zei dat dat goed zou gaan? Een zucht verliet zijn mond terwijl hij bedacht wat hij ooit moest zeggen om ervoor te zorgen dat ze er iets positiever tegenaan keek. Maar zelfs hem lukte dat niet.

Ze voelde hoe hij zijn arm om haar heen sloeg, probeerde te troostten door te zeggen dat het pas over een half jaar was. Ze knikte, en kroop tegen hem aan. "Ja, maar hoe zit het met ons?" Om eerlijk te zijn zou ze het helemaal niet erg vinden als ze bij hem ging wonen. Ze vond het moeilijk om afstand te nemen, zelfs toen ze haar apart hadden genomen voor de interviews. Ze zag alles nog als de arena, mensen die ze niet kende, zou ze zomaar als een bedreiging kunnen zien. Ze zou nu beroemd zijn in haar eigen district, en ze hadden hun district ook roem gebracht. Maar waarschijnlijk zouden de mensen in het capitool hun altijd zien als samen. Dus dat zou betekenen dat ze voor de rest van haar leven bij hem moest blijven. Toch?

Net toen hij zijn mond open deed om iets te zeggen hoorde hij een stem. Het was blijkbaar tijd om te eten. De vorige keer was hij niet naar het diner toegegaan. Maar deze keer leek het een geweldige uitnodiging. Sinds hij weer terug was van de arena zag eten er anders uit. Iets wat je niet zomaar kon overslaan. Want wie wist hoe lang het zou duren voor je nog iets kreeg? In de arena kon dat wel een tijd duren. En ook al zou het vanaf nu niet meer anders duren. Het laten staan leek hij niet te kunnen. Toch bleef hij naast Elizan zitten. Afwachtend wat ze zou gaan doen.

Toen ze hoorde dat ze moesten eten, stond ze op en pakte zijn hand beet. "Kom, het zal een van de weinige keren dat we echt capitool eten nog kunnen proeven. " Ze glimlachte lichtjes. Ze moest er misschien toch het beste van maken. Eigenlijk moest ze ook blij zijn dat ze thuis was, want ze zag haar ouders weer. En het kleine winkeltje, en de klanten. En ze had die arme kinderen immers ook eten gebracht door te winnen. Ze kon niet wachten om die kleine kinderen door het district te zien rennen met delicatessen wat zelfs hun niet konden veroorloven.

De glimlach op haar gezicht liet hem ook glimlachen. "Dat is waar. Is er toch nog iets goeds aan het capitool." Eigenlijk had Michael best wel honger. Door de spanning van het terugkijken van de spelen had hij niks binnen kunnen krijgen. En wat hij toch kon eten was behoorlijk weinig. Ook hij stond op en toen hij dat deed drukte hij een kus op haar wang om vervolgens naar een volgende coupé te lopen. Om eerlijk te zijn vond hij niet al het eten van het capitool lekker. Ze hadden toch wel een paar vreemde gerechten, maar uiteindelijk was het meeste wel te eten. En tegen redelijk veel dingen kon je gewoon geen nee zeggen. In de coupé waar ze zouden gaan dineren ging hij aan de tafel zitten en keek hij naar wat er allemaal wel niet uitgestald.

Ze groette haar mentor, die nog steeds een beetje emotioneel was dat hun tweeën terug waren gekomen. Het diner was hetzelfde. Ze ging naast Michael zitten, en begon op te scheppen. Er was een stilte, maar die was niet onaangenaam. De laatste keer dat ze voedsel van het capitool zouden eten voordat ze weer thuis waren. Al was dat niet helemaal waar. Zelfs thuis zouden ze nu delicatessen kunnen veroorloven. Maar ze dacht aan nog iets anders. Haar ouders zouden in hun oude huis blijven wonen, dat wist ze zeker. Voor zover ze wist had Michael geen familie dus hij zou sowieso alleen wonen. Wat nou als ze samen gingen wonen? Want ze moest toegeven, het idee om weer afgezonderd van hem te zijn vond ze zeer moeilijk.

Ook Michael groette hun mentor en bedacht zich ondertussen wat een hel dat moest zijn. Als mentor was je deels verantwoordelijk voor je zogenaamde leerlingen. De meesten noemden het iets in die trant, hij dacht eerder aan gevangenen. Ze werden opgesloten tegen hun wil, onschuldig, waarna ze ook nog eens werden vermoord. Het leek hem een hel en volgend jaar moest hij door precies hetzelfde heen. Met Elizan, dat wel. Iets wat het al een stuk beter deed lijken. Hij keek naar het eten maar kon niet kiezen wat hij zou eten. Het was zo veel. Te veel om allemaal op te eten en helemaal voor iemand die pas geleden nog in de arena had gezeten. Zijn maag was niet gewend aan zoveel eten. Hij schepte wat op terwijl hij iets probeerde op te vangen, een geluid, misschien een woord. Toch bleef het stil.

NA HET ETEN
-----------------
Er was een netjes gesprek gaande, wat meer over koetjes en kalfjes ging. Toen ze net hun desserts op had, zei er een vrouw dat ze waren aangekomen op het perron in District 6. Of in ieder geval, ze waren er bijna. Ze had geen zin meer om te eten, en stond op om meteen uit het raam te kijken. Ze zag de bomen, in de verte de fabrieken. Ze waren thuis. Bijna. Pas toen ze in zicht van het perron kwamen zette ze haar gezicht weer op gemaakt blij en begon te zwaaien. Thuis, ze had nooit gedacht dat ze het ooit weer zou zien. En al helemaal niet samen met Michael. Want ze moest toegeven, zelfs daarover was ze verrast.

Michael had niet veel gezegd tijdens het eten, vooral niet over de arena. Hij was waarschijnlijk het stilst tijdens dit diner. Hem maakte het eigenlijk niet uit. Het was maar een gesprek. Veel gegeten had hij ook niet hij kreeg nog net de helft van wat hij had opgeschept op. Daarna was de honger verdwenen, al had hij alsnog alles opgegeten. Iets wat wel zo netjes was. Hij hoorde dat ze bijna bij District 6 waren. Ze waren bijna thuis, al wist hij niet of hij het thuis zou kunnen noemen. Hij moest nu toch in een ander huis wonen. Vroeger leek het geweldig, zoveel rijkdom. Nu voelde het als een vervloeking. Er waren mensen die het erger hadden dan hij en alsnog kreeg hij het meest. Iets wat hij niet had verdiend.