Het huis van de familie Yagami

Het was maar tien minuten lopen en toch waren de straten vreselijk veranderd. Van een oud verlaten appartementencomplex naar een gewone woonwijk. Het leek alsof ze eerder een autorit van tien minuten hadden afgelegd. Na die tien minuten stond Light voor het huis. De lichten waren uit en het leek erop dat iedereen lag te slapen. Light legde zijn hand op de poort en opende deze. Met een zacht gekraak kwam het in beweging, maar in de stilte van de nacht klonk het alsof er een boom omviel. Hij liep naar de deur en voelde in zijn broekzakken op zoek naar de sleutels. Uiteindelijk vond hij deze in zijn rechter jaszak. Na de sleutel in het slot gestoken te hebben opende hij de deur en liep hij naar binnen. Zodra hij binnen was trapte hij zijn schoenen uit om zo min mogelijk geluid te maken. Als zijn ouders zouden horen dat hij buiten was geweest rond deze tijd zou hij er geweest zijn.

Het eerste wat in haar hoofd opkwam toen ze voor het huis stonden was netjes. Een prachtige woonwijk waar alles precies hetzelfde was. Ze zag hoe hij zijn schoenen uit deed toen hij binnen was, en volgde zijn voorbeeld, door de enkellaarsjes met een kleine hak uit te doen en ze neer te zetten. Zoals ze al dacht woonde hij nog met zijn ouders, anders zou hij niet zo stil doen. Voor zover ze kon zien was het een standaard huis, niks bijzonders. Geen wonder dat hij haar huis bijna een bijzonderheid vond. Alleen de ingang al. In haar ooghoeken hield ze Ryuk in de gaten, sinds ze hem nog steeds niet vertrouwde. Ze vroeg zich ondertussen ook af hoe ze hier weg moest komen. Door het raam desnoods als het een noodgeval was. Zo moeilijk zou het niet zijn.

Zijn jas hing hij aan de kapstok en toen hij zag dat ook Lapire binnen was sloot hij met zo min mogelijk geluid de deur en draaide hij het op slot. Moeite om zonder het licht van de lantaarnpalen zich te oriënteren deed hij niet. Bij elke stap die hij zette wist hij waar hij heen ging. Lapire daarentegen zou misschien wat meer moeite hebben om zonder al te veel geluid te maken de trap op te lopen. Alhoewel, zij zag ook wat ze deed in die steeg. Waarschijnlijk zag zij beter in de duisternis dan hij. Terwijl hij de trap op liep kon hij af en toe zacht gekraak horen. Bij elk geluidje dat hij maakte dwong hij zichzelf om nog minder geluid te maken maar helaas leek dat niet te lukken. Toen hij uiteindelijk boven was kon hij nog steeds niet opgelucht ademhalen. Alhoewel, Lapire was waarschijnlijk minder luidruchtig tijdens het traplopen.

Pas toen Light helemaal bovenaan de trap stond, liep zij voorzichtig en zo licht mogelijk de trap op. Ze moest toegeven dat het niet zo heel moeilijk was om weinig geluid te maken. Toch lukte het haar niet om helemaal geen geluid te maken, maar dat zou onmenselijk zijn. Alleen Ryuk zou dat aankunnen. Maar niemand hoort of ziet hem, zonder de Death Note aan te raken. En hij was bovendien ook niet menselijk. Ze kon bijna merken dat hij gespannen was, gespannen dat zijn ouders ergens achter kwamen. Eigenlijk vond ze dat best wel grappig. Hij was immers Kira, die de criminelen met een groot gemak doodde. Maar als hij 's nachts zijn kamer in moest sluipen was hij doodsbang. Misschien lag het aan zijn leeftijd, hij was zeker weten jonger dan haar. Maar zij was 19, veel volwassener dan de meeste mensen zouden denken.

Voor hij de deur opende trok hij een klein stukje rondhout tussen de deur en de deurpost weg, het lag op een scharnier en was bijna niet te zien. Dit was één van de beveiligingssystemen die hij had bedacht toen Kira bekend werd. Ook de snipper papier aan de andere kant van de deur zou verraden of er iemand in zijn kamer was geweest. Als laatste, de deurkruk. Maar ook die stond in dezelfde positie als hoorde. Alles klopte, niemand was in zijn kamer geweest. Een opgeluchte zucht verliet zijn mond terwijl hij de deur opende en de snipper en het stukje rondhout op zijn bureau legde. Zodra alles klaar leek te zijn wachtte hij tot Lapire ook binnen was. Maar zelfs al was hij nu in zijn kamer, wie zei dat er niemand binnen zou komen? Een laatste voorbereiding op een noodgeval was de balkondeur alvast van het slot halen. Dat zou genoeg zijn, als Lapire snel moest gaan, kon ze altijd nog via het balkon.

Ze zag hoe hij een klein stukje rondhout verwijderde op een scharnier, om daarna een snipper papier aan de andere kant ook te verwijderen. Ze onthield deze kleine details, ze wist nooit waarvoor het handig zou kunnen zijn. Ze liep de kamer binnen, om als eerste op het bed te gaan zitten. Het leek een normale kamer, een beetje saai, maar prima om in te leven. Maar nadat ze een paar seconden op zijn bed had gezeten, stond ze op om alles te onderzoeken. Ze trok willekeurige boeken uit de kast, haalde verschillende laatjes open en liet haar ogen vlug over meubels gaan. Haar lippen krulden omhoog toen ze een exemplaar van een wel heel pikant magazine uit een houder haalde om ermee te gaan zwaaien voor zijn gezicht. "Dus dit is wat je doet in je vrije tijd?" Oh, tot nu toe vermaakte ze zich prima in zijn kamer.

Terwijl Light de deur dicht deed en op slot draaide bleek Lapire zich al te vermaken. Ze haalde alles overhoop, haalde van alles open. Zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes terwijl zij al alles tevoorschijn, zelfs dingen die ze beter niet had kunnen zien. Opeens begon ze te zwaaien met een tijdschrift, iets wat hij eigenlijk had gekocht om zich minder verdacht te laten lijken als hij ooit hoofdverdachte zou worden. Vroeg of laat zou iemand erachter komen dat Kira toegang had tot de documenten van de politie om zijn slachtoffers uit te kiezen. En wie anders zou ooit verdacht worden om Kira te zijn? Hij griste het uit haar hand terwijl er achter in zijn keel zacht iets gromde. "Voorzorgsmaatregelen, je kan nooit te voorzichtig zijn." Hij stopte het weer terug in de houder waar eigenlijk een reeks encyclopedieën in hoorde te zitten. "Die was niet voor mijn vrije tijd bestemd. Denk je nou echt dat ze geloven dat ik alleen leer voor mijn examens?" Na een tijdje begonnen zijn ogen weer te ontspannen tot ze weer stonden als ze normaal gesproken zouden staan.

Ze grinnikte. "En jij denkt dat ze omdat jij die dingen leest ze je niet meer verdacht vinden? Ik bedoel iemand zoals jij die alleen studeert voor je examens zou perfect zijn maar toch.." Ondertussen ging ze vrolijk verder. Ze trok zelfs zijn kledingkast open, om tot teleurstelling te ontdekken dat er maar weinig zwart te vinden was. Jammer. Ze sloot de kledingkast weer, om op de bureaustoel te gaan zitten en de laatjes open te trekken. Eigenlijk wou ze het allerliefst de Death Note willen vinden, maar die was vast en zeker té verborgen. Ze haalde zijn studieboeken tevoorschijn om deze door te bladeren, zijn schriften, eigenlijk alles wat enige waarde kon hebben. Ze wou hem irriteren, kijken waar zijn grens lag, hoe boos hij kon worden.

"Perfect? Te perfect als je het mij vraagt. En L zal er waarschijnlijk niet anders over denken. Ik wed dat zijn idee van een normale zeventien jarige iemand is die niet alleen aan school denkt. Dit soort dingen zijn normaal, je ziet er genoeg jongeren mee lopen. En ik zeg niet dat ze me opeens niet meer verdacht zullen vinden, ik zeg dat ze me meer zullen zien als al die anderen. Niet als Kira." Hij begon tegen het bureau aan te leunen en keek toe naar wat ze deed. Maar hoe langer ze bezig was, hoe irriterender het begon te worden. Uiteindelijk ging ze op de bureaustoel zitten om de lades open te trekken. "Kan je alsjeblieft daarmee kappen?" De irritatie die hij voelde was duidelijk te horen in zijn stem en zijn ogen vernauwden zich weer. "Waren het niet ook jouw woorden dat ik niks in jouw slaapkamer te zoeken had?" Toen begon ze zijn boeken te doorzoeken, als ze naar de note zocht, daar zou ze het niet vinden. Maar in plaats van niks te doen griste hij ook deze keer weer iets uit haar handen. Deze keer zijn schoolspullen.

Ze zuchtte toen hij zijn uitleg vertelde. Zoveel voorzorgsmaatregelen, hij nam het behoorlijk serieus. "Prima, je hebt gelijk." Ze snapte niet hoe mensen zo lang naar uitleg konden luisteren. Toen ze nog op school zat had ze daar ook moeite mee. Al hadden de mensen daar meer moeite met haarzelf. Ze merkte op dat de irritatie klonk door zijn stem toen hij vroeg of ze ermee wou stoppen. Het maakte dat ze opnieuw een lichte glimlach op haar gezicht kreeg. Zo moeilijk was het niet om hem boos te krijgen, een wonder dat hij anders zo kalm bleef. Of hij had zich al die tijd al aan haar geïrriteerd. Dat kon ook nog. "Maar ik ben een vrouw. Ik weet zeker dat jij interessantere dingen in mijn kamer kan vinden dan ik bij jouw." Ze stond op van de stoel, om vervolgens nu echt alles overhoop te halen. Ze haalde opnieuw wat boeken uit de boekenkast, maar liet deze gewoon vrolijk slingeren. De meeste boeken zeiden haar niet veel. Vervolgens ging ze verder, om zo alles door zijn kamer te gooien. Ryuk was inmiddels weer begonnen met lachen, al kon ze zijn reden niet echt bedenken.

Light deed nog enige moeite om alles op zijn plaats te houden. Als er toch iemand wakker zou worden zouden ze zijn kamer in ieder geval niet in een staat als deze aantreffen. Dat zou nog heel wat vragen oproepen. Het zag eruit alsof er een orkaan was langsgewaaid, of gewoon een nieuwsgierige Lapire. Waarom was ze zo nieuwsgierig? Of was het gewoon om de death note te vinden? Toch, op de manier waarop ze deed leek het er meer op dat ze wou zien waar zijn grenzen lagen. of in ieder geval om hem wat te irriteren. Ook Ryuk begon weer te lachen, hij had geluk dat alleen hij en Lapire het konden horen want anders had de hele buurt al wakker gelegen. Als ze zo door ging zou ze behoorlijk op zijn zenuwen werken, alhoewel ze was daar al een behoorlijke tijd mee bezig. Hij probeerde zichzelf in te houden om iedereen die sliep ook slapend te houden, maar ze moest toch eens ophouden. "Lapire, kappen."

Nog steeds niet. Ze moest toegeven, hij hield het lang vol. Toen hij zei dat ze moest stoppen - met zelfs haar naam erbij - draaide ze zich om, terwijl ze hem glimlachend aankeek. "Waarom? Vind je het niet leuk? Misschien kan ik hier toch nog wel iets waardevols vinden. Zoals je Death Note. Al weet ik zeker dat zo'n nerd als jij een te ingewikkeld systeem hebt bedacht." Ze haalde haar schouders op, en liet het boek wat ze in haar handen had vallen, wat een klap veroorzaakte. Het bracht haar op een nieuw idee. Waarom wou hij dat ze stil was en dat ze stopte? Omdat er anders andere mensen wakker werden. Dus nu begon ze echt met dingen te gooien, sommige dingen maakten wat meer geluid dan haar bedoeling was. Toch hield ze de toegang naar het balkon altijd in de gaten, voor als ze echt wakker werden.

Light pakte alles op wat viel, hopend dat de vallende spullen niet gehoord zouden worden maar dat zou haast onmogelijk zijn. Hij wist niet waarom, normaal kon hij zich nog wel redelijk kalm houden maar deze keer begon er echt iets te knappen. Het was niet het feit dat ze alleen zijn spullen doorzocht, of het feit dat ze hem een nerd vond. De manier waarop ze het bracht, alsof ze genoot van zijn woede. Dat was hetgene dat ervoor zorgde dat er iets knapte. "Lapire, hou op met het gooien van spullen." Deze keer zei hij het niet gewoon, hij riep het en iedereen in het huis zou hem op dit moment kunnen horen. Nog geen seconde nadat hij de woorden had uitgeroepen had hij al spijt. "Ga, snel" zei hij deze keer, kalmer en beheerst.

Haar glimlach werd nog breder toen ze eindelijk zijn grens had bereikt, hij begon te schreeuwen. En het laatste ding wat ze in haar handen had liet ze vallen. Toen hij vertelde dat ze snel weg moest, rende ze als eerste naar het balkon. Ze twijfelde even over haar schoenen, maar die kreeg ze nog wel een keer terug. Ze knikte heel vlug naar hem, om vervolgens via het balkon naar beneden te klimmen. Zonder schoenen, met behoorlijke haast en op een plek die ze niet kende was het wat moeilijker, maar uiteindelijk was ze beneden. Niet zeker wetend of er al iemand in zijn kamer was rende ze alvast naar de straat, om daar in een normaal tempo weg te lopen. Één voordeel van zwarte kleding 's nachts, buiten het bereik van lantaarnpalen viel ze niet op.

Nu moest Light snel zijn, als eerste ging de balkondeur op slot zodra Lapire buiten was maar hij keurde haar geen blik waardig. De gordijnen gingen dicht, alle spullen weer op hun plaats en hij trok zijn broek en shirt uit. Als zijn ouders zouden komen, moest hij er niet uitzien alsof hij ooit buiten was geweest. Ryuk was vreemd genoeg verdwenen, misschien was hij maar heel even buiten of ging hij naar de appelboom van de buren. Die sliepen nu toch nog. Maar Light hoopte eigenlijk dat hij achter Lapire aan was gegaan. In de gang kon hij zacht gestommel horen, voetstappen. Er werd op zijn deur geklopt en de stem van zijn vader vroeg wat er aan de hand was. Na enkele seconden opende Light de deur en gaf hij een antwoord. "Niks, gewoon een nachtmerrie." Hij hoopte maar dat het geloofwaardig klonk. Maar blijkbaar geloofde zijn vader hem. Na nog een paar woorden gewisseld te hebben liep hij weer weg. Opgelucht sloot hij de deur en liet hij zich op zijn bed vallen. Daar was hij goed mee weg gekomen. Pas toen hij zeker wist dat iedereen weer lag te slapen ging hij op zijn bureaustoel zitten, slapen zou toch weinig meer uithalen. Hij zette de computer aan en het duurde niet lang voordat het licht van het scherm de kamer verlichtte. Na een tijdje wat geklikt te hebben en enkele wachtwoorden te hebben ingevuld vond hij uiteindelijk de documenten van zijn vaders werk. Omdat hij toch wel nieuwsgierig was besloot hij de naam Lapire op te zoeken. De duizenden mappen die er eerder nog stonden waren verdwenen en er was geen enkele map meer over. Misschien als hij zocht naar inhoud. Dit leverde wat meer op, één file. Meer dan genoeg. Hij klikte erop en enkele word documenten verschenen. Hij klikte ze één voor één aan, las ze en vroeg zich af wat Lapire hiermee te maken was. Totdat hij las dat de moord was gepleegd op twee volwassenen, het kind bleef in leven. Het kind kon niemand anders dan Lapire zijn. De foto die erbij stond leek behoorlijk op haar, maar dan een stuk jonger en onschuldiger.

NEXT VERY INTERESTING DAY.
-----------------------------------

Het was misschien niet haar normaalste tijdstip, en al helemaal niet haar gebruikelijke manier van werken, maar ze moest haar schoenen terug krijgen. En aangezien Ryuk, - die irritante death god die haar maar niet met rust liet - niet haar schoenen terug wou brengen, moest ze maar zelf terug. Eerst had ze een half uur staan wachten, om te kijken of er echt niemand in de buurt was. Anders zouden ze de politie nog bellen omdat iemand het balkon op klom. Vervolgens, nadat ze niemand had gezien klom ze inderdaad het balkon op. Met haar schoenen die ze aan had, - hoge hakken met een kleine plateauzool - ging het een stuk moeilijker. Maar ze had geen andere schoenen, en normaal deed ze altijd haar enkel laarzen aan. Toen ze eindelijk op het balkon stond, moest ze kijken hoe Ryuk zonder moeite door de deur zweef. Jammer dat ze hem niet kon slaan, want dan had ze hem een flinke klap verkocht. Toch kreeg ze met moeite de scharnier open, om de kamer binnen te lopen, en de deur weer netjes dicht te doen. Vervolgens ging ze zitten op zijn bed, wetend dat zo gauw Light thuis was ze toch weer moest gaan staan.

Hele lichte wallen waren onder zijn ogen verschenen die ochtend en hij moest moeite doen om zijn ogen nog open te houden. Ach ja, het was zijn eigen schuld. Hij was zo idioot om om twee uur 's nachts over straat te lopen, wat ging er wel niet in zijn hoofd om? En dan ook nog iemand die hem met een mes bedreigde zijn geheim vertellen? Één ding viel hem wel op, hij heeft Ryuk nog nergens zien vliegen. Misschien was hij toch Lapire gevolgd. Die zou waarschijnlijk zijn handen vol aan hem hebben gehad. Bij die gedachte verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij zou blij zijn als hij thuis was, in ieder geval geen Lapire of school en misschien niet eens Ryuk. Kon hij toch nog slapen. Hij opende de voordeur van zijn huis en begroette zoals altijd zijn moeder en kleine zusje waarna hij vervolgens de trap op liep. Alles zoals gewoonlijk. Misschien eerst nog een paar namen in de death note schrijven voor hij ging slapen en dan had hij al het nodige zo'n beetje wel gedaan. Eenmaal boven haalde hij de snipper en het stuk rondhout weg en opende hij de deur. Eerst lette hij niet op op wat er in zijn kamer was, hij gooide zijn tas op de grond en deed de deur op slot maar toen hij zich omdraaide zag hij niet dat hij alleen was. Lapire zat op zijn bed en niet ver van haar stond Ryuk. "Lapire. Hoe... hoe ben je ooit binnen gekomen?"

Ze lachte zachtjes, dat van vannacht was ze nog niet vergeten. Toch merkte ze de wallen onder zijn ogen wel op. Misschien had hij net zoals haar niet geslapen. Ze had inmiddels zelf wel geleerd dat ze voortaan appels bij haar moest hebben voor Ryuk, want pas toen ze hem die had gegeven - en oordopjes had gevonden - kon ze eindelijk slapen. "Het balkon, al weet ik niet zeker of het slot het nog steeds doet. Zo goed ben ik ook alweer niet in inbreken. Goed geslapen? Oh en ik kwam om mijn schoenen op te halen." Ze wees naar de hakken. Ze had ze alleen aan als ze uit ging - met haar slachtoffers - en amper overdag. Helemaal niet als ze op criminele tocht ging. Ze liet zich achterover vallen. Zelfs voor deze keer, was zij een beetje moe.

"Wat?" Light liep vrijwel meteen naar de balkondeur maar na een tijdje geprobeerd het ding goed dicht te krijgen en ook daadwerkelijk op slot te krijgen gaf hij het op. "En bedankt voor het mollen van de deur" zei hij met een stem die overliep van het bijtende sarcasme. "Heb je nog meer dingen gedaan waar ik over moet weten? Zoals de computer kapot hebben gemaakt of is dit alles?" Hij zag haar nog geen vijf minuten en hij irriteerde zich nu al dood aan haar. "Nu je je schoenen hebt geloof ik trouwens dat je ook wel weer kan vertrekken. Alhoewel... ik heb vannacht wel wat heel interessants over je gevonden."

Wat?! Wat had hij ontdekt? Ze had het gevoel alsof haar hart in een keer in haar keel zat, haar ademhaling ging sneller, en eigenlijk werd ze een beetje bang. De volgende vraag die ze bedacht was hoe. Niemand kwam ooit iets te weten over haar, of ze bedacht iets anders. Niet de waarheid. Nooit. Ze wist zeker dat hij kon zien dat ze in paniek raakte. "Wat heb je gevonden?" Haar stem bleef vast, al was ze vanbinnen allerlei dingen aan het bedenken. Wat zou interessant genoeg voor hem moeten zijn? Haar achternaam? Niet echt, behalve dat hij haar daarmee zou kunnen vermoorden. Nee, nog niet. Het was niet haar hele naam. Haar leeftijd? Hoe interessant was het dat ze 19 was? Dit waren de enige dingen die normale mensen interessant zouden vinden. Maar was Light normaal? Nee, verre van dat.

Ook al was het wat hij gevonden had niet om te lachen, hij kon een grijns door de manier waarop ze over kwam niet onderdrukken. Ze leek in paniek te raken en Light kon heel even niks anders doen dan van dat moment te genieten. Zelfs al klonk haar stem zo kalm als wat, klonk het alsof ze niet in paniek raakte. Maar de blik in haar ogen vertelde andere dingen. " 't staat tussen de documenten van mijn vader. Ik kan 'm doden als je wilt. Moeilijk zal het niet zijn en jij zal er de schuld niet van krijgen." Heel even bleef het stil maar na een tijdje begon hij weer. "Hij vermoordde je ouders en loopt nog levend rond. Wil je niet dat hij sterft?" Zijn grijns verdween langzaam, al bleef er nog iets van achter, iets grimmigs.

Hij wist van haar ouders. Hij wist het via de documenten van zijn vader. Haar ogen waren nog nooit zo snel van paniek, naar verdriet naar pure woede gegaan. Gepaard met een soort witheid, die haar complete oogkleur opnam. De prachtige blauwe kleur, was nu veranderd in een lichte witte kleur. "Wie heeft jou het recht gegeven om dingen over mij uit te zoeken! Ken je het woord privé niet?!" Ze stond op, en liep naar hem toe. Waarschijnlijk zou ze er spijt van krijgen, maar in een beweging sloeg ze hem in zijn gezicht. Ze was boos op hem, nee, woedend. Maar toch, hij wou de moordenaar doden, ze had hem zelf een paar keer achtervolgd, verschillende technieken bedacht, de meest gruwelijke technieken, maar moorden had ze nooit gedurfd. En als hij dat durfde, dan was ze de moordenaar kwijt toch? Maar alsnog had hij het nooit mogen weten, hij zou haar kunnen chanteren, hij wist een van haar zwaktes.

Opeens wist hij dat hij iets verkeerds had gedaan maar achteruit deinzen had geen zin, hij stond al tegen de muur. Hij zag de blik in haar ogen, woedend maar hij zag meer. Haar ogen waren wit, ze waren niet meer blauw zoals eerst. "Lapi..." Hij kon haar naam niet eens meer afmaken, laat staan zijn zin. Met een behoorlijke kracht en snelheid kwam haar hand op hem af en hoewel hij het probeerde te ontwijken, het was onmogelijk. Met een klap kwam haar hand op zijn wang terecht en hij kon niets anders dan zijn hoofd mee laten draaien. Dat zou de pijn nog enigzins verzachten, de klap zou minder hard aankomen. Hij greep haar pols vast om te voorkomen dat ze hem weer zou slaan en keek haar toen woedend aan, al was zijn woede waarschijnlijk minder dan dat van haar. "Ik probeer je alleen maar te helpen! Wil je niet dat hij sterft? Of vind je dat hij het niet heeft verdiend?"

Ze had spijt van dat ze hem had geslagen, dat wist ze nu al. Helemaal toen hij zei dat hij haar probeerde te helpen. Ze sloeg haar ogen neer, maar ze bleven wit. Ze wist niet wat ze moest doen. "Ik vind wel dat hij het heeft verdiend." Maar het feit dat hij op eigen houtje had besloten om haar file op te zoeken, of in ieder geval haar naam. Alsof hij wou weten wie ze was. Misschien was dat ook wel goed, om zeker te weten dat ze te vertrouwen was. Maar bij dit idee borrelde de woede alweer op. Hij had verdomme het recht niet. Maar toch, hij kon diegene vermoorden. Zij zou er geen schuld van krijgen, maar hij wel. Zou dat iets uitmaken? De moordenaar was een crimineel. Een van de zoveelste. Zolang L niet van haar wist, dan zou hij niet nog meer verdacht worden. "En ik wil ook dat hij sterft, maar ik kan het niet." Ze keek hem aan, terwijl haar ogen langzaam weer haar normale kleur werden.