Perdido Beach - Lapire en Darren hun huis.

Darren deed niet eens de moeite om wel of niet te kijken. Hij was zelf ook al bezig met zijn spullen bij elkaar rapen. Hij was dan ook blij dat Lapire al snel naar boven ging. Zodra hij het gestommel boven hoorde kleedde hij zich aan, nog steeds niet gelovend wat hij had gedaan, nog steeds zichzelf vervloekend. Hij liet zijn hand heel even langs zijn kin gaan waar enkele haartjes al langzaam een baard begonnen te vormen. Hij zuchtte en haalde scheerschuim en een scheermes uit zijn tas. Met deze spullen liep hij de trap op naar de badkamer. Eenmaal in de badkamer smeerde hij het schuim op zijn gezicht, zo ongeveer op de plekken waar de haren van het stoppelbaardje waren. Daarna haalde hij het scheermesje heel even onder de kraan door om er vervolgens mee over een klein gedeelte van zijn wang en kaak te gaan.

Toen ze zich had omgekleed -volledig im het zwart - hoorde ze een licht gestommel in de badkamer. Darren. Zo voorzichtig mogelijk liep ze naar de badkamer, om tegen de deurpost aan te leunen. " En vind je er al een grijze haar tussen?" vervolgens verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze bestudeerde haar nagels en liet ze vervolgens deze uitgroeien tot haar klauwen. Gelukkig was geen nagel afgebroken. Dit sheelde in ieder geval. Als er nog geen ingeslagen ruiten waren kon ze dat keurig netjes daarmee doen. Ze trok haar nagels weer in en trok de capuchon over haar blonde haren.

Terwijl hij zich aan het scheren was merkte hij niet dat iemand in de badkamer kwam. Hij lette alleen op zijn eigen spiegelbeeld wat nu zo'n beetje midden op zijn wang het scheermesje had neergezet. Hij trok het langzaam naar beneden maar een onverwachte stem zorgde ervoor dat get scheermes een hele verkeerde kant op ging. Hij schoot uit door de schrik en het mesje liet een snee achter, midden op zijn wang. "Shot." Was het enige woord dat eruit kwam. Hij draaide zich om met zijn gezicht nog gedeeltelijk bedekt met scheerschuim "En bedankt Lapire." Het sarcasme droop ervanaf. Al snel draaide hij zich weer om en ging hij verder met scheren. Hij kon beter dit nog afmaken voordat hij iets aan die snee deed.

Lapire barstte in lachen uit toen ze zag dat hij een snee maakte in zijn wang. "Idioot. Je let toch wel op wat er om je heen gebeurd." Over om je heen gebeuren gesproken. Ze hoorde de voordeur dichtvallen. Voorzichtig liep ze de trap af om te kijken wie zich in hun huis had gewaagd. Flessen drank lagen verspreid rond de bank, maar de kledingstukken waren inmiddels opgeruimd. Haar nagels groeiden gauw genoeg uit tot klauwen. Als ze diegene vond dan zou ze deze een paar wonden geven. Eigen schuld. "Ik wist niet dat jullie zo snel hier wouden zijn." Caine. Wel verdomme. Kon ze zijn strot niet doorsnijden? Was ze ook van die idioot af.

Het was hem al duidelijk dat de vorm van humor waar Lapire het meest van hield gelijk was aan leedvermaak, iets waar hij een enorme hekel aan had aangezien het meestal zijn leed was. Het was vreemd hoe kalm hij zich probeerde te houden, normaal gesproken zou hij haar het liefst pijn willen bezorgen. Toch leek hij het te negeren. Hij keek naar zijn spiegelbeeld, keek toe hoe druppels bloed over zijn wang gleden, zijn kaaklijn volgden en vervolgens loslieten bij zijn kin om de diepte in te vallen en zich te mengen met het water dat uit de kraan stroomde. Het water in de wastafel had een lichtrode kleur door het bloed maar dat hield zijn aandacht niet vast. Darren hield zijn gezicht onder de kraan om het overige scheerschuim en het bloed weg te wassen. Eigenlijk zagen sneeën door het scheren er heel onschuldig uit, toch deden ze redelijk veel pijn en bloedden ze behoorlijk. Hij pakte een handdoek en droogde zijn gezicht ermee af. Ook hier liet het bloed zijn sporen achter. Hij hoorde zacht gestommel en een stem, iets wat zijn nieuwsgierigheid begon te wekken. Toch liep hij maar langzaam de trap af al zag hij al snel iemand met een uniform van Coates. Hij hoefde geen gezicht te zien om te weten wie het was. "Caine." fluisterde hij. Mooi, nu zijn Lapire én Caine er. Kon het nog gezelliger? zelfs in zijn gedachten droop het sarcasme van de woorden af.

"Wat moet je hier." Haar stem was bot, en ze beet de woorden bijna naar Caine. Haar nagels waren al gauw uitgegroeid tot de gebruikelijke klauwen. Ze vertrouwde hem niet. "Rustig Lapire, ik kom alleen terug op je besluit aan onze kant te komen." Nog 2 mensen kwamen binnen. Diana en Drake. Oh gezellig. Met zijn drieeen tegen twee. Hoe eerlijk " Daarom neem je versterking mee?" Ze bestuurde haar klauwen also het niks bijzonders ws. Haar hoofd draaide zich een kwartslag. Darren. Ze wisten niks van hem toch? Waarom namen ze dan versterking mee. Zo gevaarlijk zouden ze haar niet kunnen inschatten.

Darren vertrouwde het niet. Dat Caine hier alleen voor Lapire was boeide hem niet. Maar waarom kwamen Drake en Diana? Hij wist dat ze elkaar volgden wat er ook gebeurde. Het was net een kliek vol trutten uit een of andere meidenfilm waar je wel eens over hoorde. Niet echt een film waar Darren naar keek maar dit leek behoorlijk op de beschrijvingen van meiden die in groepjes zaten te praten in klaslokalen of rondliepen in de gangen. Hij dacht even aan de beschrijving en naar die feiten verbaasde het hem dat hij Lapire niet in zo'n groepje had gezien. Hij zuchtte maar het geluid was nauwelijks te horen en met die zucht liet hij zijn gedachten weer gaan naar wat recentere dingen. Het hier en nu.

Ze mocht dan eerder hadden gezegd dat ze mee werkte, maar dat was vooral zodat het kleintje zijn bek zou houden. Het was alles dan serieus bedoeld. De glimlach op Caine zijn gezicht vertrouwde ze nog meer niet. "Omdat we voordat we weg gingen dossiers hebben bekeken, en die van jou was zeer interessant. Zo jong al iemand vermoord. " Oh dat was het. Omdat ze al iemand had vermoord moest het speciale commando komen. " Dus kom je mee Lapire?" Dit beantwoordde ze met een aanval. Hij bekeek het maar. Met haar klauwen rende ze dreigend op Caine af.

Dus ze hadden de dossiers gelezen. Het was iets wat hem mooi uitkwam. Wat hadden ze aan hem? Ze wisten niet eens dat hij een gave had. En zijn ervaring als dief hadden ze niet nodig. Maar in tegenstelling tot zijn kwaliteiten waren die van Lapire veel beter. Daar hadden ze tenminste iets aan. Iemand die niet bang was om te moorden. En het grootste voordeel was dat ze hem niet vroegen. Had hij in ieder geval geen last van Caine die de baas speelde of Lapire die hem het liefste martelde. Nee de kant van Caine was nou niet bepaald een dream team en al helemaal niet voor Darren. Hij keek naar Lapire, wist wat er zou gebeuren. Toch deed hij niet de moeite om haar tegen te houden. Voor hij het wist stak Caine zijn handen uit om te proberen zichzelf de verdedigen met een of andere kracht die niet leek te verschijnen. Het was aan Caine te zien dat ook hij vond dat er iets niet klopte.

Caine stak zijn armen naar voren, maar er gebeurde niks. Maakte niet uit. Haar klauwen schrampten maar net genoeg om een wond te maken. Het was niet eens zo diep. Maar het was genoeg om duidelijk te maken wat haar standpunt was. "Nee." Ze veegde haar nagels af met het kleine beetje bloed wat eraan zat. Caine vond get niet fijn, dat zag je aan zijn gezicht. Maakte niet uit ze had haar doel bereikt. Zonder dat Caine verder nog een woord zei zag ze hoe Drake op haar af kwam. Met een pistool. Diana leek verdwenen. Geen idee waar. Ze moest voorzichtig zijn met Drake, sinds haar klauwen geen kogels konden afweren.

Darren keek grijnzend toe terwijl Lapire, Caine aanviel. Caine zou geen schijn van kans hebben, hij maakte zich er ook geen zorgen over dat er iemand ernstig gewond zou raken of misschien wel zou sterven. Waarom zou het hem uitmaken, hij had een hekel aan iedereen hier. Hij leek zich wel te vermaken zo, toekijken hoe Lapire iemand aanviel. Hij had bijna medelijden met Caine. Bijna, dus niet echt. Hij leek niet eens te merken dat Diana naast hem was komen staan en aan zijn hand voelde. Langzamerhand begon het bij hem door te dringen. Hij draaide zich om naar Diana en trok zijn hand weg. "Wat doe je?" Was het enige wat er bij hem uitkwam. Het klonk niet bepaald aardig of iets dergelijks. Eerder geirriteerd. Hij keek haar aan, zag haar verbaasde blik maar ze leek niks uit te kunnen brengen. Toen schoot zijn blik weer naar Drake waar het geluid van kletterend metaal vandaan kwam. Hij keek naar het voorwerp in zijn handen maar het duurde even voor hij zag wat het was. Hoe kwam hij aan een geweer?

Ze hoorde hoe Darren iets zei, en ze 'hoorde' hoe een kogel op haar af kwam. Zo goed en kwaad als het kon rende ze weg. Haar klauwen waren prima, maar een geweer met kogels ontwijken was iets anders. Kon Darren de benedenverdieping niet in de fik zetten? Of wou hij haar serieus zo graag dood hebben dat hij gewoon ging kijken hoe Drake haar leuk neerschoot. Ze had hetzelfde gedaan. Nee, als Darren dood was zouden ze achter haar aan gaan. Eigen gevaar. Dan zou ze nu liever iedereen uitmoorden. Haar blik gleed naar Darren.

Darren keek naar het geweer, leek ietwat gefascineerd te zijn door de gevaarlijke indruk die het achter liet. Hij keek naar de loop van het geweer toen er een luide knal door het huis schalde. Het was een waarschuwingsschot gevuurd om te laten zien dat het menens was. Hij keek naar het gat in het plafond, wetend dat de volgende op Lapire gevuurd zou worden. Hij wist niet wat hij deed, wist niet waarom. Zijn handen waren tot vuisten gebald maar hij verroerde zich niet. Zonder ook maar een enkele spier te bewegen focuste hij zich op Drake. Zijn blik leek in de grond achter hem te branden. Hij wist niet waarom maar de houten vloer begon te smeulen. Het duurde maar even maar al snel groeide het uit tot een vlam. Geen zwak vlammetje zoals hij eerder had laten zien. Deze vlam had ernstige gevolgen.

Er zat een gat in het plafond. Lovely. Maakte niet uit. In ieder geval geen gat in haar lichaam. Maar Darren verbaasde haar nog het meest. Want achter Drake ontstond vuur. En het was gevaarlijk. Ze zag dan ook haar beste kans van overleven als ze naast Darren ging staan. Ze zag dat iedereen genoeg afgeleid was en liep ernaartoe. Of dat dacht ze. Voordat ze het wist gooide iets haar tegen een muur. Een kreun van pijn verliet haar lippen. Caine. De lul. Hij ging eraan. Ondertussen werd het vuur steeds groter en breidde het uit. Nog even en de beneden verdieping vatte vlam.

Darren wist dat Diana iets leek te begrijpen, hij kon het zien aan haar blik. De verbazing was verdwenen en had plaatsgemaakt voor een gefascineerde blik. Hij wendde zijn blik weer af, hoorde het geschreeuw van Drake. Drake wiens broek al in de fik stond. Het zou niet lang duren voor de rest hem zou volgen. Darren had altijd al een hekel gehad aan Drake. Ergens hoorde hij een stem maar die leek uiteindelijk uit zijn hoofd te komen. Een zin werd meerdere malen herhaald, is het het wel waard om hem te laten sterven? Darren luisterde niet, wendde zijn blik weer af toen hij een luide klap hoorde, Lapire werd tegen een muur geslagen. Darren wist wie het deed. Niet Drake, niet Diana maar Caine. Voor hij het wist liet het vuur, Drake los en raasde het op Caine af. Zijn handen lieten de vlammen bewegen. Zijn armen stuurden het naar hun doel.

Haar rug deed vreselijk pijn. En tot overmaat van ramp was een van haar klauwen afgebroken. Een gebroken nagel. Met moeite stond ze weer overeind waarna de pijn iets af nam. Zie je, viel wel mee. Ze voelde hitte, wat haar verbaasde was ze Drake zijn kant opgegooid? Maar toen ze naar het vuur keek zag ze dat deze nu aan Caine zijn benen likte. Dat was nieuw. Vervolgens zag ze ook hoe Darren tegen het plafond werd gegooid. Deze kans benutte ze om Caine met nog een paar snijwonden te versieren. En dit keer scheurde het prachtige coates uniform mee. Nog beter.

Er ging een vreemd gevoel door hem heen. Het was alsof hij gewichtloos was. Alsof hij net zo licht als een stofje was maar tegelijkertijd voelde hij zich als een marionet hij werd de lucht in getrokken, werd bewogen alsof hij aan touwtjes hing. Het voelde vreselijk. Hij sag de trap ijdeler zijn voeten vandaan glijden. Eerst ging het langzaam maar nog geen halve seconde later werd hij met enorme kracht de lucht in geworpen. Hij kon een pijnkreet niet onderdrukken. De klap kwam behoorlijk hard aan, schokte door zijn hele lichaam. Hij kneep zijn ogen dicht om de trgemoetkomende grond niet te zien naderen. Alsof het verdween als hij zijn ogen sloot. Hij stak zijn armen naar de grond uit om vaart te minderen zodra hij die zou raken maar het was al te laat. Hij landde met een luide klap op de grond en met die klap verdwenen ook de vlammen om hun heen.

Verdomme. Caine deed wel goed zijn best. Het vuur was weg, dus Drake kreeg alweer langzaam grip op het pistool. En hij had ook geschoten als de deur niet open ging. Waar nog een paar mensen stonden. Waaronder het joch wat eerst voor huis stond. Ze nam voordeel dat ze waren afgeleid, en boorde haar nagels in Drake zijn hand welke het geweer beet hield. Een kreun van pijn, nog een schot in het plafond. Maar Caine rees zijn hand en liep naar de jongen. Waar hij een gesprek begon. Prima. Ze liep naar Darren toe, en keek hem licht onderzoekend aan. Vragen of het ging lag niet echt bepaal in haar aard.

Het duurde niet lang voor Darren een poging deed om op te staan maar het duurde een tijdje voor hij zeker wist dat hij ook echt bleef staan. Langzaam maar zeker rolde hij op zijn rug en ging hij rechtop tegen de muur zitten. Hij keek heel even om zich heen, zag enkele druppels bloed op de plaats waar zijn hoofd net nog had gelegen. Hij voelde aan zijn gezicht maar er leek nergens iets te bloeden, tot hij uiteindelijk iets bij zijn haarlijn voelde. Het was bedekt door zijn haren maar zodra hij zijn vingers al in de buurt zette voelde hij een stekende pijn. Zijn botten voelden alsof iemand ze had gebroken al leek het hem wonderbaarlijk dat hij nog leefde als zijn nek zo voelde omdat hij gebroken was. Nee, hij had waarschijnlijk niks gebroken, misschien iets gekneusd maar voor de rest had hij gewoon een flinke opdonder gehad. Hij keek naar boven en greep de trapleuning vast, vervolgens zette hij zijn voeten recht op de trap en stond hij langzaam op. Het ging niet zonder wankelen maar in ieder geval bleef hij staan.

Ze keek hoe Darren opstond, en kon een sarcastische opmerking net onderdrukken. Ze liet haar blik opnieuw naar Caine glijden en zag dat zijn gezicht op onweer stond. Hij keek achterom, waarna hij zijn rug rechtte. "We komen terug." Daarna liepen ze met z'n allen weg. Oke leuk. En nu? Lapire zuchtte, en liep naar de keuken. Haar nagel was gebroken. Ze trok een kast open en haalde de eerste fles met alcohol die ze maar kon vinden uit de kast, om de dop eraf te halen en een flinke slok te nemen. Haar rug deed nog steeds pijn. Als ze zich uitrekte scheelde het niet veel of kraakte het. Ach het ging vanzelf wel over. Hoopte ze. Ze ging Darren echt niet vragen of die haar ging helpen. Nooit van haar leven.

Ook Darren liep naar de keuken en haalde zelf ook een fles drank uit de koelkast. Het was de eerste fles die hij zag, een bruine fles met een zwart etiket en witte letters. Kon niets anders dan Jack Daniels zijn. Met de fles in zijn had slenterde hij naar de bank waar hij een zacht gekreun door de pijn nog net kon onderdrukken toen hij zich erop liet vallen. Zodra hij half lag schroefde hij de dop eraf en nam hij een slok om de pijn ietwat te verdoven. Het brandde in zijn mond en keel, voelde goed toen hij het door had geslikt. Toch dronk hij deze keer met mate, hij wou niet nog een keer met Lapire in bed... Nee, op de bank belanden. Een zucht verliet zijn mond toen hij zijn maag hoorde knorren. Fijn, kon hij weer opstaan.

Meneer kon gerust opstaan nadat hij net was neergeploft, waarschijnlijk met het prachtige idee om eten te halen. Maar dan kwam ie leuk bedrogen uit. Waarschijnlijk waren die mensen die hiervoor in het huis woonden net zulke alcoholisten als hun, want er was geen eten. "Ik weet niet of je het door hebt maar de koelkast is naast drank leeg." Vervolgens nam ze nog een slok van haar fles drank waarna ze Darren aankeek. Het was inderdaad ooit haar plan geweest om eten te halen, maar bij deze vond ze dat Darren ook wel wat mocht doen. Dus Darren, haal maar wat eten op. Of iets in die trant.

'Verdomme,' vloekte hij toen hij hoorde dat er niks te eten was. 'En in de keukenkastjes dan?' vroeg hij, hopend dat er wel degelijk iets in huis was. Hij was namelijk te lui om ergens eten te gaan halen. Waarom zou hij helemaal naar de supermarkt willen gaan om eten te halen? Hij was lui, dat gaf hij zelf ook toe. Op Coates had hij ook nooit iets aan school gedaan. Hij wilde niks, hoefde niks en zou ook niks doen. Tenminste, niet iets wat met werk of school te maken had. Ook was vrij bekend dat hij geen geduld had, zoals nu. Nu was hij te lui om te wachten op een antwoord en stond hij met moeite op. Ten eerste omdat hij geen zin had om op te staan en ten tweede omdat zijn rug ontiegelijke pijn deed. Zijn hand greep dan ook naar zijn rug toen hij een steek door zijn ruggengraat voelde gaan. 'Verdomme,' vloekte hij voor een tweede keer. 'Die kleuter gaat er nog eens een keer aan,' mompelde hij terwijl hij de kastjes opentrok, op zoek naar iets te eten.

Gelach verliet haar mond toen ze het gevloek van Darren hoorde. "Er is niks." Kwam eruit met een zingende ondertoon. Ze was het volledig eens met het feit dat die kutkleuter eraan ging. Maar ze weigerde hem gelijk te geven. "Dus wat is je plan, fantastische Darren?" Een sarcastische ondertoon was te horen. Ze wist heus wel dat hij lui was. Altijd al geweten. Nu was zij ook lui, maar alleen als het niet voor haar eigen belang. Maar dit, was niet volledig haar eigen belang. Dus mocht hij maar wel wat doen. Zij kwam immers al met het idee om weg te gaan.

'Mijn plan? Ik ga eten halen,' zei hij. Dat was immers het meest logische antwoord. Langzaam liep hij naar de deur, langzaam om ervoor te zorgen dat hij niet al te veel pijn leed. Eenmaal bij de deur aangekomen opende hij deze en liep hij naar buiten om naar het huis van de buren te lopen. Hé, hij was lui, wie had nu kunnen denken dat hij naar de supermarkt zou lopen? Wie dat had gedacht moest zijn hoofd eens laten nakijken want Darren zou nooit, maar dan ook echt nooit iets moeilijk doen als het makkelijk kon. En daarom liep hij dus ook naar de voordeur van de buren, welke natuurlijk gesloten was. Waarschijnlijk waren deze mensen buiten de stad, iets waar hij normaal gesproken een voordeel mee had. Ook nu eigenlijk, aangezien hij te lui was om een raam te breken. Ramen breken, iets wat hij ook behoorlijk leuk vond als hij weer eens bezig was. Hij moest toch op een manier aan geld komen en stelen was zijn voornaamste geldbron. Hij haalde een metalen stripje uit zijn broekzak en boog die zo om dat deze in het slot paste om deze vervolgens wat heen en weer te wrikken in het slot. Zo moeilijk was deuren openen nou ook weer niet.