Lapire haar appartement.

Het appartementen complex ligt er verlaten bij, en soms hoor je mensen fluisteren dat het er zelfs zou spoken. Dit is niet het geval, de meeste geluiden zijn afkomstig van mensen die een woning proberen te zoeken, maar niet verder komen dan de vooringang. Het appartement van Lapire zelf, is eentje die het meest bewoonbaar is. Er staan 2 luxe banken, samen met een tv en een koffietafel. Een keuken die soms nog in de verpakking zit, en een slaapkamer die helemaal compleet is. De badkamer mist alleen wat tegels, maar voor de rest ziet het er netjes uit. Het hele appartement is voorzien van stroom, wat nooit afgesloten is. Er is evenals water, al heb je soms met geluk warm water. Het appartementen complex is vlak voor de oplevering in verval geraakt, door problemen met de aannemer.

Toen ze merkte dat hij haar had gevolgd, verscheen de glimlach weer op haar gezicht. Na ongeveer vijf minuten, hield ze halt tegenover een verlaten gebouw. Het was erg groot, maar niemand zou erin durven. Ze liep naar de achterkant, om daar via houten planken en ander afval een weg naar binnen te klimmen, die ze makkelijk had gevonden. Toen ze eenmaal binnen was, zag je dat het er van binnen een stuk normaler uitzag. Je stond midden in de gang van de eerste verdieping. Toen ze net het huis had gevonden, had ze geprobeerd om ook via de voordeur binnen te komen, maar dat had weinig succes. Dus had ze de achter ingang gevonden. Ze liep een paar meter de gang door, totdat ze uiteindelijk een deur opendeed en een appartement binnen liep. Eerlijk gezegd was ze benieuwd of de o zo grootte Kira het ook lukte om naar binnen te klimmen.

Na een tijdje verscheen er een appartementencomplex in beeld maar in plaats van langs de hoofdingang te gaan, namen ze de achteringang. Geen wonder waarom ze dat deed, het gebouw zag er oud en verlaten uit. Waarschijnlijk gewoon een kraakpand. Om eerlijk te zijn had hij nooit verwacht dat hij op een plaats als deze zou komen. Al waren deze plaatsen behoorlijk zeldzaam in de Kanto wijken, ze waren er wel. Maar hij liep er nog steeds niet graag rond. Aan de achterkant van het gebouw lag een stapel afval. Moest hij daar nou op klimmen? Geweldig, hij was al een slechte klimmer. Hij hield het liever bij andere dingen. Hij keek toe hoe ze naar boven klom en volgde haar vervolgens ook. Op zich ging het beter dan hij had verwacht, tot zijn voet van een van de planken gleed en hij opeens weer halverwege was in plaats van op drie kwart. Een vloek verliet zijn mond tijdens die korte val. Maar na deze val klom hij rustig weer omhoog alsof er niks was gebeurd. Uiteindelijk lukte het hem toch om boven te komen. Een voordeel, hij had haar niet om hulp hoeven vragen. Iets waar hij behoorlijk blij mee was. Ze vond hem waarschijnlijk al zwak omdat hij met een notebook doodde. Van een afstandje stond Ryuk hem uit te lachen, hij had makkelijk praten. Zijn vleugels brachten hem overal naartoe.

Toen hij eindelijk in haar appartement stond, sloot ze de deur om de lampen aan te doen. Er hingen altijd zwarte doeken voor de ramen, dus het licht zou er moeilijk doorheen kunnen komen. "Hier woon ik. Doe me een plezier en blijf uit de slaapkamer. Ik heb geen zin dat iedereen overal gaat in zitten snuffelen." Hierbij keek ze hem en Ryuk aan. Als eerste pakte ze haar mes uit haar riem, en liep naar de keuken om het bloed eraf te spoelen. Vervolgens pakte ze een van de weinige handdoeken die ze had en droogde hem af, om hem daarna in een glazen kast te leggen. Met een simpel gebaar trok ze de handschoenen van haar handen, om witte handen te tonen met lange nagels, die wonder boven wonder versierd waren met kleine zwarte bloemetjes. Als laatste werden de elastiekjes uit haar haar gehaald, om het te laten zakken tot net onder haar schouders. Ze legde het papiertje op de eettafel en ging er vervolgens naast zitten, met haar voeten op de stoel. "Ik weet je naam niet eens, en ik ga je niet de hele tijd Kira noemen. " Alsof ze een onderdaan was, en dat gebeurde zeker niet.

"Ik zal proberen uit je kamer te blijven, maar ik kan niet beloven dat Ryuk dat ook niet zal doen." Hij zag Ryuk die inmiddels achter hem stond er wel voor aan om overal rond te snuffelen. Hij kende zijn kamer inmiddels ook al uit zijn hoofd. Hij zou blind zelfs nog alle boeken die in de kast stonden op volgorde kunnen zetten en desnoods de verstop plek van zijn death note kunnen vinden. Uit voorzorgsmaatregelen wist Ryuk nooit precies waar zijn note lag. Je wist maar nooit wat ging gebeuren. Terwijl hij wachtte tot de jonge vrouw waarvan hij haar naam nog steeds niet wist haar messen had schoongemaakt ging hij aan de eettafel zitten. Al snel kwam ze weer terug en ging ook zij zitten. Al snel stelde ze hem een vraag waar hij op had gewacht. Om eerlijk te zijn had hij de neiging om haar een valse naam te vertellen aangezien hij haar nog niet vertrouwde. Maar wat had het voor zin. "Ik heb ook liever niet dat je me Kira noemt. Maar ik heet Light." Het duurde weer even voordat hij een vraag stelde, misschien enkele seconden. Wie hield het bij? "En jij?"

Light. Ze had wel eens namen gehoord die raarder waren. En nu haar naam. "Lapire. Dat is in ieder geval mijn eerste naam." Ze hoorde iets omvallen, waarna haar hoofd heel snel omdraaide naar haar slaapkamer. Ryuk, stond inmiddels in haar slaapkamer, met een boek in zijn handen, die ze altijd keurig netjes achter een vaas had gelegd. Haar ogen vulden zich opnieuw met woede, en ze liep op hem af. "Ik had gezegd dat je uit mijn kamer moest blijven." Ze rukte het boek uit zijn handen waarna ze er vlug haar ogen overheen liet glijden. Heel even verzachtte haar blik, maar algauw was deze net zo hard als eerst. Ze legde het boek nu nog verder in het kastje, waarna ze langs hem naar Light keek. "We gaan naar jouw huis. Nu. Ik wil niet dat er nog meer spullen doorzocht worden."

Lapire, het klonk anders dan alle andere namen hier in Japan. Niet eens Engels. Op zich een vrij bijzondere naam, maar er zou vast ook een hele betekenis achter zitten. Ook hij hoorde het geluid van vallende voorwerpen bij de slaapkamer vandaan komen, maar hij hoefde zich niet om te draaien. Hij kon de schaduw van Ryuk op de slaapkamervloer zien. "Ryuk." Wat hij zei klonk meer als zacht gegrom, maar Lapire of Ryuk hadden het waarschijnlijk toch niet gehoord. Die stonden inmiddels allebei al in de slaapkamer. Langzaam stond hij op en keek hij op zijn horloge. Half drie. Wat deed hij hier nog? De volgende dag zou hij alsnog weer naar school moeten en slapen tijdens de les zou toch geen optie zijn. Ach, één korte nacht slapen zou niet zo erg zijn. Hij kon na school alsnog nog even slapen. Soms verlangde hij naar een leven zonder school. Er werd toch nog maar weinig geleerd. In ieder geval niks door hem. Iedereen maakte zich maar zorgen voor de instapexamens voor universiteiten en andere hoge opleidingen. Hoe konden ze dan nog extra dingen erbij leren?

Ze wachtte net zo lang tot Ryuk, die nog steeds die belachelijk grimas om zijn lippen had haar kamer uit was. Ze had de neiging om de deur op slot te doen, maar wist dat dit weinig nut had. "We gaan naar jouw huis." Zei ze tegen Light, al was het makkelijker als een commando te benoemen. Ze wou niet dat iemand de baas over haar speelde, daar werd ze alleen maar meer geïrriteerd door. Als hij maar niet dacht dat ze special om hem niet meer ging moorden. Of hij criminelen doodde of niet, zij ging door wat ze al die tijd deed. En niemand stopte haar daarbij. En trouwens, dood gaan aan een hartaanval was een stuk sneller dan opgepakt worden door de politie. Pijnloos wou ze niet zeggen. Sneller wel.

"Eh..." Voor een van de weinige keren in zijn leven wist hij niet wat hij moest doen of zeggen. Tuurlijk, hij kon haar meenemen naar zijn huis maar wat had dat voor zin? Zijn ouders en zusje lagen nu al lang te slapen, iets wat ze van hem helemaal zouden verwachten. Hij kon moeilijk zomaar naar binnen stappen, ze zouden hem horen. En wanneer ze hem zouden horen zouden ze niet twijfelen om naar beneden te gaan. Zodra ze beneden waren zouden ze zien dat hij ten eerste zo idioot was om om half drie 's nachts van buiten kwam en een vreemde had meegenomen. En wat zou hij ooit kunnen zeggen? Opeens schoot hem een idee te binnen. "Kom dan maar, het is hier niet ver vandaan."

Ze knikte, en liep haar appartement uit. Vervolgens klom ze makkelijk naar beneden, maar merkte ze op dat een plank was verschoven, wat betekende dat hij wat moeite had gehad met omhoog komen. Beneden wachtte ze rustig op hem. Ze vroeg zich af in wat voor huis ze woonde. Hij zou nog zeker bij zijn ouders wonen. Misschien wel in een van die dure huizen die je altijd zag. Eentje waar ze vroeger ook in had gewoond. Ach dit was toch veel beter. Aangezien ze maar een keer in de zoveel tijd echt thuis was had het toch weinig moeite om iets te huren. Geldverspilling. Al helemaal nu haar geld zo snel minder werd. Ze lette er nu nog meer op of Ryuk ook meekwam. Hoe langer ze hem kende, hoe moeilijker ze hem vertrouwde.

Light volgde haar naar de bult met afval en planken en toen zij beneden was klom hij ook naar beneden. Het was makkelijker om weer beneden te komen dan om omhoog te klimmen. Ryuk hoefde geen moeite te doen, die voelde toch geen pijn in deze wereld. Ryuk sprong zonder enige moeite van de bult. Toen ook Ryuk beneden was liep Light in de richting van zijn huis. Hij deed geen moeite om Lapire compleet in de gaten te houden en om eerlijk te zijn had hij liever dat ze hem niet volgde. Maar de woorden die ze eerder had uitgesproken bewezen dat ze dat wel degelijk zou doen.

THE NEXT DAHAY
--------------------------
Ze zat opgekruld op de bank tv te kijken, waar een nieuwsitem bezig was over Kira. Al meer dan een maand hadden ze over niks anders gesproken. Zelfs de moordenaar van haar ouders was even voorbij gekomen, maar daar waren ze verder niet op in gegaan. Ze moest toegeven dat ze het nu veel leuker was om alles te horen, omdat ze wist wie al die moorden veroorzaakte. Zelfs de moord die ze zelf gepleegd had, - en waar het lijk veel later gevonden was dan ze had gedacht - werd op zijn naam gezet. Maakte niet uit, werd ze nog minder gauw opgepakt en kon ze hier nog even blijven. Haar messen, lagen keurig netjes op de koffietafel, voor het geval dat. "Waarom zou je het nieuws kijken als je toch alles al weet?" De stem die leek op een kettingzaag zorgde ervoor dat ze haar hoofd omdraaide richting de deur. Ryuk. Haar ogen vernauwden zich onmiddellijk. Ze mocht hem niet. Ze haatte hem misschien nog erger dan Light. Als dat mogelijk was. "Maar weetje, Light vond het best wel jammer dat je weg ging. Ik denk dat hij je leuk vind." Haar wenkbrauw schoot omhoog, en haar hand reek al richting het mes. "Ik vind jullie wel bij elkaar passen. Allebei moordenaars." Vlak nadat hij dat gezegd had, hoorde er een doffe klap. Ze had een mes in zijn richting gegooid, en die was door zijn hoofd gegaan, en in de muur beland. Maakte niet uit. Het was haar huis toch niet.

Dit was de tweede keer dat hij hier was en om eerlijk te zijn stelde het feit dat het dag was en de straten er minder donker uitzagen hem nog niet erg gerust. Wie wist wat voor mensen hier nog meer kwamen? Een voordeel, Ryuk volgde hem niet steeds. Dat zou vreselijk zijn, Ryuk die de hele tijd achter hem aan vloog. Dat hij überhaubt al met de Death Note mee kwam was al erg genoeg. Een zucht verliet zijn mond toen hij eindelijk bij het appartementencomplex was aangekomen. Hij liep naar de achterkant en keek naar de bult afval. Deze keer zou het klimmen hopelijk beter gaan. Hij zette zijn voeten op de planken en klom langzaam omhoog. Het ging iets sneller dan de vorige keer en hij ging in ieder geval niet onderuit. Daar had hij geluk mee. Toen hij eindelijk boven was vroeg hij zich af welke deur het was, maar uiteindelijk was er maar een die open stond. Dat moest 'm wel zijn. Hij liep naar de deur toe en keek heel even naar binnen, hij kon Ryuk al zien. Maar toch klopte hij op de deur om te waarschuwen dat hij er was.

Was er niet iets wat wel bleef hangen in een death god? Had niet ieder bovennatuurlijk ras een zwakheid? Zoals vampiers niet over kruizen konden ofzo? Als er zoiets was voor death god's, wou ze het graag hebben. Toen er op haar deur werd geklopt, pakte ze de afstandsbediening om deze vervolgens richting de deur te gooien. Maakte niet uit wie of wat er was. Diegene had een grootte kans om een afstandsbediening tegen zich aan te krijgen. Moest je maar niet binnen komen wanneer ze chagrijnig was. Of als Ryuk er was. Want hij maakte haar vooral chagrijnig. Ze zag dat hij inmiddels naar de keuken was gegaan, om haar fruitmand met appels leeg te eten. Goedzo. Had hij in ieder geval even zijn mond vol.

Nog voordat Light binnen was werd er al iets naar hem toe gegooid en helaas kon hij het niet ontwijken. Maar hij kon wel voorkomen dat het zijn gezicht raakte. Zo snel als hij kon hield hij zijn arm voor zijn gezicht en gelukkig hield dat het voorwerp tegen. Het viel op de grond zodra het zijn arm had geraakt en hij kon niet anders dan het oprapen. "Waar was dat voor nodig?" De nu al gebruikelijke toon die hij gebruikte als hij tegen Lapire praatte kwam uit zijn mond. Geïrriteerd. Het zou al een wonder zijn als die twee vrienden zouden worden. Of elkaar in ieder geval niet zo zouden haten. Maar hij zag dat nog niet gebeuren. Dat ze überhaupt samen gingen werken. Hij liep verder naar binnen, het feit dat hij misschien nog een keer geraakt zou worden door iets negerend. Dat maakte hem weinig uit zo lang het maar geen mes was. Hij liep naar de bank en liet de afstandsbediening vallen toen hij het mes in de muur zag. "Wat heb je eigenlijk met de muur gedaan?"

Ze zuchtte. Light. Natuurlijk. Zo gauw Ryuk in de buurt was was Light er ook. Hij leek zowat vastgeplakt aan hem. Toen hij vroeg over het mes in de muur haalde ze haar schouders op. "Ryuk stond voor de muur, en toen ik probeerde een mes door zijn hoofd te gooien.... Ach je weet de rest wel." Ze keek Ryuk heel even aan met een boze blik, voordat ze weer terug keek naar Light. "Maar wat doe je hier? Ik had niet verwacht dat je overdag de moed had om het huis binnen te klimmen." Ze stond op, liep naar de muur en trok het mes eruit. Heel even liet ze haar vinger over het gat in de muur gaan. Viel wel mee, het was niet zo diep. Ze liep weer terug, legde het mes weer op de tafel om haar gebruikelijke plek in te nemen op de bank. De tv stond nog steeds op de nieuwszender, het nieuws steeds herhalend.

"Niet helemaal, waarom zou je ooit proberen om een mes door zijn hoofd te gooien?" Om eerlijk te zijn had hij precies hetzelfde gedaan met het boek en hij wist zeker dat Ryuk nu begon te lachen. Wat kon er anders zo'n geluid veroorzaken? "En trouwens" Hij nam een korte pauze om zich op de bank te laten vallen voor hij weer begon met praten "ik kwam alleen even langs omdat ik een idee had. Je kan immers niet altijd via mijn balkon binnenkomen. Ik wed dat ze me al verdacht vinden omdat ik één van de weinige ben die toegang heeft tot de documenten van de politie en dan zullen ze het wel raar vinden als er om de zoveel tijd iemand binnenkomt via het balkon en na een tijdje weer weggaat. Als verdachte moet niet alleen ik oppassen, maar jij ook sinds jij ook over de Note weet. Je weet niet met wat voor dingen L wel niet kan komen. Wie weet laat hij me binnenkort achtervolgen, of doet iemand dat nu al."

Ze ging dus zeker niet uitleggen wáárom ze dat mes door Ryuk zijn hoofd had gegooid. Dat kon hij vergeten. Dus in plaats daarvan negeerde ze gewoon wat hij zei en luisterde naar zijn 'plan'. Ze haalde haar wenkbrauw heel even op toen ze hoorde dat zij nu ook plotseling verdacht kon zijn, maar ze knikte alleen maar. "Dus wat wil je wat ik doe? Gewoon niet meer komen? Ik kan moeilijk via de voordeur gaan weetje. En sowieso zouden ze het al raar vinden dat ik in een kraakpand woon, en om de zoveel tijd verhuis. En de.. rest." Daarmee bedoelde ze haar uiterlijk en het feit dat ze altijd messen in haar huis had, en je haar soms midden in de nacht op straat kon zien. Met een lijk. Nee, als L iemand zocht als verdachte was zij de perfecte persoon. Alles aan haar was raar.

Opeens wist Light niet meer hoe hij zijn idee ooit moest uitleggen, terwijl hij naar het kraakpand liep was er een idee dat zo goed had geklonken om uit te leggen en nu leek het verdwenen te zijn. "Over het moorden, daar moet je gewoon mee doorgaan op de manier zoals jij het doet. Al je moorden komen op mijn naam te staan maar als L weet hoe je het doet ben je niet verdacht meer. Over het contact houden, ik denk dat het beter is als je gewoon door de voordeur komt maar alsnog. Ik denk niet dat ze je eh..." Hoe moest hij dit nou uitleggen, hij kreeg vast en zeker iets naar zijn hoofd geslingerd als hij iets over haar uiterlijk zou zeggen. "Mijn ouders zullen zich afvragen waar ik je van ken en het meest logische antwoord lijkt me school. Gewoon een heel makkelijk verhaal om onder een hele preek uit te komen. Dat we samen aan een schoolproject werken. Dat zullen ze wel geloven, maar dan moet je ook eh..." Hier zou ze waarschijnlijk problemen mee krijgen. Hij wedde dat ze niet graag naar school wou.

Dat moorden was prima. Ze was niet echt van plan om daarmee te stoppen. Zou haar ook niet lukken, en dan zou ze uiteindelijk hem nog iets aandoen met een mes. Het contact was een ander verhaal. Ze wist waar hij naartoe wou. Terug naar school, normale kleren. Kortom een normaal meisje waarmee een jongen zoals hem thuis kon komen, en niet een doorgedraaid persoon. - Was hij zelf ook, maar goed - Haar ogen vernauwden zich, maar ze deed haar best om haar kalmte te beheersen. "Ook naar school gaan? Er normaal uit zien?" Ze zuchtte. Dan moest ze eerst naar de winkel om haar kledingkast aan te vullen. Én haarverf te kopen. Ze had wel eens vaker haar haar geverfd toen ze erachter was gekomen dat haar slachtoffers ook niet van paars haar hielden. Zwarte kleding, oke - al hadden sommigen daar ook problemen mee - maar paars haar? Dat vonden ze net iets te ver gaan. "Prima, ik doe het. Maar verwacht niet dat ik zomaar op jouw school kom. Ik ben niet voor niets vanaf mijn 18de meteen gestopt met school." Ze snauwde het hem toe, want licht geïrriteerd was ze wel.

Light knikte toen ze vroeg dat ze naar school moest gaan en er normaal uit moest zien maar wist dat ze zich in moest houden. De stappen die ze zou gaan overwegen om te nemen dat was al een goed begin. Naar school gaan en van uiterlijk veranderen. Dan kon ze in ieder geval via de voordeur naar binnen en konden zijn ouders haar in ieder geval accepteren. Hij was enigzins al blij dat hij het gedeeltelijk had kunnen vertellen en dat ze achter de dingen die hij niet had gezegd zelf was gekomen. Maar toen hij haar antwoord hoorde leek hij al behoorlijk opgelucht te zijn. Zelfs haar gesnauw leek hem weinig te deren. "Mooizo." Achter zich kon hij Ryuk al horen lachen, denkend aan heel andere dingen dan hij zelf deed. Waarschijnlijk zou Ryuk ooit nog eens overwegen om te zeggen dat ze mooi als stelletje sinds hij sowieso hem al zo iets heeft verteld.

Ze knikte alleen maar, terwijl ze bedacht waarvoor ze straks naar de winkel zou moeten. Haarverf, dat als eerste. Pas daarna zou ze in een normale kledingwinkel kunnen komen om kleding te kopen wat die modemeisjes allemaal kochten. Een verkoopster zou haar zo niet gauw helpen. Ze was heel even in gedachten verzonken toen ze de kettingzaag stem van Ryuk weer hoorde. "Weet je, ik ben nog steeds van mening dat jullie een heel leuk stel zouden zijn." Haar hand pakte de twee messen, waarna ze zich omdraaide om de messen opnieuw op hem af te gooien. "Hou verdomme je bek!" De messen belandden deze keer in het keukenkastje, waar het hele hout diepe scheuren vertoonde. Haar hele meubilair ging eraan als hij zo doorging.

Light draaide zich om naar Ryuk zodra hij zijn stem hoorde. Kon hij ook gewoon lachen zonder het geluid van een kettingzaag na te doen? Of was zelfs dat al onmogelijk? Toch zei hij ook nog iets. Dat hij hun een leuk stel vond. Het liefst had hij één van de messen op tafel naar hem gegooid maar dat zou geen zin hebben en waarschijnlijk zou Lapire er ook niet blij mee zijn als hij haar kraakpand vernielde door messen rond te gooien. In plaats van dat hij het deed, deed zij het. Meerdere keren om vervolgens naar Ryuk te schreeuwen. "Je weet dat hij dit alleen doet om onze reacties te zien. Messen gooien heeft geen zin, vindt hij alleen maar leuk."

Toen ze hoorde wat Light zei, draaide ze zich om naar hem, nog steeds een beetje woede in haar. "Dat maakt me niet uit, zolang ik ergens mijn woede maar op kan uiten. " Ze snauwde hem opnieuw af, maar dat boeide haar niet. Ze werd gek. Van alle twee. Van Light die had besloten dat ze zich moest gedragen als normaal. Als vroeger. En Ryuk die vervolgens bleef rond praten dat hun een leuk stel waren. Konden ze niet gewoon allebei een keer hun kop houden? "Ik ga naar de winkel. Je mag mee als je wilt. Het is een tijd geleden dat ik normaal was." Expres legde ze de nadruk op normaal. Ze wist niet waarom. Misschien om hem te irriteren.