Op de trein

De trein gaat bijna vertrekken. Dus Eli en Matty: You better get on that train soon or you'll have to fly in a carwreck.

Na zijn koffer die met lood gevuld leek te zijn over het hele perron geslepen te hebben omdat Matthew natuurlijk geen karretjes had gereserveerd op King's Cross, kwam hij uiteindelijk op perron negen driekwart aanzeulen met een loodzware koffer en een kooi met een uil die met zijn snavel naar zijn vingers griste. Wat een liefdevol beest, na al die jaren beet het nog het liefst zijn oren eraf. Arme hij had het al eens meegemaakt, werd hij midden in de nacht wakker door een krijsende uil die aan zijn oor zat te knabbelen, hij was nog nooit zo heerlijk wakker geworden. Echt een try before you die gebeurtenis. Gelukkig had hij er geen blijvende schade aan over gehouden, hij zat alleen een tijdje met snavelafdrukken op zijn oor. En nu slenterde hij naar de trein, want het was verboden om je koffers over het perron te laten zweven. Je zou nog iemand kunnen verwonden. Hij had lak aan de regels, ook op school al. Maar om nou meteen alles te overtreden nog voor je op school was ging zelfs hem een beetje te ver. Hoe dan ook, hij slenterde de trein in, de huilende moeders die hun kinderen aan het wurgen waren negerend. Sommigen van hen liepen blauw aan, hij had met die kinderen te doen. Hij daarentegen kon gewoon doorlopen zonder gestoord te worden door ouders, want ja, als ze altijd aan het werk waren hadden ze ook geen tijd om je uit te zwaaien. Wat een leven, zoon zijn van twee schouwers. Aan de eettafel verhalen moeten horen over duistere magiërs terwijl je zelf niet verder kwam dan het legendarische verhaal van hoe je een vis had gevangen in de sloot tegenover het huis. Topleven.

Elizan daar entegen had van te voren wél karretjes gereserveerd, wat resulteerde dat zij op haar zomerse sleehakken in haar zomerse jurkje over het perron liep met een hyperactieve uil.Ananas. Een klein rossig uiltje welke net als een stuiterbal op en neer vloog in zijn kooi. Van de achterkant leek Elizan een rijke lui's dochter welke naar de kostschool ging. Aan de voor kant zag ze eruit als iemand die haar plaats niet meer wist. De enige gelijkenis die haar en Matty hadden ging over de ouders. Elizan haar ouders waren business mensen. Gouden handel was een dagelijks woord. Businessmensen in de tovenaars wereld wel te verstaan. Haar vaderliep altijd in dure pakken rond, haar moeder in even dure jurken. Tijd hadden ze dan ook niet om hun enige dochter uit te zwaaien. Die redde zich wel. Toch voelde ze op de een of andere manier leegte. Ja, ze was groot genoeg. Maar haar ouders hadden nooit om haar gegeven. Wel alles eromheen. School, vriend, vriendinnen en uiterlijk. Maar binnen? Nee, nooit. Ze had de kar met bagage inmiddels bij de bagage wagon achtergelaten, en stapte de trein in. Nog steeds dacht ze na over haar ouders, wat maakte dat ze tegen iemand opbotste (MATTY).

Tuurlijk, moest hij weer hebben. Net toen hij zich verdorie had omgedraaid om geen enkele reden, knalde een of ander roodharig ongeleid projectiel tegen hem op. En tja, hij zelf was ook niet echt de handigste, dus het duurde niet lang voor zijn evenwicht hem in de steek liet en hij achterover werd geduwd. Om te voorkomen dat hij de uil een hersenschudding bezorgde, wat behoorlijk sympathiek van hem was. Liet hij de kooi door de lucht slingeren, íemand zou het beest wel vangen. De koffer liet hij ook maar los, niet echt handig om mee te nemen in je val. Heerlijk, een klap op je kop zo vroeg in de ochtend, beste manier om een slaapwandelende Matty wakker te maken. Niet dat hij slaapwandelde. Had hij eigenlijk ooit slaap gewandeld? Hij had geen idee, er was immers nooit over geklaagd. Dus hij had een klap tegen zijn kop gekregen, en daarbij ook nog een extra doordat het ongeleide projectiel hem als vangkussen moest gebruiken. Tuurlijk, heerlijk om als kussen gebruikt te worden, vooral als diegene je eerst nog omduwde. Dus natuurlijk moesten er een paar vloeken uit komen, ook heerlijk om aan te horen als je net wakker was. Een ding was hij wel blij mee, de kooi was door een of andere huffelpuffer gevangen. Hij hechtte weinig waarde aan de inhoud van de kooi, maar het bespaarde hem in ieder geval een kapot geknabbeld oor.

Een ongeleid projectiel?! Gelukkig kon Elizan geen gedachten lezen. Of onze dearest Matthew had een klap gekregen. Ongeleid projectiel... ze was gewoon in gedachten verzonken geweest. Hij was het ongeleide projectiel die in haar weg was! Maargoed, er viel nu weinig aan te doen. Elizan lag bovenop hem, haar hoofd op zijn borstkas. Awkqard dat ze een jurkje aan had. En precies op dat moment kwam er een Slytherin voorbij. Haar aartsvijand om precies te zijn. Henrietta. "Keep it in the bedroom lovebirds, al had ik jou nooit als het ruige type gezien, Elisabeth." Oh, Eli had haar een goede klap willen verkopen. Vlug stond ze op, waarna ze met een rood hoofd vlug de zogenaamde stof van haar jurkje veegde, de jongen niet aankijkend.