De trein naar het Capitool

De camera's hadden hem met rust gelaten, waarschijnlijk was hij niet boeiend genoeg. Hij huilde niet omdat hij mensen zou moeten missen, stond niet glimlachend voor de camera. Hij zei niks, zijn mond bleef gesloten. Het enige wat hij deed was kijken naar wat er om hem heen gebeurde, met een blik die niks kon geloven. Hij liep de trein in, zuchtte toen de deur achter hem werd gesloten. Er was geen uitweg meer mogelijk, hij zou nooit meer kunnen ontsnappen aan het Capitool. Ze zouden hem altijd een stapje voor zijn. Die afschuwelijke idioten, die het geweldig vonden als hij stierf. Hij zou pijn lijden, en zij zouden toekijken. Ze zouden toekijken terwijl hij mensen doodde.

Elizan deed geen moeite om een gesprek aan te knopen met Michael. In plaats daarvan liep ze naar de bank, en trok een deken over haar heen. Ze zou iedereen om haar heen negeren. Ze hoefde al helemaal niet te praten met diegene die haar naam had getrokken. Ze zag haar ervoor aan dat het was gebeurd. Dat zij was uitgekozen. Er werd haar gevraagd of ze kwam te lunchen, maar ze sloeg het aanbod af. Konden ze niet begrijpen, dat ze gewoon rust wou hebben? Al was ze dan niet zo respectloos dat ze zich in haar kamer op sloot. Ze wou toch nog wel de boete zien. Hoe prachtig ze erop stond. En de andere boete's natuurlijk. Haar tegenstanders. Er liep een rilling over haar rug bij dat idee.

Michael zuchtte voor de zoveelste keer, alsof hij niks anders kon. Hij keek om zich heen, merkte dat Elizan al weg was gelopen. Hij wist niet waar ze heen was gegaan, maar hij liep naar de wagon die ingericht leek te zijn als een woonkamer. Hij liep naar de bank, liet zich vallen op de bank. Zodra hij op de bank plofte merkte hij dat hij niet de enige was. Elizan zat ook op de bank, naast hem. Hij wist niet wat zij wou, maar hij pakte al snel de afstandsbediening om de tv aan te zetten om de boete te kijken. Hij wou zien wie zijn tegenstanders zouden worden in de arena. Hij wou weten wie de beroeps waren. Hij legde de afstandsbediening naast zich op een tafeltje zodra de tv aanstond. Enkele reclames werden afgespeeld. Maar het zou niet lang duren voor de boetes zouden worden uitgezonden.

Elizan sloot haar ogen even, toen de tv aanging. Ja, Michael wou hetzelfde als haar. Zou hij ook willen kijken wie zijn tegenstanders waren? Misschien wou hij gewoon al bedenken hoe hij ze het beste kon vermoorden. Elizan kon niet moorden, of vechten. Ze kon kleding maken. En verkopen natuurlijk. Als het moest kon ze altijd haar charmes in de strijd gooien. Niet dat iemand daarin zou trappen. Want zeg nou eerlijk, als je op het punt staat iemand te vermoorden, zou je daarmee stoppen omdat die met je ging flirten? Nee, helemaal niet als je een meisje was. Dan zou je diegene alleen maar sneller doden waarschijnlijk. Ze opende haar ogen weer toen ze de tune hoorde die liet zien dat de boetes begonnen. District 1. Beroepstributen. Sterke mensen die waarschijnlijk zouden winnen. Rond dezelfde leeftijd als hun. District 2, precies hetzelfde. District 3, twee kinderen van 14 jaar. Ze beet even op haar lip bij het idee dat die ook dood gingen. District 4, 2 mensen van 17 jaar. Beroeps eveneens. Zo ging het door. Ze gingen niet lager dan 14 jaar, en de oudste was 17. En zij zat er precies tussen in met haar 16. Zou ze het kunnen overleven? Ze schatte haar kans erg klein. Tranen kwamen in haar ooghoeken, waarna ze driftig probeerde die weg te dringen door met haar ogen te knipperen.

Michael keek naar de boetes van de andere districten. De uitkomsten bleken niet veel af te wijken van zijn verwachtingen. Er zaten geen jonge kinderen tussen. Hoewel hij veertien nog redelijk jong vond. Hij was één van de oudsten, met zijn zeventien jaar. Hij keek naar de tributen, probeerde al vanuit hun lichaamstaal te ontdekken of ze er echt klaar voor waren. Maar hoe later het begon te worden, hoe onzekerder ze eruit zagen. Hij keek aandachtig toe toen district zes aan de beurt kwam. Hij zag eerst Elizan, die niet veel later daarna werd gevolgd door hemzelf. Als je goed had gekeken had je gezien dat hij lichtelijk geschrokken was. Dat hij niet had verwacht dat zijn naam uit de pot werd getrokken. Hij zuchtte, maar bleef toekijken. Wat wel duidelijk te zien was, was dat zijn houding het er niet beter op maakte. Hij leek afwezig te zijn, te verdiept in zijn gedachten om het echt tot zich door te laten dringen. Hij vond zichzelf eruitzien als een goede prooi voor de jagers in het spel. En hij kon het weten, hij was vaak genoeg in het bos geweest om angstige dieren te herkennen. Prooien die niet wisten wat hun overkwam. Hij was een jager, maar hij kon niet anders. Hij had weinig geld, geen familie. Hij kon nog niet fulltime werken, hij moest zelf aan zijn eten proberen te komen. En dan was één van de weinige manieren om toch aan eten te komen, jagen in het bos. Hij was geen beroeps, dat was overduidelijk. Maar hij liet zich niet zomaar doden.

Het beeld werd zwart, en de boete's waren afgelopen. Nu was het wachten, tot de tributen van elk district in het Capitool waren aangekomen, waarna ze werden gepresenteerd en de interviews kwamen. Ook moest je in een privésessie laten zien hoe goed je was. Vooral zou ze daar goed bij na moeten denken. Ze kón niks. Tenzij ze het gevaarlijk vonden dat je kon naaien. Uiteindelijk kon ze altijd nog de mond van mensen dicht naaien, maar of ze daar veel mee zou opschieten.. Waarschijnlijk niet. Ze keek Michael even aan. Ze had behoefte aan een gesprek, maar ze hield zich erbij dat ze zich net zo goed van hem kon afzonderen, om te zorgen dat het makkelijker zou worden om hem uiteindelijk te doden. Ze sloeg haar ogen vervolgens neer, en keek weg. Ze pakte een los draadje van de deken en begon ermee te frunniken. "Denk je.. dat je zou kunnen winnen?" Het was gewoon een algemene vraag, ze wou weten hoe hij erover dacht. Haar leven was best wel goed geweest. Tot nu toe. Iedereen had kleding nodig, en omdat haar ouders al vanaf haar geboorte de kledingwinkel hadden, was haar niks tekort gekomen. Later leerde ze zelfs hoe ze zelf de winkel kon runnen. En voordat dit eraan kwam had ze bedacht dat ze de winkel zou overnemen. Zou nu waarschijnlijk niks meer van komen.

De boetes waren afgelopen en Michael wendde zijn blik af. Hij had goed genoeg naar de boete gekeken om de andere tributen te herkennen wanneer hij ze tegen zou komen. Tenminste, als zijn belachelijk slechte geheugen zou aankunnen. Hij betwijfelde het. Zijn geheugen was echt bagger. Hij vond het verschrikkelijk om met dat geheugen rond te moeten lopen. Hij kon ergens naartoe lopen, om vervolgens te vergeten waar hij heen wou gaan. Maar het was niet zo erg dat hij wakker werd, en niet wist wat hij de vorige dag had gedaan. Maar je kon zijn geheugen nou eenmaal niet goed noemen. Hij keek naar de grond, wist niet waar hij anders naar moest kijken. Hij hoorde dat Elizan hem iets vroeg. Ze vroeg hem of hij dacht dat hij het kon overleven. Maar hij betwijfelde het. Hij was geen vechter, had niks anders dan het bloed van dieren aan zijn handen. Hij had alleen dieren gedood. Maar met mensen was het anders. Mensen hadden familie, die verdriet hadden. Van mensen kon je zien dat ze pijn hadden, je kon het horen. Ze konden je dingen aanpraten, zodat je het gevoel kreeg dat alles jouw schuld was. Dat het jouw schuld was dat mensen omkwamen in de hongerspelen. Maar was het zijn schuld? Hij betwijfelde het. Een zucht verliet zijn mond, liet hem heel even nadenken. 'Nee.' Zei hij uiteindelijk. Hij, iemand doden? Nee, dat zou hem misschien niet lukken. Maar hij moest wel. Hij werd gedwongen.

Nee. Meer kwam er niet uit. Blijkbaar had hij geen behoefte aan een gesprek dan als zij. "Ik denk hetzelfde, ik heb nooit geleerd te vechten." Ze zuchtte opnieuw, en wendde haar blik weer naar de grond. Als ze een bondgenoot had kon ze misschien wat langer overleven. Maar stel nou dat ze met diegene overbleef? Als het van een ander district was, zouden ze elkaar moeten vermoorden. Nee, dat zou ze niet kunnen. Omdat je dankbaarheid hebt tegenover die mensen. Als ze bondgenoten was, met diegene uit hetzelfde district was er nog een kans. Maar ze durfde niet te vragen, of hij dat wou. Ze opende haar mond, waarna ze deze weer dichtklapte. Het zou belachelijk zijn. Ze kende hem amper, en dan kon ze hem niet uit eigenbelang vragen of hij bondgenoot was. Grote kans dat hij nee zei. Misschien moest ze het gewoon zelf uitvogelen. Ze keek naar het raam, en zag dat het donker werd in de trein. Ze haalde licht haar wenkbrauw op, waarna ze de deken van zich afschudde en op stond, om naar het grote raam te lopen. Ze waren in een grot, waardoor het zo donker bleek. Maar na een paar minuten, kwam het licht terug, en zag je een stad. Het Capitool. Ze waren gearriveerd. Je zag een paar mensen in rare uitgedoste kleding lopen, die even bleven staan om naar de trein te kijken en vervolgens weer verder liepen. "We zijn er." Het was niet meer dan een fluistering, gericht tegen haarzelf. De arena kwam nu zo dichtbij..

Michael keek naar Elizan, zuchtte voor de zoveelste keer. 'Ik ook niet.' Hij had nooit leren vechten, niet voor zijn leven. Hij had nooit echt gevochten met iemand. Niet met zwaarden en messen. Niet met pijlen en speren. Kleine ruzies waren ooit begonnen, eindigde op en klein gevecht waarbij vuisten werden gebruikt. Maar er waren geen dodelijke slagen. Hij had nooit de drang gehad om iemand te doden. Hij wou niemand doden. Ook al lag zijn leven op het spel, was hij één van de vierentwintig pionnen op een groot schaakbord. Hij werd gestuurd door mensen die het vermakelijk vonden dat hij stierf, dat hij mensen doodde en pijn lijden. Hij zuchtte, zoveelste keer. Het zou waarschijnlijk niet de laatste keer zijn voor Michael. Michael de pion in de eeuwig durende hongerspelen, die mensen lieten sterven. Hij had altijd naar dat schaakbord gekeken, nooit gedacht dat hij een pion zou worden. Maar daar zat hij, in de trein met Elizan. En hij begon langzaam een pion te worden.