Terug in het Capitool

Zijn ogen gingen langzaam open, duisternis maakte plaats voor fel licht. De stilte van de slaap maakte plaats voor een zacht gepiep, een gepiep dat gelijk leek te gaan met zijn hartslag. Enkele slangetjes die waren bevestigd aan een aantal infusen staken uit zijn bovenlichaam. voor zover hij wist was hij alleen, al had hij nog niet helemaal goed om zich heen gekeken. Met moeite kreeg hij zichzelf overeind. Waar was hij? Hoorde hij niet... Zijn rechterhand ging naar zijn hals, voelde aan zijn huid. Hij voelde geen gat, laat staan een snee. Het enige wat hij voelde was een litteken. Een aandenken van wat hij had gedaan. Niet begrijpend keek hij om zich heen, keek hij naar de monitor die zijn hartslag weergaf. Wat was dit? Hij hoorde nu dood te zijn. Hij hoorde niet de winnaar te zijn. Dat was Elizan, het was Elizan die het langst overeind had gestaan. 'Waar ben ik,' fluisterde hij tegen niks anders dan lucht.

Het geluid van verschillende machines zorgde ervoor dat ze langzaam haar ogen opende. Verschillende infusen zaten in haar armen. Ze was alleen in een kamer, omringd door medicijnen. Wat was er gebeurd? Ze keek om zich heen, maar keek als eerste naar haar armen. Alle kleine littekens, wondjes waren verdwenen. Zelfs de wonden die ze had opgelopen door het lange naaien, de eeuwige blauwe plekken die ze had opgelopen door de kassa op een bepaalde manier dicht te doen. Ze waren allemaal weg. Vervangen door een nieuwe huid. Ze merkte op dat het geluid geen hartmachine was die haar had gewekt. Heel voorzichtig, haalde ze de infusen eruit, waarna ze op haar blote voeten voorzichtig over de koude vloer liep. Ze moest iemand zoeken. Ze moest weten of Michael nog leefde. Heel voorzichtig, deed ze de deur open, door de gang. Deze keer wat sneller, aangezien ze niet wou dat iemand haar ontdekte. Bij iedere deur bleef ze even luisteren, totdat ze een hartmachine hoorde. Gepiep. Heel voorzichtig deed ze de deur open, naar binnen. "Michael?" Het viel haar op hoe schor haar stem klonk. Maar hij was nog wel herkenbaar. Hoopte ze.

Michael keek voor de zoveelste keer om zich heen, maar de geur die hij rook was onmiskenbaar. Het was een geur die zijn maag meteen al liet rammelen. Toen werd hij zich pas bewust van de honger die hij had. Hoewel hij in leven was gehouden door slangetjes die er onder anderen voor zorgde dat hij te eten kreeg, leek zijn maag leeg te voelen. Hij draaide zich op zijn zij en keek naar het eten. Hij strekte zijn arm ernaar uit, maar net toen hij het wou pakken hoorde hij een stem. Iemand noemde zijn naam, maar het was niet zomaar iemand, het was Elizan. Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Elizan,' zei hij. Zijn stem klonk al net zo schor als de hare, maar het maakte hem niet veel uit. Hij stond op, een beweging waarbij een aantal slangetjes al uit zijn lichaam werden gehaald. Ook de hart monitor leek het te merken. Een luid piepgeluid klonk door de ruimte, maar hield na een paar seconden al op. De rest van de slangetjes haalde hij vervolgens ook uit zijn lichaam waarna hij met nog steeds diezelfde glimlach naar haar toe liep.

Hij leefde nog. Hij was niet dood, ze wist niet hoe, maar hij zat hier nog. Ze was hem niet kwijtgeraakt. Opnieuw wouden er bijna weer tranen over haar wangen stroomden. Misschien droomde ze wel. Misschien was het niet waar. Ze liep op hem af, waarna ze haar armen om hem heen sloeg. Beelden van de arena kwamen onmiddellijk terug, maar ze onderdrukte deze. Ze had hem nog. En dat was waar alles omdraaide. En ze hadden de arena overleefd. Een koude rilling liep langs haar rug. Waarom brachten al haar gedachten haar meteen terug naar de arena? Ze wou het het liefst vergeten. Al wist ze nu al dat het onmogelijk was. "Ik dacht dat je dood was." Zei ze uiteindelijk.

Hij voelde haar armen om hem heen terwijl hij luisterde naar wat ze zei. 'Maak je geen zorgen, er is niks aan de hand. Jij leeft nog, ik leef nog. Alles is goed,' zei hij in een poging haar gerust te stellen. Hij drukte een kus op haar lippen terwijl hij zijn armen om haar heen sloeg. Net op dat moment hoorde hij voetstappen, voetstappen die steeds sneller gingen en luider werden. Hij had nog niet gekeken wat er aan de hand was of er stond al een groep dokters om hun heen. Twee begonnen aan zijn armen te sjorren in de hoop dat hij losliet, maar in het begin leek hij zich uiteindelijk nog meer te verzetten. 'Laat me los,' zei hij terwijl hij zijn stem hief. Toch lieten ze niet los, ook zij deden harder hun best, iets wat ervoor zorgde dat hij uiteindelijk als nog lost moest laten. Na een hoop pogingen om zijn armen los te krijgen, kreeg hij het uiteindelijk toch voor elkaar om zichzelf los te trekken en een van de dokters een klein stukje opzij te duwen.

Ze knikte, probeerde de tranen tegen te houden. "We gaan naar huis." Fluisterde ze. Thuis. Het zorgde ervoor dat er een lichte glimlach op haar gezicht kwam. Ze zou haar ouders weer zien. Hun kleine winkeltje. En de winnaarswijk. De plek waar ze vanaf nu zouden wonen. Ze zou rijk zijn, genoeg geld hebben om haar ouders een goed leven te laten lijden. Ze schrok van de groep dokters die plotseling om hun heen stonden. Ze wou niet weg, ze wou hier blijven. Waarom konden ze dat niet inzien? Ze voelde, hoe iemand haar bij haar armen pakten om haar achteruit te duwen. Michael kon nog tegen vechten, maar zij was lang niet zo sterk. Het enige wat ze kon doen, was schreeuwen en gillen. De tranen die ze eerder had geprobeerd tegen te houden stroomden nu over haar wangen. Ze had hem net terug, ze wou niet weg.

Hij kon nog net haar glimlach zien voor ook zij omsingeld werd. Hij kon haar horen gillen, schreeuwen en af en toe zag hij haar betraande gezicht. Hij trok met wat geweld zijn arm los om daarmee de eerste de beste dokter te slaan maar blijkbaar waren ze hem te snel af. Ze keken dwars door zijn aanval heen. Aan zijn bovenarm werd zijn arm weer teruggetrokken. Misschien als hij... Heel even duwde hij zijn elleboog naar voren, maar daarna duwde hij 'm zo snel mogelijk naar achteren. Hij raakte iets, waarschijnlijk iemands gezicht, hij hoopte het in ieder geval. Op dat moment voelde hij een steek in zijn arm, een injectienaald. Een die behoorlijk snel zou gaan werken, die verdomde dingen van het capitool. Dingen die hem geen tijd gaven. Binnen enkele seconden werd het langzaam zwart, zakte hij langzaam in elkaar.

Het voelde als de arena, ze herbeleefde het bijna weer. Iedereen om haar heen vormde een bedreiging, een bedreiging die haar bij hem weg hield. Het stopte niet, het ging door. Wanneer zou ze rust hebben? Toen ze hem in elkaar zag zakken, bleef ze staan. Verbaasd, vol verdriet. Wat hadden ze met hem gedaan. Haar nagels haalden een paar keer uit naar de gezichten van de mensen, en vol voldoening zag ze hoe het bloed begon te stromen. Maar hoe sterk ze er ook van de buitenkant uit zag, aan de binnenkant was ze een wrak. Dus ook zij, viel na een paar seconden in elkaar. Niet eens door de dokters, maar gewoon omdat haar lichaam, het kleinere, magere lichaam dit niet aan kon. Nog niet.