Het huis van de familie Yagami

"Je weet waarvoor we dit doen." Zijn stem klonk niet veel anders dan dat van haar. Natuurlijk, het was zijn stem maar het was al net zo woedend en luid als die van haar. Hij keek haar aan met een blik die perfect paste bij de manier waarop hij sprak. Hij hoorde het geluid weer, de kettingzaag, de lach van Ryuk. Hij had inmiddels al een behoorlijk oerwoud leeg gekapt sinds hij de death note had. "Flikker op." Snauwde hij vlak nadat Lapire zo ongeveer hetzelfde zei. Alhoewel, zij gebruikte wat meer en wat nettere woorden. Toch was er weinig verschil in het doel.

Ze keek hem boos aan toen hij zei dat ze wist waarvoor ze het deden. "Nee dat weet ik verdomme niet! Mij wordt gewoon maar wat dingen opgedragen en ik krijg te horen dat het is zodat wij niet verdacht zijn. " Dit schreeuwde ze ook, maar ze was voorzichtig, de rest mocht het niet horen. Dus ze vervolgde verder op zachte toon. "Maar waarvoor moeten we verdacht zijn. Jouw moord praktijken? Het zijn die van mij niet eens. En het hele plan krijg ik niet te horen, ik weet alleen van je dat je criminelen moord. En je vertrouwen kan ik niet, want ook ik zal ooit dood in een kist liggen door jou." Ze kon er niks aan doen, ze gooide het er gewoon uit. Ze wou weten wat er was, en het was ook de kern waarom ze hem haatte. Iets dichterbij mocht ze niet van haarzelf, want ze eindigde toch dood. Hij zou haar vermoorden, dat wist ze zeker.

"Weet je waarom ik je niks vertel? Omdat wanneer jij verdomme misschien eens een keer verhoord wordt, je niet alles doorlult aan L. Op die manier ben jij juist degene die niet verdacht is, want. Wat weet jij nou eigenlijk?" Light begon zichzelf weer eens in de ruzie te verliezen, hij verloor zijn kalmte. Hij schreeuwde het, zachter dan zij. Maar het kon gerekend worden als schreeuwen. "Je weet helemaal niks. En dat is nou het mooie. Jouw moorden komen op mijn naam te staan, en jij hoeft er verder niet veel meer voor te doen dan doorgaan met wat je doet. Ben jij niet degene die meestal naar mij toe gaat? Je had immers ook kunnen weglopen en doen alsof er niks was gebeurd? Ik heb je nooit gezegd dat dat niet kon." Hoe meer hij zei hoe zachter het klonk, tot hij op een normale manier begon te spreken. Zoals hij normaal gesproken klonk, maar nog steeds woedend.

Ze luisterde naar wat hij naar haar schreeuwde, en ze moest toegeven, hij had gelijk. Maar toch zat het haar dwars dat hij zei dat ze dan niet alles doorlulde. "Wil je zeggen dat ik anders alles op een presenteerblaadje aan hem geef? Denk je nou echt dat ik zo dom ben? Ik moord langer dan jouw verdomme. En je geeft niet antwoord op wat ik zei. Je gaat me ooit vermoorden of niet? Want ik blijf altijd een crimineel. " Haar stem werd zachter, alsof ze wist dat hoe meer ze zeiden, hoe makkelijker het zou zijn voor iemand die luisterde. Ja, ze ging de hele tijd naar hem. Maar wat moest ze dan doen. Ryuk bleef maar naar haar komen, en de enige manier om hem af te schudden was om naar hem te gaan. Of was het.. heel misschien een excuus? MAar voor wat dan.

"Ik zeg niet dat je alles op een presenteerblaadje weggeeft, ik zeg alleen dat hij er wel voor zorgt dat je het vertelt." Light wist niet wat er gebeurde, maar er veranderde iets aan hem. Het was op het eerste gezicht niet te zien. Maar wie goed oplette zag een verandering aan zijn ogen. Rood. "Weet je? Ik ga je niet vermoorden, daar zorg je zelf maar voor. En als je me niet vertrouwt, dan mag je alsnog vertrekken." Zijn stem klonk kalmer dan eerst, maar nog steeds was hij woedend. "Ik zal je niet vermoorden, maar ik kan dat niet beloven voor anderen."

"Zou dat voor jou dan niet net zo goed hetzelfde zijn?" Ze merkte op hoe zijn ogen rood waren geworden, maar een paar seconden daarna werden die van haar weer wit. "Ik ga mezelf niet vermoorden, zo dom ben ik niet. En vind je het logisch dat ik je niet vertrouw. Had ik je nooit gekend, had ik nu misschien al tussen vier planken gelegen. En de anderen boeit me trouwens niet. Ik heb geen vrienden, ik heb niemand anders. Dus waarom zou ik plotseling anderen gaan redden?" Hoofdpijn, het kwam snel terug. Heel snel. Ze kreeg het altijd wanneer ze teveel over dingen nadacht of wanneer dingen moeilijk werden. Ze liep weg, ging op zijn bed zitten en wreef met haar handen over haar slapen. Waarom moesten ze altijd ruzie maken.

"Als hij ooit in mijn buurt komt dan kan ik ervoor zorgen dat ik alles vergeet. Jij niet, daarvoor moet jij eerst een death note hebben om 'm vervolgens weer af te zweren. Dan pas ben je alles van de Death note vergeten. En ik zei niet dat je jezelf zou vermoorden, ik zei dat je er zelf maar voor moet zorgen als je vermoord wil worden. Dat iemand anders het voor je doet. En je hoeft geen anderen te redden, er zijn vast mensen die andere dingen willen doen. Ooit erover nagedacht dat jij eens het doelwit kan zijn?" Hij zuchtte toen ze wegliep en leunde tegen de muur aan. Één beeld bleef alsnog in zijn hoofd hangen. Lapire met witte ogen. "Gaat het wel? Je ogen waren net ook al..."

Oke. Dat haar had hij gelijk in. Zij kon niet alles vergeten. Tenzij ze een eigen death note had. Maar hoe kon ze zo gauw aan een eigen komen? Prima, hij had gelijk. Maar alsnog had ze er hoofdpijn van gekregen. En dát was wel zijn schuld. "Het gaat wel." Antwoordde, ze kort op zijn vraag. Een beetje kortaf. Maar oke. Wat was er met haar ogen? Ze voelde soms wel, - tot nu toe twee keer - dat zo gauw ze extreem boos werd haar ogen wat raarder voelden. Ze keek hem aan, om tot de conclusie te komen dat ze niet de enige was die iets had. "Jouw ogen zijn anders precies hetzelfde. Heb je een spiegel?" Zijn ogen waren rood. Vuurrood. Zouden die van haar dat dan ook zijn? Maar ze had het nooit eerder gehad.

"Eh... Alleen in de badkamer." Hij kon geen andere spiegel bedenken die dichterbij was. Maar waren zijn ogen ook zo wit? Op zich voelden zijn ogen niet veel anders. Maar misschien had hij het mis, dit was tot nu toe de enige keer dat zijn ogen veranderd waren. Ze voelden misschien iets anders, maar dat leek hij niet in de gaten te hebben. Hij stond op en opende de deur om naar de badkamer te lopen, hopend dat hij niemand tegen kwam. In de badkamer deed hij het licht aan terwijl hij zijn ogen in de spiegel bekeek. Maar ze waren niet wit of bruin, ze waren vuurrood. "Misschien... is het een bijwerking van de Death Note." Dat was de enige verklaring die hij ervoor had.

Ze liep achter hem aan de badkamer in, en bekeek haarzelf. Witte ogen. Het zou haar niets verbazen als mensen dachten dat ze bezeten was. Bijwerking van de Death Note. Kon. "Maar ik heb hem nooit gebruikt." Ze begon vaker te knipperen met haar ogen, en heel langzaam, ebde het witte weer weg. Met daarbij ook haar hoofdpijn. Haar ogen kregen dezelfde - bijna net zo onnatuurlijke - blauwe kleur terug. Misschien wist Ryuk het. Hij was toch diegene die aan de Death Note vast geplakt zat? Al had ze niet echt het idee dat hij het zou zeggen. Tenzij ze weer met messen ging gooien. Maar dat vond hij vooral leuk.

"Misschien geldt het voor alle mensen die 'm hebben aangeraakt." Light wist niet wat hij ervan moest denken. Er moest toch een logische verklaring zijn? Alhoewel, wat was er nog logisch de laatste tijd? Hij die een boekje vond waarmee hij kon moorden? Hij die achtervolgd werd door een Shinigami? Hij die alle geheimen vertelde aan iemand die hem eerst liever had vermoord? Hij die rode ogen had? Wat was er nog logisch? Het enige wat nog logisch was, waren zijn familie en al die andere mensen op deze aardbol. Mensen die niet wisten wat er aan de hand was. Mensen die in ieder geval nog helder dachten. Hij zuchtte en bekeek zijn ogen in de spiegel. De rode kleur was verdwenen en zijn normale bruine ogen waren weer terug. Niks aan de hand.

Ze knikte. "Ja, misschien wel." Ze liep terug naar zijn kamer, om plaats te nemen op zijn bed. Voordat ze nog haar mond kon opendoen om iets te zeggen, hoorde ze hoe een andere stem naar boven schreeuwde. Iets over eten. Ze liep naar de gang, om daar te blijven staan. Wat moest ze doen? Sinds ze nog steeds wisten dat ze hier was, was het bijna vanzelfsprekend dat zij bleef eten. Maar dat betekende nog meer acteren. Voor beide. Want ze zouden moeten doen alsof ze elkaar aardig vonden. En dat zou nog heel moeilijk worden. Vooral als Ryuk weer terug kwam.

Light herkende de stem die riep dat het tijd was om te eten. Het was overduidelijk de stem van Sayu die het riep. Met een simpel gebaar probeerde hij haar uit te leggen dat ze beter kon gaan. Tenzij ze mee wou eten. Terwijl hij dat deed liep hij de trap af waar Sayu nog steeds stond. "Eet je vriendinnetje ook mee?" Bij het horen van die woorden leek Light niks te kunnen zeggen. "Ze is gewoon een vriendin, niks bijzonders." Mompelde hij. "Tuurlijk." Het klonk alsof ze hem niet geloofde. Blijkbaar had ze hun ruzie niet gehoord. Gelukkig maar, anders moest hij nog behoorlijk wat uitleggen.

Ze glimlachte. Een idee ontvouwde zich vlug in haar hoofd, en het als grootste doel om Light te irriteren. "Natuurlijk blijf ik eten, als het geen last is." Ze liep de trap af, om vervolgens achter Light aan de keuken binnen te lopen. Zelfs binnen was het een standaard huis, al had ze ook niet anders verwacht. Ze glimlachte naar zijn moeder, en pakte een paar borden om die op de tafel te zetten. Ze was benieuwd of haar plan hem zo genoeg zou irriteren, zij zou er in ieder geval wel genoeg plezier aan beleven. En als zijn ouders haar mochten, kon ze hier nog vaker komen ook.

Light probeerde zich in te houden toen ze zei dat ze bleef eten. Geweldig, ze bleef eten. Kon het nog erger? Natuurlijk was het een last, voor hem. Een zucht verliet zijn mond terwijl hij naar de keuken liep om te helpen met het dekken van de tafel. Ze had nog niet veel gezegd, dat was goed. Maar toen begon Sayu over zijn vader. "Pap komt vanavond niet eten, die werkt vanavond over. Die idiote K..." Light en zijn moeder keken haar tegelijkertijd aan met een blik die haar commandeerde dat ze moest stoppen met praten. Het moest een geheim blijven van dat hij aan de Kira zaak werkte. Al wist Lapire daar al gedeeltelijk van. "Die idiote klanten ook." Eindigde ze uiteindelijk haar zin mee. Beter, al speelde Light gewoon het spelletje mee. Lapire wist meer dan ze dachten.

Lapire hoorde hoe zijn zusje iets zei over dat haar vader over moest werken. Iets met een K. Kira. Duidelijk. Maar ze speelde alsnog mee, en knikte alleen maar. Ze hielp verder met de tafel dekken, en toen dat eenmaal klaar was nam ze wat twijfelend plaats aan tafel. Ze wist bijna zeker dat ze Light aan het irriteren was, alleen al door te blijven eten. Eigen schuld, ze moest hem toch op een manier terugpakken. Ze hoorde hoe zijn moeder vroeg hoe het project ging, waarna ze met een glimlach antwoordde: "Oh, het gaat echt prima."

Zodra de tafel gedekt was en het eten op tafel stond ging Light zitten. Waarom moest Lapire nou mee eten? Het was alleen al vreselijk dat ze hier was. Ze konden geen dag overleven zonder ruzie te hebben of elkaar te bedreigen met iets. Zijn gezicht stond uitdrukkingsloos tijdens het eten, zelfs als er een vraag gesteld werd. Als ze hier alleen was om hem te irriteren dan was dat gelukt. Alhoewel, ze irriteerde hem sowieso al. Waarom deed ze dit eigenlijk? Om hem terug te pakken omdat zij zich moest gedragen als ieder ander persoon in de omgeving? Het doorsnee meisje? Of omdat ze door hem naar school moest en door hem hier helemaal betrokken in was.

NA HET ETENNN
---------------------
Ze had zelfs nog aangeboden om te helpen met de afwas, maar dat werd netjes afgewezen, waarna hun werd gezegd dat ze beter verder konden met het project. Ze bedankte zijn moeder, waarna ze naar boven liep, haar glimlach werd steeds minder. Eenmaal binnen keerde haar gezichtsuitdrukking terug naar hoe het eerst stond. Chagrijnig en geïrriteerd. Ze wist dat ze nu niet weg kon gaan, en minstens nog een uur moest wachten. Ze hoorde de kettingzaag weer. Ryuk was terug. Ditmaal lag hij op het bed, met een oog open. Wat zou er gebeuren als ze allemaal boeken op het bed zou leggen? Zou hij gewoon.. verdwijnen? Je wist maar nooit.

Light liep na het eten achter Lapire aan naar zijn kamer. Zijn gezichtsuitdrukking was nog redelijk neutraal, maar zodra de deur achter hem sloot was ook zijn gebruikelijke blik die hij in de buurt van Lapire opzette er weer. "Moest dat nou?" Snauwde hij. Het boeide hem niet dat Ryuk luisterde, die zou toch niet ophouden. Laat staan dat hij ooit eens weg zou gaan. Uiteindelijk begon zijn lach hem te irriteren. Zijn blik gleed over een appel die nog op het bureau lag. Die zou Ryuk niet zo snel ontwijken. Hij greep het vast en wierp het richting Ryuk's hoofd waar het uiteindelijk ook belandde. Één voordeel had het wel, Ryuk hield eindelijk op met lachen.

Ze glimlachte. Ze had haar doel bereikt. "Natuurlijk was dat nodig. " Ze was bijna de minuten aan het tellen totdat ze weg kon gaan. Er had zich een plan in haar hoofd ontvouwd. Iets wat zeker haar dood zou veroorzaken. Maar ze zou er lol aan beleven. Heel veel lol. Ze zag hoe Light een appel naar Ryuk zijn hoofd gooide, die hij niet eens ontweek. Haar wenkbrauw schoot onmiddellijk weer omhoog. Interessante wending. Op de terugweg ging ze eerst naar de supermarkt voor appels. Wat als je een mes met een appel eromheen gooide? Zou ie hem dan ook niet ontwijken?

Wat deed ze hier eigenlijk nog? Ze hadden toch niks meer te bespreken? Ze kon net zo goed weggaan. Hij hoefde haar niks meer te vertellen, tenminste hij wist niks meer om haar te laten weten. Een zucht verliet zijn mond. "Hoezo nodig? Wat eten met mijn moeder en zusje. Ik zie er geen reden in om hier nog langer te blijven." Hij klonk weer eens geïrriteerd, zoals altijd sinds hij Lapire kende. Alhoewel, hoe lang kende hij haar nou eigenlijk? Nog geen week. Zo ver hij wist in ieder geval. Hij wist alleen haar naam, dat haar ouders waren vermoord, dat ze graag moordde en dat ze alleen woonde in een kraakpand. Dat was het.

Ze zuchtte. "Fijn, ik ga al." Maar voordat ze naar de deur liep, besloot ze om hem de laatste keer nog een keer erger te irriteren door hem een kus op zijn wang te geven. "Ik zie je wel op de universiteit." Ze glimlachte en liep naar de deur, om deze open te doen en de trap af te lopen. Eenmaal beneden besloot ze naar de woonkamer te gaan om zijn moeder te bedanken voor de gastvrijheid. Deze zei dat het prima was, en liet haar zelfs uit. Misschien mocht ze haar wel. Vervolgens liep ze weg, het plan nog een keer over denkend. Het ging haar lukken. Maar eerst moest ze een paar dingen regelen.

Light was blij toen ze uiteindelijk vertrok al stond ze toch even stil. Wacht, drukte ze nou een kus op zijn wang? Vol verbazing keek hij toe. Dit kon ze toch niet menen? Dit was een grap, ze wou hem alleen maar irriteren. Dat moest het zijn, ze mochten elkaar niet eens. Ze hadden een hekel aan elkaar. Met grote ogen keek hij toe hoe ze wegliep terwijl Ryuk weer begon te lachen. Had hij nog een appel op zijn bureau liggen? Nog één. Hij pakte het vast en wierp zo hard mogelijk richting zijn hoofd wat ook deze keer weer resulteerde in een raak schot. Deze keer harder. Ook deze keer bleef Ryuk weer stil.