Het huis van de familie Yagami

"Nou dan. Als hij het verdient zal hij het krijgen ook." Light had geen vond het niet moeilijk om een crimineel te doden. Ze verdienden het, hij wou deze wereld toch beter maken? Was deze wereld dan geen verrotte plaats? Het had iemand nodig, iemand om de rotting weg te halen zodat alleen het goede overbleef. Ze wou dat degene die haar ouders had vermoord stierf, en daar had hij geen moeite mee. Lapire daarentegen wel. Ze zei dat ze het niet kon maar zij had geen death note. De makkelijkste manier om te doden niemand wist van de note. "Als jij het niet kan doen, wil ik het wel voor je doen. Ik hoef niet eens bij hem in de buurt te komen." Een klein hoopvol glimlachje verscheen op zijn gezicht. Hij had de naam en het gezicht nog onthouden. Hij hoefde alleen maar te schrijven en dan was het voorbij voor hem.

Ze hoorde wat hij zei en knikte. Met een simpel gebaar zorgde ze ervoor dat hij haar pols los liet, en ze liep een paar stappen weg. "Doe het maar, vermoord hem maar. " Het gebeurde niet vaak, maar het liefst wou ze nu ergens naartoe gaan, alleen, en compleet breken. Ze had het vooral toen haar ouders net waren overleden, toen ze overal in elkaar kon zakken, en schreeuwen waar haar ouders waren gebleven. Maar hoe ouder ze werd, hoe minder het gebeurde, en inmiddels was ze zo verhard dat het nooit meer gebeurde. Behalve nu dan. Maar het was Light zijn schuld. Ze ging weer op zijn bed zitten, maar ontweek zijn blik. Voor hetzelfde geld zou ze dan al meteen beginnen te janken. Dat mocht niet.

Hij liet haar los en pakte de eerste de beste ballpoint van zijn bureau, hij ging met zijn rug tussen Lapire en de lade staan zodat ze niet kon zien wat hij deed en volgde het dagelijkse ritueel. Pen losschroeven, inktreservoir in het gat onder de lade stoppen, lade open, death note eruit halen, ballpoint langzaam naar beneden en de ballpoint weer in elkaar zetten en wegleggen. Prima systeem, niemand had het tot nu toe gemerkt en dat wou hij ook wel zo houden. Hij deed de lade weer dicht en pakte de ballpoint om vervolgens naast haar te gaan zitten. "Nog enkele verzoeken? De manier waarop hij doodgaat misschien? Of wanneer? Misschien hem nog iets laten doen voordat hij sterft?" Zijn stem klonk er heel neutraal onder, alsof het niks was maar voor haar lag het waarschijnlijk anders.

Ze zuchtte, en wreef met haar handen over haar slaap. Moest dit echt precies? "Vermoord hem maar gewoon zo snel mogelijk, dan verdenken ze je niet en dan ben ik van hem af." Ze keek met een schuin oog naar Ryuk, die zich heel erg aan het vermaken was. Hij had die grimas om zijn mond was gewoon misselijkmakend. Haar idee van iets naar hem gooien ging weer door haar hoofd, maar aangezien hij ook gewoon door de deur kon zweven had een boek naar zijn hoofd gooien ook niet veel nut hebben. Hij zou meer lol hebben maar meer niet. Ze keek met een schuin oog naar het boekje wat Light in zijn handen had. Ze wist dat hij haar had verteld over Death note, maar dat het letterlijk een notitieboekje zou zijn, dat had ze niet verwacht. Maakt ook niet uit, het was nooit haar idee geweest om hierbij betrokken te raken. Ze moest nodig weer eens op haar eigen manier moorden.

"Weet je het zeker?" Eigenlijk had Light geen antwoord nodig. Hij wist dat ze dit zo snel mogelijk af wou handelen. Misschien moest hij ook maar niet wachten op een antwoord. Hij schreef de naam op met het gezicht in zijn gedachten. Zodra hij klaar was klapte hij de note weer dicht en terwijl hij opstond en de note weer teruglegde noemde hij de woorden voor zichzelf zacht op. "Als de oorzaak van de dood niet binnen veertig seconden is opgeschreven sterft het slachtoffer aan een hartaanval, precies als dat tijdslimiet verstreken is zal hij sterven. Zes minuten en veertig seconden om details op te schrijven. Maar als er geen doodsoorzaak is opgeschreven kunnen er geen details zijn." Hij wist niet waarom hij dit zei tijdens het opruimen van de notebook, zodat zij ze ook wist? Of gewoon voor de zekerheid of hij alles goed heeft gedaan? Hij had geen idee, hij fluisterde het gewoon maar kon het zelf nauwelijks horen.

Toen ze vroeg of hij het zeker wist antwoordde ze niet. Het leek wel alsof ze elkaar heel goed kenden en dit een van de zoveelste keer was dat ze hadden besloten iemand te vermoorden. Dit idee verwierp ze, dat zou nooit gebeuren. En dat wou ze ook niet. Maar toen ze hoorde wat hij vertelde, ging haar hoofd plotseling omhoog, draaide ze zich om om hem aan te kijken. "Bedoel je, dat je vanaf een afstand kan verzinnen wat er gebeurt? Dat je diegene zelfs kan.. kan martelen als je wilt?" Haar lippen krulden zich omhoog tot een glimlach. Dat veranderde de zaak. Het zou misschien niet zo leuk zijn, maar het zou de mensen zeker afschrikken. De schrik zou veel groter zijn, ze zou meer kunnen doen. Dát was nog eens leuk moorden.

"Eh... ik denk het. Ik heb het nooit uitgeprobeerd. Ik bedoel... ik heb mensen wel dingen laten doen voor ze stierven, maar nooit echt gemarteld. Maar het slachtoffer zal daarna wel sterven." Er waren veel ongeschreven regels waar hij niks van wist, hij wist maar een klein deel van de regels van de Death Note. De basisregels en de regels waar hij zelf achter was gekomen. Dat was alles. Zijn blik liet zijn dat hij even verward was, wat wou ze met deze informatie? Wou ze de Note gebruiken om te martelen? Hij liet alleen mensen sterven. Mensen die het verdienden om te sterven, om deze wereld stukje bij beetje te verbeteren. Maar over martelen had hij nooit nagedacht, hij had dat nooit overwogen. Alleen doden, verder ging hij niet.

Ze haalde haar schouders op. "Het maakt me niet uit of diegene daarna sterft. Zolang ze maar pijn lijden." Ze zag aan zijn gezicht dat hij verward was. O, wacht. Hij was de heilige Kira die alleen criminelen doodde. Tuurlijk. Ach ja maakte niet uit. Hij gaf die Death Note toch nooit aan haar. Aangezien ze niet eens had gezien waar hij het vandaan had gehaald, zou ze het ook niet kunnen stelen. Ze zou wel gewoon rondhangen en hem irriteren. Het maakte haar leven iets beter. Oh,en hij had de moordenaar van haar ouders vermoord, dat maakte de druk een stuk lichter. Nu had ze niet de hele tijd de neiging om hem te schaduwen.

Light bleef een tijdje naar zijn horloge kijken tot de veertig seconden verstreken waren. Daarna wendde hij zijn blik af om weer naar Lapire te kijken. Haar principes waren anders dan die van hem. Zij wou pijn zien, hij alleen gerechtigheid. Was het niet meer dan eerlijk dat de slechte mensen stierven? Hij wist eindelijk waar ze naartoe ging, ze wou de Note om anderen pijn te doen. Dat was het gewoon, niet meer en niet minder. Ze wou mensen laten lijden. Anders dan zijn doelen. Nu hij toch om de zoveel tijd op zijn horloge keek, hoeveel voorbereide doden waren er in de tussentijd gevallen? acht doden in de tijd dat hij op school zat en hier met Lapire zat. Hij werkte twee dagen van te voren, verder werken wou hij liever niet doen. Dan zou hij de tel kwijtraken en wanneer iemand zijn note zou vinden was hij er geweest.

Ze liet zichzelf achterover vallen op het bed. Je voelde de spanning in de stilte zitten, wat logisch was. Ze mochten elkaar niet. Het was - volgens haar dan - een wonder dat hij haar had geholpen. Maar dat was waarschijnlijk een keer en nooit weer. Ze was moe, de wallen onder haar ogen waren wat groter geworden. Normaal zou ze nu de hele dag slapen, maar door Ryuk, - die haar de hele nacht had zitten irriteren - was ze amper aan slaap toegekomen. Ze wist dat Light het niet leuk zou vinden als ze in slaap zou vallen. Maar ze was zo moe. Haar ogen vielen heel even dicht, maar toen ze ze opende was het licht te fel. Heel even dan, een half uurtje misschien. Meer niet. Haar ogen vielen weer dicht.

Light keek toe hoe ze in slaap viel, om eerlijk te zijn wou hij haar liever wakker maken. Hij had niet zoveel zin in slapend gezelschap, vooral niet als het Lapire was. Maar aan de andere kant, hij kon nu wel ongestoord in zijn death note schrijven. Lapire zou hem niet storen in ieder geval. Maar om eerlijk te zijn kon hij ook wel wat slaap gebruiken. Ook hij had wallen onder zijn ogen. Toch zette hij de computer aan en haalde hij de Death Note tevoorschijn. Toen hij zijn vaders files had doorzocht begon hij met het schrijven van namen, oorzaken van dood en tijden. Alle oorzaken waren een hartaanval zodat hij een tijd erbij kon zetten. Als hij er geen oorzaak bij zou zetten kon dat niet. Hij zakte een beetje onderuit en zette de computer uit aangezien hij dacht dat hij wel klaar zou zijn. De Note stopte hij weer terug en hij haalde een boek tevoorschijn, had hij toch iets te doen. Toch bleef hij moe en na een tijdje konden zijn ogen niks anders dan sluiten. Terwijl hij op zijn bureaustoel zat viel hij in slaap.

Iets later
----------
Ze opende haar ogen, waarna het licht haar pijn deed. Niet zoveel als normaal, vlug ging ze overeind zitten om te zien dat de zon al onderging. Ze was in slaap gevallen. Haar blik viel op Light, die in zijn stoel zat. Slapend. Heel voorzichtig stond ze op, en pakte een blaadje en een pen van zijn bureau. Bedankt, - Lapire Had ze er vlug op geschreven. Hij wist vast wel waarvoor het was. Ze legde het voor hem neer zodat het sowieso in zijn gezicht veld lag. Ze pakte haar schoenen, en liep daarna naar het balkon, om de deur open te doen en bij het balkon naar beneden te klimmen. Het was beter dat ze wegging, voordat zijn ouders binnen kwamen en haar zagen slapen. Ze ging in haar eigen huis, in haar eigen bed nog wel wat slapen. Ze keek achterom, Ryuk achtervolgde haar niet.

Nog iets later
----------
Zijn ogen gingen langzaam open toen hij een geluid hoorde, het kwam uit zijn kamer en was verdacht dichtbij. Hij keek om zich heen, maar niet veel anders dan een boek dat op de grond lag was er niet. Misschien was dat het, was het boek gevallen. Dat zou het wel zijn. Een gaap verliet zijn mond, hoe lang had hij nu wel niet geslapen? Hij had geen idee en van het kijken op zijn horloge werd hij al niet veel wijzer. Half zes, het zou niet lang duren voor het tijd was voor het avondeten. Maar wanneer was hij begonnen met slapen? Hij wist het niet, het boeide hem ook niet. Hij was in ieder geval weer wakker en hij was niet moe meer. Toch viel hem nog iets anders op, een blaadje op het bureau. Er stonden maar twee dingen op. Het woord bedankt en de naam Lapire. "Bedankt? Waarvoor?" Mompelde hij zacht.
"Het is een wonder dat je wakker bent, Light. Ik had bijna gedacht dat je eigen naam in de death note had gezet. Maar zo te zien ben je wakker en heb je het briefje gelezen." Van achter in de kamer kwam de stem, een stem die klonk als een kettingzaag. Het was de stem van Ryuk die zichzelf wel grappig leek te vinden. "Volgens mij vindt ze je wel leuk, ze zou je bijna een kus geven maar toch vond ze dit beter." Opeens kreeg Light een behoorlijke neiging om Ryuk iets aan te doen. Natuurlijk mocht ze hem niet, hij mocht haar toch ook niet? Ze lieten het duidelijk aan elkaar blijken. Hij pakte het boek van de grond. "Ryuk, we weten allebei dat je liegt." Zodra hij klaar was met de zin haalde hij uit met het boek in de richting van Ryuk en liet hij het los.
"Mooi schot hoor, recht door mijn hoofd. Maar je weet toch dat je mij niks aan kan doen?"

Twee dagen later
----------
Zoals elke middag was Light weer enkele namen in zijn Death Note aan het schrijven, namen van criminelen. Maar toen hij 23 had opgeschreven en voor allen een andere tijd had ingevuld was het wel weer genoeg voor die dag. Hij zette de computer uit en legde zijn Death Note weer weg. Hij liet geen enkele sporen van de Note achter. Geen losslingerende briefjes. Alhoewel, hij had één briefje losgescheurd en in zijn horloge gestopt. Een lange tijd geleden had hij een horloge gekocht, handig ding. Vooral omdat je er iets in kon stoppen. Voor hem was dat een naald en een snipper papier. De naald was om met zijn eigen bloed te schrijven in noodgevallen. Want een pen viel dan te veel op. Hij zuchtte en pakte één van zijn studieboeken erbij. Hij moest leren voor de instapexamens die over twee weken kwamen. Twee weken maar. Ach ja, hij was goed voorbereid. Hij wist al behoorlijk wat.

Dit was de tweede keer dat ze voor de voordeur van het huis van de familie Yagami stond. Alleen zag ze er nu een stuk beter uit. Haar haar was van paars naar blond gegaan, haar zwarte kleding was veranderd in een pastelkleurig jurkje, en ze had zelfs ballerina's aangetrokken en make-up op gedaan. Ze voelde zich zo anders, en het was niet bepaald fijn. Alleen haar stem was nog hetzelfde gebleven. Haar nagels waren kort gevijld, en er zat alleen een wit randje op. Ze drukte op de deurbel, om vervolgens te wachten tot iemand open deed. Wat moest ze eigenlijk zeggen? Ach ze kwam vast wel met iets aanzetten. Met geluk deed Light zelf open. Dat zou haar heel veel acteren schelen.

Terwijl Light aan het leren was hoorde hij de deurbel, maar om eerlijk te zijn verwachtte hij niet dat het Lapire was. Hij dacht dat ze niet zo snel zou veranderen maar toch besloot hij te gaan kijken. Tot hij hoorde dat de deur al open werd gedaan door iemand. De stem van Sayu was van beneden al te horen. Ze begroette de persoon aan de deur en vroeg wat ze voor diegene kon doen. Verder niks. Nog steeds wist Light niet of hij wel moest kijken, maar de death note was opgeruimd en zijn computer stond uit. Hij had nu niks in het zicht liggen van iemand. Niks belangrijks, niks dat vertelde dat hij Kira was. Hij stond op en liep naar de deur om die van het slot te halen maar toen hij eenmaal op de overloop stond zag hij nog steeds behoorlijk weinig. Een zucht verliet zijn mond. Het enige wat hij zag waren Ballerina's, verder alleen nog de enkels van iemand en natuurlijk zijn zusje Sayu.

Ze wachtte af totdat iemand de deur open deed, en in plaats van Light was het een meisje, een jong meisje, waarschijnlijk zijn zusje. Ze wist niet dat hij uberhaupt een zusje had. " Eh, mijn naam is Lapire, ik ben een vriendin van Light, we doen samen een schoolproject. Is hij thuis?" Ze voegde er een glimlach achteraan om het nog wat realistischer te laten lijken. Het meisje knikte, waarna ze opzij stapte. Oftewel haaar binnen liet. Ze zei nog dat hij boven in zijn kamer was, maar dat wist ze zelf ook wel. Ze liep de trap op, om op de gang uit te komen, en daar recht tegenover hem kwam te staan. Light. " Hoi." Zei ze, zacht genoeg zodat niemans anders het hoorde.

Light stond boven de trap te luisteren naar wat er gezegd werd en uiteindelijk begon hij wel nieuwsgierig te worden naar hoe ze eruit zag. Hij kon niet meer zien dan haar voeten en enkels vanaf de plaats waar hij stond, dus hij zou moeten wachten. Gelukkig duurde het niet lang en Sayu stelde geen verdere vragen, al zou Light die waarschijnlijk wel krijgen als Lapire weer weg zou zijn. Toen Lapire naar boven liep kreeg hij steeds meer te zien tot ze uiteindelijk voor hem stond. Ze zag er behoorlijk anders uit. Ze zag eruit als een doorsnee scholier. "Hoi." Antwoordde hij waarna hij de deur van zijn slaapkamer weer open deed en naar binnen liep. Om eerlijk te zijn moest hij moeite doen om zijn verbazing niet te laten zien. Hij had nooit echt verwacht dat ze er zo uit zou zien. Ze leek echt het compleet tegenovergestelde van hoe ze er normaal uit zag.

Ze liep de slaapkamer in, om daarna weer op het bed te gaan zitten. Het irriteerde haar dat hij hier geen spiegel had. Ze wou zien hoe ze er nu uit zag, want vanochtend had ze moeten wennen. Iedere keer als ze langs iets liep wat reflecteerde, bleef ze staan om naar haarzelf te kijken. Het was meer hoe ze er vroeger uit zag. Vroeger had ze ook blond haar, alleen had ze uit een rebeldaad het paars geverfd toen ze onder toezicht stond. Iedere keer verfde ze het opnieuw, totdat de kleur er helemaal in zat. Nu moest het weer blond worden. Het zou haar veel verf gaan kosten. "Ben je tevreden?" Ze kon de sarcasme in haar stem niet onderdrukken. Het was immers zijn idee geweest. Haar blik viel op Ryuk, die amper moeite deed om de verbaasdheid te verbergen. Ach, ze kon nog steeds een mes door zijn hoofd gooien.

Light liet haar langs zich naar binnen gaan en keek nog even de gang in waar hij Sayu met een verbaasde blik zag staan. Waarschijnlijk verbaasd dat hij überhaupt vrienden had aangezien hij ze bijna nooit meenam naar huis. Vooral de laatste tijd niet. En waarschijnlijk wou haar blik meer vertellen, maar de verbazing nam het over. Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij de deur dichtdeed en het slot weer omdraaide. Maar toen hij zich omdraaide naar Lapire was die verdwenen. "Om eerlijk te zijn, ben ik verbaasd dat je 't zo snel al hebt gedaan. Maar het ziet er goed uit." Zei hij met een glimlach op zijn gezicht. "Nu hoef je in ieder geval niet meer via het balkon."

Ze zuchtte en rolde met haar ogen. "Dát is een opluchting. Ik moet alleen nog even zorgen dat ik toegelaten word op je school." Ze liet haar vingers door haar haar glijden. Ze had zichzelf voorgenomen om zelfs haar manier van te bewegen te veranderen, want straks op die school kon ze als ze boos was niet gewoon een mes naar iemand gooien. Hoe graag ze het ook wou. Moeilijk zou het in ieder geval wel worden. Ach, dan moordde ze maar wat meer mensen 's avonds. Maakt ook niet uit. Light vond het toch niet erg. Maar wat zou dat haar dan ook uitmaken als hij dat wel erg vond?

"De school waar ik nu op zit is niet het probleem. Over twee weken ga ik naar de universiteit, ik denk dat je je daar beter op kan focussen." In zijn gedachten vergeleek hij haar met de Lapire die hij bij de steeg ontmoette. Het verschil was enorm, zoals ze er nu uitzag, zag ze er zo onschuldig uit dat het leek alsof ze niet eens wist wat het woord moorden betekende. Maar hij kende haar beter dan de personen die haar nu voor het eerst zagen. Alhoewel, hoe goed kende hij haar nu eigenlijk? Hij wist haar naam, wist hoe ze eruit zag, wist dat haar ouders waren vermoord, dat ze zelf moordde, hoe ze moordde en dat ze goed met messen om kon gaan. Maar wat voor andere dingen wist hij nou eigenlijk over haar? Ach, wat maakte het uit. Alsof ze ooit iets anders zouden doen dan elkaar alleen helpen. Ze leken elkaar zo'n beetje wel te gebruiken. Zij bleef onschuldig omdat haar moorden op zijn naam kwamen te staan, en hij... hij had gewoon geen keuze.

Universiteit? Nog leuker. Hoe moest ze daarop komen. Dan mocht ze heel wat gaan leren. Kon ze die mensen niet gewoon omkopen dat ze haar er sowieso toe zouden laten? Of was dat niet mogelijk. Ze zuchtte. "Mag ik nog leren ook. Je vraagt wel wat van me. " Eigenlijk kon ze niet gaan schreeuwen, want dan zouden de anderen denken dat er iets heel anders aan de hand was dan een schoolproject. Tenzij je ruzie kreeg bij dat leuke project. Wat niet eens bestond. Haar huis was veel beter. Veel en veel beter.

"Het is vast niet moeilijk. En je hoeft ook niet zo vaak te leren. Zo lang je maar op de universiteit komt," zei hij in een poging een ruzie te voorkomen. Maar die ruzie was onvermijdelijk. Ze hadden nog steeds een behoorlijke hekel aan elkaar en dat zou niet snel veranderen. Ze waren zo ongeveer hetzelfde, maar dat leek alleen maar ruzie te veroorzaken. Sommige mensen hadden dat met mensen die totaal anders waren. Zij hadden het met elkaar omdat ze te veel op elkaar leken. Dit nep project kon nog wel eens uit de hand lopen. "Luister, we hebben overduidelijk een hekel aan elkaar, maar zou jij een andere reden kunnen bedenken waarom jij hier zowat elke dag komt? 't Ziet er namelijk niet bepaald dat we elkaar mogen."

Ze zuchtte. Hij had makkelijk praten. Zorg maar dat je op de universiteit komt, dan ben je veilig. "Waarvoor doen we dit allemaal eigenlijk? Er moet toch een reden zijn. " Haar stem werd harder, de boosheid was te horen. Het was onvermijdelijk dat dit op een nieuwe ruzie uit liep. Want dat was het enige wat ze deden. Ruziën. En nu moest zij met een ander plan aankomen. Het was haar schuld niet dat ze hier midden in zat. Hij liet haar die verdomde Death Note aanraken. Hoe gauw ze bozer tegen elkaar begonnen te praten, hoe gauwer Ryuk weer begon te lachen. Ze stond op, en ging recht tegenover hem staan. "Ga alsjeblieft ergens anders appels stelen of iemand anders irriteren, want ik kan nog steeds een mes door je kop smijten." Beet ze hem toe. Geen nut, maakte ook niet uit. Als hij maar weg ging. En dat deed hij ook. Godzijdank.