Coates Academy - Klaslokaal

Een gaap verliet zijn mond terwijl hij om zich heen keek. Er was niks te doen of te zien en het enige wat te horen was, was oninteressant. Hij zat lichtelijk onderuitgezakt met zijn benen in het gangpad. Er waren de laatste jaren al meerdere mensen over zijn benen gestruikeld, iets wat hij behoorlijk vermakelijk vond. Het was eigenlijk het enige voordeel van vooraan in het lokaal zitten. Hij hoorde hier te zitten om zijn werkprestaties te verbeteren maar om eerlijk te zijn was het puur vermaak. Mensen zien vallen was toch leuker dan het klonk. Zeker voor hem. En wie zou er iets van zeggen? De meeste mensen zaten hier toch maar omdat hun ouders zich over hun gedrag aanstelden. En waarom zou hij eigenlijk naar mensen luisteren die vonden dat hij beter weg kon gaan? Hij wou hier ook wel weg, daar niet van maar hij kon nou eenmaal niet. Anders had hij het al lang gedaan. Hij was het wel zat dat niemand spullen in zijn buurt toevertrouwde. Iedereen had een slechte indruk van hem.

De reden dat ze ooit vooraan was gezet, was zodat ze haar werk prestaties te verbeteren. Alsof dat haar ooit zou lukken. De lessen waren zó saai. Ze kon haar aandacht er niet bijhouden. Ze deed er dan ook geen moeite voor, maar dat boeide haar ook niet. Ze tikte met haar nagels op de tafel, wat ervoor zorgde dat vast en zeker een paar mensen gek zouden worden. Maakte niet uit. Het was niet haar schuld dat hun hier zaten. Ze snapte dan ook niet waarom zij hier was. Ze was vrij normaal, volgens haar maatstaven dan. Haar ouders hadden haar psychopathisch - en sadistisch - gevonden, en met klap op de vuurpijl waren ze doodsbang geworden voor de enorme klauwen die tevoorschijn kwamen, als ze boos werd. Ze vond haar ouders lafaards, die voor hun eigen veiligheid haar naar Coates hadden gestuurd. Had geen nut. Hier ging ze vrolijk verder. Een nieuwe vijand gevonden. En die zat op dit moment naast haar. Darren. De lul.

Een geluidloze zucht verliet zijn mond terwijl hij keek hoe laat het was, nog steeds geen tijd om te vertrekken. Hij zou pas blij zijn als hij eindelijk de les kon verlaten. Hij had nog altijd een hekel aan school. En een hekel aan Lapire. Wat een geweldige combinatie. Hij zat naast Lapire op een school die je wel moest haten. Een school waar hij tegen zijn wil in naartoe was gestuurd. Hij had maar een paar keer gestolen. Een paar keer meer. Alhoewel, om eerlijk te zijn was het wel vaker dan een paar keer. Het was eigenlijk een wonder dat hij niet werd opgepakt. Ze hadden hem beter op een gewone school kunnen zetten, hier werd hij niet veel beter. Hij snapte daarom ook niet waarom ze dat niet deden. Hij had het zich hier overduidelijk niet naar zijn zin en hij zat hier om maar twee dingen, zijn slechte gewoonte om te stelen en zijn slechte woedebeheersing. Hij was niet bepaald goed in het tegenhouden van die twee. Hij zag het nut er niet van in om het tegen te houden.

Als ze hier nog langer moest zitten, pakte ze haar spullen en liep ze gewoon uit de les. Had ze al een paar keer eerder gedaan, waarna de leraar schreeuwend achter haar aan kwam. 'Miss Estrya! Kom onmiddellijk terug naar de les!' Rebel als ze was had ze rustig haar middelvinger opgestoken waarna ze weg was gelopen. Weg van Coates. Ook dat deed ze wel vaker. Ze begon net een plan te bedenken toen de wereld plotseling stil leek te staan. Klonk raar, ze wist het. Maar het was echt zo. Toen ze om haar heen keek zag ze dat alles stil stond. Haar wenkbrauw schoot omhoog, waarna ze op stond. Wat in vredesnaam was er aan de hand. Dit bleef nog een paar seconden zo, totdat alles weer verder ging. Zonder de leraar voor haar neus. Was die zomaar weggelopen? Maar ze zat wel weer. En ze ging nooit in haar gedachten ergens anders heen. Zo gek was ze niet.

De woorden van de docent werden onderbroken door een plotselinge stilte, alsof er iets gebeurde wat Darren niet kon zien. Maar nee, dit was anders. Dit was geen plotselinge stilte. Alles stond stil. Verbaasd staarde hij naar alles wat er om zich heen gebeurde. Alles stond gewoon stil, alsof het vastgevroren was. Zijn verbaasde uitdrukking verdween terwijl hij om zich heen keek. Waarom stond alles stil terwijl hij zich nog gewoon kon bewegen? Hij leek het niet te begrijpen, tot alles in een keer weer leek te veranderen. Toen hij zijn ogen heel even sloot begon alles weer op gang te komen. Potloden en pennen van ijverige leerlingen lagen nu op de grond waar ze niet hoorden. Iedereen leek verdwenen te zijn. Hij keek voor een zoveelste keer om zich heen om te ontdekken dat Lapire achter hem stond. Oh fijn, iedereen was verdwenen en zij moest zo nodig overblijven? Kon zij niet ook gewoon weg? Hoewel deze gedachte in hem opkwam wendde hij zijn blik af om weer te kijken naar alles om hem heen.

Iedereen was weg. Behalve Darren dan. Hij moest blijven? Echt? Uit alle mensen hem? Ze keek hem even aan, - arrogant - waarna ze de deur open deed en de gang op liep. Jonge kinderen keken haar verbaasd aan. Ze ging hun echt niet helpen. Ze trok alle deuren van de klaslokalen open. Geen leraar. Niks. Niemand. Ze trok ook een deur open waar de nieuwe probleemklas in zat. Caine en de rest van die bende. Al was ze wel ouder dan hun. Veel ouder. Toen ze eindelijk alle lokalen had gezien besloot ze het er eerst van te nemen en haar strskke schooluniform iets losser te doen. - stropdas af, rokje een klein beetje hoger en het bovenste knoopje van haar blouse los - sommige mensen zouden haar voor slet uitmaken. Al was het hier dat ze oud was. Niet dat het de leraren ooit iets uit had gemaakt.

Om eerlijk te zijn was Darren blij dat ze meteen weg ging zonder iets te zeggen. Dat bespaarde hem behoorlijk wat gezeur. Hij was namelijk niet echt in de stemming om te praten. Niet dat hij dat ooit was geweest. Laat staan dat hij met haar wou praten. Toch bleef hij het raar vinden dat iedereen verdwenen was. Het ene moment waren ze er nog, het andere moment waren ze verdwenen. Wat was hier aan de hand? Hij keek om zich heen en zag toen de tas van de docent staan. De deur was gesloten en niemand kwam het lokaal in. Perfect moment om weer terug te vallen op zijn oude gewoonten. Hij pakte de tas op en haalde een beurs eruit. Uit de beurs haalde hij wat geld maar de pinpas liet hij zitten. Wat had hij er nou aan als hij die meenam? Er waren 10.000 pincodes mogelijk. Hij zou ze echt niet allemaal uitproberen. Hij liet het geld in zijn broekzak vallen en legde alles vervolgens weer op zijn plaats. Hij kon maar beter van de situatie gebruik maken. Misschien kon hij het nog wel gebruiken.

Ze besloot weer terug te gaan naar het lokaal, sinds ze gek werd van al die kinderen die haar aankeken alsof ze een oplossing wist. Natuurlijk wist ze dat niet. Anders was Darren hier weg. Dus ze liep het lokaal in, en liet de deur met een harde klap dichtvallen. Ze zag hoe Darren inmiddels een beurs van de leraar gepakt. Natuurlijk. " Kon je het weer niet laten?" de arrogantie droop bijna van haar stem. Iets wat ze alleen voor hem bewaarde. " Voor als je het nog niet wist, alle leraren zijn weg. " ze ging op een tafel zitten terwijl ze haar nagels bekeek. Ze was er voorzichtig mee. Ze wist niet of haar klauwen het deden als een nagel gebroken was.

Darren draaide zich om toen hij haar stem hoorde, moest ze nou echt nu binnenkomen? Kon ze niet wat langer wegblijven? Of misschien verdwijnen als alle anderen? Dat zou waarschijnlijk ook wel goed zijn. Was hij in ieder geval van haar was. Iemand die hij het liefst had zien verdwijnen. Hij zuchtte en begon tegen het bureau te leunen. "Niet iedereen heeft ouders die alles betalen." Hoewel hij behoorlijk kalm klonk voor zijn doen had hij er eigenlijk al behoorlijk de pest in maar dat was niet bijzonder als hij in de buurt van Lapire was. Eerder vrij gewoon. Het was al vrij duidelijk dat ze elkaar niet mochten, nooit hebben gemogen en nooit zullen mogen. "Elke leraar?" Het klonk beter dan hij zich ooit had voorgesteld. Geen lessen meer, geen school meer.

"Elke leraar. Wil je dat ik het spel voor je? Oh en geloof me, mijn ouders zijn me allang vergeten. Dus betalen komt er ook niet van." Ze haalde haar hand door haar haar, maar blwef rustig zitten. Ze mocht Darren niet, al vanaf het moment dat die klootzak zijn eerste voetstappen in Coates zette. Dat gebeurde toen ze ongeveer 14 was. Al 5 jaar zat ze met hem opgescheept. Je hoorde hoe de deur open ging, -wat haar al verbaasde - en in de deuropening stond Caine en een paar van zijn volgertjes. Al noemde ze hem liever klootzak in opkomst. " iedereen boven de 15 is weg. Iedereen behalve jullie." Het kwam uit zijn mond alsof hij de leider was. Nou dat mocht het kleine rotjoch wel vergeten. " Dus?" Waarom liet ze haar klauwe niet meteen groeien? Geen volwassenen, geen regels.

De toon waarmee Caine begon te praten over wie er allemaal over waren stond hem niet bepaald aan. Alsof hij dacht dat hij dan de leider zou zijn. Niet dat Darren de leider wou zijn in plaats van hem. Te veel verantwoordelijkheden, iets waar hij geen zin in had. Darren wou niet al te veel doen, niet iets wat hij niet hoefde te doen in ieder geval. Hij liet anderen liever het werk doen terwijl hij lui toekeek. Iets wat ervoor had gezorgd dat niemand ooit een project met hem wou doen en hij uiteindelijk eindigde met iemand die of geen zin had, of niemand. Ach, meestal kwam hij er wel onderuit. Kreeg hij een zes zonder dat hij het hoefde te maken. Als hij wou kon hij zijn cijfers wel veranderen. Daar was hij beter in dan in zijn best doen op school. Maar blijkbaar was iedereen boven de vijftien jaar verdwenen. Behalve Lapire en hij. "Geweldig." Het sarcasme droop van het woord af tot hij aan de volgende woorden begon. "Konden ze haar niet even meenemen?" Wijzen was niet nodig, waarschijnlijk wist iedereen wie hij bedoelde.

Ze draaide zich heel gauw naar Darren toen hij zei dat ze 'zij' niet mee konden nemen. Oftewel haar. Ze stond op, om naar hem toe te lopen. Maar terwijl ze dat deed, groeiden haar nagels. Soms, - op momenten zoals deze - had zij het zelfs niet meer in de hand. En binnen een paar seconden waren haar nagels uitgegroeid tot ijzeren klauwen, waarvan ze een hand tegen Darren zijn keel aandrukte. "Geloof me, ik wou net zo graag dat ze jou hadden meegenomen. Klootzak." Ze snauwde het hem toe, maar keek hem aan. Met versmalde ogen. Ze wist dat het misschien niet het hele handigste was wat ze deed. Maar het maakte haar niet uit. Wat ze wel wist was dat achter haar mensen naar adem hadden gesnakt. Wat gingen ze doen? Haar aanbidden als een godin? Maar in plaats daarvan hoorde ze Caine iets heel anders zeggen. Dat ze een van hun was. Met haar nagels nog steeds tegen zijn keel aan draaide ze haar hoofd om. "Wat bedoel je?"

Darren keek toe hoe haar nagels in klauwen veranderden en deinsde naar achteren voor zo ver hij kon al was dat uiteindelijk niet ver en zorgde het alleen maar voor op de grond vallende spullen. Verbaasd keek hij toe hoe ze haar klauwen tegen zijn keel drukte en hij leek even vergeten te zijn hoe hij moest bewegen, hij leek vergeten te zijn hoe hij moest ademen. Dit kon niet waar zijn. Dit kon niets anders dan een rare droom zijn. Hoe lang zou het nog duren voor hij wakker zou worden? Toch kon dit geen droom zijn, hij kon de punten van de klauwen in zijn huid voelen prikken. Maar als dit echt was, wat was ze dan? Wat zorgde ervoor dat ze zulke klauwen kon laten verschijnen? Hopend dat ze haar klauwen terug zou trekken bleef hij daar zitten, niet wetend wat hij moest doen. Toch zorgde Caine voor enkele afleiding iets wat haar afleidde. Zodra ze zich omdraaide greep hij haar pols vast en drukte hij deze bij zijn keel weg, hopend dat ze haar klauwen niet langer kon maken dan ze al waren.

Ze moest glimlachen toen ze zag dat hij achteruit deinsde. Hij was bang voor haar, en ze moest toegeven. Ze vond het helemaal niet erg. Alleen toen Caine haar afleidde voelde ze hoe hij haar pols beet pakte en weg drukte. Haar hoofd draaide weer terug waarna ze met haar andere hand uithaalde naar zijn arm. Hij kneep haar arm fijn, en daar had ze geen zin in. Meestal als ze haar klauwen had gebruikt tintelden haar handen al, en ze wou niet dat haar hand ging slapen omdat hij hem zo nodig fijn moest knijpen. Ondertussen ging Caine rustig uitleggen wat hij van plan was. En vroeg of ze mee wou doen. Wacht wat? Omdat ze klauwen had mocht ze meehelpen. Ho. Iemand die boven haar stond. Iemand die jonger dan haar was. Mooi niet. Maar wat als ze weigerde.. Zo te zien had hij behoorlijk wat volgertjes. Misschien met meer mensen die zoals haar waren. Hij had immers zo nodig laten vallen dat ze een van hun was. "Wat als ik weiger?" Dat wou ze eerst weten. Dan zag ze wel weer.

Haar andere hand, daar had hij niet op gerekend. Ontwijken had al geen zin meer en hij voelde al snel de scherpe klauwen door het vlees van zijn arm boorden. Hij klemde zijn kaken op elkaar als poging om de pijn af te leiden, iets wat behoorlijk moeilijk was. Ondertussen liet zijn hand haar pols los. Het duurde even voordat hij iets kon bedenken om te doen en ondertussen kletsten Caine en Lapire gezellig door. Darren leek niet echt te luisteren naar Caine, al was er maar één zin die wel zijn aandacht trok. "Ik weet zeker dat je daar spijt van zal krijgen." Wat bedoelde hij met spijt krijgen? Dacht hij nou echt dat hij ooit de baas zou kunnen zijn van Lapire? Zelfs Darren kwam daar niet eens in de buurt. Inmiddels begon Darrens haat aan Lapire te verergeren tot het een bepaald punt had bereikt. Iets bedenken had nu even geen zin en hij begon zich te irriteren aan de glimlach op haar gezicht. Hij haalde haar uit maar leek haar net niet te raken. In plaats daarvan volgden enkele vlammen zijn vuist die al snel op Lapire af schoten.

Waar zou ze spijt van moeten krijgen? Hem verwonden? Nooit van haar leven. Jammer genoeg zat er nu wel bloed aan haar handen. Ach dat veegde ze later wel af. Niemand zou er boos om worden. Ze was toch de oudste. toch voelde ze aan haar zij hitte. Wacht hitte? Dat kon niet. In een poging het te ontwijken stapte ze op zij. En het lukte. Hoe? Geen idee. Ze keek Caine nu aan, waarna deze ging uitleggen wat er gebeurde als ze niet meewerkte. Haar gedachte werkte op volle toeren, en ze ving iets op met beton en niet meer kunnen bewegen. Laat maar. Dan kon ze niet meer roken. En geen alcohol meer drinken. Ze zuchtte. "Ik werk wel mee." Je zag iets vaags van een glimlach op zijn gezicht waarna hij weg liep. Thank god. Ze moest echt een keer van hem af komen. Als eerste bekeek ze haar nagels, waar duidelijk bloedsporen op waren. Er was een klein kraantje in het lokaal waar ze eerst haar handen waste. Daarna inspecteerde ze haar nagels of ze heel waren en mompelde iets wat leek op 'Ik heb nu eerst een sigaret nodig.' Ze liep naar haar tas waarna ze een pakje sigaretten eruit haalde, en deze aanstak met een aansteker. Grote kans dat het brand alarm af ging. Pech gehad.

Zodra Caine met zijn groepje weer het lokaal uit verdwenen was leek het weer rustig te zijn. Alhoewel, Lapire was er nog steeds. Inmiddels was ze begonnen aan een sigaret. Iets waar hij ook wel behoefte aan had. Zuster Temple had hem ooit eens Nicotine kauwgom aangeboden aangezien roken verboden was. Het was smakeloos spul en het hielp niet bepaald. Hij kreeg alleen nog maar meer de neiging om te roken. En al snel belandde het pakje in de prullenbak. Hij liep het lokaal uit maar kon de verleiding toch niet weerstaan om een sigaret van Lapire te stelen. Alweer een oude, slechte gewoonte. Ach, hij was het in ieder geval nog niet verleerd. Het kon nog eens van pas komen. Hij pakte de eerste de beste sigaret en liep ermee weg alsof er niks was gebeurd. Eenmaal buiten het lokaal sloot hij de deur en knipte hij met zijn vingers om een klein vlammetje te laten verschijnen. Hij kon het nog steeds niet geloven. Alsof hij gewoon wakker zou kunnen worden. Hij liet het vlammetje langs de sigaret gaan om deze te laten branden en haalde zijn vingers toen weer van elkaar af om het vlammetje te laten verdwijnen. Wie zei dat je een aansteker nodig had om je sigaretten aan te steken.