Het uberkleine steegje waar bijna niemand langs komt

Ze schatte dat het rond een uur of twee was, toen ze het lijk voorzichtig op de grond neerlegde in het kleine steegje. Ze was volledig in het zwart gekleed, en haar haren, - die de opvallen kleur paars/roze hadden - waren opgestoken, haar handen gehuld in zwarte handschoenen. Het enige wat hiernaast nog opviel waren de twee uiterst scherpe messen die tijdelijk onder haar riem waren gestoken. Het was haar normale bezigheid 's nachts. Eerst bestudeerde ze haar slachtoffer een paar dagen - die meestal mannen waren - om vervolgens kennis te maken en binnen de persoonlijke kring te komen. Een week later zou ze genadeloos toe slaan, door deze te martelen en vervolgens te vermoorden. Haar ontdekken was onmogelijk, sinds ze iedere keer weer doortrok. En nu was het al helemaal onmogelijk. Elk nieuwsprogramma schreeuwde en vertelde uiterst bezorgd over de "kira" een moordenaar die alleen maar criminelen van afstand kon vermoorden met een hartaanval. Ze was niet bang voor die zogeheten kira. In tegendeel. De moorden die ze nu nog pleegde kwamen op diegene zijn naam, en niet op die van haar. Al was haar naam nooit in het nieuws geweest, en had de politie weinig aandacht aan haar geschonken. De paar mannen die per maand dood neervielen ergens op de wereld, waren toch geen toeval. Ze pakte een paar vuilniszakken, om deze voorzichtig over de romp van het lichaam te leggen, met een lichte glimlach op haar gezicht.

Het verbaasde hem dat hij om deze tijd nog over straat liep, op deze tijd liepen de meest ongure mensen rond zelfs al was het cijfer van criminele acties flink gedaald sinds de komst van Kira. Maar toch, misschien waren er nog mensen die zich geen zorgen maakten over Kira. Mensen die Kira zagen als een excuus om nog meer mensen te doden, alle doden werden toch op zijn naam gezet. Hij zelf wist dat Kira enkele doden niet op zijn geweten had, de dood van gewone mensen die eigenlijk niks gedaan hadden. Onschuldige mensen stierven, maar niet door Kira. Hij wist hoe Kira handelde, hij was het zelf. Hij was degene waar iedereen over sprak al wist niemand dat ze het over hem hadden. Hij leek in gedachten verzonken te zijn terwijl hij verder liep over de verlaten straat. Alle gordijnen waren gesloten en licht was nauwelijks te zien. Alleen het zwakke licht van enkele lantaarnpalen kwam af en toe voorbij. Ondertussen bleef Ryuk maar verder mompelen over appels. Ryuk, zijn death god. Waarschijnlijk iemand die alle macht van de wereld zou hebben als ze hem zouden kunnen zien en horen. Hij kon mensen laten sterven als hij dat zou willen, maar dat deed hij maar zelden. In plaats daarvan liet hij zijn death note op de aarde vallen, wachtend op iemand om hem te vinden. En hij was diegene, nu had hij de macht om mensen te doden. Maar voor zijn part waren het mensen die het verdienden, criminelen. De laatste paar weken nam het aantal doden steeds meer toe en L een detective die erop uit was hem op te sporen probeerde te achterhalen wie het deed. Maar hij zou er nooit achter komen. Dat zou nog wel een tijdje duren. 'Ssht' fluisterde hij toen hij iets zachts hoorde. Hij hoorde het geluid van krakend plastic, ritselende vuilniszakken. Hij stopte, maar Ryuk bleef nog even door vliegen en hoewel hij dwars door hem heen vloog, hij leek er niks van te voelen. Het geluid kwam uit het steegje, nog geen twintig centimeter voor zich. Hij wou dat hij kon zien wat er gebeurde maar zijn ogen lieten het niet toe om in de duisternis te kijken.

Toen ze de laatste vuilniszakken op het lichaam had gelegd, behalve de benen deed ze een paar stappen naar achter om het resultaat te bekijken. Ze wist dat ze het risico nam om nu in het licht te gaan staan, maar ze dacht niet dat er iemand langs kwam. Ze had in ieder geval het gewenste effect bereikt. Zo gauw er iemand morgen voorbij het steegje liep, zou deze de benen zien, waarna al gauw het lichaam ontdekt zou worden. Het liefst zou ze er nog bij willen zijn, om de doodsangst op de gezichten te zien, maar dan zou ze teveel verraden. Dat deden de letters op diegene zijn rug al. Het waren immers geen enkele letters die bij het woord Kira in de buurt kwamen. In plaats daarvan waren de letters L en E in de rug gegraveerd. Misschien kon iemand met de raarste fantasie bedenken dat het die "L" was, die ze net zo'n raar persoon vond. Plots, werd haar aandacht getrokken door iets anders. Aan het begin van de steeg stond iemand. Een man - of eerder jongen? - Ze schatte hem rond 17 jaar. En ondanks dat sommige mensen iemand van zo'n leeftijd als een kind zou beschouwen, ze had geen zin in verklikkers. Haar vingers gleden twijfelend over het mes die onder haar riem gestoken zat. Twee lijken op één avond was niet haar normale doen. Het zou zelfs uitzonderlijk zijn. Maar wat zou het uitmaken? Behalve dat ze dan met zijn lijk nog langer door de stad zou moeten sjouwen, en hij waarschijnlijk met een snee in zijn keel zou kunnen ontsnappen, wat haar amper zou vermaken. Ze haalde haar vingers weer van het mes, en besloot naar hem toe te lopen, nog steeds diezelfde lichte glimlach op haar gezicht.

Opeens zag hij iets bewegen in de steeg, een jonge vrouw kwam langzaam zijn kant op. Ze had iets tussen haar riem gestoken maar het duurde even voor hij het kon onderscheiden. Het was een mes en ze leek niet iemand die bang was om dat tevoorschijn te halen. Hij hapte naar adem toen ze met een glimlach op zijn gezicht naar hem toe liep en hij deinsde naar achteren. Wat moest hij doen? Hij had geen wapens, hij had om eerlijk te zijn helemaal niks. Het enige wat hij bij zich had was een bladzijde van zijn death note, een pen en Ryuk. Maar wat moest hij daarmee. Ryuk kon haar niet bang maken en genoeg tijd geven om hem te laten ontsnappen. Ze kon hem niet zien, ze kon hem niet eens horen. Hij zette weer een stap naar achteren terwijl hij nadacht wat hij kon doen maar hij kwam altijd weer uit op angst. Vertellen dat hij Kira was zou hem niet helpen, wie zou dat geloven? En daarmee zou hij zich zeker weten mee verraden. Zelfs Ryuk leek niks te kunnen zeggen al stond de grijns die hij niet van zijn gezicht kon halen er nog altijd. Zou hij diezelfde angst voelen? Of zou hij blij zijn als hij weer kon terugkeren naar de andere Shinigami's? Light had zijn handen nog in zijn zakken en probeerde geruisloos een stuk van het papier van zijn deathnote af te scheuren. Hij kon niet anders, iemand doodsteken met een pen zou toch niet lukken. Misschien zou hij toch een kans hebben als ze het aan zou raken. Hij stopte en liet haar dichterbij komen terwijl hij zijn hand uit zijn jaszak haalde.

Ze grinnikte licht toen ze zag hoe hij steeds een paar stappen naar achteren liep. Hij was doodsbang voor haar, wat logisch zou zijn. Ze had een mes ja. Maar alleen een idioot zou nu nog een slachtoffer maken. En zij was geen idioot. Desnoods zou ze hem eerst nog het steegje in moeten krijgen, vervolgens hem vermoorden en uiteindelijk ergens dumpen. Ze zou er niet veel plezier aan beleven, aangezien er van martelen weinig terecht zou komen. Dus ze koos maar voor de andere optie. Lief en aardig vragen of ie zijn kop wou houden tegenover de politie. "Wees maar niet bang, ik ga je hier heus niet doodsteken. " Toch haalde ze heel voorzichtig het mes uit de riem om hem tussen haar vingers te laten glijden. "Zolang je niks tegen de politie vertelt, aangezien ik daar geen zin in heb." Ze moest toegeven, ze had hier nog meer plezier aan dan hem vermoorden. Haar oog viel opnieuw weer op iets anders, een stuk papier wat uit zijn zak stak. Met een vlugge beweging pakte ze het beet, om het te bekijken. Toen ze hem vervolgens weer aankeek, zag je haar ogen groot worden van schrik. Achter hem stond iets, een mengeling tussen een mislukte clown en iets wat je meestal in je nachtmerries zag. Bovennatuurlijk. En eerlijk was eerlijk, overal waarbij het woord bovennatuurlijk hoorde was ze doodsbang. Met een lichte kling hoorde je hoe het mes de grond raakte, terwijl ze met grote stappen achteruit liep.

Hij leek wat opgeluchter te zijn toen ze vertelde dat ze hem niet dood zou steken, niet hier en nu in ieder geval. Toch telde het mes hem niet bepaald gerust. Natuurlijk zou hij niks aan de politie vertellen, hij kon zelf ook wel wat. Waarschijnlijk stonden haar naam en foto vast wel in de computer van zijn vader. Een belangrijk hulpmiddel. Hij hoorde het geritsel van het papier bij zijn jaszak, een teken dat ze het had gepakt. Nu maar wachten tot ze Ryuk zou zien. Toch verscheen er al een kleine glimlach op zijn gezicht, nog voor ze hem echt leek te zien. Haar ogen werden groot, het duidelijkste teken dat er kon zijn. Ze had hem gezien, Ryuk, zijn Shinigami. Het geluid van een vallend mes schalde over de op hun drie na verlaten straat en voor hij het wist had hij het gepakt. Terwijl hij dat deed liep zij al naar achteren, maar hij was sneller. hij liep naar haar toe en duwde haar tegen de muur om vervolgens het mes enkele millimeters van haar keel te houden. "Zoals je net zelf ook al zei, ook ik heb geen zin in de politie of media." Vreemd genoeg klonk zijn stem niet als die van een zeventien jarige. zo hoorde het niet. Hij, misschien wel de beste leerling van zijn omgeving die iemand bedreigde met een mes. Hij, de Kira. Zijn mondhoeken krulden omhoog bij die gedachte. Waar was hij mee bezig? Toch liet hij het mes niet los, laat staan dat hij het bij haar weg haalde.

Haar ogen veranderden van doodsangst in woede, toen hij haar tegen de muur duwde met natuurlijk haar eigen mes. Toen hij zei, dat hij geen zin had in politie of media schoten haar wenkbrauwen omhoog. "Waar moet ik je voor aangeven? Kijken terwijl ik een lijk verberg? Dan zit ik zelf in de problemen." Snauwde ze, terwijl ze haar best deed om haar ogen van de mislukte clown af te houden. Natuurlijk wist ze wel dat hij anders was, maar ze kon moeilijk naar de politie rennen om te zeggen dat ze iemand met een mislukte clown achter hem aan zag lopen. Vervolgens zouden ze vragen waar zij toen was en alsnog zou ze zijn opgepakt voor moorden. "Je kan me beter vertellen wat dit papier inhoud." Ze wou weten wat het was, en ze wou vooral weten wat hij was.

"Waarschijnlijk was het nog niet tot je doorgedrongen maar misschien snap je het als je dat papier eens leest." Hij haalde het mes langzaam bij haar keel weg maar hield zijn blik niet van haar af. Hij wist niet waar ze toe in staat was maar ze droeg niet voor niets een mes bij zich. Ondertussen war Ryuk ook dichterbij gekomen, zijn lach schalde over straat, maar alleen hij en de jonge vrouw zouden het horen. Het klonk alsof een kettingzaag bijna van ellende uit elkaar viel tijdens het zagen. Het duurde een tijdje voor Light er zelf aan gewend was, maar nog steeds was het een vreselijk irritant geluid. Het was al net zo erg als iemand die met scherpe nagels over een krijtbord ging of een mug die rond je hoofd vloog. "Dan snap je wel waar je me voor zou moeten aangeven." Waarom vertelde hij dit aan haar? Hij kende haar niet en ze bedreigde hem met een mes. Ze zou hem nu zo kunnen doden als ze wou. Maar het was waarschijnlijk al te laat, helaas.

Het papier lezen. Wat zou er op dat papier staan? Zijn nieuwe biografie met zijn levensverhaal? Ze vertrouwde het niet. Als ze ging lezen kon hij haar doodsteken. Toch was ze te nieuwsgierig om niet te lezen. Haar ogen lazen de letters, woorden, namen. Namen die ze goed kende, namen die vanmiddag schreeuwerig door de tv had geklonken. De mensen die waren overleden. De mensen door Kira. Betekende dat, dat deze man/jongen wat je het ook wou noemen. Kira was? Ze had iets meer verwacht. "Dus jij bent Kira. En hiermee dood je. Geloof me, ik had iets meer verwacht. En hoe kan je hier iets aan vinden? Je ziet niemand." Ze rolde haar ogen. "Maar, jij bent net zo hard een moordenaar als mij. Aangeven zou ik nooit doen." Opnieuw die lichte glimlach. Ze stak haar hand uit, waarmee ze haar mes terug vraagde. Ze had hem over een paar weken weer nodig. Hard nodig.

"Ik denk dat iedereen wat meer had verwacht, maar ik ben niet degene die heeft bepaald hoe dit werkt. En trouwens, ik dood niet om iemand te zien lijden. Hoewel je ons allebei moordenaars zou kunnen noemen, zijn mijn principes waarschijnlijk toch anders dan die van jou." Na een enkele aarzeling gaf hij het mes terug. Zijn blik gleed even naar Ryuk maar die leek hem alleen dom te vinden. Zijn eigen idee was om moordenaars als zij de wereld uit te helpen, en nu praatte hij met haar alsof ze elkaar gewoon van school kende. Waar was hij toch mee bezig. Ryuk keek hem heel even met een minachtende blik aan, alsof hij wou zeggen dat hij zo niet lang meer alleen bekend zou staan als Light Yagami.

Ze haalde haar schouders op. Andere principes of niet. Je gooide mensenlevens argeloos weg. Zij haalde er nog wat plezier uit voor haarzelf, ze betekenden nog iets. Maar hij liet ze gewoon dood gaan, alsof ze niks waren. Ze wist niet wat erger was. "Maar dan zou je mij ook moeten vermoorden." Ze zei het argeloos. Als hij haar doodde prima. Als het aan hem lag ging ze er ooit toch wel aan. Dat wist ze zeker. En eigenlijk wou ze nog wel meer weten. Het briefje interesseerde haar. Ze draaide hem om, en zelfs de achterkant stond vol geschreven. Hij moest meer hebben, anders kon hij niet meer doden. Je zag ook geen sporen van gummen. Hoe deed hij dat? Zou je er eventueel nog meer mee kunnen doen? Haar manier van moorden was haar favoriete ja, maar het was gevaarlijk. Als er iemand anders bij was had je 2 lijken die je op 2 verschillende plekken moest verstoppen. Het schopte je plan in de war. "Oh en ik zou ook graag willen weten waarom ik dat... dat ding zie."

Hij vervloekte zichzelf, hoe kon hij haar zomaar alles vertellen? Ook al zei ze dat ze hem niet aan zou geven, misschien zou ze het toch doen. Zette hij nu niet zijn leven op het spel? Als iemand erachter zou komen dan was hij er geweest. "Dat zou ik kunnen doen, ja." Er was geen grijns of glimlach op zijn gezicht te zien, eigenlijk leek er geen spoor van emotie te zijn. Niet in zijn stem en niet aan zijn gezicht. "En trouwens, dat ding..." Toen hij het woord ding uitsprak wist hij dat Ryuk hem beledigd aan zou kijken, het zou niet anders kunnen. Ryuk beschouwde zichzelf niet als een ding. "Dat is Ryuk, een Shinigami. Dat papier dat je vast hebt komt uit zijn death note. Of eigenlijk... die van mij. Wiens naam ik hierin opschrijf zal sterven en wie het aanraakt zal de mogelijkheid krijgen om er zelf ook een naam in te kunnen schrijven en Ryuk te kunnen zien."

Wacht. Wat zei hij? wie het aanraakt zal de mogelijkheid krijgen om er zelf ook een naam in te kunnen schrijven en Ryuk te kunnen zien. Ze had verdomme dat ding aangeraakt. Waarom vermoorde ze hem niet meteen? Hij had ervoor gezorgd dat ze nu met die death note zat opgescheept. En met die Ryuk. Maar de Death Note was ook van haar. Ze kon hem opeisen als ze wou. En dan zou hij het haar moeten geven. Want hij had er zelf voor gezorgd dat ze hem had aangeraakt. "Dus ik ben nu een mede-eigenaar van Ryuk zijn Death Note?" Haar lippen krulde op tot een glimlach. Ze ging hem, nooit met rust laten. Misschien ging ze haar plannen zelfs wijzigen en hier wat langer blijven, om het in de gaten te houden. De mes die ze terug gekregen had stopte ze weer rustig achter haar riem.

"Zo kan je het opvatten ja. Maar als ik sterf neemt Ryuk 'm weer mee naar de wereld van de Shinigami. Eigenlijk, ben ik nog steeds de rechtmatige eigenaar van de death note tot ik sterf of tot ik 'm afzweer. Als ik sterf is er een kans dat jij de volgende eigenaar wordt. Als ik 'm afzweer kan ik de keuze maken of Ryuk 'm meeneemt of aan jou overhandigt." Waarom vertelde hij dit? Ze was gewapend en aan haar glimlach te zien leek haar het idee van het hebben van zijn Death Note wel aanlokkelijk. Alhoewel, hij had het niet bij zich en ze wist waarschijnlijk niks over hem. Dus hoe zou ze het kunnen vinden zonder zijn hulp? Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht. Als het nodig was hoefde hij alleen maar haar naam te weten, iets wat ze van hem ook niet wist. "En aangezien jij 'm niet als eerst aangeraakt hebt kan je trouwens ook niet de ruil maken voor de ogen van een Shinigami." Ergens hoopte hij dat dit nieuwsgierigheid zou wekken of jaloezie, maar hij zou niets meer vertellen.

Oke prima. Dus hij hoefde alleen maar dood en die death note was zo goed als weg. En die ogen boeiden haar niet zoveel. "Ik heb al ogen. Wat moet ik met nog een paar ogen?" Opnieuw rolde ze haar eigen ogen. "Maar aangezien we allebei een soort van eigenaar zijn van dezelfde Death Note, stel ik voor dat we samen werken. We gaan naar mijn huis eerst." Met een kleine beweging van haar handen wees ze naar haar messen, welke ze inmiddels graag wou schoonmaken en kwijt wou. Samen met haar zwarte handschoenen en het haar wat omhooggestoken was. Ze duwde zich weg van het muurtje, en liep uit de steeg. Ze lette niet echt op of hij haar volgde. Ze had nog steeds het ene papiertje in haar handen, dus waarschijnlijk wel. Haar appartement was hier niet ver vandaan, al zou hij wel wat moeten klimmen. Rebels als ze was, had ze het gekraakt.

"Nee, de Shinigami ogen zijn anders. Voor het doden van iemand heb je de naam en het gezicht van die persoon nodig maar sinds iedereen over Kira weet vertrouwen sommige mensen elkaar niet meer. Ze geven valse namen als je ernaar vraagt. Met de ogen van de Shinigami kan je iemands echte naam te weten komen zonder het maar te hoeven vragen." Voor hij het wist was ze al weggelopen, blijkbaar naar haar huis. Achter zijn rug fluisterde Ryuk dat het beter zou zijn als ze haar zouden volgen. Ze zei niet voor niets: we. Om eerlijk te zijn stond het idee dat ze samen wilde werken hem niet erg aan. Maar sinds ze toch alles wist waren er twee oplossingen, haar volgen en haar naam te weten zodat hij haar kon doden. Of de moeilijkere weg en ook echt met haar samen werken. Voor nu zou hij nog wel zien wat hij ging doen. Hij had toch nog wel tijd om een beslissing te maken. Langzaam liep hij achter haar aan, gevolgd door Ryuk die wat in zichzelf zat te mompelen.