Recruiting trainees

Ongeduldig stond hij in een rij met andere veteranen te wachten, vandaag zouden ze allemaal een nieuwe rekruut toegewezen krijgen om de beginselen te leren. Er zouden een stuk of twintig rekruten toegewezen worden, die in aanmerking kwamen om, net zoals de veteranen met wie hij in de rij stond, bepaalde missies uit te voeren. Het was iets wat maar weinig mensen konden, voornamelijk omdat sommige missies te gevaarlijk waren voor gewone soldaten. De rekruten zouden potentie hebben, maar toen hij naar de groep rekruten voor hem keek, betwijfelde hij dit bij enkelen. Een deel van deze mensen zagen er niet sterk, snel of slim genoeg uit om dit werk uit te kunnen voeren. Voor de rij veteranen stond Seir, een commander van de Valkyon Allied Forces, hij sprak over het beschermen van de vrede, de burgers en de goden en de punten waar een goede, toekomstige veteraan aan moest voldoen. Vervolgens begon hij een voor een de namen van de rekruten, en hun leidende veteraan op te noemen. De meeste namen herkende hij niet, hij was niet betrokken geweest bij de proefperiode waarin mensen konden laten zijn waar ze in staat toe waren en of ze potentie hadden. Soms hoorde hij een naam voorbijkomen die zijn collega's ook regelmatig hadden genoemd, maar hij kon ze niet bij een gezicht plaatsen. Alleen de opgewonden blikken van sommige rekruten verraadden welke naam bij welke veteraan hoorde. Degene waarvan hij had verwacht dat ze de meeste potentie hadden, werden al snel opgenoemd, maar ze werden allemaal ingedeeld bij andere veteranen.

Ze snapte niet waarom ze haar in haar volledige armor in de rij wilden hebben. Het was zwaar, en bovendien was lang niet alles bedekt. Een zware bijl zat op haar rug vast. Haar naam had bij sommige veteranen verbazing naar boven gehaald. Maar niet omdat ze de beste rekruut was. Nee, de soldaten van familie de Desirae bekleedden altijd belangrijke posities. Totdat er alleen maar dochters geboren werden die nooit het soldatenbloed in zich hadden. Tot Elizan zou je kunnen zeggen. Ze had zich opgegeven, omdat ze sommige mensen een hak wilde zetten. Maargoed nu stond ze hier, op een plek waar ze in eerste instantie niet over had nagedacht. Maar ze kon er nog moeilijk uit komen. De rij met rekruten werd alsmaar kleiner, en zij begon steeds meer op haar lip te bijten. "Elizan....... de Desirae." De pauze voor haar achternaam was niet onverwacht, ze was er gewend aan geraakt. Ze deed twee stappen naar voren waarna ze Seir aankeek.

Hij lette niet meer volledig op de namen die genoemd werden, maar er was toch een die eruit sprong. "De Desirae" was geen onbekende naam in de federatie, leden van deze familie waren vele waardige strijders gebleken. Toen hij opkeek, verwachtte hij iemand te zien die eruitzag als de strijder die zijn voorvaderen ook waren geweest, maar in plaats daarvan zag hij iemand die hij niet verwachtte, een meisje die eruitzag alsof het harnas dat ze droeg niet aan haar toebehoorde. Ze zag er nauwelijks sterk genoeg uit om haar bijl op te kunnen tillen. Hij had niks tegen vrouwen in het leger, velen hadden bewezen hele goede strijders te zijn, maar over haar had hij zijn twijfels. Ze leek eerder gebouwd om een Archer, Mystic, Priest of een Sorcerer te zijn, eventueel een Warrior, mits ze snel was. Maar een Berzerker was niet wat hij bij een meisje zoals zij had verwacht, net zoals dat hij haar achternaam niet bij haar had verwacht. Met een sceptische blik keek hij naar het meisje, niet veel verwachtend van haar kwaliteiten. 'Jij zal toegewezen worden aan Gabriel Stormcloak,' klonk de stem van Seir. Natuurlijk, de kans was nihil dat hij haar zou krijgen als trainee, en alsnog werd hij met haar opgescheept. Waar alle andere veteranen iemand met potentie kregen toegewezen, kreeg hij een meisje met een bijl die in verhouding te groot was voor haar lichaam. Hij vroeg zich af of ze überhaupt met dat ding kon omgaan, of dat het gewoon een slechte grap was. Hoe dan ook, het was verre van grappig.

Gabriel Stormcloak. Een Valkyon Federation hero. Of een klootzak eersteklas. Dat kan ook nog. Waarschijnlijk wel. Ze rolde haar ogen even waarna ze naar diegene toeliep. Daarom haatte ze dat ze werd ingedeeld. Waarschijnlijk zou diegene haar niet eens waardig genoeg vinden. Ze had immers al genoeg rare blikken gehad dat ze een berserker was. Maar ze was het waardig, dat had ze bewezen tijdens de proeven. De laatste recruten werden ingedeeld waarna Seir zijn toespraak verder afmaakte. Hij praatte over hoe veteraan en recruit moesten samenwerken om zo het beste uit de missie en elkaar te halen. Pas dan konden ze het hoogste resultaat halen en konden de recruiten net zo goed worden als de veteranen. Als je Elizan vroeg wat ze hiervan vond, had ze gezegd dat ze liever haar eigen weg ging. Zoals al die veteranen ook hadden gedaan. Inderdaad, de dreigingen van toen waren verdwenen. Maar dat betekende niet dat deze ooit helemaal weg zouden zijn. Toch? Daarvoor waren die speciale missies immers toch ook. Maar goed. Ze was niet in de positie om haar mening te geven. Dus ze besloot het voor haarzelf te houden. Later zou ze nog wel een keer haar mening vertellen.

Hij wendde zijn blik af van het meisje dat naar hem toe liep en keek naar de laatste rekruten die werden ingedeeld. Sommige mensen hadden teleurgestelde blikken op hun gezichten, grotendeels omdat zij niet waren uitgekozen. Misschien een andere keer, al betwijfelde hij dit. Meestal werd je een tweede keer ook niet gekozen, er waren slechts enkele uitzonderingen geweest in de laatste jaren. Hij was er elk jaar weer bij, al sinds hij een klein jongetje was. Vroeger keek hij toe naar hoe de rekruten werden uitgekozen, ongeveer negen jaar geleden stond hij er ook tussen als een van de jongste rekruten ooit, al was hij er toen vrijwel zeker van geweest dat hij te jong was. Waarschijnlijk was hij op het nippertje toegelaten en moest hij zich zelfs daarna nog flink bewijzen. Hij luisterde niet naar de rest van de toespraak, die trok zijn interesse al jaren niet meer, het was telkens weer dezelfde toespraak. Altijd weer dezelfde woorden, maar verschillende namen.
Na afloop van de toespraak verlieten de mensen en de mensen die hadden gehoopt gerekruteerd te worden het plein, druk pratend over de zogenaamde "ceremonie". Seir keerde zich naar de rekruten en veteranen. 'Ik verwacht jullie morgenochtend in het federatiegebouw hier in Velika voor verdere uitleg. Jullie zijn nu vrij om bepaalde dingen met elkaar te overleggen.'

Overleggen. In Arun and Shara's naam, wat moesten ze overleggen? Ze zuchtte. "Dus, jij bent mijn nieuwe 'leraar'. Enig idee wat we moeten bespreken of mag ik mij alweer terugtrekken in mijn huis." Ze maakte met haar vingers aanhalingstekens bij het woord leraar. Hierna zette ze haar handen in haar zij. Ze hoopte niet dat ze een hele preek zou krijgen. Al was ze enigszins wel tevreden dat ze gekozen was. Zelfs de vrouwen van stamboom de Desirae konden wel iets. Alleen dat gaf haar een trots gevoel. Zij was niet de zoveelste die thuis zou gaan zitten terwijl de mensen fluisterden wat een schande het was dat de familie geen zonen meer kende. Nee, zij nam de plaats van de zoon in die er nooit was. Ga daar maar over roddelen.

'Het is ook erg aangenaam om kennis met jou te maken.' Mompelde hij sarcastisch. Blijkbaar was ze niet alleen klein met een lichaam dat niet aan een strijder toebehoorde, ze was blijkbaar ook niet echt van het maken van een goede eerste indruk. De manier waarop ze hem aansprak, stond hem niet bepaald aan en ook haar houding tegenover hem, gaf hem ook geen positieve indruk van haar persoonlijkheid. Het was naar zijn mening niet echt een goede start. 'Als je dat daadwerkelijk zo graag wilt weten dat je alle formaliteiten negeert, deze tijd is bedoeld om eventuele vragen te stellen die niet in de introductie van morgen behandeld zullen worden. Dus onderwerpen die niet met de komende periode waarin we samen zullen moeten werken, te maken hebben. De meesten gebruiken deze tijd om elkaar enigszins te leren kennen, voor zover dat kan in een middag. Dat maakt het communiceren met elkaar in de periode erna iets gemakkelijker.' Na dit gezegd te hebben keek hij naar enkele collega's. De meeste van hen waren druk in gesprek met rekruten die enthousiast vragen stelden. Een hier stond hij met een opstandige puber. Misschien moest hij maar eens bij Seir langsgaan om hem te vragen wat dit te betekenen had en wat dit meisje hier überhaupt deed.

Oké dan. Ze begon haarzelf haar nu pas af te vragen waarom ze ingedeeld was bij een man. Maar misschien was ze ook wel niet goed begonnen. Ze was gewoon.... wat anders dan normaal. De meeste mensen hadden immers niet gedacht dat zij het zou redden. Vandaar dat ze zich verdedigend en hard had opgesteld. "Ik heb zelf persoonlijk geen vragen het lijkt mij dat we morgen alles wel zien. Toch?" Ze perste er zelfs een glimlach uit. "Ik weet in ieder geval niet of jij nog iets te melden hebt, of dat je nog iets in gedachten had." Ze kon best aardig zijn, heel goed zelfs. Maar op sommige momenten was dat zelfs bij Elizan ver te zoeken. Maar ze deed haar best. Ookal had ze zo'n idee dat zij en haar 'mentor' niet echt beste vrienden zouden worden. Zoals anderen misschien die ze nu al enthousiast zag praten. Stiekem, heel stiekem was ze er jaloers op. Maar ze kwam er wel doorheen, hoopte ze. Vast wel. Ze was niet zo zwak dat ze gauw opgaf. Wat? Dat deed ze nooit.

'Zo ver ik weet, is er niks meer om te melden,' antwoordde hij. De meeste duo's waren nog druk in gesprek, sommigen waren al wat rustiger, maar Elizan en Gabriel waren de enige mensen die al uitgepraat waren. 'Dan zie ik je morgen wel.' Na deze woorden uitgesproken te hebben liep hij weg, veel meer had hij haar toch niet te vertellen. Hij vertrok richting de vestiging van de federatie in Velika, wat niet ver van het plein verwijderd was, om nog enkele dingen te overleggen en informatie aan te vragen.

--

De volgende ochtend was hij vroeg gearriveerd in Velika, de zon stond nog laag aan de hemel, al was deze moeilijk te zien. Er hing een druilerige sfeer, motregen viel naar beneden, liet alles baden in de glans van water. De straten waren vrijwel leeg, slechts weinige mensen wilden in dit weer een voet buiten de deur steken, al had het erger gekund. Hij had geluk dat Elizan's huis zich dichtbij de stallen en het pegasus platform bevond, des te eerder konden ze vertrekken naar de vestiging. Eenmaal bij haar huis aangekomen keek hij eenmaal naar de deur en vroeg zich af of dit alle beveiliging was die ze had. Er was geen kwaad in proberen, vond hij. Zonder al te veel moeite brak hij het slot open, iets waar hij haar nog wel eens op zou aanspreken. Als ze eens wist hoe zijn huis, een klein houten huisje ten zuiden van Velika, beveiligd was, zou ze haar ogen uitkijken. Maar daar was nu niet het moment voor. Hij sloot de deur achter zich, waarna hij een kijkje nam in haar huis, hij was toch nog te vroeg, het zou waarschijnlijk een drukke dag worden en hij verwachtte dat ze niet gewend was aan korte nachten. Haar huis begon haar echter snel te vervelen, wat de reden was waarom hij de trap op, naar boven ging. Eenmaal boven zag hij niet de noodzaak om haar badkamer nog eens grondig te inspecteren, in plaats daarvan ging hij rechtstreeks naar haar kamer, waar hij op een stoel ging zitten die ongeveer anderhalve meter van haar bed stond.