The Fancy Parent Meeting

Het was voor het eerst dat ze eerst hoorde dat haar ouders überhaupt vrienden hadden. En ze vond het al helemaal niks dat ze mee moest. Nu had ze een veel simpelere jurk aan dan bij het feest, maar nog steeds kon je een paar ingewikkelde details zien op de jurk. "Amy lieverd kom je?" Haar moeder stak haar hoofd om de deur van haar kamer. Amy knikte, met lichte tegenzin waarna ze meteen een waarschuwende blik kreeg. Ze wou niet. Zo simpel was het. Ze liep haar moeder achterna naar buiten, terwijl deze door ratelde over dat ze een jongen hadden van haar leeftijd die heel goed bij haar zou kunnen passen. Nou dan wou ze eerst zelf zien. Langzaam maar zeker vertrokken ze richting het andere kasteel.

Darren liep door de kasteeltuinen, was op weg naar de ingang van het kasteel. Een deel van zijn kleding was bedekt met bloed al had hij zelf geen verwondingen opgelopen. Misschien ergens een snee die hij nog niet had gezien of een paar blauwe plekken. Maar verder niks. Hij wist dat als hij ook maar in de buurt van zijn ouders kwam ze een preek zouden houden over het feit dat hij laat was en het feit dat hij blijkbaar weer had gevochten. Hij zuchtte, liep door en keek toe hoe de deuren voor hem werden geopend terwijl hij zoals altijd weer werd aangesproken als uwe hoogheid. Eenmaal binnen liep hij al snel naar de trappen om daarna naar de tweede verdieping te lopen en vervolgens zijn kamer binnen te lopen. Hij had geluk dat hij zijn ouders niet tegen was gekomen. Een zucht verliet zijn mond terwijl hij zijn zwaard neerzette in de hoek naast het harnas welke hij vrijwel nooit gebruikte. Vervolgens liep hij naar de badkamer waar hij zijn onderarmen en gezicht waste. Het was het enige wat onbedekt was geweest en dus waren er druppels bloed op zijn huid te vinden. Uiteindelijk zag hij toch een wond, niet al te groot maar wel zichtbaar. Het was ook niet diep, een kleine snee die een halve centimeter onder zijn rechter mondhoek begon en eindigde zodra het zijn kin was gepasseerd. Het was vreemd dat hij het niet voelde. Het enige wat hij voelde was een kleine prikkeling als zijn hand in de buurt kwam.

Langzaam kwamen ze uit bij hun bestemming. Buiten stonden een man en een vrouw, waarvan de vrouw meteen op haar moeder kwam aflopen en de namen riep. Wacht. Ze kende dit kasteel. Toen ze het eenmaal door had van wie het was was ze het liefst meteen weer terug gegaan. Darren en zijn familie. Serieus? Waren dat haar ouders vrienden? Uit al die mensen hun? Vervolgens kwam de vrouw - de moeder van Darren - al met een grote glimlach op haar af. "Amy was het niet?" Een neppe glimlach kwam op haar gezicht waarna ze knikte. Vervolgens babbelde haar moeder vrolijk verder en stelde vragen over het feest. Zolang ze Darren niet zag was alles prima. Alleen zou dat heel anders verlopen als het aan haar moeder zou liggen.

Hij liep weer terug zijn kamer in en kleedde zich om. De met bloed besmeurde kleding liet hij gewoon op de grond achter, wetend dat het personeel het wel zou opruimen zodra hij de kamer verlaten had. Hij trok niet iets speciaals aan, geen pak of iets dergelijks. Iets minder simpel dan wat hij eerder die dag had aangetrokken maar toch was het toch niet net genoeg om de indruk te wekken dat hij erg veel aan het kiezen van zijn kleding had gedaan. Niet dat hij langer dan een halve minuut nodig had om het uit te kiezen. Hij hoorde geluiden door het open raam binnenstromen en waagde het om naar buiten te kijken waar zijn ouders en hun vrienden stonden met iemand die waarschijnlijk hun dochter zou moeten zijn. Ergens leek hij haar te herkennen maar hij wist niet waarvan. Hij zou er wel achter komen als hij iets verder nadacht. Zijn ouders hadden hem gezegd dat hun vrienden zouden komen. Maar ze hadden hem niks verteld over een dochter. Hij draaide zich om en voor een seconde verscheen er een frons op zijn gezicht terwijl hij de kamer uit liep en naar de trap liep. Eenmaal beneden hoefde hij niet ver meer te lopen om zijn ouders al te zien staan.

Algauw hoorde ze dat haar vader in een ingewikkeld gesprek verwikkeld was over het besturen over een of ander gebied. Ze gaf de hoop op om het bij te houden, dus in plaats daar van liep ze naast haar moeder naarbinnen, waar ze meteen diegene zag die ze eerder had gezien. Haar gezicht ging van zogenaamd vrolijk naar neutraal, waarna ze vanuit haar ooghoek zag hoe haar moeder en die van Darren elkaar met een bijna hoopvolle blik aankeken. "O ga maar lieverd, ik weet zeker dat jullie veel te bespreken hebben." Vervolgens schoot ze haar moeder een boze blik toe, waarna deze haar waarschuwend aankeek. "Amy," Een bijna onhoorbare zucht verliet haar mond terwijl ze naar hem toe liep. Als de mensen niet zo veel roddelden... Ze kende hem niet eens! Ze had alleen maar over een dom masker staan praten en zij gingen al de hele trouwerij plannen.

Hij kon zijn vader vanuit de verte al horen praten over politieke zaken, leden van de staatsraad en de verhoudingen tussen andere landen. Dit was niets anders dan normaal voor Darren. Politiek was voor hem een deel van het dagelijkse leven. Hij is ermee opgegroeid en vergaderde al snel mee in de hofsraad en staatsraad. Niet dat veel van de mensen die meevergaderden vonden dat zijn meningen en voorstellen iets waard waren. Ze leken hem niet bepaald te vertrouwen, waarschijnlijk denkend dat hij net zo als zijn voorgangers zou zijn. De prinsen van Armith stonden er namelijk bekend om dat ze gevaarlijke en idiote dingen deden. Daarom was het land ook zo groot, het had nooit opgedeeld hoeven worden omdat er meestal maar één prins bleef leven omdat die tenminste wel slim genoeg waren om zichzelf in leven te houden. Darren leek zich bewust te zijn van de gevaren, al dachten anderen van niet. Toen ze dichterbij kwamen zag hij al snel de dochter van de vrienden van zijn ouders. Hij had niet langer dan een seconemde nodig om te bedenken wie het was. Het duurde even voor uiteindelijk alleen zij op hem af kwam lopen. Na zijn beleefdheid aan de kant gezet te hebben opende hij zijn mond. "Ik had niet verwacht om je hier te zien." Zei hij er eerder op wijzend dat hij eerder iemand anders had verwacht dan dat hij erop wees dat hij wel had gehoord dat ze misschien zou komen maar vermoedde dat ze er nirt zou zijn.

Zijn stem vertelde haar dat hij niet verwacht had haar te zien. Geen beleefdheidsvormen te bekennen in de zin, wat haar lichtelijk amuseerde. Werkte ze hem nu al op de zenuwen? "Geloof me, als het aan mij lag had je me nooit gezien." Antwoorde ze alsnog op zijn zin. Ze keek over haar schouder naar de resterende volwassenen, waarbij beide moeders druk en geanimeerd aan het praten waren. Het was niet moeilijk te raden waarover. " Kunnen we alsjeblieft uit hun zicht verdwijnen?" Vroeg ze toen ze haar blik weer op hem richtte. Ze kende dit kasteel totaal niet - behalve dan de trap naar het beruchtte balkon - Dus ze zou moeten wachten tot hij uiteindelijk haar ergens naartoe zou brengen. Ze irriteerde zich aan haar ouders, wat wel eens vaker voorkwam. Tot grote schande van de familie. Vrouwen zoals haar zouden rustig af moeten wachten totdat haar prins op het witte paard zou komen om hun mee te nemen en te beschermen. Amy daarentegen had niks op tradities en was gauw genoeg ervandoor gegaan wanneer er een prins op bezoek kwam.

"Graag." Antwoordde hij vlak nadat ze het vroeg. Alsof hij zelf ook al van plan was om voor te stellen dat ze weg zouden kunnen gaan. Hij draaide zich naar de hoofdingang, zjn ouders negerend. Hij hoorde zijn moeder nog vragen of hij de tuinen aan Amy zou laten zien maar ze kreeg er geen antwoord op. Hij liep rechtstreeks naar buiten door de poort die nog open stond. Eenmaal buiten stopte hij even , wachtend tot Amy zou komen.

__


Die avond stond hij alleen in zijn kamer, kijkend naar buiten. De wind blies frisse lucht naar binnen. Iets waar hij behoorlijk blij mee was, het was die hele dag al benauwd geweest en hij had verlangd naar wat frisse lucht. Een gaap verliet zijn mond terwijl hij zich omdraaide. Zijn ogen begonnen uit zichzelf al dicht te vallen ook al probeerde hij ze open te houden. Het lukte hem deze keer eel om een gaaf te onderdrukken, al was het met moeite. Zou je hem vragen om een comma van een punt te onderscheiden zou hij waarschijnlijk het verkeerde antwoord geven. Hij zou het kleine verschil tussen de twee tekens niet kunnen aflezen. Hij zou net beginnen om zich om te kleden toen hij een schel geluid hoorde. Een gil die door merg en been ging. Hij wist niet hoe snel hij zijn zwaard had kunnen pakken maar al snel stormde hij de trappen af. Hij rende zo hard hij kon, hopend dat er niks ernstigs was.

Het was dat ze meestal laat ging slapen en de bediendes altijd wat langer liet wachten voordat ze haar uit de constructie wat ze een 'jurk' noemden hielpen. Anders was ze waarschijnlijk in haar onderjurk naar beneden gerend. Want die gil had ze gehoord. En goed ook. En bijna uit een reflex had ze haar jurk bijeen gepakt en was ze rennend, voor zover dat kon haar kamer uitgelopen. Het nadeel was dat ze dit kasteel totaal niet kende en wel vier keer bij een stuk uitkwam wat dood liep. Vervolgens kwamen er vloekwoorden uit haar mond die niet bepaald netjes waren voor een dame. Uiteindelijk vond ze een redelijk grote trap welke volgens haar logische wijze de juiste kant op ging. En nu maar hopen dat ze niet over haar jurk viel. Maar moest ze niet meer bang zijn over wat er gebeurd zou kunnen zijn? Want een dienstmeid die een muis had gezien zou heus niet zo hard gillen. Er moest iets anders zijn. Iets veel erger.

Darren wist zijn weg makkelijk te vinden in het kasteel, sprintte door gangen en onder poorten door tot hij de eetzaal bereikt had. Het enige ding dat hij kon zien was een plas bloed en een man die erin stond. Twee messen in zijn handen glommen als robijnen, bloed bedekte het metalen lemmet. Hij zag de lichamen niet, zijn focus was alleen gericht op de man. Alsof de wereld zwart om hun heen was, alsof er voor de rest niks was. Hij hoorde de man iets zeggen, de huurmoordenaar. Hij was bijna klaar met zijn opdracht maar de rest kon hij niet meer horen. De huurmoordenaar stormde al op hem af met zijn messen in de aanslag. Darren hield zijn zwaard in de aanslag, zette zijn ene voet voor de ander. Voor de rest bewoog hij geen millimeter. Hij maakte zich klaar voor de klap, zag de twee punten op hem af komen. Voor hij het wist had hij uitgehaald met zijn zwaard, klapten de messen ertegenaan en zo blokkeerde hij de eerste aanval. Één mes belandde een paar meter verderop op de marmeren vloer. De andere bleef in de hand van de huurmoordenaar. Hij zette zijn blok om in een aanval, draaide het zwaard in de lucht an haalde uit naar de zij van de man. Hij schampte zijn buik en woede laaide in hem op. Als hij ergens niet tegen kon was het wel dat hij miste. Die jaren training waren toch niet voor niets geweest? Er werd weer naar hem uitgehaald en net toen hij de arm tegen kon houden, voelde hij het mes in zijn arm steken. Hij greep de kans die hij had, stak zijn zwaard uit naar de huurmoordenaar. Deze keer raakte hij wel maar de wond was niet dodelijk, niet pijnlijk genoeg om hem te laten stoppen.

Toen ze de etenszaal binnen liep, slaakte ze een geschrokken gil. Opnieuw raapte ze haar jurk bij elkaar om vervolgens naar de lijken van haar ouders. Grote bloedplassen lagen om de nu levenloze lichamen. Ze sloeg geschrokken haar hand voor haar mond, tranen prikten in haar ogen. Darren die vocht met de moordenaar zag ze amper. Ondanks dat ze haar ouders heel vaak uitschold, hield ze toch van hen. Ergens. En het feit dat ze nu dood waren en tussen bloed lagen schokte haar toch. Enkele tranen gleden over haar wangen.

Een zacht gegrom verliet zijn keel terwijl hij zich weer schrap zette voor een volgende aanval. Toch leek de huurmoordenaar zich in te houden, wachtte hij tot Darren aanviel. Toch wachtte Darren, enkele seconden. De huurmoordenaar leek weinig geduld te hebben en stormde weer op hem af. Zijn zwaard schoot omhoog, blokkeerde het mes en sneed een stuk door de hand heen, iets wat hem liet loslaten. Mooi, nu had Darren zijn kans. Hij greep de hals van de moordenaar vast, duwde hem met een klap tegen de muur. Zijn hand maakte plaats voor een zwaard terwijl zijn arm het spartelende lichaam in bedwang probeerde te houden. "Wie heeft je gestuurd?" Snauwde hij. Er kwam geen antwoord, iets wat gestraft werd met een elleboog in de maag van Darrens slachtoffer. "Wie?" Zijn ademhaling ging onregelmatig, net niet hijgend. Zijn stem klonk schor, rauw, woedend. Er was geen grijntje geduld in hem te vinden. "Dus je besluit maar niks te zeggen? Waar kies je voor? Je leven, of de dood?" Hij leek de woorden uit te sissen, alsof ze niet langer meer ongesproken konden blijven.
"Hystea" Was het zacht fluisterende antwoord.
"Dus je kan toch praten. Alles wat ik moet weten." Zodra hij was uitgesproken drukte hij het zwaard door de keel heen en liet hij het lichaam los zodat het op de grond viel. Hij keek naar de plassen bloed om zich heen. Waar kwamen die vandaan? Die kwamen toch niet alleen van de moordenaar? Waren ze hier niet eerder? Voorzichtig met ingehouden adem liep hij om de pilaar heen. Hij was bang voor wat hij zou kunnen zien. Zijn ogen waren gesloten, alsof ze niet wouden zien wat ze gingen zien. Voorzichtig opende hij ze, de lijken verschenen voor zijn ogen. Dit was wat hij had verwacht, toch was de schok te groot. Het zwaard gleed uit zijn handen, kletterde op de grond, liet spetters bloed in het rond vliegen.

Voorzichtig en met bange stappen liep ze dichterbij naar de lijken van haar ouders. Ze viel met een doffe klap op haae knieen, waarna ze de inmiddels koude hand van haa moeder beet pakte. "Moeder, wordt wakker, alsjeblieft." Haar stem klonk smeekend en nog steeds rolden de tranen over haar wangen. Ze probeerde hetzelfde zinnetje nog een keer, en nog een keer hopend dat haar ouders gehoor gaven aan haar smeek bedes. " U bent niet dood, alsjeblieft." Ze wist langzaam maar zeker dat het geen nut had, maar ze weigerde op te geven. Haar prachtige jurk was doordenkt met het bloed, en zelfs op haar eigen handen waren grote rode vlekken te vinden. Het feit dat Darren was opgehouden met vechten was iets wat ze merkte toen ze nog een lijk zag. Maar het nam de rouw niet weg die haart hart leek te vullen. Leegte, verdriet. Alsof zijzelf niks meer was dan een omhulsel.

Hij leek niks uit te kunnen brengen, geen woord, geen ademhaling, niet eens een miezerig zuchtje. Het was alsof iemand zijn lichaam had opgezet, alleen zijn kloppende hart was nog het bewijs dat hij leefde. Toch zou niemand het kunnen horen, niemand zou kunnen weten of hij nou een realistisch gemaakte pop was of een levend mens. Zijn longen smeekten om zuurstof maar hij kon zijn lichaam niet dwingen om adem te halen. De schok was te groot, had zijn lichaam verlamd. Iedere keer dat hij zich had geschaamd voor het gedrag van zijn ouders, iedere keer dat hij woedend was geweest. Ze waren altijd zijn ouders gebleven, en hoewel hij wel eens had gezegd dat hij een hekel aan ze had, die woorden waren gelogen. Ook hij kon liefhebben en houden van iemand. Toch waren de enige mensen waar hij ooit van gehouden had nu hier. Ze lagen hier voor hem op de grond, bleek, bedekt met bloed. Ze lagen hier met sneeën in hun kelen, hun aderen doorboord door de scherpe messen. Op de achtergrond hoorde hij smeekbedes maar hij luisterde er niet naar.
Hij had er altijd al van gedroomd om een koning te worden maar niet alleen, niet zonder de hulp van zijn ouders. Niet op deze manier, niet als wees. Niet doordat zijn ouders waren overleden. Zijn lichaam zakte door zijn knieën, de schok bracht weer lucht in zijn longen terwijl hij naast Amy op de grond viel. Zijn moeder lag naast die van haar, zijn vader aan zijn moeders zijde. Tranen verschenen niet, alleen woede en verdriet. Woede, omdat degene die zichzelf Hystea noemde zijn ouders had laten vermoorden, verdriet omdat hij zijn ouders kwijt was.