The Big Big Ball! - lees in een Effie voice -

Het was dat diegene die het bal gaf, iemand die niet zo van die fladderend vrolijk elfjes hield en alles wat maar glinsterende en dansde. Anders was ze al helemaal niet verschenen. Het leek misschien raar, maar Amy was niet zo van die balfeestjes. Veel te vrolijk, en veel te veel gelach. Ondanks dat ze natuurlijk wat complimentjes fijn vond van mannen die iets te veel gedronken hadden. Het streelde haar ego alleen maar meer. Maar goed, terug naar deze activiteit. De reden dat ze was gekomen? Ze was ouder, en zoals iedere "princess" in dit land moest je op een gegeven moment iemand zoeken. Of diegene zocht jou. Maakt niet uit. Je mocht het lot toch wel een duwtje in de rug geven? Ze had een donkerrode jurk aangetrokken, waarbij felrode edelstenen haar heupen extra naar voren lieten komen. De jurk was strapless, en een halsketting met dezelfde rode edelstenen lag om haar nek. Haar blonde haren waren omhoog gestoken met een enkele edelsteen erin. Haar masker was dezelfde rode kleuren, met wat lichter rond haar ogen. Ze was blij met haar keuze van de jurk, aangezien het veel mooier afstak tegen haar huid dan een andere felle kleur.

Darren keek vanaf een van de balkons boven de baalzaal met een afkeurende blik naar het feest. Het was niet zijn keuze. Hij had hier niet mee ingestemd. Zijn ouders waren degene die vonden dat er een feest gegeven miest worden, niet dat er iets te vieren viel op het feit na dat dit alweer het vijfde feest zou worden. Elk jaar weer. Elk jaar op precies dezelfde dag. Het was alweer het vijfde jaar dat de zoektocht naar een toekomstige vrouw voor Darren weer zou mislukken. Natuurlijk waren er vrouwen waarmee hij ooit een relatie mee had gehad ze stonden in de rij voor hem. Maar zelfs hij was zo slim om te weten dat het om het landgoed en het geld ging. Als ze hem zouden beoordelen op zijn karakter was er niemand over. Hij had er geen problemen mee. zijn leven was wel prima zo. Geen verplichtingen, geen vrouw die hij hiirde te beschermen. Een vrouw beschermen was zijn taak. Hij had alleen nog niemand gevonden om te beschermen. Niemand die de moeite waard was. Hij was niet als alle andere prinsen. Hij had geen perfect karakter, hij was verre van perfect.

Ze vond menigtes vreselijk, veel te warm en veel te druk. Al gauw vond ze haar weg dan ook, door een trap op te lopen en uiteindelijk deuren open te slaan om op een balkon uit te komen. Opgelucht slaakte ze een zucht, waarna ze heel voorzichtig haar masker afdeed. Het balkon was zo goed als donker, dus niemand zou het zien. Als ze naar beneden ging, zou ze hem wel weer op doen. Ze wist dat de regels waren dat je hem op moest houden tot middernacht, en niemand je naam mocht vertellen, maar iemand interesants ontmoeten zou voor haar een kleine kans zijn.

Een zucht verliet zijn mond terwijl hij naar de drukte beneden hem keek. Het was de bedoeling dat hij daar tussen liep maar hij had al lang geleden besloten dat dit soort evenementen niet voor hem waren weggelegd. Niet dat hij wou dat, dat anders was. Hij vond het prima. Iedereen had toch al een slechte indruk. De meeste vrouwen waar hij een relatie mee had gehad vonden hem koppig, verwaand, arrogant, te serieus en zo ging het maar door. Zijn slechte reputatie was dan ook bij het hele hof bekend. Hij keek nog steeds naar de mensen beneden. De meeste manne waren in ee zwart pak gekleed, net zoals hij. Hij had makkelijk in de mensenmassa op kunnen gaan als hij een masker droeg maar hij had de moeite niet eens gedaan om een masker op te doen. Hij draaide zich om, om vervolgens iemand te zien. De regels schoten even door zijn hoofd. Doe je masker niet af en vertel niet wie je bent. Toch leek het hem niet veel uit te maken. Hij keek naar degene die dichterbij kwam. een blondharige jonge vrouw met een rode jurk. Hij keek naar haar maar wendde zijn blik af toen hij vond dat hij begon te staren.

Ze had nog steeds haar masker in haar hand, toen ze merkte dat er iemand anders op hetzelfde balkon aanwezig was. Bijna had ze haar hand weer naar haar hoofd gebracht om het masker weer op te doen. Was het niet dat de vreemdeling eveneens geen masker droeg. "Het is de regel om pas je masker om twaalf uur af te doen." Sprak ze vervolgens uit met een licht geamuseerde ondertoon. Want eerlijk? Ze verveelde zich. Zulke georganiseerde zoek-je-partner feestelijkheden waren niet echt iets om echt te genieten. Want aan een partner zat je eeuwig vast. En de meesten waren niet de moeite waard.

"Dan ben ik daar blijkbaar niet goed over geïnformeerd." De sarcastische ondertoon was gebruikelijk voor hem. Het was geen onbekende toon voor hem. Spot en sarcasme waren een paar van zijn wapens in een gesprek. "Maar aangezien U het zo goed weet vraag ik me af waarom ik Uw volledige gezicht nog kan zien." U, het was er bij hem van jongs af aan al ingehamerd dat hij uit beleefdheid U zei tegen onbekenden. Alleen kinderen waren een uitzonderig. Zoals altijd irriteerde hij zich behoorlijk aan zijn automatische manier van spreken. Beleefd, op zijn manier dan. Beleefdheid in een mix met spot en sarcasme. Een geweldigere combinatie kon je niet vinden. Hij keek haar weer aan maar deze keer keek hij haar niet aan alsof hij zich afvroeg wat ze hier deed. Deze keer keek hij met een neutrale blik in zijn ogen. Zijn gezicht vastgelegd alsof zijn stem niet bij zijn lichaam hoorde. Alsof de toon in zijn stem van een ander was.

Ze glimlachte op wat hij zei. "Mijn verontschuldigingen." Haar hand ging naar haar hoofd om het masker vervolgens weer vast te maken. Ze deed een paar stappen naar voren, om net zo ver bij de reling terecht te komen als waar hij stond. "Maar nu vraag ik me toch ook af waarom op uw gezicht geen masker bevind. Het lijkt me erg... gemakkelijk om een bijpassende te vinden." Op haar gezicht verscheen een glimlach die licht spottend was. Als hij het sarcastisch en spottend wou spelen, dan deed zij gerust mee. Ze liet haar blik over zijn zwarte pak glijden, en merkte op dat je hem zou kunnen verwarren voor minstens vijf andere mensen. Maakte het haar wat uit wie hij echt was? Niet echt. Dit gesprek alleen al was interessant genoeg. Maar ze verbaasde zich over het u. Haar ouders hadden het haar wel geleerd, maar meeste van de tijd vergat ze het. Maar bij hem, het klonk zo onnatuurlijk om zoveel spot en sarcasme, en het u in een zin te horen.

Hij keek toe hoe ze dichterbij kwam en over zijn masker begon. "Het was niet moeilijk om één te vinden maar naar mijn mening was het de moeite niet waard om 'm op te doen." Zijn hand ging naar een zakje aan de binnenkant van zijn jasje en kwam weer tevoorschijn met een simpel zwart masker tussen zijn wijs- en middelvinger geklemd. Darren had geen moeite genomen voor dit feest al wouden zijn ouders natuurlijk weer dat hij er op zijn best uit zag. Niet dat hij er nu op zijn best uit zag. "Ik verspil mijn tijd liever niet aan feesten als deze. Als je dit een feest kan noemen." De laatste zin werd weer spottend uitgesproken. Hij draaide zich om naar de reling, keek weer uit over het zogenaamde feest. Nog steeds verspilde moeite, verspild geld en verspilde tijd. Hij zou toch niemand vinden die aan zijn eisen voldeed. Niet dat hij er veel had maar ze waren wel tegenstrijdig met de eisen die zijn ouders stelden. Zijn ouders, koning en koningin van Armith. Ze stonden bekend als vriendelijke mensen terwijl hij eerder het kind van een ander leek te zijn. Hij was compleet anders en hoewel de meeste vrouwen niet aan de eisen voldeden, voldeed hij al helemaal niet aan hun eisen. Ze wouden iemand met een perfect karakter, perfect uiterlijk. Was er dan nooit iemand om hun uit die belachelijke droomwereld te wekken die ze hypnotiseerde zodat ze dachten dat alles perfect kon zijn. Hij zuchtte bij die gedachte en zette zijn ellebogen op de reling.

Haar gezichtsuitdrukking was verward, toen ze hoorde hoe hij vertelde dat hij zijn tijd hier liever niet aan verspilde. Wat was hij hier dan aan het doen? "Maar waarom, bent u hier dan? Als u uw tijd hier liever niet aan zou willen verspillen zou het mij logischer lijken als u niet was gekomen." Ze was serieus, ze was verward. Oke zij hield hier normaal ook helemaal niet van. Maar zij had ook ouders die haar zowat deze kant op hadden geduwd. En een keer zo'n feest en voor een paar maanden waren hun weer rustig. "Al deel ik uw mening dat je dit amper een feest kan noemen." Ze bekeek opnieuw de menigte onder hun, waar het rumoer steeds groter werd. Waarschijnlijk omdat het middernacht steeds dichterbij kwam. Was ze dan verplicht om hem te vertellen wie ze was? Hij zou haar toch niet kennen. Ze zouden elkaar waarschijnlijk toch nooit weer zien. Tenzij haar ouders zo dom waren om zo'n feest te geven, ten ere van een onbenullige reden. Nou was Amy aardig jong, maar haar uiterlijk zei het andere. Niet dat veel mensen ook maar iets ervan zeiden. Ze genoot ervan. Om eerlijk te zijn.

"Omdat..." Hij leek eerst de goede woorden te moeten zoeken zonder te vertellen wie hij was. Blijkbaar waagde hij het om zich toch nog aan één regel te houden. "Ik wel moest, ik kon niet weigeren." Hij wendde zijn blik weer af van de mensenmassa beneden hem en keek weer naar haar. Hij probeerde te bedenken wie ze was maar iets vertelde hem dat hij er toch niet achter zou komen. Hij had haar nog nooit gezien. Niet dat hij veel contact had met vrouwen die op andere momenten waarschijnlijk niet eens bij hem in de buurt wouden komen. Om eerlijk te zijn kon hij niet bedenken hoe ze zou reageren als ze te weten zou komen dat hij prins was. Niet dat hij zich een Prins voelde. Het enige wat hem eraan herinnerde dat hij van adel was, waren de gewone burgers die hem begroetten alsof hij belangrijker was dan hun en het feit dat hij bij vergaderingen van Armith kwam om met alle andere belangrijke mensen te vergaderen over ongelukken, goed nieuws, oorlogen en dat soort dingen. Toch waren er daar maar weinig mensen die ook echt de hersenen hadden om ook echt iets uit te maken. Er was maar één ding erger dan een dom persoon. Een dom persoon met macht.

Ze verbaasde zich dat het zo lang duurde voordat hij een antwoord op haar vraag kon geven. Ze wist niet zeker of het waar was, of dat er een deel van waar was. Maar alsnog knikte ze. Ergens in de verte begon een klokkentoren te slaan, waarna je hoorde hoe stemmen stegen van enthousiasme. Haar handen vonden opnieuw de strik van haar masker. "Ik geloof dat we nu eindelijk af zijn van deze poppenkast. Voorlopig." Haar handen haalden opnieuw het masker van haar gezicht af, waarna ze deze in haar hand hield. Serieus. Wat mensen hier spannend aan vonden. Je zag niet tegen wie je aan het praten was. Voor hetzelfde geld was het een vijand of iets dergelijks. Nu was er nog een andere vrijstelling van een regel, je mocht vertellen wie je was. Maar ze wist niet zeker of ze dat wel wou. Aangezien ze niet vaak kwam was ze vrij onbekend, en om haar identiteit uit te geven aan de eerste de beste waarmee ze een beetje kon praten was niet haar standaard plan. Dus in plaats van wachten draaide ze om, om langzaam weg te lopen van het balkon met als doel weg te gaan.

Darren trok één van zijn wenkbrauwen omhoog toen ze zomaar wegliep. Waarschijnlijk had hij gewoon verwacht dat ze haar naam zou vertellen. Hij draaide zich naar haar om en liep uit nieuwsgierigheid achter haar aan. Al snel haalde hij haar in om de vraag te stellen die ervoor zorgde dat hij haar volgde. "Zou ik ook mogen weten wat uw naam is?" Er was deze keer geen spot of sarcasme in zijn stem te herkennen. Niet eens woede, niet dat hij een reden had om boos te worden op haar. Zijn beheersing verliezen kon hij wel een andere keer doen. Zijn temperamentvolle verschijning had bij zijn ouders vele zorgen gebaard. Ze hadden iemand ingehuurd om hem van zijn beheersingsproblemen af te helpen maar dat had het juist verergerd. Degene die was ingehuurd durfde na enkele lessen al niet meer in de buurt van het kasteel te komen, laat staan Darren. Hij veroorzaakte nogal wat problemen in het kasteel. Het personeel durfde niet meer in de buurt te komen als ze ook maar een idee hadden dat hij ook maar lichtelijk geïrriteerd was. Hij was niet als zijn ouders, die ouders waren als in een droomwereld. Voor gewone mensen dan, voor Darren maakte het niks uit. Hij had dan ook een idee dat deze nacht zou uitlopen op een ruzie tussen hem en zijn ouders aangezien ze toch zouden klagen over het feit dat hij niet eens in de buurt van iemand was gekomen. Op het feit na dat hij de jonge vrouw was tegen gekomen op het balkon.

Voetstappen volgden haar, haalden haar vervolgens in. Hij vroeg haar naam. Ze bleef staan, en eerlijk gezegd was ze verbaasd. Er was geen ondertoon van sarcasme of spot te horen. Maar omdat ze haar masker niet op had, zou het haar deze keer verraden als ze haar wenkbrauwen opnieuw zou fronzen. Dus in plaats daarvan kwam er een lichte glimlach op haar gezicht. "Natuurlijk. Mijn naam is Amy. " Reden waarom ze haar achternaam niet vertelde? Geen idee. "En die van u?" Oh hij kwam er nu niet zomaar vanaf. Ze had gedaan wat ze eerst niet wou, en ze wou er iets voor terug ook. En ze wou al snel terug naar haar thuis. Maar ze bleef wel staan, wachtend tot hij zijn naam vertelde. Ze stonden nu in een van de gangen van het kasteel, waar enkele kamers aan grensden. Misschien niet zo slim. Ach wat maakte het uit, ze was geen misdadiger.

Hij luisterde naar wat ze zei en wou net zijn mond open doen om iets te zeggen toen hij iemand zijn naam hoorde uitspreken. "Darren!" Klonk de stem van zijn moeder verrast. Bij het horen van de stem leek zijn neutrale blik te veranderen in iets wat duidelijk maakte dat hij het ten eerste niet bepaald blij was haar stem te horen, wetend dat ze over de vrouw voor hem die Amy bleek te heten zou beginnen. Ook was er iets van ongemakkelijkheid in te bekennen en misschien ergens een vleugje irritatie. "Ik zie dat je jezelf voor het eerst eens hebt vermaakt op één van onze feesten." In plaats van zijn irritatie te tonen besloot hij zijn mond maar te houden.
"We..." Hij werd al snel onderbroken door zijn moeder die begon te vragen wat Amy's naam was. Darren opende zijn mond weer maar zijn moeder wierp hem een blik toe die hij maar al te goed kende. Iedereen met een moeder zou die blik kennen, de blik die je zei dat je, je mond moest houden. "Ik denk dat ze het zelf wel kan zeggen." Zei ze tegen hem voordat ze haar blik afwendde. Hij leek lichtelijk verbaasd te zijn, maar wat leek was maar een fractie van wat er echt aan de hand was.

Zijn naam was dus Darren, welke werd uitgesproken door een vrouw die vrolijk naar hen toe kwam lopen. Iets over vermaken op een van hun feesten? Wacht, haar ogen lichtte op toen ze eindelijk begreep wie hij was. Het feest was gegeven door de koning en koningin van Armith. Wat betekende dat hij, een prins was. Oh geweldig. Kon het nog beter? Als zij er niet was geweest was ze allang weggelopen. En snel. Maar de vrouw was er nu, dus zou ze zich eronder uit moeten praten. Toch kon ze moeilijk een lach onderdrukken toen ze zag hoe Darren zijn moeder hem een blik gaf en daarna antwoordde dat zij zelf wel haar naam kon vertellen. "Mijn naam is Amy, mevrouw." Oke wat moest ze nu doen. "Het spijt me zeer, maar buiten staat mijn rit naar thuis al te wachten. Het was fijn u te ontmoeten." Ze perste er nog net een glimlach uit, waarna ze haar blik even naar Darren richtte en een wenkbrauw heel even omhoog ging. Nog een keer knikte ze richting zijn moeder waarna ze weg liep.

Darren trok één mondhoek wat zwak omhoog in een poging een glimlach te laten zien maar de irritatie en het feit dat hij het gedrag van zijn moeder beschamend vond zorgden ervoor dat de glimlach hopeloos uit de verf kwam. Hij kreeg de andere mondhoek niet eens omhoog. Hij wist alweer dat deze avond weer zou eindigen met een ruzie wat voornamelijk door hem zou komen aangezien hij het was die het gedrag van zijn ouders zat werd. Hij vond het vreselijk als ze zo deden, voelde zich net een klein kind, al was hij dat niet. Hoe kon het dat ouders altijd wisten hoe ze mensen voor schut konden zetten. "Insgelijks." Hoorde hij de stem van zijn moeder zeggen. Tuurlijk, leuk haar te ontmoeten. Alsof ze elkaar nog eens zouden zien. Zodra Amy wegliep en zijn moeder dacht dat ze haar niet meer zou kunnen horen begon ze weer te praten. "Vond je het niet leuk om weer eens onder de mensen te zijn?"
"Tuurlijk, geweldig." Het sarcasme droop van zijn stem af. Alsof hij bij iemand anders dan Amy in de buurt was gekomen.
"Dat had ik al gehoopt." Sarcasme leek niet voor haar weggelegd te zijn, iets waar Darren zijn ogen telkens weer door liet rollen. Zijn moeder leek sarcasme niet te begrijpen. Een zucht verliet zijn mond terwijl hij zich omdraaide en wegliep. "Dus, hoe is ze?"
"Hoe kan ik dat nou weten, we hebben hooguit een paar woorden gewisseld." Antwoordde hij, zijn woede duidelijk laten horend in de woorden.
"Sla niet zo'n toon tegen me aan!" Het kwam in de buurt van gillen. Tuurlijk, het ouderwetse moedergedrag. Hij probeerde zijn stem kalm te laten klinken terwijl hij sprak, iets wat vreemd genoeg ook nog lukte.
"Ik denk niet dat ik dat zomaar kan zeggen. Het enige wat ze zei was dat ik mijn masker op moest doen."
"Je hebt je masker afgedaan?"
"Tuurlijk, zoals ik vanmiddag al had gezegd. Ik was niet van plan aan dit feestgebeuren." Vreemd genoeg liep het niet uit op een ruzie zoals gewoonlijk. Zijn moeder draaide zich om en liep weg, dat was het. Geen geschreeuw, geen gegil, geen gezeur. Als dit vaker gebeurde zou hij er geen problemen mee hebben.

Kom op msn you idiot
-----------------------------------