Camp Halfblood - Ziekenboeg

Leunend op een vriend die toevallig in de buurt was toen het gebeurde liep Michael naar de ziekenboeg. Het was een simpele tent, groot dat wel. De witte zeilen werden ondersteund door houten palen en balken en overal was wel iets aan de hand. Bij elke stap die hij zette voelde hij de pijn weer als een bliksemschicht door zijn lichaam heen schieten. Alsof de bliksem van Zeus op zijn been richtte. Het leek eeuwen te duren voor hij er eindelijk was maar uiteindelijk belandde hij toch op een bed in de ziekenboeg, wachtend op hulp. Het was lachwekkend, een zoon van Apollo die zichzelf niet kon helen. Een misdaad, schande. Hij was toch de zoon van een heler? De zoon van een jager en orakel? De god van muziek. En dan kon hij zichzelf niet eens helen. Hij keek naar zijn been waar meerdere steekwonden te zien waren. Het deed al pijn als hij de huid eromheen aanraakte. Alhoewel, hij hoefde niet eens wat te doen om pijn te voelen. Alle wonden waren in zijn onderbeen gemaakt. Veroorzaakt door iemand die het leuk vond om zich in de bosjes te verschuilen en vervolgens zijn been in stukken te hakken. Pak de vlag leek een kinderachtig spel maar er vielen wel degelijk gewonden.

Zuchtend bekeek ze hoe er nieuwe mensen binnenkwamen. Ze hadden vast en zeker vlaggeroof gedaan. Dan kwamen de meesten. Je zou ook kunnen verwachten dat Elizan gezellig mee deed. Nou niet dus. Ze was niet een persoon die vocht. Nooit gedaan. En dan was ze geen dochter van Apollo. Nee, ze was in zekere mate uniek. Als dochter van Helios. Zon. Niet de eerste de beste die zou kunnen genezen. Maar ze kon het wel. Menselijk dan. Ze liep naar een bed waar net iemand was gaan liggen, wiens onderbeen open was gehaald. Ze pakte de verbandspullen en andere middelen waarna ze begon met het te verzorgen. Ze was dankbaar dat ze niet hoefde te vechten. Al was het vooral voor haar eigen veiligheid. Omdat het enige waaraan je kon zien dat ze een dochter van Helios was, haar vuurrode haren waren. Zoals een zonsondergang.

Zelfs als hij niet liep voelde hij nog steeds de pijn van zijn opengehaalde been. Toch had hij geluk gehad, het had altijd erger kunnen zijn en gelukkig genazen zijn wonder sneller dan die van gewone mensen. Tuurlijk hij kon ze genezen, als hij dat eens leerde. Maar hij was te koppig om te leren om te genezen. Hij vond vechten veel leuker om te doen. Al raakte hij vaak gewond. Waarschijnlijk raakte hij vaker gewond dan dat hij vocht. Het duurde niet lang voordat iemand kwam, eigenlijk kwam er al heel snel iemand. Een meisje met vuurrode haren. Hij kende niet iedereen bij naam maar hij wist zeker dat zij een dochter van Helios was. De god van de zon. Hij wist niet waarom hij dit allemaal wist. Waarom hij wist wie wiens zoon of dochter was. Het was hem ooit verteld en je ving regelmatig wat op over zoons of dochter en al snel kwam je erachter wie bij wie hoorde. Zo iets onthield hij wel, maar waarom kon hij gewone andere dingen dan niet onthouden?

Toen ze klaar was met zijn been verbinden, liet ze haarzelf toe om diegene even aan te kijken. Namen, wist ze allemaal lang niet, maar aan het gezicht wist ze meestal wel te herinneren wie of wat het ongeveer was. Al zag je onmiddellijk dat haar wenkbrauwen gingen fronzen toen ze hem aankeek. Apollo. Waarom in hemelsnaam zou een zoon van Apollo onmiddellijk naar de ziekenboeg komen? Die konden zichzelf immers helen. Ze had dan ook bijna haar mond open gedaan om dit te gaan vragen, maar ze bedacht zich. Het waren haar zaken niet waarom hij hier kwam. Zij moest alleen maar helen. "Het is klaar." Zei ze daarom alleen maar, waarna ze haar handen afveegde aan een doek. Eigenlijk zou ze op zich best wel mee willen doen met vechten. Echt? Wou ze hier dan ook belanden? Dat niet bepaald, maar meer gewoon dat ze het leerde. Iedereen die hier kwam leerde vechten, dat was de reden dat ze hier kwamen. Maar Elizan was koppig en stug geweest, - en stiekem op een jonge leeftijd veels te bang geweest om te vechten - waardoor ze in de ziekenboeg terecht kwam.