De Boete in district 6.

Ze stapte rustig het plein op, terwijl het geluid van diegene, die de lootjes trok over het plein schalde. Ze spraken over een eer, om je district te vertegenwoordigen in de Hongerspelen. Elizan vond het een schande. Maar ze uitte het natuurlijk niet. Ze hoefde geen kogel door haar hoofd, of zweepslagen. Nee, ze werkte gewoon rustig in de kledingwinkel, en negeerde de dingen die er gebeurde. Al was het moeilijk om dit te negeren. Haar rode haar vloekte licht bij het lichtblauwe jurkje wat je aanhad. Maar je moest je nou eenmaal netjes kleden. Ze ging in het vak van de 16 jarige meisjes staan, met een licht gespannen blik. Hoe vaak deed haar naam mee? 16 keer inmiddels. Nog steeds een kleine kans, aangezien District 6 best groot is. Maar je wist maar nooit. Ze schoof haar vlecht naar achteren, en richtte nog een keer haar blik op haar ouders. Ze was enigst kind, dus haar ouders zouden waarschijnlijk door een hel gaan. Geen steun, alleen van klanten.

Michael liep het plein op, langzaam. Hij had geen haast. Haast was niet nodig, hij zou het niet erg vinden om de boete te missen. En hoewel zijn naam 32 keer in de pot zat, was er nog steeds geen grote kans dat zijn naam eruit getrokken zou worden. Hij keek even om zich heen, zocht het vak om van de zeventien jarige jongens. Maar helaas was het vak al snel gevonden. Hij ging in het vak staan, viel niet heel erg op in de menigte met zijn blauwe blouse, die inmiddels al wit leek te zijn door het vele wassen. Hij was nou niet bepaald rijk, maar voor het wassen van zijn kleding was hij niet te arm. Hij keek om zich heen, zuchtte toen hij de mensen om zich heen zag.

Toen de capitoolvrouw langzaam naar de pot liep, om een meisjesnaam te pakken, kon ze het niet laten om een klein schietgebedje te zeggen. Nee, ze mocht capitoolmensen niet. Ze leefde dan wel in district 6, waar ze van die prachtige snelle treinen en auto's maakten, maar alsnog mocht ze het capitool niet. De vrouw liep terug, met een brede glimlach. Misschien was dat wel de reden waarom ze ze niet mocht. Ze vonden het zó prachtig als kinderen met elkaar strijden. Het was hét event. Terwijl het voor de mensen in de districten de grootste nachtmerrie in je leven was. Als ouder, maar ook als kind. Het kleine papiertje werd opengevouwen, waarna er een doodse stilte viel. "Elizan Suez." Haar naam. Binnensmonds vloekte ze, terwijl ze bedacht dat ze het podium op moest. Met haar ogen neergeslagen, liep ze naar het podium, waar de vrouw haar goedkeurend aankeek. Ze keek over de menigte, terwijl ze bedacht wie er met haar mee zou gaan. Ze nam zich voor, dat wanneer er een jonger persoon met haar mee zou gaan, ze die zou beschermen. Wat dan ook.

Elizan Suez. Dat was de naam die over het plein schalde. Michael kende die naam ergens van, het was een naam die hij op zeldzame momenten in de gangen van de school had gehoord. Meisjes van ongeveer haar leeftijd hadden haar naam uitgesproken, maar meestal onder de bijnaam Eli. Hij had haar vaak genoeg gezien om te weten wie ze was. Hij sloot zijn ogen, luisterde naar wat er werd gezegd. Zodra hij omringd was door duisternis leken de woorden beter door te dringen bij hem. Elk woord galmde twee keer zo hard in zijn gedachten, om vervolgens te verdwijnen. De jongensnaam werd opgenoemd. De kans leek zo klein. Maar toen ook de naam tot hem door was gedrongen schoten zijn ogen open. Michael Rhodes.
Opeens begonnen gedachten door zijn hoofd te schieten. Ze namen geen pauzes, niet voor hem. Met een vloedgolf kwam een gevoel naar boven, een gevoel dat vroeg: Waarom moet mij dit overkomen? 'No way.' Fluisterde hij. Hij keek om zich heen, werd omringd door vredesbewakers die hem in de richting van het podium duwden. Hij liep naar het podium, af en toe in zijn rug geduwd door de bewakers. Hij keek met een blik, die niet kon geloven wat er gebeurde.

Ze kende de naam vaag. Van school. Meer niet. Nou, dit waren de beroemde tributes van District 6. Elizan Suez en Michael Rhodes. Ze luisterde naar de kleine toespraak die werd gehouden, waarna hun vervolgens werd gedwongen om hun handen beet te houden. Dat deed ze met lichte tegenzin, zonder hem aan te kijken. Hij was ouder aan haar, dus wat ze zich voor had genomen gelde niet. Als ze nu meteen afstand nam, dan had ze later moeite om hem te vermoorden. Ze zuchtte licht, en toen het mocht liet ze meteen zijn hand los. Nu, moest ze afscheid nemen van de mensen die haar dierbaar waren. Haar ouders. Ze beet even op haar lip, waarna ze omringd door vredebewakers naar het gerechtsgebouw liep. Daar werd ze naar een kamer gebracht, waar haar werd opgedragen dat ze moest wachten.

Michael voelde haar hand, maar hij leek niet heel erg de moeite te doen om haar hand echt vast te pakken. Zodra ze zijn hand los liet bleef zijn arm los langs zijn arm bungelen. Hij keek om zich heen, vredesbewakers verschenen, dwongen hem om naar het gerechtsgebouw te lopen. Hij moest wachten in één van de kamers, alleen maar tot Elizan klaar was om haar ouders uit te zwaaien. Hij had geen ouders, geen broers en zussen. Hij had niemand om uit te zwaaien. Dus hij moest alleen maar wachten, hoefde niets te doen. Maar al snel leek de tijd voorbij te zijn, vreemd genoeg. Hij werd naar de trein gebracht, waar hij om zich heen keek. Hij zuchtte, kon nog steeds niet geloven dat zijn naam uit de pot was getrokken.

Elizan probeerde zicht groot te houden terwijl ze afscheid nam van haar ouders. Ze wist dat haar moeder thuis nog veel zou huilen, zijzelf ongetwijfeld ook. Toen ze eenmaal afscheid had genomen, stond ze op en werd naar het perron begeleid. Nu al, had ze camera's om haar heen te zwermen die probeerden haar gezicht goed in beeld te krijgen. Ze ontweek dan ook direct contact met de camera's, en keek vooral naar de grond. Toen de gretige mensen genoeg hadden gezien van hun gezichten, mochten ze eindelijk de trein in stappen, die ongetwijfeld door hun zelf gemaakt was. Waarschijnlijk zou ze daar de komende tijd meer last van hebben. Élk vervoersmiddel was door hun gemaakt. En daar zou zij iedere keer aan herinnerd worden tijdens de spelen. Altijd herinnert worden aan thuis. Ze zal hier nog behoorlijke trauma's aan overhouden. Als ze er ooit uit kwam.