Thuis, in de winnaarswijk.

Het was inmiddels een paar maanden geleden dat ze aankwamen in district 6, en hun nieuwe huis betrokken. Waar 2 huizen voor hun vrij waren gemaakt gebruikten ze maar één huis, de andere woonden haar ouders in. Haar uiterlijk was compleet verandert, want van haar zachte jongvolwassene uitdrukking, was ze naar een vermoeide vrouw gegaan, met diepe wallen onder haar ogen, en een uitdrukking in haar ogen die vooral pijn liet zien. Al was het eerst nog veel erger. Toen kon ze amper haar handen laten stoppen met trillen, en moest ze om de 3 uur rust nemen omdat ze anders het einde van de dag niet redde. Ze kwam al terug naar hoe ze vroeger was, maar nog niet helemaal. Nu ze zeeën van vrije tijd had maakte ze veel kleding, en verkocht die voor ver onder de prijs aan de mensen die het lang niet zo goed hadden, om haar bijdrage te leveren. Het geld had ze toch wel, dus wat maakte het uit? En ze moest iets hebben om haar gedachten te verzetten.

Michael was niet erg veel veranderd, zo leek het tenminste. Een verandering die niemand zag had toch plaats gevonden. Hoe kon het ook zonder. Niemand leek het ter merken maar hij zelf wel. Hij maakte het dagelijks weer mee. 's Nachts werd de arena in zijn slaap opnieuw overleefd door hem, soms niet. Soms werd hij teruggestuurd, stierf hij. De nachtmerries hadden hun sporen achter gelaten. Wallen stonden onder zijn ogen, iets wat duidelijk te zien was. Elk onverwacht geluid bracht hem weer terug naar de angst van de arena. Alsof alles hem zou kunnen doden, alsof dit de arena was. De arena had diepe sporen achtergelaten, hoe lang zou het duren voor die weer verdwenen? Hij had geen idee. Ze zouden nog wel even blijven, misschien zouden ze niet eens verdwijnen.

Het was laat in de avond, en normaal zou ze allang haar bed hebben opgezocht. Maar iets zorgde ervoor dat ze rusteloos was. Nog een maand en dan kwam de zegetoer. Dat was het vast. Daarom stond ze nu op hun balkon in de koude nachtlucht, met alleen haar jurkje aan die ze overdag ook aan had. Ze keek naar de maan, die deze keer vol was. Soms als ze niet kon slapen ging ze kleding maken, of maakte ze simpelweg Michael wakker. Dat hielp ook wel. Maar nu zou ze zelfs daarvoor te rusteloos zijn. Niet voor hem, maar ze wist niet wat ze tegen hem moest zeggen. 'Ik kan niet slapen omdat over een maand de zegetoer is.' Hij zou er toch niks tegen kunnen doen. Ze zuchtte, en verplaatste haar gewicht op de reling van het balkon. Vallen deed ze niet. Natuurlijk niet.

Een zucht verliet zijn mond terwijl hij opstond van het bed. Hij was klaar om te slapen al zou het hem toch niet lukken. Waarschijnlijk werd hij over een uur alsnog wakker met een gruwelijke nachtmerrie. Zo ging het elke nacht sinds de arena. Wat wou hij graag dat hij die hele arena was vergeten. Hij wou niks meer weten van die hele arena. Van het capitool, de hongerspelen. Hij wou alles vergeten zijn. Maar zijn wensen zouden nooit uitkomen. Hij liep naar het balkon en ging naast Elizan staan. Kijkend naar de lichtjes van het district bleef hij daar een tijdje staan, nietszeggend. Hij wist toch niet wat hij moet zeggen, waarschijnlijk wisten ze allebei dat hij toch niet verder kon komen dan de arena.

Ze hoorde hoe iemand achter haar het balkon op liep. Michael. Ze sloeg haar ogen neer, haar vingers tekenden figuurtjes op de reling. "Ik wil niet aan de zegetoer meedoen." Ze flapte het eruit, aangezien ze van een capitool psycholoog had gehoord dat het beter was om te praten. Had ze nooit tegen hem gedaan, ze vertrouwde hem niet. De enige tegen wie ze alles zei was Michael. Want die wist tenminste wat ze doormaakte. Die mensen in het Capitool niet. Die vonden het alleen maar mooi. De lichtjes in het district doofden langzaam uit, totdat ook hun hun bed hadden opgezocht. Wat alleen nog maar bevestigde dat het extreem laat was.

Hij leek niet verbaasd te zijn om wat ze zei, hij zelf wou ook niet met de zegetoer mee. Hij wou thuis blijven, alles wat met de honger spelen te maken had vergeten. Toch wist hij dat dat nooit zou gebeuren. Ze zorgden er wel voor dat hij het niet zou vergeten, als een nachtmerrie die je je hele leven zou blijven achtervolgen. "Om eerlijk te zijn, ik ook niet" Een zucht verliet zijn mond, zijn ogen brandden van de vermoeidheid. Altijd maar weer weinig slaap, nachtmerries, terugkerende herinneringen van de arena. Ze zorgden ervoor dat hij wakker bleef en als hij eindelijk sliep, wekten ze hem. Zo ging het elke keer weer tot hij gewoon zo moe was dat niks hem meer wakker kon krijgen. Tijden die maar vrij zeldzaam waren, maar hij sliep uren lang door.

Ze draaide zich om, zodat ze hem aan kon kijken. Hij wou ook niet aan de zegetour meedoen. Nu waren ze uitgepraat. Wat moest ze zeggen? Ze kon niet slapen, omdat de gedachten van alles wat er was gebeurd nog overal doorheen stuiterde. Toen ze in het captiool was wou ze naar huis, nu was ze thuis, maar alsnog voelde ze zich niet gelukkig. Waarom? Geen idee. Omdat ze zo weer dood kon gaan? Best logisch. Of dat er kinderen dood konden gaan die ze moest mentoren? Ook logisch. Of dat hij dood zou gaan. Hij had al een keer zelfmoord gepleegd - nam ze hem nog steeds kwalijk. - dus het zou zo nog een keer gebeuren toch? Ze raakte geïrriteerd van al de dingen die ze bedacht. "Sorry, ik ga slapen." Ze liep langs hem naar binnen, om vervolgens hun slaapkamer in te lopen, om te kleden en in bed te gaan liggen. Heel soms werd ze gek van haarzelf.

Daar bleef Michael op het balkon staan, niet begrijpend wat hij verkeerd had gedaan of gezegd. Hij had toch niks verkeerds gezegd? Hij zei alleen dat hij ook geen zin had in de zegetoer. Maar wat moest hij anders zeggen? Dat hij er naar uit keek? Dat hij zo graag de familie wou zien van de mensen die hij had vermoord? Een zucht verliet zijn mond terwijl hij zich weer naar het uitzicht van de stad en de fabrieken draaide. Langzamerhand doofden alle lichtjes tot er maar enkelen aan bleven. Zelfs vanaf hier kon hij zijn huis vinden, zelfs in deze duisternis. Ook al zag hij het niet eens, hij kon het niet eens van de duisternis onderscheiden. Alles was een groot donker vlak en toch zou hij zelfs in de duisternis terug kunnen lopen naar het huis waar hij ooit woonde. Ooit, alsof het eeuwen geleden was. Hij draaide zich om en liep naar binnen om vervolgens de balkondeur dicht te doen en de gordijnen te sluiten. Hij kleedde zich om en ging in bed liggen, niet wetend wat hij verkeerd had gedaan.

Ze voelde zich schuldig, schuldig over het feit dat ze zomaar was weggelopen omdat ze zichzelf alleen maar bozer had gemaakt. Ze zuchtte licht, maar zo gauw hij de kamer in kwam sloot ze haar ogen, zodat hij zou denken dat ze sliep. Morgen zou ze het wel goed maken, beloofde ze haarzelf. Al zou het er sowieso heel raar uitkomen. Voor het eerst sinds een tijdje, vielen haar ogen dicht en viel ze in slaap. Een beetje rusteloos. Dat wel

YAY JUMP TROUGH THE TIMEH

Normaal werd ze wakker van de nachtmerries die haar grootste ergernis waren, maar deze keer was het door de zon die uiteindelijk door de gordijnen naar binnen scheen. Het eerste wat haar opval was dat haar positie was veranderd. Wanneer ze die avond ervoor aan de rand van het bed in slaap viel, maar inmiddels was ze in haar slaap tegen Michael aan gaan liggen. Heel voorzichtig stond ze op, waarna ze bijna op haar tenen naar de badkamer liep, waar ze eerst haar haar los haalde om het te borstelen. De wallen werden steeds minder, al hield ze nog altijd de volwassen uitdrukking op haar gezicht. Toen ze klaar was liep ze terug naar de slaapkamer, nog steeds heel erg voorzichtig. Soms, als ze heel erg lang op haar tenen liep voelde ze de wond nog, die op haar kuit zat. Ze wist niet waarom, maar hij was nooit volledig geheeld, en soms deed het haar pijn. Niet oplettend wat er gebeurde, bleef haar voet haken achter een meubel die in de kamer stond, waardoor ze met een klap op de grond viel. "Damn." Nu was Michael zeker wakker.

Ergens ver weg hoorde hij iets op de grond klappen. Aan de ene kant wou hij niet wakker worden omdat dit één van de zeldzame nachten was waarop hij bijna niet wakker werd. Aan de andere kant vroeg hij zich af wat er was gebeurt. Hij hoorde iemand vloeken en wist vrijwel zeker dat het Elizan was. Hij opende zijn ogen die al snel begonnen te wennen aan het schemerige licht dat niet tegen gehouden kon worden door de gordijnen. Een gaap verliet zijn mond terwijl hij rechtop ging zitten. Vreemd genoeg zag hij niet iets wat het geluid veroorzaakt kon hebben. Hij stond op en zodra hij dichter bij het voeteneind van het bed kwam zag hij haar op de grond liggen, waarschijnlijk was ze gevallen. Toch had hij te laat gezien dat ze er lag en haakte zijn voet achter die van haar waardoor hij met een iets luider klinkende klap languit op de vloer viel. Vlak naast haar. Een vloek verliet zijn mond terwijl zijn lichaam de vloer raakte, iets wat eigenlijk niet te verstaan was.

Nog een klap, en ze hoorde wat binnensmonds gevloek. Meende je nou serieus, dat hij over haar heen was gevallen? Ze had iets achter haar voet gevoeld. Dus het was waar. Ze kon het niet laten om een klein lachje te laten horen. "Gaat het?" Er was een lichte glimlach te vinden. Vervolgens stond ze zelf op, en bekeek het meubel - wat een kitscherig bijzetmeubeltje was - wat inmiddels een paar krassen had opgelopen. Maakte niet uit. Het was toch van het Capitool. "Ik ga ontbijt maken." Het maakte haar niet zoveel uit dat ze nog steeds in haar ondergoed liep, maar alsnog had ze opvallend goed geslapen, waardoor haar humeur een stuk verbeterd was. Op haar blote voeten liep ze de koude trap af, om vervolgens in de woonkamer uit te komen. Vlug liep ze naar de keuken, waar ze begon met de voorbereiding van het ontbijt. Heel misschien, zou ze vandaag het bos in gaan. Als Michael haar mee wou nemen. Ze wist dat hij er eerst wel eens kwam, maar sinds de arena, was zij nooit meer in een bos geweest. Hij waarschijnlijk ook wel niet.

"Het gaat wel." Ook op zijn gezicht verscheen een kleine glimlach maar die verdween langzamerhand toen Elizan opstond en wegliep. "Succes." Daarna stond hij zelf ook op en liep hij naar de kledingkast. Lang deed hij er niet over om iets uit te kiezen. Hij pakte een simpele spijkerbroek, een hemd en een overhemd. Het was niet moeilijk voor hem. Het was niet dat hij eeuwen deed over het uitkiezen zoals vrouwen meestal deden. Hij trok de kleren aan en keek heel even naar de gordijnen die nog dicht waren. Hij opende ze en keer naar het uitzicht van district 6 dat voor hem verscheen. Hij glimlachte heel even maar draaide zich toen om waarna hij de trap af liep en naar de keuken liep. Zodra hij haar zag drukte hij een kus op haar wang. "Ik heb nog niet eens goeiemorgen gezegd." Zei hij met een kleine grijns op zijn gezicht.

Ze glimlachte toen ze zujn lippen op haar wang voelde. Het was niet alleen kommer en kwel, want door de Spelen had ze Michael wel. En ze hield echt van hem. Geloofde ze. Het had in de Arena altijd zo gevoeld dus waarom zou het nu anders zijn? "Goeiemorgen. Ik dacht er eigenlijk overna om vandaag.... eigenlijk, naar het bos te gaan." Een blos kroop haar wangen omhoog. En ze wendde haar blik dan ook gauw weer af. Ze had vroeger op school wel eens gehoord dat hij de bossen in ging om te jagen. Ze had er toen nie veel aandacht aan geschonken, wat ze nooit deed bij dingen die eigenlijk strafbaar waten. Maar toch, ondanks dat het nog steeds strafbaar was leek het bos nu haar enige punt vqn rust aan gezien niemand haar daar raar aan zou kijken.

"Het bos?" Het bos was vroeger een uitweg voor hem geweest, een manier om aan deze vreselijke wereld te ontsnappen. Een bron van vrijheid, geen mensen die hem raar aankeken, geen vredesbewakers die hem maar al te graag op wilden pakken, geen hekken die hem binnen hielden en het belangrijkste, de enige plek waar hij nog helder kon denken. De enige plaats waar hij vrij en alleen kon zijn. Niemand die hem kon aankijken alsof hij een misdadiger was. Het bos had geen regels. Maar nu, nu was het de laatste plek op deze hele aarde waar hij wilde zijn. Iedere boom of steen deed hem denken aan de arena, elk veldje gras. Hij wou niet herinnerd worden aan de gruwelijke hongerspelen, hij wou niet herinnerd worden aan vroeger. Vroeger, het klonk alsof het eeuwen geleden was. Maar wat weken of maanden waren voelden voor hem als hele mensenlevens. Hij was liever hier. Dit was dan wel niet zijn echte thuis maar dit deed hem niet denken aan zijn verleden, aan hoe het had kunnen zijn.