Alamedia Park, home of the elves.

Het appartement wat ze met haar vriendin deelt is niet heel groot, maar alsnog vrij luxeus ingericht. Allebei hebben ze een aparte slaapkamer en badkamer, welke bestaan uit een tweepersoonsbed, een ruime kledingkast, een bad een douche, en meerdere spiegels. De woonkamer heeft alles wat je zou kunnen wensen.

Toen ze eenmaal in het park waren aangekomen liep ze opgelucht over het gras richting haar appartement, en die van haar vriendin. Ze viste een sleutel uit haar tasje, om daarna de deur open te maken en naar binnen te lopen. In plaats van haar eigen slaapkamer binnen te lopen liep ze iets verder door om vervolgens die van haar vriendin binnen te lopen en haar bed open te slaan, zodat Darren haar er neer kon leggen. Ze deed wat lampen aan, en deed eerst haar schoenen uit die vreselijk pijn deden aan haar voeten. Als ze terug zou gaan zou ze ballerina's aan doen. Of iets wat erop leek.

Eenmaal aangekomen in het appartement leek hij opgelucht te zijn dat hij in ieder geval geen bewusteloze mensen hoefde mee te slepen. Dat was in ieder geval al een hele meevaller. Hij legde Lily's vriendin op haar bed en liep vervolgens weer naar de woonkamer. Hij keek even om zich heen, echt een vrouwenhuis. Het was behoorlijk anders dan zijn huis. Maar hij woonde alleen en stond er niet bepaald om bekend dat hij graag zijn huis opruimde. In elke hoek lag dan ook wel wat, proppen papier, boeken, Tonics en Potions en allemaal spullen die hij op reis nodig had. Het enige wat hij niet als oud vuil behandelde waren zijn harnas en zijn zwaard aangezien hij dat nogal vaak nodig had.

Ze sloeg het bed dicht en deed de lampen uit, om vervolgens achter Darren naar de woonkamer te lopen en haar schoenen in een hoek te zetten. "Wil je wat drinken? Of iets anders..." Het voelde een beetje raar aan, zo vaak kwamen er niet mensen in hun huis. En dan waren het vooral anderen die ze meenamen. Zij was meer diegene die vrolijk mee praatte, maar nooit het initiatief nam. Zoveel vrienden had ze ook alweer niet, en ze waren allemaal in haar huis. Dus ja. Een goeie gastvrouw was ze dus ook niet.

"Eh, graag." Antwoordde hij met een vriendelijk glimlachje op zijn gezicht. Op zich viel ze nog wel mee, hij had ergere lionhearts meegemaakt. Ergere elves. Sommigen waren behoorlijk arrogant maar Lily was behoorlijk vriendelijk. Ach, hij had gewoon te veel vooroordelen. Er werd je ook behoorlijk wat aangepraat bij the storm legion. En dat terwijl zij eigenlijk de slechten waren. Af en toe vroeg hij zich af waarom hij daar eigenlijk nog bleef. Maar mensen die te veel wisten en vertrokken werden soms vermoord. Hij wou niet datzelfde lot ondergaan.

"Ik ben zo terug." Zei ze glimlachend waarna ze naar de keuken liep. Ze wist bijna zeker dat hij een beetje aangeschoten moest zijn, omdat hij toen ze hem voor het eerst ontmoette lang niet zo.. zo vriendelijk was. Maar hij hoorde wel bij de Lionhearts. Ze had nog steeds gelijk gehad. Dat bleef ze in zichzelf maar herhalen, als een soort triomf. Want ze had er immers zelf nog aan getwijfeld of hij wel aan haar kant stond. Ze pakte twee wijnglazen uit de kast om daarna met een fles wijn en de twee glazen terug te lopen.

Terwijl Lily naar de keuken liep, ging Darren op de bank zitten. Hij leek geen besef van tijd te hebben ook al was het behoorlijk laat. Het enige wat hij wist was dat het nacht was en hij toch meer op had gehad dan hij had verwacht. Een gaap verliet zijn mond die hij afkapte toen Lily weer de woonkamer inliep. Om eerlijk te zijn was hij best wel moe, hij had een drukke dag gehad. Een kleine glimlach verscheen weer toen ze binnenkwam met een paar glazen en wijn. Hoewel hij niet te veel wou drinken kon hij niet weigeren.

Ze ging naast Darren op de bank zitten, om vervolgens de glazen in te schenken en zelf eentje te pakken. Zelfs voor haar doen had ze meer gedronken dan normaal. En dat gebeurde niet vaak. Haast nooit mocht je zeggen. Dus dit was een uitzondering. Een bijzondere. "Ik wist niet dat je naar die feestjes kwam die de leiding van Freedom Harbor altijd organiseert.." Het was niet echt gemeen bedoelt, maar ze was er gewoon verbaasd over. Als je iemand gewoon in het bos ziet, en haar hielp met de Dream Weavers, had hij haar niet de indruk gegeven dat hij een hoog persoon was. Al was zij dat toen ook nog niet. Pas een paar dagen later hadden ze haar Batallion Leader gemaakt.

"Normaal gesproken kom ik er ook nooit maar ik heb nog niet zo heel lang geleden een nieuwe functie gekregen bij de Lionhearts." Hij pakte het glas dat nog op tafel stond en nam een slok. "Helaas was degene waarvan ik de functie heb overgenomen overleden." Om eerlijk te zijn vond hij het helemaal niet jammer. Het was allemaal zijn idee, zijn schuld. Maar hij zou haar niets erover vertellen, ze hoefde het niet te weten. Dat waren zaken waar ze zich beter buiten kon houden voor het ook voor haar te laat was. En anders zou ze veranderen in een pion, een pion in zijn bordspel. Hoe meer pionnen, hoe meer kans voor hem om te winnen. Voor iemand het in de gaten zou hebben had hij alles al tegen het laatste schaakstuk van de vijand gekeerd.

Dus hij had de plek ingenomen van de Lionheart die plotseling was overleden. Natuurlijk was het typisch om nog een jonger persoon in de plaats te zetten aangezien de kans nog veel groter was dat hij langer bleef leven en beter kon vechten. Ze knkte op zijn antwoord waarna ze nog een slok van haar drinken nam. "Normaal kom ik ook nooit op die feestjes, maar omdat ik nu een van de leiders ben, werd ik zowat gedwongen door de anderen om te gaan. " nuttige informatie was het niet, maar misschien vond hij het interessant. Ze onderdrukte een kleine gaap, die kwam van de vermoedheid die inmiddels begon toe te slaan.

"Ach, ik was anders ook nooit gegaan. Ik hou niet bepaald van zulke feestjes." Hij leek uitgesproken te zijn maar na wat bedacht te hebben ging hij weer gewoon verder "Alhoewel, ik hou sowieso niet heel erg van feestjes." Hij nam nog een paar slokken van de wijn waarna hij het lege glas op tafel zette en vervolgens zijn elleboog op de armleuning legde. "Maar bataljon leider, hè? Dan denk ik dat we elkaar nog vaak tegen gaan komen." Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij de woorden uitsprak. Hij had in ieder geval al één iemand die hij al redelijk kende. Alhoewel, kon jje zeggen dat je elkaar kende als je elkaar twee keer had gezien?

Ze glimlachte terug toen hij het vertelde van Batalion leader. "Ja dat denk ik ook wel. De lionhearts zijn erg gesteld op hun leiders. " Ze zette haar glas op tafel, waarbij ze - waarschijnlijk perongeluk - dichterbij schoof. Ze vertrouwde hem gewoon, wat waarschijnlijk een van de domste dingen was die je ooit kon doen. Maar Lily was extreem naïef, en geloofde iedereen die tegen haar glimlachte en aardig deed. Het was niet zo dat ze eerst rustig ging onderzoeken wie diegene was. Het was dan ook een raadsel waarom zij als leider was gekozen. Misschien hadden ze gewoon mensen nodig. Er waren veel veldslagen de laatste tijd...

Langzamerhand begon de alcohol pas echt naar zijn hoofd te stijgen en liet het daar een waas achter die helemaal niks overliet van zijn voorzichtigheid. Een waas die zijn helderheid wegnam en uiteindelijk niets meer achterliet. Als ze nu vragen zou stellen zou ze alles zo uit hem kunnen krijgen, ze zou er niet eens een martelwerktuig voor nodig hebben. Hij keek even naar zijn glas, wist diep van binnen dat dat zijn laatste zou zijn voor die nacht maar toch voelde een ander deel van hem wat teleurgesteld dat hij niet nog wat meer had. Een deel wat hij al lang geleden aan de kant had gezet. Normaal gesproken had hij geen tijd voor dingen als drank en sociale contacten. Misschien af en toe een borrel maar verder had hij geen tijd. Hij wendde zijn blik af, keek naar haar en zag dat ze dichterbij was gekomen. Toen deed hij iets wat alleen zijn dronken kop kon bedenken. Hij kwam dichterbij en voor hij het wist had hij zijn lippen op de hare gedrukt niet merkend dat er een deur open ging.