In Lunagrant, bij de dream weavers.

De meeste mensen zouden gewoon via het gras, beetje voorzichtig en vooral met wapens gereed naar de Dream weavers lopen, maar zij niet. Nee, zij sprong over takken, - waardoor ze bijna haar enkel had gekneusd - en haar wapen, - een harp - zat ver achterop haar rug. En opletten deed ze al helemaal niet. De mensen in Freedom Harbor begonnen haar al spottend stuiterbal te noemen, omdat ze nooit stil kon zitten. En nooit in Freedom Harbor kon blijven. Dat vooral niet. Haar paarsachtige haar zat onder de hoed verstopt, die prachtige veren had. Haar Bard armor mocht misschien meer versierd dan handig zijn, opvallen deed ze wel. Maar of dat in haar voordeel was? Geen idee. De lionheart champions hadden haar bijna geïrriteerd erop uitgestuurd, omdat er teveel Dream Weavers waren, en ze dus een bedreiging werden. Oh echt? Konden ze daarvoor niet iemand anders sturen? Want ze was doodsbang voor spinnen.

Darren liep langs de pilaren die langs het gebied van de Dream Weavers stonden. De resten van een oude stad die hier ooit had gestaan. Maar veel meer dan twee halve pilaren was er niet meer van over gebleven. Rechts van hem liepen de Griffins en Nightmares. Ironisch dat de Dream Weavers en Nightmares bij elkaar stonden. Dromen en nachtmerries. Al waren de dromen gevaarlijker dan de nachtmerries. Griffins en Nightmares zouden hem niks doen maar de Dream Weavers waren wel degelijk gevaarlijk. Zodra ze je zagen kwamen ze op je af en die beesten konden hard rennen. Hij was eropuit gestuurd om het gif van deze wezens te verzamelen. Misschien wat gevaarlijk aangezien je zelf ook vergiftigd kon worden. Maar wat maakte dat Darren nou uit. Er groeiden genoeg planten hier die een tegengif waren. Langzaam liep hij achter de laatste pilaar weg en vrijwel meteen zag hij een eenzame Dream Weaver, perfect doelwit. Maar zodra hij de Weaver zag, zag deze ook hem. Het beest wat eigenlijk half mens half spin was kwam op hem af stormen en hij zette zich schrap. Nog twee meter, hij haalde zijn zwaard tevoorschijn. Één meter, hij haalde het naar achteren. Perfecte afstand, zijn arm kwam in beweging en sloeg met het zwaard met zo veel mogelijk kracht tegen het lichaam van de reusachtige spin.

Oh god. Ze waren zo.... zo groot. En eng. Heel eng. Ze liep een paar stappen dichterbij, om ze beter te bekijken. Niet wetend dat ze meteen op haar af kwamen stormen. "Oh god!" Het kwam iets te luid uit haar keel, en bijna automatisch liep ze een paar stappen achteruit voordat ze haar harp pakte. Ze vond ze zo eng, waarom mocht ze Nightmares niet doden? Die waren veel, veel beter. Ze hadden niet zoveel poten. En niet zo'n raar lijf. En ze kwamen niet achter je aan. Wat het allerbelangrijkste was. Ze mocht dan wel een prachtige Bard zijn, maar goed vechten, nee. Je kon haar beter laten zingen. Had je meer succes.

Het zwaard sneed met wat weerstand door de onbedekte huid van het beest wat donker bloed op het zwaard achter liet. Het bloed maakte hem niet uit, het gif was dat wat nodig was. Toch leek het beest niet op te houden, het leek steeds dichterbij te komen. Hij haalde zijn zwaard uit het lichaam, deinsde naar achteren. Het beest kwam dichterbij, wou hem aanvallen. Maar voor het dat kon doen, stak Darren zijn zwaard rechtvooruit in de borstkas van het beest. Ieder dier had een hart, die van deze zou ongeveer daar moeten zitten. Het beest viel levenloos op de grond na nog een paar stuiptrekkingen. Hij haalde een kleine flacon tevoorschijn en tapte gif af van het beest. Maar het was nog niet genoeg. The Storm Legion had nog meer nodig. Meer dan deze zielige druppeltjes. Niet ver van zich vandaan hoorde hij iemand iets roepen. Iemand die zo handig was om tussen de Dream Weaver te gaan staan. Geweldig, nu gingen ze allemaal op haar af. En zodra hij één zou doden zouden ze zich op hem storten. Juist, dit was wat hij nodig had. Niet dus. Een zucht verliet zijn mond terwijl hij naar diegene toe rende, iets wat behoorlijk moeilijk was met een zwaar harnas. Ach, hij kon haar altijd nog helpen, misschien kreeg hij er nog wat voor terug.

Ze zag iemand op haar af komen rennen, en had niet bepaald de tijd om te beslissen of deze aan de goede of slechte kant stond. Goede waarschijnlijk, want anders zou hij haar toch niet zo helpen toch? Met moeite vermoorde ze een Dream Weaver, waarna allerlei soorten muzieknoten om haar heen fladderden. Ze was geconcentreerd, al waren dit een van de weinige momenten dat ze dat echt was. Maar dit ging om haar leven. Dan was het geen tijd om onnodige dingen uit te proberen. Dat zou haar misschien haar leven kosten. En ondanks dat ze bij de Lionheart Champions was, was ze niet bepaald de sterkste. Maar nodig was ze wel. Volgens hun dan. Nu pas merkte ze op dat er meer achter haar aan waren gekomen. Oh fijn, nog meer grote spinnen die achter haar aan kwamen. En ze haatte spinnen zo erg.

Blijkbaar was het een Bard die verderop stond aan de rondfladderende muzieknoten en het aurora achtige licht te zien. Terwijl hij dichterbij kwam zag hij dat ze al één Weaver had weten te doden, nu de rest nog. Hij rende naar de dichtstbijzijnde die nog met zijn rug naar hem toe was gekeerd en stak zijn zwaard recht door het lichaam, waarschijnlijk precies op de goede plek aangezien het al snel in elkaar zakte. Hij trok zijn zwaard weer terug en liep vervolgens naar de volgende. Zorgen om het gif maakte hij zich niet, dat zou nog wel komen. Later in ieder geval, ze leek een lionheart te zijn. Die mochten niet weten wat The storm legion van plan was. Ook deze Weaver doodde hij weer, al duurde het deze keer langer. Maar zodra het lijk van de Weaver de grond raakte voelde hij plotseling een enorme druk op zijn rug. Hij probeerde zich om te draaien, maar dat lukte niet. Hij haalde uit met zijn zwaard naar zijn rug, maar hij raakte het lichaam maar zacht. Na het nog eens geprobeerd te hebben ging het al beter, al sloegen de scherpe klauwen van het beest wel constant tegen zijn harnas en zijn nek. Hij moest niet in paniek raken, hij kon niet in paniek raken. Toen kreeg hij een idee, hij had dit eerder meegemaakt. Niet met Weavers, maar met beesten die al net zo erg waren. Hij deed een poging om zijn zwaard op zijn schouder te leggen, iets wat met moeite lukte. Maar daarna drukte hij het met zo veel mogelijk kracht naar achteren, iets wat resulteerde in een uiteindelijke vrijlating. Een opgeluchte zucht verliet zijn mond, al waren de Weavers nog steeds bezig met hun aanval.

Diegene was serieus haar aan het helpen. Gelukkig misschien. Anders lag ze over een paar minuten wel dood op de grond. En daar had ze geen zin in. Dan was er veel meer gedoe. Er waren er nog maar een paar, en met behulp van de mannelijke vreemdeling, werden ze allemaal vermoord. Ze had wat bloedspetters op haar kleding gekregen die ze eraf haalde, om vervolgens naar diegene te kijken. "Bedankt." Zei ze glimlachend. Ze had in ieder geval nu genoeg dream weavers vermoord, en kon ze weg. Gelukkig. Vanaf nu haatte ze spinnen alleen nog maar meer. Iedere opdracht dat met het woord spin te maken had zou ze weigeren. Einde verhaal.

"Geen dank." Zei hij, hopend dat ze snel weg zou gaan. Nog even en al dat gif was al uit hun lijken gedropen. Daar had hij niks meer aan. Vier lijken vol gif, perfecte buit. Genoeg, misschien zelfs wel te veel. Hij wou hier zo snel mogelijk weg. Hij hield niet bepaald van de natuur. Hij genoot niet echt van bloemetjes en boompjes. Veel te... groen? Achja, Hij zette een klein glimlachje op. Al hoopte hij nog steeds dat ze weg ging. Hij wou ook van zijn werk af zijn. Toch vroeg hij zich één ding af. Als ze een Lionheart was, hoe leek ze dan zo onvoorbereid? De kleding van een bard zag er meestal zo uit, maar ze leek niet bepaald geïnformeerd te zijn over Dream Weavers. Ach, maakte niet uit. Hij had in ieder geval genoeg gif hier.

Haar glimlach werd breder, en ze haalde een pluisje uit haar haar. "Ik heet Liliandil, maar je mag het gerust afkorten tot Lily. Dat doet iedereen. " Ze zei dit als een teken dat hij zijn naam moest vertellen. Ze wou het weten. Hij stond immers aan dezelfde kant als haar toch? Dat hoeft niet, zei vervolgens een stemmetje in haar hoofd. Maar dat negeerde ze. Hij had haar geholpen, dus hij zou aan dezelfde kant staan. Anders kon niet. Iemand van het Storm Legion zou haar gewoon dood laten gaan. En dat had hij niet gedaan. Dus, hij stond aan de goeie kant. Haar logica was niet altijd een van de handigste manieren die je zou kunnen toepassen op handelingen van mensen. Dat was in ieder geval wel te merken.

Hij was niet geïnteresseerd in haar naam, maar het zou nogal vreemd zijn als hij nu zijn eigen naam niet zou vertellen. "Darren." Antwoordde hij uiteindelijk kortaf. Hij stopte zijn zwaard terug, niet geboeid door het feit dat het onder het bloed zat. Terwijl hij dat deed herrinnerde hij zich weer dat de Dream Weaver flink tekeer was gegaan op zijn nek en harnas. Zijn harnas kon wel tegen een stootje of een paar krassen, zijn nek wat minder. Hij haalde zijn hand langs zijn nek, beet op zijn lip toen hij een bijtend gevoel voelde toen zijn vingers iets vochtigs aanraakten. Dat kon niets anders zijn dan opengereten vlees. Ach, wat verband en het was opgelost. Hij haalde zijn hand weer uit zijn nek en keek naar de bloederige sporen op zijn vingers. Een zucht verliet zijn mond. Eerst schoonmaken voordat hij dat verband over de wond deed.

Ze glimlachte toen ze zijn naam hoorde, Darren. Nooit eerder gehoord. En toch kwam het zeurderige stemmetje weer terug dat hij niet perse aan dezelfde kant hoefde te staan. Ze zuchtte. "Ik ga, doei." Ze glimlachte, voordat ze omdraaide en weg liep. Ze liet haar blik op de zon vallen, en merkte op dat deze onder ging. Tijd om naar huis te gaan. Ze woonde alleen, in een klein appartement in Freedom Harbor. Niet dat ze het erg vond. Maar ze was flink aan het sparen voor een appartement bij Union of the Woods. Daar zou ze zich meer thuis voelen.

Er verscheen pas weer een glimlach op zijn gezicht toen zij verdwenen was. Hij knielde neer bij het lijk van de Weaver en liet het gif in de flacon druipen. Dit deed hij bij elk lijk tot de flacon helemaal vol was. Zijn glimlach werd iets breder. Prima, mooi gedaan. Precies genoeg. Hiermee zouden ze wel blij mee zijn. Het was behoorlijk veel aangezien het bijna niet werd gebruikt. Alhoewel, voor wapens en om gewoon mensen te vergiftigen. Maar op een maandbasis, was dit veel. Elke maand ging hier iemand langs voor the Storm Legion om gif te halen. En als dat niet kon gingen ze ergens anders langs, waar ook gif te halen. In andere gebieden. Het was niet een bijzonderheid dat er hier mensen langs kwamen. Niet iedereen ging hier langs, maar veel mensen wel. Hij stond op, vertrok naar de dichtstbijzijnde teleporteersteen.