Het terugkijken van de spelen

Het duurde een tijdje voor alles klaar was, de make-up van iedereen die maar op de tv zou verschijnen moest opgedaan worden, iedereen moest nette kleren aan die bij de gelegenheid pasten. Michael zelf had een simpel zwart pak aan met lichtgrijze accenten. Niks capitool achtigs. Geen opgedoft verenpak voor hem. Het was simpel gehouden voor hem, iets waar hij behoorlijk blij mee was. Zo lang hij maar niet iets vreselijks aan moest zoals bij de optocht. Het officiële begin, geen uitwegen meer. De tributen op de koetsen. Toen nog vierentwintig levenden, nu 2 levenden en 22 doden. Hij wou de spelen niet terugkijken, het was al erg genoeg dat hij het mee moest maken. Het litteken dat nog in zijn hals stond was niet weggehaald. Een straf misschien? Het capitool had zwakte getoond om hem in leven te houden. Maar gelukkig was het litteken niet goed te zien door het overhemd dat hij onder zijn pak had. Hij zuchtte terwijl hij zat te wachten. Mensen liepen voorbij maar letten niet op hem, iets waar hij behoorlijk blij mee was.

Het was een wonder dat ze iets hadden gevonden wat bij haar rode haar paste. Het was de eerste gedachten die bij haar opkwam toen ze haarzelf in de spiegel zag. Haar jurk van het interview was mooi geweest, maar je zag dat hier nog meer aandacht aan was besteed. Het jurkje kwam tot haar knieën, en was met een band van bloemen over haar schouder vastgemaakt. Over het algemeen was het jurkje zilverachtig, wat verried wat Michael aan zou hebben. Het enige nadeel was dat iedere keer, wanneer ze een stap in het licht zette ze bijna een discobal was. Of in ieder geval, dat vond zij. Haar mentor en de styliste hadden vrolijk gebabbeld dat ze het perfecte figuur had en dat ze er zo mooi uit ziet. En dat het zo knap was dat ze had gewonnen. Het zal wel. Het enige waar ze - behalve dat dan - moeite mee had waren de hakken. Hoge, naaldachtige hakken met dezelfde zilveren accenten. Wouden ze haar enkels nu meteen weer stuk hebben? Heel voorzichtig, liep ze de kamer uit om door de gang te lopen, waar het een grote chaos was. Niemand lette op haar, en met gemak wurmde ze zich door de mensen. Zoekend naar maar een persoon. Uiteindelijk zag ze hem, aan het einde van de gang. Ook niemand leek hem op te merken, anders waren ze nu waarschijnlijk weer uit elkaar getrokken. Een glimlach verscheen op haar gezicht, en ze liep naar hem toe. "Hoi."

Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij haar stem hoorde. De enige stem die de laatste tijd een glimlach op zijn gezicht kon toveren was die van haar. Hij stond op en voor hij het wist stond hij recht voor haar. "Daar ben je." Zodra het laatste woord was uitgesproken drukte hij een kus op haar lippen. Iets waar degene die aan haar make-up heeft gewerkt niet zo blij mee zou zijn. Ach, hem maakte het niet uit. Het was maar make-up. "Je ziet er goe..." Hij kon zijn zin niet eens afmaken. Er werd omgeroepen dat ze binnen een paar seconden naar buiten moesten en voor het oog van heel panem naar de spelen moesten kijken. Of eigenlijk een samenvatting van wat ze al wisten.

Zijn stem, het feit dat hij bewoog, het feit dat ze zijn lippen op die van haar voelde. Hij leefde nog, iedere keer wanneer ze hem zag moest ze daar weer aan denken. Ze had gelijk gehad toen ze had bedacht dat ze ongeveer wist wat hij droeg. Een zwart pak, met grijstinten. Alsof ze naar een begrafenis gingen. Het was wel waar, er waren er 22. Ze verdrong de gedachtes. Waarom moest ze altijd aan de spelen denken? Het was een deel van haar ja, ze was er volwassener door geworden, maar ze wou er niet steeds aan denken. Toen ze een stem hoorde omroepen dat ze binnen een paar seconden naar buiten moesten, pakte ze zijn hand onmiddellijk beet. Hij zou haar rots zijn, voor de komende uur(en). Ze wou proberen niet te gaan huilen. Proberen ja.

Michael voelde haar hand en probeerde een geruststellend glimlachje te laten zien. Maar in werkelijkheid moest hij zichzelf ook geruststellen. Hij wou niet kijken hoe mensen stierven, hij wou niet toekijken hoe hij mensen vermoord had. Het feit dat hij het had gedaan was al vreselijk. Maar dat hij gedwongen werd om te kijken? Dat ging hem te ver. Maar wat kon hij doen? Hij was nog steeds een pion. En het komende jaar zou er niks aan veranderen. Een zucht verliet zijn mond terwijl hij naar de ingang liep, hij kon het juichende publiek al horen. De idioten. Ze lieten hem moorden voor hun vermaak. Ze hadden Elizan laten moorden. Hij probeerde zijn blik neutraal te houden, iets wat nog behoorlijk goed lukte. Hij kon er niet woedend uit zien voor de ogen van heel Panem. Zelfs al was het alleen voor het Capitool bedoeld.

Rustig in en uit ademen, stap voor stap. Ze vond het moeilijk, dat was zeker. Maar ze was niet alleen. Gelukkig niet. Toen ze het podium op kwamen creëerde ze een valse glimlach, en zwaaide lief naar de mensen. Er stond één bank, waar ze samen net op zouden passen. Typisch het Capitool, als iemand openlijk verliefd was, moest het meteen over de top. Ze nam plaats, maar hield nog steeds Michael zijn hand vast. De samenvatting zou slopend zijn. Het begon met hun loting, wat het verhaal vertelde van hoe ze het overleefd hadden. Van de loting naar de koetsen, van de koetsen naar de interviews, en van de interviews naar het ergste. De arena. Ze was inmiddels wat wit weggetrokken, maar onder haar make-up was dat amper te zien. Behalve als je dicht bij haar zat. Ze wou dit niet zien, ze wou niet zien wie ze zelf had vermoord, ze wou niet opnieuw herbeleven. Dat zou in de komende jaren genoeg gebeuren.

Hand in hand liepen ze het podium op, allebei met een glimlach die niet echt was al leek hij wel zo. Zijn enige reden om te glimlachen was het feit dat hij in ieder geval naast Elizan stond. Toch maakte hij zich zorgen, vooral over haar. Het liefst wou hij dat ze dit niet zag. Dat ze dit niet kon zien. Het liefst wou hij dat ze dit allebei niet mee hadden gemaakt. Op tv leek het al vreselijk, maar in de echte arena was het een marteling. Het sloopte je tot er niks meer over was. Het brak je alsof je een glasplaat was. Één tik en het was voorbij. Er was maar één tik voor nodig om je in een wrak te veranderen. En de arena die deelde er heel wat uit. Hij ging naast Elizan op de bank zitten, een behoorlijk krap geval. Hij hoorde het gejuich van het publiek, die het geweldig vond om ze te zien. Maar zodra het zijn oren bereikte loste het geluid op. Hij sloot het buiten, wou het niet horen. Hij wou het niet zien. Zijn glimlach trok langzaam weg en hij keek naar Elizan. Terwijl hij dat deed gaf hij een zacht kneepje in haar hand om te zeggen dat het wel goed zou komen.

Ze voelde hoe Michael haar een zacht kneepje in haar hand gaf, waarschijnlijk om haar steun te bieden. En die had ze nodig. Ze liet heel voorzichtig haar hoofd op zijn schouder liggen, het maakte haar niet uit of het haar haar of haar make-up zou verpesten. Zo gauw er een moment kwam, waar iets belangrijks voor hun, of iets vreselijks gebeurde kneep ze in zijn hand. Het maakte wel dat ze zich een beetje schuldig begon te voelen, omdat ze waarschijnlijk zijn hele hand fijn kneep. Pas toen ze zelf ging moorden keek ze weg. Ze hoorde hoe het publiek een geluid van medeleven maakte. Maar ze kon het niet zien, ze verborg haar gezicht in Michael zijn overhemd, de enige persoon die ze nu nog zou vertrouwen, die haar kon troosten, die hetzelfde had meegemaakt als haar.

Michael keek naar het scherm, maar zag niet wat erop gebeurde. Hij negeerde wat hij zag, alsof hij het scherm niet zag, alsof hij er dwars doorheen keek. Alsof hij naar de wereld achter het scherm keek. Al was er weinig te zien. De drukke straten van Panem, alsnog een vreselijk uitzicht. Ze waren allemaal vreselijk. Kijken hoe mensen werden uitgemoord. Onmenselijk. Hij zuchtte en wendde zijn blik af toen hij zichzelf zag. Ook hij had mensen vermoord en trots was hij niet. Het waren drie moorden maar er was een bijgerekend terwijl hij niks had gedaan. Dat was ook meteen zijn eerste moord. Zodra hij zichzelf weer zag, wendde hij zijn blik af om naar Elizan te kijken. Het einde had hij niet eens gezien, toekijken hoe hij zichzelf bijna liet sterven. Wat dacht hij wel niet om dat recht voor haar ogen te doen? Hij kon zichzelf nu officieel een klootzak noemen, al kon hij dat eerder ook al. Hij kneep een enkele keer in haar hand, net zoals zij bij hem had gedaan.

Ze hoorde hoe mensen begonnen te juichen, en de muziek bombastisch eindigde. Het was over. Nu pas durfde ze weer het publiek in te kijken. In plaats van de film, zag je nu op alle grote schermen hun tweeën. Hun namen werden geschreeuwd, rozen en andere dingen werden gegooid. De camera's werden op hun gehouden, ingezoomd zelfs. Maar na wat een eeuwigheid leek bedankte een stem de mensen voor hun komst, wat ook meteen het teken was dat ze van het podium af gingen. Ze merkte op dat ze sneller terug liepen dan dat ze erheen liepen. En eindelijk achter de schermen, liet ze haarzelf toe om heel even een kleine snik omhoog te laten komen. Felicitaties werden nog vlug gezegd waarna ze door vredebewakers door de gangen, naar de trein werden gebracht. Naar huis.

Michael leek de eindiging nauwelijks mee te maken. Het enige wat hij zich nog kon herinneren was dat hij het podium af liep, hand in hand met Elizan. Toen de deur achter hun sloot liet hij haar hand heel even los om zijn arm om haar heen te slaan. "Het is voorbij. We gaan naar huis," fluisterde hij "eindelijk naar huis." Een zucht verliet zijn mond. Hij moest blij zijn dat hij naar huis ging, maar in werkelijkheid was hij helemaal niet blij, en de enige reden was dat dat kwam omdat hij niet eens weg van huis wou zijn. Zijn leven hiervoor was prima. Niet perfect, maar beter dan dit. Ja, hij kreeg nu geld en hij had nu Elizan. Maar hij had wel de spelen meegemaakt en dat liet zijn sporen achter.